Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Η ΑΛΗΘΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑ - Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Μήπως μερικοί Χριστιανοί νηστεύουμε απρόσεκτα;

Ν η σ τ ε ύ ε ι ς ;
Απόδειξέ το μέσα από τα έργα σου…

Ε ά ν δεις φτωχό, να τον ελεήσεις
Ε ά ν δεις εχθρό, να συμφιλιωθείς μαζί του
Ε ά ν δεις μια όμορφη γυναίκα, να μην την κοιτάξεις

Ας μη νηστεύει μόνον το στόμα… αλλά και το μάτι και η ακοή και τα χέρια και τα πόδια και όλα τα μέλη του σώματος.

Τα χέρια, από την αρπαγή και την πλεονεξία
Τα πόδια, από τους δρόμους που οδηγούν σε αμαρτωλά θεάματα
Τα μάτια, να μην πέφτουν λάγνα πάνω σε όμορφα πρόσωπα ούτε να περιεργάζονται τα κάλλη άλλων.

Δεν τρως κρέας;

Τα μάτια σου, ας μη φάνε την ακολασία
Η ακοή σου, ας μη δέχεται κακολογίες και διαβολές
Το στόμα, ας νηστεύσει από αισχρά λόγια και λοιδορίες.

Αφού δεν είμαστε σαν τα ζώα, γιατί πρέπει να δαγκώνουμε και να τρώμε τους αδελφούς μας;

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΛΑΝΑ (ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ)


Τρίτη 1 Μαρτίου 2011
6:30μ.μ.
Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ' αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος.
9:30μ.μ. Ιερά Αγρυπνία (Τέλεση Αποδείπνου, Όρθρου και Θείας Λειτουργίας)

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011
5:30μ.μ.
Εσπερινός και ιερά παράκληση του Αγίου Νικολάου του Πλανά
7:30μ.μ. Εκδήλωση αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Παπαδια-μάντη. Ομιλία από τον καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Φώτιο Δημητρακόπουλο με θέμα: "Ο Άγιος παπα Νικόλας Πλανάς και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης".

Κατά τη διάρκεια της πανηγύρεως θα τίθεται εις προσκύνηση τεμάχιο ιερού λειψάνου του Αγίου. Οι ακολουθίες θα τελεστούν στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Νικολάου του Πλανά που βρίσκεται στον 4ο όροφο του Πνευματικού Κέντρου του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Πειραιώς (Καπετάν Ματαπά 125, Ταμπούρια).

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

γάπα πρώτον τὸν Θεόν, ἔπειτα τὸν ἐχθρόν σου.
Βλέπε τῶν ἄλλων τὰ καλά, τὸ σφάλμα τὸ δικό σου.
Γυναίκα ἔχεις; Τίμα τὴν. Δὲν ἔχεις; Μὴ γυρέψεις.
Δίδε καλὸν ἀντὶ κακοῦ καὶ θέλεις ἀφεντέψεις.

χε διὰ χειρότερον μόνον τὸν ἑαυτόν σου.
Ζῆσε καλῶς, ἂν τὸ κακὸν τὸ φεύγεις ὡς κρημνόν σου.
μέρα δίχως προσευχὴ ποτὲ νὰ μὴν περάσει.
Θρόνος Θεοῦ θέλεις γενή, ταπεινωθεῖς ἐν πάσι.

δέα νὰ χεῖς πάντοτε πὼς σήμερον πεθαίνεις.
Κόλακα μήτε νὰ δεχθεῖς μήτε ἐσὺ νὰ γένης.
Λιμὴν νὰ εἶσαι τῶν πτωχῶν, χαρὰ τῶν θλιβομένων.
Μήτηρ, πατὴρ τῶν ὀρφανῶν, ξενοδοχεῖον τῶν ξένων.

Νὰ κοινωνεῖς πολλὲς φορὲς τὸν χρόνον, ἀναγκαῖον.
Ξομολόγου δέκα φορὲς, ὅμως, καὶ ἔτι πλέον.
σο μπορεῖς νὰ περπατεῖς, τρέχε στὴν ἐκκλησίαν.
Πουλήσου καὶ ἀγόρασε τὴν ἄνω Βασιλείαν.

Ρίψε τὸν πόνον τοῦ κορμιοῦ καὶ πόνει τὴν ψυχήν σου.
Σέβου τὴν πίστιν σου γερὰ ἕως εἰς τὴν θανήν σου.
Τοῦ βασιλέως μας Χριστοῦ τὰ πάθη νὰ θυμᾶσαι.
μνει καὶ δόξαζε Αὐτόν, ἂν θέλεις Χριστοῦ νὰ ‘σαι.

Φοβοῦ κι ἀγάπα Τὸν ὡσὰν τὰ δυό σου μάτια.
Χαῖρε, διὰ τὴν ἀγάπην Του, ἂν γένης καὶ κομμάτια.
Ψάλλε Αὐτῷ βράδυ, πρωί, καθημερινὴ καὶ σχόλη
, πρέπει δόξα καὶ τιμή. Ἀμήν, νὰ εἰπεῖτε ὅλοι!

Πηγή: http://proskorinthious.blogspot.com/

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ

Ο Άγιος Πολύκαρπος γεννήθηκε περί το 80 μ.Χ. από ευσεβείς και φιλόθεους γονείς, τον Παγκράτιο και τη Θεοδώρα, που είχαν εγκλεισθεί στη φυλακή για την πίστη του Χριστού, και βαπτίσθηκε Χριστιανός σε νεαρή ηλικία. Υπήρξε μαζί με τον Άγιο Ιγνάτιο το Θεοφόρο μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Λίγο πριν να αναχωρήσει από τον πρόσκαιρο αυτό βίο, ο Αγιος Βουκόλος Επίσκοπος Σμύρνης, εχειροτόνησε μετά των Αγίων Αποστόλων, ως διάδοχό του, τον Άγιο Πολύκαρπο και μετά κοιμήθηκε εν ειρήνη.
Ο Άγιος παρακολούθησε με αγωνία και προσευχή τη σύλληψη του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, Επισκόπου Αντιοχείας και τα μαρτύρια αυτού. Η αγάπη προς το Θεοφόρο Πατέρα μαρτυρείται και από την επιστολή την οποία έγραψε προς τους Φιλιππησίους. Σε αυτήν την επιστολή τους συγχαίρει για τη φιλοξενία, την οποία παρείχαν στον Άγιο Ιγνάτιο, όταν αυτός διήλθε από την πόλη τους. Το κείμενο αυτό του Αγίου Πολυκάρπου διακρίνεται από τον αποστολικό, θεολογικό και ποιμαντικό χαρακτήρα του.
Ο Αγιος Πολύκαρπος, διακρινόταν για τη σωφροσύνη, τη θεολογική κατάρτιση και την αφοσίωση στη διδασκαλία του Ευαγγελίου, καθώς ομιλούσε πάντα σύμφωνα με τις Γραφές. Ήταν ο γνησιότερος εκπρόσωπος της αποστολικής διδασκαλίας σε όλες τις Εκκλησίες της Ασίας. Ο Άγιος Ειρηναίος παρέχει την πληροφορία ότι ο Άγιος Πολύκαρπος μετέστρεψε πολλούς από τις αιρέσεις του Βαλεντίνου και του Μαρκίωνος στην Εκκλησία του Θεού. Διηγείται μάλιστα κι ένα επεισόδιο αναφερόμενο στη στάση του Αγίου Πολυκάρπου έναντι του Μαρκίωνος. Όταν ο αιρεσιάρχης αυτός τον πλησίασε κάποτε και του απεύθυνε την παράκληση: «επεγίγνωσκε ημάς», δηλαδή αναγνώρισέ μας, ο Άγιος απάντησε: «επιγινώσκω, επιγινώσκω σε τον πρωτότοκον του Σατανά».
Ένα άλλο επεισόδιο ανάγεται στη γεροντική ηλικία του Αγίου Πολυκάρπου. Όπως είναι γνωστό, οι Εκκλησίες της Μικράς Ασίας εόρταζαν το Πάσχα στις 14 του μηνός Νισσάν, σε οποιαδήποτε μέρα κι αν τύχαινε αυτό. Αντίθετα οι άλλες Εκκλησίες δεν εόρταζαν καθόλου το Πάσχα, αλλά αρκούνταν στο εβδομαδιαίο κατά Κυριακή εορτασμό της Αναστάσεως, τονίζοντας ασφαλώς περισσότερο τον εορτασμό της πρώτης Κυριακής μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Επειδή λόγω της διαφοράς αυτής η Εκκλησία της Ρώμης ετηρούσε αυστηρή στάση έναντι των Μικρασιατών, ο Άγιος Πολύκαρπος αναγκάσθηκε να μεταβεί στη Ρώμη, για να διευθετήσει το ζήτημα και άλλα δευτερεύοντα θέματα, με τον Επίσκοπο Ρώμης Ανίκητο.
Μετά την επιστροφή του από τη Ρώμη, υπέργηρος πλέον, συνέχισε την αποστολική δράση του με τόση επιτυχία, ώστε να προκαλέσει την οργή των ειδωλολατρών. Αυτή η προδιάθεση ήταν φυσικό να προκαλέσει το μαρτύριό του, που ακολούθησε την εξής πορεία. Ο Κόϊντος, ζηλωτής Χριστιανός, ο οποίος ήλθε στη Σμύρνη από τη Φρυγία, παρεκίνησε ομάδα Φιλαδελφέων Χριστιανών να προσέλθουν στον ανθύπατο Στάτιο Κοδράτο, για να δηλώσουν σε αυτόν την ιδιότητά τους και την πίστη τους στον Χριστό, πράγμα το οποίο φυσικά προοιώνιζε θάνατο. Τελικά, εμαρτύρησαν όλοι, εκτός από τον Κόϊντο, ο οποίος δειλιάσας την τελευταία στιγμή εθυσίασε στα είδωλα. Ο όχλος, αν και εθαύμασε τη γενναιότητα των Μαρτύρων, απαιτούσε να εκτελεσθούν οι «άθεοι» και να αναζητηθεί ο Άγιος Πολύκαρπος, ο οποίος πιεζόμενος από τους Χριστιανούς είχε αναχωρήσει σε κάποιο αγρόκτημα. Τελικά ο Άγιος συνελήφθη το έτος 167 και οδηγήθηκε ενώπιον του ανθύπατου.
Ο γηραιός επίσκοπος δεν ταράχθηκε. Το πρόσωπό του ήταν γαλήνιο και λαμπερό. Ο αστυνόμος Ηρώδης και ο πατέρας του Νικήτας προσπάθησαν να πείσουν τον Άγιο να απαρνηθεί το Χριστό. Ο Άγιος, όμως, με πνευματική ανδρεία απάντησε ότι υπηρετεί το Χριστό επί 86 έτη χωρίς καθόλου να Τον εγκαταλείψει. Πώς μπορούσε λοιπόν τώρα να Τον βλασφημήσει και να Τον αρνηθεί; Ο ανθύπατος τότε διέταξε να τον ρίξουν στη φωτιά. Ο γέρων Πολύκαρπος αποδύθηκε μόνος του τα ιμάτιά του και επερίμενε προσευχόμενος λέγοντας: «Κύριε, ο Θεός ο Παντοκράτωρ, ο του αγαπητού και ευλογητού παιδός Σου Ιησού Χριστού Πατήρ, δι Ου την περί Σου επίγνωσιν ειλήφαμεν, ο Θεός των αγγέλων και δυνάμεων, και πάσης της κτίσεως, και παντός του γένους των δικαίων, οι ζώσι ενώπιόν Σου, ευλογώ Σε, ότι ηξίωσάς με της ημέρας και ώρας ταύτης του λαβείν με μέρος εν αριθμώ των μαρτύρων Σου, εν τω ποτηρίω του Χριστού Σου, εις ανάστασιν ζωής αιωνίου, ψυχής τε και σώματος, εν αφθαρσία Πνεύματος Αγίου, εν οις προσδεχθείην ενώπιόν Σου εν θυσία πίονι και προσδεκτή, καθώς προητοιμάσας και προσεφανερώσας και επληρώσας ο αψευδής και αληθινός Θεός. Δια τούτο και περί πάντων αινώ Σε, ευλογώ Σε, δοξάζω Σε, συν των αιωνίω και επουρανίω Ιησού Χριστώ».
Η φωτιά εσχημάτισε γύρω από το σώμα του Αγίου Πολυκάρπου καμάρα χωρίς να τον αγγίζει. Τότε στρατιώτης εκτελεστής ετελείωσε τον Άγιο Μάρτυρα δια του ξίφους. Έπειτα το ιερό λείψανο ερρίφθηκε στη φωτιά, οι δε πιστοί συνέλεξαν τα ιερά λείψανα αυτού. Η μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία μας κάθε χρόνο στις 23 Φεβρουαρίου.

Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Επισκόπου Φαναρίου Αγαθαγγέλου, τ. Φεβρουαρίου, σελ. 225-227.

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Το 1922 ήρθε από την Μικρασία με τους πρόσφυγες ένα ορφανό Ελληνόπουλο, ονόματι Συμεών. Εγκαταστάθηκε στον Πειραιά σε μια παραγκούλα και εκεί μεγάλωσε μόνο του. Είχε ένα καροτσάκι και έκανε τον αχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στο λιμάνι του Πειραιά. Γράμματα δεν ήξερε ούτε πολλά πράγματα από την πίστη μας.
Είχε την μακαρία απλότητα και πίστη απλή και απερίεργη. Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, έκανε δύο παιδιά και μετακόμισε με την οικογένεια του στη Νίκαια. Κάθε πρωί πήγαινε στο λιμάνι του Πειραιά για να βγάλει το ψωμάκι του.
Περνούσε όμως κάθε μέρα το πρωί από το ναό του αγίου Σπυρίδωνος, έμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστά στο τέμπλο, έβγαζε το καπελάκι του και έλεγε: «Καλημέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Βοήθησέ με να βγάλω το ψωμάκι μου».
Το βράδυ που τελείωνε τη δουλειά του ξαναπερνούσε από την Εκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστά στο τέμπλο και έλεγε: «Καλησπέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Σ' ευχαριστώ που με βοήθησες και σήμερα».
Και έτσι περνούσαν τα χρόνια του ευλογημένου Συμεών. Περίπου το έτος 1950 όλα τα μέλη της οικογενείας του αρρώστησαν από φυματίωση και εκοιμήθησαν εν Κυρίω. Έμεινε ολομόναχος ο Συμεών και συνέχισε αγόγγυστα τη δουλειά του αλλά και δεν παρέλειπε να περνά από τον άγιο Σπυρίδωνα να καλημερίζει και να καλησπερίζει τον Χριστό, ζητώντας την βοήθεια Του και ευχαριστώντας Τον.
Όταν γέρασε ο Συμεών, αρρώστησε. Μπήκε στο Νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε περίπου για ένα μήνα. Μια προϊσταμένη από την Πάτρα τον ρώτησε κάποτε: -Παππού, τόσες μέρες εδώ μέσα δεν ήρθε κανείς να σε δει. Δεν έχεις κανένα δικό σου στον κόσμο; -Έρχεται, παιδί μου, κάθε πρωί και απόγευμα ο Χριστός και με παρηγορεί. -Και τι σου λέει, παππού; -«Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή». «Καλησπέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή».
Η Προϊσταμένη παραξενεύτηκε και κάλεσε τον Πνευματικό της, π. Χριστόδουλο Φάσο, να έρθει να δει τον Συμεών μήπως πλανήθηκε. Ο π. Χριστόδουλος τον επισκέφθηκε, του έπιασε κουβέντα, του έκανε την ερώτηση της Προϊσταμένης και ο Συμεών του έδωσε την ίδια απάντηση.
Τις ίδιες ώρες πρωί και βράδυ, που ο Συμεών πήγαινε στο ναό και χαιρετούσε τον Χριστό, τώρα και ο Χριστός χαιρετούσε τον Συμεών. Τον ρώτησε ο Πνευματικός: -Μήπως είναι φαντασία σου; -Όχι, πάτερ, δεν είμαι φαντασμένος, ο Χριστός είναι. -Ήρθε και σήμερα; -Ήρθε. -Και τι σου είπε; -Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι. Κάνε υπομονή, σε τρεις μέρες θα σε πάρω κοντά μου πρωΐ - πρωΐ. Ο Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στο Νοσοκομείο, μιλούσε μαζί του και έμαθε για την ζωή του. Κατάλαβε ότι πρόκειται περί ευλογημένου ανθρώπου. Την τρίτη ημέρα πρωΐ - πρωΐ πάλι πήγε να δει τον Συμεών και να διαπίστωσει αν θα πραγματοποιηθεί η πρόρρηση ότι θα πεθάνει.
Πράγματι εκεί που κουβέντιαζαν, ο Συμεών φώναξε ξαφνικά: «Ήρθε ο Χριστός», και εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου. Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.

(Από το βιβλίο ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, 2008, σελ. 350-351, Ιερόν Ησυχαστήριον Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής).

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (ΑΡΧΗ ΤΡΙΩΔΙΟΥ)


Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου σήμερα και στο ιερό Ευαγγέλιο ακούσαμε την Παραβολή που μάς παρουσιάζει ακριβώς αυτά τα δύο πρόσωπα: τον Φαρισαίο και τον Τελώνη. Και οι δύο ανέβηκαν στο Ναό των Ιεροσολύμων για να προσευχηθούν. Στον ίδιο Ναό πήγαν. Όχι όμως με την ίδια διάθεση. Το απέδειξαν αυτό με τη στάση τους και τα λόγια τους. Και τελικά ο Τελώνης έφυγε δικαιωμένος, συγχωρημένος, όχι όμως και ο Φαρισαίος. «Κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού ή γάρ εκείνος». Ας μαθητεύσουμε λοιπόν στον τρόπο της προσευχής του Τελώνου, υπογραμμίζοντας τρία στοιχεία της θεάρεστης προσευχής του.
1. ΦΟΒΟΣ ΘΕΟΥ
Ο Τελώνης από σεβασμό και ευλάβεια στεκόταν «μακρόθεν», μακριά από το ιερό θυσιαστήριο και «ούκ ήθελεν ουδέ τούς οφθαλμούς εις τον ούρανόν έπάραι». Δεν είχε την τόλμη όχι μόνο τα χέρια του άλλ' ούτε τα μάτια του να υψώσει προς τον ουρανό. Με κατεβασμένο το βλέμμα και συγκεντρωμένο το νου προσευχόταν στο Θεό να τον λυπηθεί για το κατάντημα του. Ούτε έλεγε περιττούς λόγους, ούτε έκανε επιδεικτικές κινήσεις, ούτε περιέφερε το βλέμμα του δεξιά κι αριστερά. Η όλη στάση του φανέρωνε ευλάβεια, συστολή, φόβο Θεού.
Αν ο Τελώνης αισθανόταν έτσι στο Ναό των Ιεροσολύμων, όπου όλα ήταν τύ­πος και σκιά της αληθινής λατρείας, πώς πρέπει άραγε να αισθανόμαστε εμείς μέσα στους χριστιανικούς Ναούς μας, όπου φανερώνεται αυτός ο Τριαδικός Θεός; Το ψάλλουμε στην εκκλησία: «Έν τω ναώ έστώτες της δόξης σου έν ούρανώ έστάναι νομίζομεν». Αν μέσα στο ναό συναισθανόμασταν ότι βρισκόμαστε στον ουρανό, τότε με πολύ φόβο Θεού και περισσή ευλάβεια θα πλησιάζαμε και θα προσφέραμε την ταπεινή λατρεία μας.
2. ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ
Το δεύτερο στοιχείο που είχε η προσευχή του ήταν η ταπεινοφροσύνη. Ο Τελώνης συναισθανόταν βαθιά την αμαρτωλότητά του. Το ομολογούσε: «Ό Θεός, ίλάσθητί μοι τω άμαρτωλώ». Τα λόγια αυτά δεν τα έλεγε τυπικά. Αισθανόταν ένοχος και εξαρτούσε τη σωτηρία του εξ ολοκλήρου από το έλεος του Θεού. Η ταπείνωσή του ήταν ειλικρινής. Γι' αυτό, σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος, ο Τελώνης «ούκ ήλγησεν έπί τη κατηγορία, άλλά κατεδέξατο το είρημένον μετ' ευγνωμοσύνης»- δεν αντέδρασε στα περιφρονητικά λόγια του Φαρισαίου, ούτε πόνεσε από την κατηγορία, αλλά δέχθηκε με ευγνωμοσύνη τον πικρό λόγο, διότι πίστευε ότι του άξιζε. Τόσο μεγάλο αγαθό είναι η ταπεινοφροσύνη!
Πόσο πολύ μάς διδάσκει το ταπεινό του φρόνημα! Μπορεί κι εμείς να ονομάζουμε τον εαυτό μας αμαρτωλό, να απαγγέλλουμε στην προσευχή μας τα ίδια λόγια «Ό Θεός, ίλάσθητί μοι τω άμαρτωλώ», αλλά όταν μάς υποδείξουν ένα λάθος, όταν μάς κατηγορήσουν, αμέσως αντιδρούμε και στενοχωριόμαστε. Μήπως τελικά δεν το πιστεύουμε αυτό το «ίλάσθητί μοι τώ άμαρτωλώ»; Ή ταπεινοφροσύνη απαιτεί τόλμη και ειλικρίνεια κι είναι αυτή που ελκύει τη χάρη και το έλεος του Θεού.
3. ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Το τρίτο στοιχείο που είχε η προσευχή του ήταν η μετάνοια. Και μάλιστα μετάνοια βαθιά και ειλικρινής. Ο Τελώνης «έτυπτεν είς το στήθος αυτού λέγων· ό Θεός, ίλάσθητί μοι τω άμαρτωλώ». Χτυπούσε το στήθος του διότι εκεί βρίσκεται η καρδιά, το κέντρο όλων των αμαρτωλών επιθυμιών και διαθέσεων του άνθρωπου. Δεν κατηγορούσε τους άλλους, δεν μεταβίβαζε ευθύνες, ούτε πρόβαλλε δικαιολογίες για τις πράξεις του. Δεν έλεγε «παρασύρθηκα», «είναι η φύση του επαγγέλματος μου τέτοια που με αναγκάζει να παρανομήσω» και άλλα παρόμοια. Παραδεχόταν ότι αυτός και μόνο αυτός έφταιγε για το κατάντημα του και κατηγορούσε τον εαυτό του.
Αυτή είναι πραγματική μετάνοια. Ο άνθρωπος που με τέτοια ειλικρινή διάθεση καταφεύγει στο έλεος του Θεού είναι απολύτως βέβαιο ότι θα βρει συγχώρηση από το Θεό. «Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ό Θεός ούκ έξουδενώσει» (Ψαλμ. ν' [50] 19). Τη συντετριμμένη καρδιά ό Θεός ποτέ δεν θα την απορρίψει. Ο φιλάνθρωπος Θεός που επιθυμεί τη σωτηρία όλων των ανθρώπων δέχεται τη μετάνοια κάθε αμαρτωλού, όπως ακριβώς και του Τελώνη της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.
Καθώς σήμερα ανοίγει η κατανυκτική περίοδος του Τριωδίου, κατά την οποία όλο και πιο συχνά θα έχουμε την ευκαιρία να προσερχόμαστε στους ιερούς Ναούς μας για να προσευχηθούμε και να λατρεύσουμε τον Κύριο, ας φέρνουμε συχνά στο νου μας την Παραβολή αυτή του Κυρίου. Κι ας ακολουθήσουμε την προτροπή του ιερού υμνογράφου: «Μη προσευξώμεθα φαρισαϊκώς, αδελφοί» αλλά «τελωνικώς διά νηστείας κράζοντες· ίλάσθητί ήμίν ό Θεός τοις άμαρτωλοίς». Ας συμμετέχουμε κι εμείς στις ιερές Ακολουθίες με φόβο Θεού, με ταπεινοφροσύνη και ειλικρινή μετάνοια για να χαρίσει και σ' εμάς ο πανάγαθος Θεός αυτό που έλαβε και ο Τελώνης: τη δικαίωση και τη σωτηρία.

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ (10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ)


Ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν Ιερέας στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και έζησε επί αυτοκρατορίας του Σεπτιμίου Σεβήρο. Όταν το 198 μ.Χ. ο Σέβηρος διέταξε διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος της Μαγνησίας Λουκιανός, συνέλαβε τον Άγιο Χαράλαμπο και του ζήτησε να αλλάξει την πίστη του. Ο Άγιος Χαράλαμπος, όμως, όχι μόνο δεν αλλαξοπίστησε, αλλά ένθερμα ομολόγησε στον έπαρχο την μεγάλη του πίστη στον Χριστό και δήλωσε με θάρρος ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται να αρνηθεί τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Τότε, ο έπαρχος Λουκιανός διέταξε να αρχίσουν τα βασανιστήρια στον μεγάλης ηλικίας Άγιο Χαράλαμπο. Πρώτα, τον γύμνωσαν και ο ίδιος ο Λουκιανός, παίρνοντας το ξίφος του προσπάθησε να πληγώσει το σώμα του. Όμως, ως εκ θαύματος κόπηκαν τα χέρια του και έμειναν κρεμασμένα στο σώμα του Αγίου και μόνο ύστερα από προσευχή του Αγίου συγκολλήθηκαν αυτά πάλι στο σώμα και ο ηγεμόνας θεραπεύτηκε. Βλέποντας αυτό το Θαύμα του Αγίου πολλοί από τους δημίους πίστεψαν στον ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΕΟ. Παρόλα αυτά το μίσος του Λουκιανού δεν εξασθένησε... Διέταξε να διαπομπεύσουν τον Άγιο και να τον σύρουν στη πόλη με χαλινάρι. Τέλος, τον αποκεφάλισαν. Έτσι μαρτυρικά παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο σε ηλικία 113 ετών.

ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΝΕΑΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ
ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΩΝ
ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΜΑΣ
π. Χαράλαμπο Τζέρμπο
"ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΑ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!!!"

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Ο ΘΥΜΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ

Ο αββάς Αγάθων είπε, ότι ο οργίλος, και νεκρό αν αναστήσει, δεν είναι δεκτός από το Θεό.
Ο μακάριος Ζωσιμάς έλεγε, ότι η αρχή της συγκρατήσεως του θυμού είναι το να ταράζεται κανείς και να μη μιλάει. Απ’ αυτό φτάνει με τη χάρη του Θεού, στο να μην ταράζεται διόλου.
Ο ίδιος έλεγε, ότι μας χρειάζεται πολλή νίψη και σύνεση για ν’ αντιμετωπίσουμε τα διάφορα τεχνάσματα του διαβόλου. Γιατί καμιά φορά μπορεί από το τίποτα να δημιουργήσει σε κάποιον ταραχή. Άλλοτε πάλι φέρνει μια εύλογη πρόφαση, για να νομίσει κανείς ότι δίκαια τάχα θύμωσε. Είναι και τούτο μία υποβολή, που προέρχεται από το μίσος του εναντίον του ανθρώπου. Σ’ εκείνον όμως που ποθεί πραγματικά να βαδίσει το δρόμο των αγίων, είναι εντελώς ανάρμοστο το να θυμώνει μ’ οποιονδήποτε άνθρωπο, καθώς λέει και ο μέγας Μακάριος: «Ανάρμοστο είναι στους αδελφούς να οργίζονται ή να εξοργίζουν άλλον».
Ο αββάς Υπερέχιος είπε: Όποιος δεν κυριαρχεί στη γλώσσα του την ώρα της οργής, δε θα (μπορέσει να) κυριαρχήσει σε κανένα πάθος του.
Κάποιος αναχωρητής χειροτονήθηκε επίσκοπος. Αυτός, από ευλάβεια και πραότητα, δεν επιτιμούσε κανέναν, άλλ’ ανεχόταν μακρόθυμα όλων τα σφάλματα. Ο οικονόμος του λοιπόν δε διοικούσε καλά τα πράγματα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό είπαν κάποιοι στον επίσκοπο: Γιατί δεν τιμωρείς τον οικονόμο σου, που τόσο σε εκθέτει; Εκείνος όμως ανέβαλε την τιμωρία για την άλλη μέρα।Οι κατήγοροι του οικονόμου επισκέφθηκαν τον επίσκοπο και την επομένη. Μόλις λοιπόν το έμαθε αυτός, κρύφτηκε κάπου, και δεν μπορούσαν να τον βρουν. Όταν τελικά, μετά από πολλές αναζητήσεις, τον βρήκαν, του λένε: Γιατί μας κρύφτηκες; Κι εκείνος αποκρίθηκε: Γιατί όσα κατόρθωσα σ’ εξήντα χρόνια με προσευχή στο Θεό, αυτά εσείς θέλετε να μου τα καταστρέψετε μέσα σε δυο μέρες. Καθώς φαίνεται, ο γέροντας θα είχε γίνει επίσκοπος χωρίς τη θέληση του, γι’ αυτό και φρόντιζε περισσότερο για το νόμο των αναχωρητών παρά για το καθήκον του επισκόπου.
Του αββά Ησαΐα: Αδελφέ, αν, σε οποιαδήποτε περίπτωση, σε στενοχωρήσει κάποιος, και σου παρουσιαστεί η ανάγκη να ζητήσεις εξηγήσεις από τον αδελφό, βλέπεις όμως ότι είσαι θυμωμένος και αναστατωμένος, μην του πεις το παραμικρό, για να μην ταραχθείς περισσότερο. Μόνο όταν δεις ότι κι εσύ κι εκείνος έχετε καταλαγιάσει και ηρεμήσει, τότε μίλησε του· (και πάλι) με όλη σου την ταπεινοφροσύνη, όχι σαν να τον ελέγχεις, αλλά σαν να του θυμίζεις (απλά το σφάλμα του).
Του αββά Μάρκου: Το πάθος του θύμου στηρίζεται ιδιαίτερα και δυναμώνει και γίνεται ακατάλυτο από την υπερηφάνεια. Αν λοιπόν θέλει κανείς να γκρεμίσει και να ξεθεμελιώσει αυτό το σπίτι της ανομίας – που χτίζει κάθε τόσο ο πονηρός μέσα στην ψυχή, συγκεντρώνοντας (και χρησιμοποιώντας) σαν πέτρες διάφορες εύλογες ή παράλογες προφάσεις, (που δημιουργούνται) στους λογισμούς από διάφορα περιστατικά ή λόγια, και κατασκευάζοντας μ’ αυτές οικοδομή κακίας μέσα στην ψυχή – ας έχει την ταπείνωση του Κυρίου αλησμόνητη μέσα στην καρδιά του. Ας αναλογίζεται τι είναι ο Κύριος και τι έγινε για μας και από ποια φωτεινά ύψη θεότητας, που είναι αποκαλυμμένη ανάλογα με τη δύναμη των επουράνιων ουσιών και που τη δοξάζει στον ουρανό κάθε νοερή φύση, σε ποιο βάθος ανθρώπινης ταπεινώσεως κατέβηκε από άφατη αγαθότητα. Λοιπόν, όποιος με πόθο και (καλή) προαίρεση διατηρεί αυτές τις σκέψεις στην καρδιά του και δεν τις λησμονεί, δε θα κυριευθεί από το πάθος της έχθρας και του θυμού. Γιατί με την ταπείνωση του Χριστού, που θα συλλογίζεται, θα διαβρωθούν τα θεμέλια του πάθους της υπερηφάνειας, οπότε ολόκληρο το οικοδόμημα της ανομίας του θυμού εύκολα και από μόνο του γκρεμίζεται. Αλήθεια, ποια σκληρή και πέτρινη καρδιά, αν έχει συνεχώς στο νου της το πόσο ταπεινώθηκε για μας ο Μονογενής (Υιός) του Θεού και το πώς υπέμεινε τόσα παθήματα, πού απαρίθμησα, δεν συντρίβεται, δεν ταπεινώνεται, δεν έρχεται σε κατάνυξη, δε γίνεται «γη και σποδός» (Γεν. 18:27. Ιώβ 42:6. Σοφ. Σειρ. 17:32), για να την πατούν όλοι οι άνθρωποι; Και όταν έτσι συντρίβεται η ψυχή, ποιος θυμός ή έχθρα θα μπορέσει να τη νικήσει; Νομίζω λοιπόν, πώς, αν η λήθη, η μητέρα των κακών, δε διώξει από την καρδιά αυτούς τους σωτήριους και ζωοποιούς λογισμούς, ο άνθρωπος δε θα νικηθεί ποτέ από το θυμό.
Του αγίου Διαδόχου: Οι αγωνιζόμενοι πρέπει να διατηρούν πάντοτε ατάραχη τη διάνοιά τους, για να μπορεί ο νους να διακρίνει τους λογισμούς που περνούν απ’ αυτόν και τους μεν καλούς, που τους στέλνει ο Θεός, να τους αποθηκεύει στα ταμεία της μνήμης, ενώ τους κακούς και δαιμονικούς να τους πετάει έξω από τις φυσικές αποθήκες του. Γιατί και στη θάλασσα, όταν έχει γαλήνη, οι ψαράδες βλέπουν κάθε κίνηση ως το βυθό, έτσι που δεν τους ξεφεύγει σχεδόν τίποτε από τις μετακινήσεις των περαστικών ψαριών. Όταν όμως (η θάλασσα) ταράζεται από τους ανέμους, κρύβει με τη σκυθρωπότητα της ταραχής όσα αφήνει να φαίνονται στην ιλαρότητα της γαλήνης· και βλέπουμε τότε ανίσχυρη την τέχνη των ψαράδων. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το νου που εντρυφά στις θείες θεωρίες, και μάλιστα όταν ταράζεται ο βυθός της ψυχής από άδικη οργή.
Του αββά Κασσιανού: Όποιος ποθεί ν’ αγωνιστεί νόμιμα στον πνευματικό αγώνα, ας είναι ξένος από κάθε ελάττωμα και οργή και θυμό, και ας ακούει τι του παραγγέλλει το σκεύος της εκλογής, (ο απόστολος Παύλος): «Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία αρθήτω άφ’ υμών συν πάση κακία» (Εφ. 4:31) και με το να πει «πάσα», δε μας άφησε καμιά πρόφαση θύμου σαν αναγκαία ή σαν εύλογη. Όποιος λοιπόν θέλει να διορθώσει τον αδελφό του που σφάλλει ή να του επιβάλει επιτίμιο, ας φροντίζει να παραμένει ατάραχος, μήπως, θέλοντας να θεραπεύσει άλλον, αρρωστήσει ο ίδιος· και τότε θα του πουν το ευαγγελικό εκείνο (ρητό), «Ιατρέ, θεράπευσαν σεαυτόν» (Λουκ. 4:23), ή το, «τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω όφθαλμω του αδελφού σον, την δε εν τω σω όφθαλμω δοκόν ου κατανοείς;» (Ματθ. 7:3). Άλλα με ποιο τρόπο θα δεις και θα βγάλεις το ξυλαράκι από το μάτι του αδελφού σου εσύ, που έχεις τελείως κλεισμένο το δικό σου μάτι με το δοκάρι του θύμου; Γιατί αν η κίνηση της οργής αυξηθεί πολύ από οποιαδήποτε αιτία, τυφλώνει τα μάτια της ψυχής και δεν την αφήνει να δει τον ήλιο της δικαιοσύνης. Όπως δηλαδή εκείνος που βάζει πάνω στα μάτια του καλύμματα, είτε χρυσά είτε μολυβένια εμποδίζει εξίσου τη δράση και καμιά διαφορά δεν προκαλεί στην τύφλωση η αξία του χρυσού) ή (η ευτέλεια του μολυβιού), έτσι από οποιαδήποτε αιτία, εύλογη τάχα η παράλογη, κι αν ανάψει η οργή, σκοτίζεται η πνευματική δράση.
- Τότε μόνο χρησιμοποιούμε κατά φύση το θυμό, όταν τον στρέφουμε εναντίον των φιλήδονων και εμπαθών λογισμών. «Έτσι μας διδάσκει και ο προφήτης Δαβίδ, λέγοντας: «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε»· δηλαδή να οργίζεστε εναντίον των παθών σας και των πονηρών λογισμών, και να μην αμαρτάνετε, εκτελώντας όσα σας υπαγορεύουν αυτοί και τα παρακάτω φανερώνουν με σαφήνεια το ίδιο πράγμα: «Α λέγετε εν ταίς καρδίαις υμών», λέει, «επί τις κοίταις υμών κατανύγητε» (Ψαλμ. 4:5)· όταν δηλαδή έρθουν στην καρδιά σας οι πονηροί λογισμοί, διώξτε τους με την εναντίον τους οργή σας· και αφού τους διώξετε, τότε, καθώς θα βρίσκεστε πια μέσα στην ησυχία (της «ψυχής) σαν σε κρεβάτι, να μετανοείτε με κατάνυξη. Συμφωνεί σ’ αυτό και ο μακάριος Παύλος, που επικαλέστηκε τη μαρτυρία αυτού του ρητού και πρόσθεσε: «Ο ήλιος μη επιδυέτω επί τω παροργισμό υμών, μηδέ δίδοτε τόπον τω διαβόλω» (Εφ. 4:26-27)· δηλαδή να μη γίνεστε αιτία με τον παροργισμό σας, που εσείς οι ίδιοι προκαλείτε με τη συγκατάθεσή σας στους κακούς λογισμούς, ώστε να δύει στις καρδιές σας και να φεύγει, όπως ειπώθηκε, ο ήλιος της δικαιοσύνης, ο Χριστός και Θεός, για να μη βρει μέσα σας τόπο ο διάβολος με την αναχώρηση εκείνου.
Πρέπει επομένως, σύμφωνα με τους θείους νόμους, ν’ αγωνιζόμαστε μ’ όλη μας τη δύναμη εναντίον του πνεύματος της οργής και της αρρώστιας που βρίσκεται μέσα μας· και όχι, επειδή στρέφουμε το θυμό εναντίον των ανθρώπων, να επιδιώκουμε την ερημιά και την απομόνωση, γιατί δήθεν εκεί δεν υπάρχουν αφορμές που να μας παρακινούν στην οργή, και γιατί θα κατορθώσουμε τάχα εύκολα την αρετή της μακροθυμίας στη μόνωση. (Ή αλήθεια είναι, ότι) επιθυμούμε να χωριστούμε από τους αδελφούς μας (καταφεύγοντας στην ερημιά και την απομόνωση), επειδή είμαστε υπερήφανοι και δεν θέλουμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας και να αποδίδουμε στη δική μας αμέλεια τις αιτίες της ταραχής. Όσο όμως έχουμε τέτοια διάθεση και τέτοιο φρόνημα, αποδίδοντας στους άλλους και της δικής μας αμέλειας και αδυναμίας τις αιτίες, δε θα μπορέσουμε να φτάσουμε στην τελειότητα της μακροθυμίας. Γιατί το μεγαλύτερο μέρος της διορθώσεώς μας δεν κατορθώνεται από τη μακροθυμία του πλησίον απέναντί μας, αλλ’ από τη δική μας ανεξικακία. Αν όμως επιδιώκουμε την έρημο και τη μόνωση για ν’ αποφύγουμε τον αγώνα της μακροθυμίας, τότε ας μάθουμε, ότι με την ερημιά θεριεύουν περισσότερο τα πάθη μέσα μας, και προπαντός το πάθος του θύμου, γιατί στερούνται τη δοκιμασία που προέρχεται από τους ανθρώπους. Κι αυτήν ακόμα τη σκιά της υπομονής και της μακροθυμίας, την οποία φαινομενικά νομίζαμε ότι είχαμε όταν ήμασταν μαζί με τους αδελφούς, τη χάνουμε από τη στέρηση της δοκιμασίας και του σωφρονισμού.
Γι’ αυτό, όσοι επιζητούν ν’ αποκτήσουν την πραότητα, πρέπει να φροντίζουν όχι μόνο εναντίον των ανθρώπων να μην οργίζονται, μα ούτε και εναντίον των αλόγων ζώων ή των αψύχων πραγμάτων. Γιατί θυμάμαι ότι κι εγώ, όταν ήμουνα στην έρημο, θύμωσα μ’ ένα καλάμι, που δεν μου άρεσε το πάχος ή η λεπτότητά του. Και μ’ ένα ξύλο πάλι (θύμωσα), επειδή δεν μπόρεσα να το κόψω σύντομα. Άλλα και με μια τσακμακόπετρα οργίστηκα, γιατί βιαζόμουνα ν’ ανάψω φωτιά και η σπίθα δεν έβγαινε γρήγορα. Τόσο δυνάμωσε ο θυμός μου, ώστε να τον εκδηλώνω και προς τα αναίσθητα πράγματα.
Ας αποβάλουμε λοιπόν κάθε οργή, νιώθοντας φόβο για την απόφαση του Κυρίου, ο όποιος διακήρυξε στο Ευαγγέλιο: «Ο οργιζόμενος τω αδελφό αυτού ένοχος εσται τη χρίσει» (Ματθ. 5:22). Γιατί έτσι περιέχουν (αυτό το χωρίο) τα ακριβή αντίγραφα (του Ευαγγελίου). Το «εική» (δηλαδή «χωρίς λόγο») προστέθηκε απ’ αυτούς που δεν ήθελαν να κόψουν τελείως το πάθος της οργής. Επειδή ο σκοπός του Κυρίου είναι, όπως και στ’ άλλα πάθη, έτσι και σ’ αυτό να κόβουμε και να ξεριζώνουμε με κάθε τρόπο την ίδια τη ρίζα και την αιτία του και θέλει να μην κρατάμε μέσα μας καμιά πρόφαση οργής, μην τυχόν, θυμώνοντας στην αρχή εύλογα δήθεν, υστέρα πέσουμε στη μανία του παράλογου θύμου.
Ή τέλεια λοιπόν θεραπεία αυτής της αρρώστιας είναι τούτη: Το να φροντίσουμε να μη θυμώνουμε ούτε για δίκαια ούτε για άδικα (ζητήματα). Επειδή, όταν το σκοτεινό αυτό πάθος θολώσει τη διάνοιά μας, ούτε φως διακρίσεως ούτε βεβαιότητα ορθής κρίσεως ούτε φροντίδα δικαιοσύνης θα βρεθεί μέσα μας. Και το Άγιο Πνεύμα θα φύγει μακριά μας, διωγμένο από την εσωτερική ταραχή. Πέρα απ’ όλα όσα είπαμε, πρέπει να έχουμε συνεχώς μπροστά στα μάτια μας την άγνωστη ώρα του θανάτου μας, κι έτσι να φυλαγόμαστε από την οργή και ν’ απαλλαγούμε τελείως από το θυμό, σύμφωνα με την παραίνεση του προφήτη (Ψαλμ. 36:8). Και ας γνωρίζουμε, πώς ούτε η σωφροσύνη ούτε η απάρνηση όλου του υλικού κόσμου ούτε οι νηστείες και οι αγρυπνίες και οι άλλες κακουχίες θα μας ωφελήσουν σε τίποτα στη φοβερή Κρίση, αν βρεθούμε ένοχοι, επειδή είμαστε κάτω από την κυριαρχία της οργής και του μίσους.
Του αββά Ισαάκ: Ο φανατικός άνθρωπος ποτέ δε φτάνει στην ειρήνη του νου· και όποιος έχει αποξενωθεί από την ειρήνη, αυτός έχει αποξενωθεί κι από τη χαρά. Η ειρήνη του νου λέγεται και είναι τέλεια (ψυχική) υγεία, ενώ ο φανατισμός είναι αντίθετος στην ειρήνη. Αυτός λοιπόν που έχει φανατισμό, είναι βαριά άρρωστος. Άνθρωπε, δεν είναι καλό ούτε σε συμφέρει το να θέλεις να βοηθάς άλλους βάζοντας σε μεγάλο κίνδυνο τον εαυτό σου. Ο φανατισμός δεν είναι γνώρισμα σοφίας, αλλ’ αρρώστια της ψυχής· γιατί φανερώνει στενή και περιορισμένη αντίληψη, που οφείλεται στην πολλή άγνοια. Αν επιθυμείς να θεραπεύσεις τους αρρώστους, μάθε πως έχουν ανάγκη από ευσπλαχνία και φροντίδα και όχι από επιτίμηση. Γιατί λέει (ο απόστολος): «Οφείλετε υμείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν» (Ρωμ. 15:1) και πάλι ο ίδιος προτρέπει να μη διορθώνουμε τον φταίχτη με οργή, αλλά με πραότητα (Γαλ. 6:1).
Αναδημοσίευση από το http://inada.gr/?p=574

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

ΓΕΜΙΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

Όταν είναι κανείς άδειος από τον Χριστό τότε έρχονται χίλια δυο άλλα και τον γεμίζουν: ζήλειες, μίση, ανία, μελαγχολία, αντίδραση, κοσμικό φρόνημα, κοσμικές χαρές. Προσπαθήστε να γεμίσετε την ψυχή σας με τον Χριστό για να μην την έχετε άδεια. Η ψυχή μας μοιάζει με μια δεξαμενή γεμάτη νερό. Αν το νερό το ρίξεις προς τα λουλούδια, δηλαδή τις αρετές, το δρόμο του καλού, θα ζεις την αληθινή χαρά και θα ατροφήσουν οι κακίες, τα αγκάθια. Αν όμως, ρίξεις το νερό προς τα αγκάθια αυτά θα αναπτυχθούν και θα σε πνίξουν και θα μαραθούν όλα τα λουλούδια...
Γέροντας Πορφύριος

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Ω ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!

Εγώ είμαι πατέρας σου (λέει ο Χριστός). Εγώ αδελφός σου. Εγώ νυμφίος σου. Εγώ σπίτι σου. Εγώ τροφέας σου. Εγώ ρούχο σου. Εγώ ρίζα σου. Εγώ θεμέλιό σου. Ό,τι αν θέλεις είμαι εγώ. Δε θα χρειαστείς τίποτε. Εγώ θα δουλέψω για σένα, γιατί ήρθα για να υπηρετήσω και όχι να με υπηρετήσουν. Εγώ είμαι για σένα και φίλος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μητέρα. Όλα είμαι για σένα εγώ. Μόνο να είσαι και συ οικείος μου. Εγώ πάμφτωχος για σένα, αλήτης για σένα, σταυρωμένος για σένα, στον τάφο για σένα, επάνω παρακαλώ τον Πατέρα μου για σένα, κάτω είμαι πρεσβευτής σου στον Πατέρα μου. Όλα μου είσαι συ, και αδελφός και κληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι περισσότερο θέλεις;
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΜΑΔΕΣ!!!

Σήμερα, 2 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας τιμά και γιορτάζει την Υπαπαντή του Κυρίου μας, τον Σαραντισμό ή Εκκλησιασμό, όπως αλλιώς λέγεται. Δεσποτική αλλά καί Θεομητορική γιορτή. «Ο παλαιός των ημερών, νηπιάσας σαρκί, υπό Μητρός Παρθένου τω Ιερώ προσάγεται…». Υπέροχη τρυφερή σκηνή, ασύλληπτο το νόημά της, ιεροπρεπής η κίνηση. Αυτή την τρυφερή στιγμή της θείας οικογένειας επέλεξε η Εκκλησία για να τιμήσει το ιερό πρόσωπο της Μητέρας. Σαράντα, λοιπόν, ημέρες από την κατά σάρκα Γέννησή Του, ο Χριστός, προσφέρθηκε στο Ναό, σύμφωνα με τα καθιερωμένα από το Νόμο. Και επειδή εκεί στο Ναό έγινε υποδοχή από πνευματοκίνητους ανθρώπους και, πιο συγκεκριμένα, επειδή ο άγιος Συμεών τον πήρε στην αγκαλιά του, γι’ αυτό και λέγεται Υπαπαντή.
Η λέξη προέρχεται από τό ρήμα «υπαντάω» καί σημαίνει έρχομαι σε συνάντηση κάποιου. Γιατί όμως η Παναγία Παρθένος ήλθε στο ναό των Ιεροσολύμων κατά την Υπαπαντή; Ο Ευαγγελιστής Λουκάς σημειώνει σχετικά: «Καί ότε επλήσθησαν αι ημέραι του καθαρισμού αυτών κατά τον νόμον Μωϋσέως, ανήγαγον αυτόν εις Ιεροσόλυμα παραστήναι τω Κυρίω». Οι ήμερες του καθαρισμού αφορούν τους ανθρώπους που γεννούν παιδιά με φυσικό τρόπο. Και οι αγιότερες πράξεις έχουν κάποιο μόλυσμα αμαρτίας. Ο τοκετός είναι μεν μια άγια πράξις, έχει όμως και αυτός το στοιχείο του μολυσμού. Γι' αυτό και η γυναίκα σαράντα ημέρες μετά τη γέννα έρχεται στο Ναό και παίρνει την ευχή του Καθαρισμού, του Σαραντισμού.
Όμως είχε ανάγκη καθαρισμού και η Παναγία; Η Παναγία γέννησε ασπόρως καί αρρύπως, υπερφυσικά, χωρίς ίχνος μολυσμού. Ήταν καθαρή και πρίν από τη γέννα και κατά την ώρα της γέννας και μετά τη γέννα. Είναι Πανάμωμος και Αειπάρθενος. Τότε γιατί ήρθε στο Ναό; Για λόγους υπακοής στο Νόμο του Θεού. Η μητρότητα είναι θέμα υπακοής στο νόμο του Θεού, αποτελεί δε ευλογία του Θεού στη γυναίκα. Ένας άλλος λόγος για τον όποιον ήρθε η Παναγία στο Ναό είναι η ευλογία. Ο πρεσβύτης Συμεών παίρνει στα χέρια του τον ευλογημένο καρπό της κοιλίας της Παρθένου καί “ευλόγησεν αυτούς”. Η Παναγία είναι Μητέρα των μητέρων, η πιο ευλογημένη Μητέρα του Κόσμου. Της το βεβαίωσε πρώτη η εξαδέρφη της Ελισάβετ: «ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου». Ευλογημένη είναι και κάθε μητέρα, που βλέπει στα μάτια του παιδιού της να καθρεπτίζεται ο Ουρανός.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες που σαν λαμπάδες αναμμένες λιώνουν κυριολεκτικά προκειμένου να μεγαλώσουν και να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους σε αυτές τις δύσκολες εποχές. Παράδειγμά τους και σκέπη τους ας είναι η μεγάλη μάνα, η Παναγιά μας!

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ, ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΦΩΣ!


Ὁ Κύριός σου εἶναι ἀγάπη. Ἀγάπησέ Τον καί σύ,
καί μαζί μέ Αὐτόν ἀγάπησε ὅλους τούς ἀνθρώπους,
ἐπειδή εἶναι παιδιά τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Κύριός σου εἶναι φωτιά.
Μήν ἀφήνεις τήν καρδιά σου νά κρυώσει,
ἀλλά νά τήν θερμαίνεις μέ πίστη καί ἀγάπη.

Ὁ Κύριός σου εἶναι φῶς.
Μήν περπατᾶς στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας,
μήν κάνεις τίποτα μέ σκοτισμένο νοῦ,
χωρίς λόγο, χωρίς πίστη.

Ὁ Κύριός σου εἶναι Θεός ἐλέους καί ἀγαθότητας.
Γίνε κι ἐσύ στόν πλησίον σου πηγή ἐλέους καί ἀγαθότητας.

Ἄν τά κάνεις ὅλα αὐτά, τότε θά βρεῖς τή σωτηρία σου
καί θά κερδίσεις τήν αἰώνια ζωή.
(Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)