Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ!!!


Με μεγάλη επιτυχία και πολύ κέφι πραγματοποιήθηκε η χριστουγεννιάτικη εορτή των κατηχητικών συντροφιών του ιερού μας ναού. Τα παιδιά μας έδειξαν το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων μέσα από μια σειρά ποιημάτων, πεζών κειμένων και επίκαιρων καλάντων και τραγουδιών, ενώ στο τέλος της γιορτής ακούσαμε επίκαιρο λόγο από τον πνευματικό μας πατέρα και ιερέας νεότητος, π. Χαράλαμπο, ο οποίος στη συνέχεια μαζί με τον π. Ιωάννη μοίρασαν στα παιδιά τα αναμνηστικά τους δώρα.



ΚΥΠΡΙΑΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
 
 
ΚΑΛΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ ΑΘΗΝΑΪΚΑ

ΓΙΟΡΤΙΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

 FELIZ NAVIDAD

Ο ΧΑΚΙΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

ΚΙ ΕΝΩ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ...

Σήμερα με το Τμήμα Προσχολικής και Πρώτης Σχολικής Ηλικίας μιλήσαμε για τα Άγια νήπια, κάναμε πρόβα τα ποιήματα για τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή που θα γίνει την επόμενη Κυριακή και ώρα 10:30 π.μ. στον πρώτο όροφο του Πνευματικού μας κέντρου και στη συνέχεια φτιάξαμε από μία χειροποίητη Χριστουγεννιάτικη κάρτα που άρεσε πολύ στα παιδιά.



Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

Την προηγούμενη Κυριακή με τα παιδιά της Προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας μιλήσαμε για τον Άγιο Νεομάρτυρα Ευγένιο τον Ρώσο, ο οποίος αρνούμενος να αλλαξοπιστήσει και να βγάλει το Σταυρό που φορούσε, υπέστη φρικτό μαρτύριο μόλις στην ηλικία των 19 ετών. Αφού συζητήσαμε με τα παιδιά για το πιο ιερό σύμβολο της πίστης μας, τον Σταυρό του Χριστού μας, και είπαμε ότι πρέπει να φοράμε τον Σταυρό μας και να μην ντρεπόμαστε να κάνουμε τον Σταυρό μας σωστά, στη συνέχεια φτιάξαμε μια πάρα πολύ όμορφη κατασκευή που άρεσε πολύ στα παιδιά. 

Για την κατασκευή αυτή χρειαστήκαμε:
ξύλα κανέλας, κόλλα, αποξηραμένα άνθη, κλωστές χρωματιστές και χρυσή κλωστή
 

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ... (ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ)

Ήταν κάποτε ένα γεροντάκι σε μια σκήτη του αγίου Όρους। Ζούσε μόνος του και από την πολλή άσκηση είχε αγιάσει. Κάθε πρωί, πριν ακόμα χαράξει, έκανε στην καλύβη του Λειτουργία... Σιγά-σιγά, η φήμη του απλώθηκε και μέσα και έξω απ΄το περιβόλι της Παναγιάς και έρχονταν κόσμος και κοσμάκης να λειτουργηθεί και να μιλήσει μαζί του. Όμως, όλοι είχαν το ίδιο παράπονο:
"Γιατί, βρε πάτερ μου, τελειώνεις τόσο νωρίς τη Λειτουργία"; του έλεγαν. "Δεν προλαβαίνουμε καλά-καλά να'ρθουμε και συ λες το δι'ευχών"... Και εκείνο το αγιασμένο γεροντάκι απαντούσε: Όταν παιδιά μου λειτουργώ και λέω τα ονόματα κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Γιατί έρχονται οι άγγελοι να πάρουν την προσφορά (το όνομα που μνημονεύω) και τους βλέπω να με περιμένουν. Και δεν είναι σωστό να αφήνω τόσους αγγέλους να περιμένουν εμένα τον αμαρτωλό και ανάξιο. Γι'αυτό βιάζομαι και τελειώνω νωρίς. Για να μην περιμένουν..

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Ο ΘΕΟΣ...

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε που είναι ο Θεός και γιατί δεν είναι δίπλα μας την ώρα που τον θέλουμε να συμπαρασταθεί στα προβλήματά μας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Θεός πάντα είναι δίπλα μας. Απλά εμείς ίσως πολλές φορές δεν τον αντιλαμβανόμαστε και περιμένουμε να δούμε την παρουσία του με τα μάτια του σώματος και όχι με τα μάτια της ψυχής.

Παράδειγμα... η ιστορία που ακολουθεί.
Έβρεχε, έβρεχε και το χωριό πλημμύριζε. Οι κάτοικοι έφευγαν με βάρκες να γλυτώσουν. Ένας βαρκάρης είδε μια οικογένεια και πήγε να τη σώσει.

-Ελάτε, θα πνιγείτε.

-Όχι, δεν ερχόμαστε, πιστεύουμε στο Θεό, είμαστε δούλοι του και Aυτός θα μας σώσει.

Η βάρκα έφυγε.
Το νερό ανέβαινε σκέπασε το σπίτι και η οικογένεια για να γλυτώσει ανέβηκε στα κεραμίδια. Τους είδε ένα ελικόπτερο πήγε από πάνω τους και τους πέταξε ανεμόσκαλα.

-Ελάτε, θα πνιγείτε.

-Όχι, δεν ερχόμαστε. Πιστεύουμε στο Θεό, είμαστε δούλοι του και Aυτός θα μας σώσει.

Το ελικόπτερο έφυγε.
Το νερό ανέβηκε και πνίγηκαν όλοι, οι ψυχές τους ανέβηκαν στον ουρανό και πήγαν να διαμαρτυρηθούν στον Θεό.

-Γιατί Θεέ μου μας έπνιξες; Eίμαστε τόσο καλοί χριστιανοί κι είχαμε εμπιστοσύνη σε Σένα ότι Eσύ θα μας σώσεις.

Κι ο Θεός απαντά
-Δεν ξέρω κι εγώ τι έγινε… είχα στείλει μια βάρκα… κι ένα ελικόπτερο…

Πηγή: http://agiasofiapeiraios.blogspot.gr

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΗΝ ΕΣΩΣΕ ΕΝΑ ΑΝΤΙΔΩΡΟ!!!

Η ιστορία, που θα σας αφηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή, όσα απίστευτα στοιχεία και αν έχει. Συνέβη στις αρχές Δεκέμβρη 2007. 
Οι έννοιες και οι φροντίδες της καθημερινότητας με είχαν καταβάλει εκείνο τον καιρό και ιδιαίτερα κάποιες οικογενειακές υποθέσεις μου είχαν προκαλέσει μεγάλη στεναχώρια. Τέλος πάντων σκεφτόμουν, τα έχει αυτά η ζωή. Αυτό, όμως, που ένοιωσα εκείνο το πρωί ήταν για μένα -έτσι σκεφτόμουν τότε- τελειωτικό. 
Από την προηγούμενη είχα κάποιες εκκρεμότητες να φέρω σε πέρας και μάλιστα οικονομικές, που με είχαν στενοχωρήσει και με είχαν αγχώσει πολύ. Είχα πάει στο ταμείο των υπαλλήλων της υπηρεσίας που εργάζομαι και είχα εισπράξει το ποσό ενός δανείου 20.000 ευρώ, προκειμένου να εξοφλήσω την τράπεζα η οποία μας έβγαλε το εξοχικό σπίτι σε πλειστηριασμό και προχώρησε σε κατάσχεση. Ήμουν πολύ στεναχωρημένη, γιατί αυτό το σπίτι είχε φτιαχτεί με πολύ μόχθο και κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τα παιδιά εκεί για διακοπές.Δεν ήθελα με κανένα τρόπο να το χάσω, αν και οικονομικά ήμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, αφού βασιζόμουν μόνο στο μισθό μου. Τέλος πάντων ζήτησα από την υπηρεσία δάνειο, για το οποίο μου κρατάνε κάθε μήνα 250 ευρώ από το μισθό. Μόλις το εισέπραξα σε μετρητά πήγα στην τράπεζα και έστειλα 6.000 ευρώ σε έναν θείο, που είχε καταβάλει εγγύηση για να μη γίνει η κατάσχεση και τα υπόλοιπα 14.000 θα τα έβαζα σε λογαριασμό της τράπεζας, τον οποίο όμως δεν είχα και έπρεπε να τηλεφωνήσω να μου τον πουν. Και ώσπου να τελειώσω με όλα αυτά η τράπεζα έκλεισε. 
 
Έτσι σκέφθηκα να αφήσω τα χρήματα, μαζί με όλα τα χαρτιά, όπως ήταν,μέσα στο αυτοκίνητό μου, στο τσεπάκι της πόρτας του οδηγού. Εκεί ποιός να τα πειράξει. Άλλωστε πρωί-πρωί θα πήγαινα να τα καταθέσω. Ποτέ δεν είχα χάσει κάτι από το αυτοκίνητο. Μάλιστα τα έβαλα σε ένα φάκελο από αυτούς των δημοσίων υπηρεσιών καθώς τους φύλαγα, όταν η ταμίας μας πλήρωνε και μας έβαζε τα χρήματα στο φάκελο. Εγώ πάντα της γκρίνιαζα γι’ αυτό ότι ο τρόπος αυτός είναι απαρχαιωμένος, αλλά εκείνη εξακολουθούσε το σύστημά της. Έτσι κρατούσα τους φακέλους κι όλο και κάπου μου χρησίμευαν. Ίσως σας κουράζω με λεπτομέρειες αλλά θα δείτε παρακάτω γιατί σας τις αναφέρω. 
Εκείνο το πρωί λοιπόν ξεκίνησα να πάω στη τράπεζα για την κατάθεση των χρημάτων. Το αυτοκίνητο, ενώ συνήθως το παρκάρω στην πυλωτή της πολυκατοικίας, εκείνο το βράδυ το είχα παρκάρει λίγο παραπέρα από το σπίτι, γιατί κάποιος μου είχε πιάσει το πάρκιν. Πηγαίνω εκεί που το είχα παρκάρει, πολύ κοντά στο σπίτι και σε σίγουρο μέρος, αλλά το αυτοκίνητο πουθενά. Κοπήκανε τα πόδια μου. Δεν ήταν δυνατόν. Στη γειτονιά. Λίγα μέτρα από το σπίτι. Ποτέ κανείς δεν είχε παραπονεθεί για κλοπές. Είμαστε ήσυχη γειτονιά. Κόντεψα να τρελαθώ. Δεν ήταν μόνο το αυτοκίνητο που έχασα, κι αν το εύρισκα και πως θα το εύρισκα, και πως θα πηγαίνω στη δουλειά και πως θα πηγαίνει ο γιος μου στο σχολείο που τον πήγαινα εγώ κάθε πρωί, δεν ήταν που δεν είχα καθόλου χρήματα να αγοράσω άλλο, ήταν ότι είχα μέσα και τις 14.000 ευρώ. Πήγα να τρελαθώ πραγματικά. 
Και εκτός αυτού και το σπίτι θα έχανα, αφού δεν πρόλαβα να στείλω τα χρήματα στην τράπεζα. Και το αυτοκίνητο και τα χρήματα, αλλά και θα μου κρατούσαν κι από τον μισθό μου 250 ευρώ το μήνα γι’ αυτό το δάνειο. Τρελάθηκα. Ένοιωσα δύσπνοια, κιτρίνισα. Γύρισα στο σπίτι και κάθισα μουδιασμένη. Τώρα τι να κάνω. Παίρνω αμέσως το 100 και καταγγέλλω τη κλοπή. -Τι να σας πω κυρία μου, μου λέει στην άλλη άκρη της γραμμής ο αστυνομικός, στην Αθήνα κάθε μέρα κλέβονται 100 αυτοκίνητα. Θα δώσουμε τα στοιχεία στα περιπολικά κι αν τύχει και πέσουμε επάνω.. αν είστε τυχερή… πηγαίνετε και στο αστυνομικό τμήμα να κάνετε και μήνυση κατά αγνώστων. Όλα μαύρα…Πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου, κι εκεί τα ίδια. Εκεί ένα παιδί, νέος αστυνομικός, μου φέρνει ένα μπουκαλάκι νερό -πως θα με είδε το παιδί- και μου λέει. 
- Ηρεμήστε μπορεί και να το βρείτε… 
Γυρίζω σπίτι και περιμένω…Στη στιγμή άρχισα να σκέφτομαι τα γεγονότα. Πως συνέβη αυτό, γιατί συνέβη αυτό, γιατί ο Θεός να μου δώσει αυτή τη δοκιμασία…Εκεί μου ήρθε τότε στο νου μια κουβέντα, που μου είχε πει ένα σεβάσμιος γέροντας κάποτε, που πήγα κοντά του να εξομολογηθώ. Ήμουν τότε πολύ στενοχωρημένη και ανήσυχη για τα παιδιά μου, για τη ζωή μου…έκλαιγα, μιλούσα κι έκλαιγα…τότε μου λέει. 
- Μην κλαις. Ο Θεός μας δίνει τις δοκιμασίες για κάποιο λόγο. Είναι, όμως, πατέρας μας και αγαπάει τα παιδιά του. Το καλό μας θέλει. Πρέπει να του έχουμε εμπιστοσύνη. Για κάποιο λόγο μας τα στέλνει όλα τούτα. Μην κλαις. Είναι αμαρτία, γιατί δείχνεις ότι δεν τον εμπιστεύεσαι…Να κάνεις την προσευχή σου και να αφήνεσαι με εμπιστοσύνη στο θέλημά του. 
Εγώ, όμως, είμαι ένας άνθρωπος κοσμικός. Ψάχνω βέβαια τα πνευματικά μονοπάτια, αλλά πολύ μικρή είναι η πίστη μου. Θυμήθηκα τα λόγια τούτα του γέροντα και σκέφτηκα ξανά τα γεγονότα κάτω από άλλη ματιά. Για ποιό λόγο γίνονται όλα, για κάποιο λόγο μας στέλνει ο Θεός τις δοκιμασίες. Για λίγο όμως, γιατί ξανά με κυρίευσε η απελπισία, αλλά πάλι ξανασκέφτηκα τα λόγια του γέροντα.. Και τότε ξαφνικά θυμήθηκα ότι μου είχε δώσει μια προσευχή να διαβάζω στα δύσκολα αλλά… και στα εύκολα μου είχε πει. Έψαξα πού την είχα καταχωνιάσει εδώ και τόσα χρόνια -θα είχαν περάσει 8-9 χρόνια από τότε. Τη βρήκα όμως, δεν την είχα πετάξει. Την διάβασα πολλές φορές. Ήταν η προσευχή των πατέρων της Όπτινα. Σε λίγο ξαναπήρα τηλέφωνο το 100. Τίποτα. Το αστυνομικό τμήμα τίποτα. Ήρθε μεσημέρι. Γύρισαν τα παιδιά από τα σχολεία τους. Του είπα τα καθέκαστα. Στεναχωρέθηκαν πολύ. Εγώ μουδιασμένη, αλλά κάπου άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να αποδέχομαι αυτά που μου τυχαίνουν στην ζωή. Να έχω εμπιστοσύνη στο Θεό. 
Μάλλον, όμως, το ’κανα και αναγκαστικά, αφού δεν μπορούσα να κάνω και τίποτε άλλο. Όμως αυτή η κουβέντα του γέροντα όλο και μεγάλωνε στο μυαλό μου…Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό… Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Άρα πρέπει να σκεφτώ ποιός είναι ο σκοπός, είπα εγώ στον εαυτό μου, αφού αυτή είναι η πάγια τακτική μου, όλα να τα εξηγώ. Έλα, όμως, που ορισμένα είναι πάνω από τη δύναμη του νου μου. 
Έτσι πέρασε η μέρα. Κάνοντας τηλεφωνήματα, αγωνιώντας, ξανακάνοντας προσευχή. 
Κατά τις 11:30 η ώρα το βράδυ ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. 
- Κυρία μου είμαστε από το αστυνομικό τμήμα Κάτω Πατησίων. Έχετε ένα αυτοκίνητο άσπρο, τάδε μάρκα με τάδε νούμερα. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. 
-Ναι. Τι έγινε; 
-Έχουμε εδώ δυο άτομα που είχαν το αυτοκίνητό σας, τους σταματήσαμε για έλεγχο και βρήκαμε το δίπλωμα και τα χαρτιά σας. Ελάτε αμέσως. 
Έτρεξα κατευθείαν εκεί. Ήταν δυο νεαροί -όχι κακά παιδιά- με σκυμμένο το κεφάλι. 
-Κυρία μου, μου λέει ο διοικητής τι είχατε στο αυτοκίνητό σας εκτός από τα χαρτιά σας;
-Χρήματα κύριε διοικητά.
-Πόσα; 
-14.000 ευρώ. 
-Καλά κυρία μου, αφήνουμε τόσα λεφτά στο αυτοκίνητο; Τι να του πω δίκιο είχε. Βγάζει τότε από το συρτάρι του ένα φάκελο, τον φάκελο της υπηρεσίας μου, που είχα βάλει μέσα τα χρήματα και μου λέει: 
-Μετρήστε τα. Κοπήκανε τα πόδια μου. Μα ήταν δυνατόν; Αρχίζω και μετράω. 
Τα χρήματα ήταν όλα εκεί δεν έλειπε ούτε ένα ευρώ.
-Δεν είναι δυνατόν, λέω. Πως έγινε αυτό; Ρωτάει τότε ο διοικητής τους νεαρούς. 
-Τι έγινε παιδιά; Πως και δεν πειράξατε τα χρήματα; Δεν τα βρήκατε; 
-Όχι απαντάει ο ένας. Δηλαδή βρήκαμε τον φάκελο, αλλά δεν τον ανοίξαμε. 
-Γιατί τους ρωτά ο αστυνομικός. 
-Να καθώς ψάχναμε το αυτοκίνητο, στο ντουλαπάκι μπροστά, του συνοδηγού βρήκαμε τα διπλώματα της κυρίας και των παιδιών της, την άδεια του αυτοκινήτου και βρήκαμε κι έναν φάκελο ίδιο που είχε μέσα ένα κομμάτι ψωμί από την εκκλησία, ξερό.
- Αντίδωρο το λένε , του λέει ο άλλος. 
- Ναι αντίδωρο. Ε, και καθώς ψάχναμε βρήκαμε στο τσεπάκι στο πλάι του αυτοκινήτου και αυτό τον φάκελο και είπαμε ότι αντίδωρο θα ’χει πάλι μέσα αυτή, όπως είχε στο άλλο. Φαίνεται ότι θα ’ναι καμιά θρήσκα… Και έτσι δεν ανοίξαμε τον φάκελο.. 
Μείναμε όλοι άφωνοι. Μαζεύτηκαν όλοι οι αστυνομικοί γύρω-γύρω και κοιτούσαν παραξενεμένοι. Κανείς δε μιλούσε. 
Δεν θα σας κουράσω με άλλες λεπτομέρειες. Σε λίγο ήρθαν οι γονείς τους -καλοί άνθρωποι- απέσυρα τη μήνυση και γύρισα σπίτι. Εκεί έγινε πάλι άλλο σκηνικό. Τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το αυτοκίνητο βρέθηκε άθικτο, μόνο η βενζίνη είχε τελειώσει, και τα χρήματα όλα. Ήταν συγκλονιστικό. Δηλαδή ένα μικρό κομματάκι αντίδωρο μπόρεσε να ανατρέψει μια σειρά γεγονότων. Γιατί, αν είχαν βρει τα χρήματα, σίγουρα τα πράγματα θα έβαιναν αλλιώς. Και πότε το είχα βάλει εκεί το αντίδωρο ούτε που θυμόμουν. Εκείνο το ντουλαπάκι σπάνια το ανοίγω. Και το αντίδωρο θα το είχα από το καλοκαίρι ίσως, που πηγαίνω καμιά φορά σε κάποιο προσκύνημα. Αλλά πάλι πως το έβαλα μέσα στο φάκελο. Ούτε που μπορώ να θυμηθώ. 
Σημασία βέβαια έχει πως το γεγονός αυτό με έκανε να βλέπω τη ζωή αλλιώς. Να βλέπω με σεβασμό το καθετί και να αποδέχομαι με σεβασμό σχεδόν με ευγνωμοσύνη ακόμα και τα άσχημα, που μου συμβαίνουν στη ζωή. 
Το περιστατικό έγινε αιτία να επηρεαστούν αρκετοί άνθρωποι. Πρώτη εγώ. Μετά τα παιδιά μου, που συνήθως με κοντράρουν πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, τώρα όλο και συζητούν θέματα πνευματικά και ο μικρός -τελειόφοιτος λυκείου- εφέτος για πρώτη φορά νήστεψε. Αυτό τον καιρό συμμετέχω σε κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα και επειδή εκείνη την ημέρα δεν πήγα στο μάθημα εξήγησα στον καθηγητή μου τι είχε συμβεί. Την άλλη μέρα, όταν του είπα την συνέχεια, κούνησε σκεφτικός το κεφάλι και με παρότρυνε να πάω να κοινωνήσω, πράγμα που έκανα καθώς πλησίαζε η γιορτή του αγίου Νικολάου. Περιττό να πω ότι ανέφερε το γεγονός σε όλο το τμήμα και έμειναν να με κοιτάζουν όλοι κατάπληκτοι. 
Η μητέρα του ενός από τα παιδιά, που είχαν πάρει το αυτοκίνητό μου τηλεφώνησε λίγο μετά τα Χριστούγεννα και μου είπε πως ο γιος της τής ζήτησε να νηστέψει και να πάει να κοινωνήσει, γιατί του έκανε λέει μεγάλη εντύπωση το γεγονός με το αντίδωρο και το ότι δεν είχε συνέπειες η κακή του αυτή πράξη για την οποία και είχε μετανιώσει πικρά… Οι συνάδελφοι στη δουλειά άκουσαν το γεγονός, ορισμένοι μπορεί να το ξέχασαν, ορισμένοι, όμως, που και μου το θυμίζουν και συχνά κουβεντιάζουμε για το αν υπάρχουν δυνάμεις πάνω από μας, που ρυθμίζουν τις ζωές μας. Και ακόμα η διήγηση του γεγονότος αυτού με έκανε να έρθω κοντά με μια φίλη, που με βοηθά να βαδίσω στον δρόμο τον πνευματικό με όλο και πιο σίγουρα βήματα. Τη λένε Αγγελική. 
Τα λόγια αυτά του γέροντα, τα λόγια της προσευχής, τα θυμάμαι πάντα στα δύσκολα, αλλά και στα εύκολα. Αυτή η προσευχή τυπώθηκε στο νου και στην καρδιά μου και τη ψιθυρίζω από τότε συχνά, σχεδόν κάθε μέρα… 
«Κύριε…Στις απρόοπτες καταστάσεις μη μ’ αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από σένα… Δίδαξε με να δέχομαι με ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει, χωρίς να το επιτρέψεις εσύ… Κύριε, δος μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόπο της ημέρας αυτής σε όλη τη διάρκειά της. Καθοδήγησε τη θέλησή μου και δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και ν’ αγαπώ. ΑΜΗΝ» .  
Και μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας δεν βάζει ο νους του ανθρώπου τι μπορεί να του ξημερώσει και τι πράγματα μπορεί να του συμβούν. 
 
Πηγή: «ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΝΕΑ» Αγίου Γεωργίου Διονύσου Αττικής Ιούλιος – Αύγουστος 2008

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ TEDDY

Καθώς στεκόταν μπροστά στην Ε’ Δημοτικού την πρώτη της μέρα στο σχολείο, είπε ένα ψέμα στους μαθητές της. 

Όπως όλοι οι δάσκαλοι και οι δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε πως τους αγαπούσε όλους το ίδιο. Αλλά αυτό ήταν μάλλον αδύνατο, αφού εκεί στην πρώτη σειρά, χωμένος βαρύς στην καρέκλα του ήταν ο μικρός Teddy Stoddard. 

H κα Thompson παρακολούθησε τον Teddy και παρατήρησε ότι δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά και ότι τα ρούχα του ήταν μονίμως ακατάστατα και βρώμικα και φαινόταν να χρειάζεται μπάνιο. Επίσης ο Teddy έδειχνε δυστυχισμένος.

Η κα Thompson είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο μαζί του που θα ήθελε πολύ να τραβήξει μια κόκκινη γραμμή στο γραπτό του βάζοντας του «0».

Στο σχολείο όπου δίδασκε η κα Thompson της ζητήθηκε να εξετάσει τους βαθμούς των προηγούμενων σχολικών ετών κάθε παιδιού της τάξης της και έτσι άφησε για το τέλος το φάκελο του Teddy. 

Όταν όμως εξέτασε τον φάκελό του, έμεινε έκπληκτη. Η δασκάλα της Α’ Δημοτικού είχε γράψει για τον Teddy: «Ο Teddy είναι ένα σπουδαίο γελαστό παιδί. Έχει καθαρές εργασίες και καλή συμπεριφορά... είναι χαρά για τους γύρω του».

Η δασκάλα του στην Β’ Δημοτικού είχε γράψει : «Ο Teddy είναι άριστος μαθητής και αγαπητός από τους συμμαθητές του αλλά είναι προβληματισμένος επειδή η μητέρα του έχει μια ανιάτη ασθένεια και η ζωή του στο σπίτι πρέπει να είναι ένας αγώνας». 

Η δασκάλα του στην Γ' Δημοτικού έγραψε: «Ο θάνατος της μητέρας του του στοίχησε πολύ. Προσπαθεί για το καλύτερο αλλά ο πατέρας του δεν του δείχνει ενδιαφέρον και η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει εάν δεν γίνουν κάποια βήματα».

Η δασκάλα της Δ’ Δημοτικού έγραψε : «Ο Teddy είναι κλεισμένος στον εαυτό του και δεν δείχνει πολύ ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και μερικές φορές κοιμάται στην τάξη». Εκείνη τη στιγμή, η κα Thompson συνειδητοποίησε το πρόβλημα και ένιωθε ντροπιασμένη.

Αισθάνθηκε ακόμα χειρότερα όταν οι μαθητές της, της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα τυλιγμένα με πανέμορφες κορδέλες και γυαλιστερά χαρτιά εκτός αυτό του Teddy. Το δώρο του ήταν αδέξια τυλιγμένο μέσα σε μια βαριά καφέ σακούλα μαναβικής. Η κα Thompson με πόνο το άνοιξε μεταξύ των άλλων δώρων.

Μερικά παιδιά άρχισαν να γελούν όταν η δασκάλα έβγαλα ένα βραχιόλι με στρας από το οποίο έλειπαν μερικές πέτρες καθώς και ένα μπουκάλι με άρωμα που ήταν γεμάτο μόνο το ένα τέταρτο αυτού.

Η δασκάλα έπνιξε τα γέλια των παιδιών αναφωνώντας πόσο ωραίο ήταν το βραχιόλι φορώντας το και βάζοντας μερικές σταγόνες άρωμα στον καρπό της. Ο Teddy Stoddard έμεινε μετά το σχόλασμα λίγο παραπάνω και είπε στη δασκάλα: «Κα Thompson, σήμερα μυρίζατε όπως συνήθιζε να μυρίζει η μαμά μου».

Αφού έφυγαν όλα τα παιδιά, η δασκάλα άρχισε να κλαίει για περισσότερη από μία ώρα. Από εκείνη την ημέρα η δασκάλα σταμάτησε να μαθαίνει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική αλλά ξεκίνησε να διδάσκει τα παιδιά.

Η κα Thompson έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στον Teddy. Καθώς δούλευε μαζί του, το μυαλό του φαινόταν να ξυπνάει και πάλι. Όσο τον ενθάρρυνε, τόσο γρηγορότερα ανταποκρινόταν εκείνος.

Μέχρι το τέλος της χρονιάς, ο Teddy είχε γίνει ένας από τους πιο έξυπνους μαθητές της τάξης, και παρά το ψέμα της δασκάλας ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, ο Teddy έγινε ένας από τους αγαπημένους μαθητές της.

Μετά από ένα χρόνο, η δασκάλα βρήκε στην πόρτα της ένα σημείωμα από τον Teddy, όπου της έλεγε ότι ήταν ακόμα για εκείνον η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ.

Μετά από έξι χρόνια η δασκάλα έλαβε άλλο ένα σημείωμα από τον Teddy. Της έγραψε ότι τελείωσε το Λύκειο και ήταν ο τρίτος καλύτερος μαθητής της τάξης και ότι αυτή είναι ακόμα η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ.

Μετά από τέσσερα χρόνια, η δασκάλα έλαβε ακόμα ένα γράμμα από τον Teddy λεγοντάς της ότι παρά το γεγονός ότι τα πράγματα είναι δύσκολα κάποιες φορές, έχει καταπιαστεί με τις σπουδές και σύντομα θα αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο με υψηλή διάκριση. Βεβαίωσε την κα Thompson ότι εξακολουθούσε να είναι η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ.

Πέρασαν άλλα τέσσερα χρόνια και ακόμα ένα γράμμα ήρθε.Αυτή τη φορά εξηγούσε ότι πήρε το bachelor και ότι σχεδίαζε να συνεχίσει λίγο παραπάνω.

Στο γράμμα της εξηγούσε ότι ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ αλλά τώρα το ονομά του ήταν λίγο πιο μεγάλο και υπόγραψε ως Theodore F. Stoddard, M.D.

Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Ακολούθησε ένα ακόμα γράμμα του την άνοιξη. Ο Teddy έλεγε πως γνώρισε κάποια κοπέλα και επρόκειτο να παντρευτεί. Εξήγησε πως ο πατέρας του πέθανε πριν από δύο χρόνια και σκεφτόταν εάν η κα Thompson θα συμφωνούσε στο γάμο να καθήσει στην θέση που κάθεται συνήθως η μητέρα του γαμπρού.

Φυσικά η κα Thompson το έκανε και μαντέψτε τί; Φόρεσε το βραχιόλι με τα στρας που έλειπαν και το άρωμα που θυμόταν ο Teddy ότι φορούσε η μητέρα του τα τελευταία Χριστούγεννα μαζί της.

Αγκαλιαστήκανε και ο Δρ. Stoddard της ψιθύρισε στο αυτί: «Σας ευχαριστώ κα Thompson που πιστέψατε σε μένα. Σας ευχαριστώ πολύ που με κάνατε να αισθανθώ σημαντικός και μου δείξατε ότι θα μπορούσα να κάνω τη διαφορά.

Η κα Thompson με δάκρυα στα μάτια του ψιθύρισε: «Teddy κάνεις λάθος. Εσύ ήσουν εκείνος που με δίδαξε πώς να κάνω τη διαφορά. Δε γνώριζα πως να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα».

(Να θυμάστε ότι οπουδήποτε κι αν πάτε, ο,τιδήποτε κι αν κάνετε, αν έχετε την ευκαιρία να αγγίξετε ή να αλλάξετε την προοπτική κάποιου προσώπου, να το κάνετε με όμορφο τρόπο.)

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

"ΗΡΘΕΣ ΒΡΟΧΗ ΜΟΥ ΚΙ ΑΛΛΑΞΕΣ"... ΟΜΩΣ "ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ"

Αναβλήθηκε δυστυχώς η 27η Γιορτής Νεολαίας της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, λόγο κακών καιρικών συνθηκών.
Το θετικό και ενθαρρυντικό της χθεσινής ημέρας ήταν ότι ο κόσμος γέμιζε σταδιακά το Βεάκειο Θέατρο από τις 6:50. Δυστυχώς όμως ο καιρός είναι απρόβλεπτος… και στις 7:10 άρχιζε να βρέχει. Βέβαια σύννεφα υπήρχαν από νωρίς, αλλά ενημέρωση για βροχή δεν υπήρχε από τα στοιχεία της Ε.Μ.Υ.
Έχει ιδιαίτερη αξία όμως η φωτογραφία αυτή που δείχνει τον κόσμο να έχει έρθει προετοιμασμένος… κάθονται όλοι στη θέση τους με ανοιχτές τις ομπρέλες τους!!! Εκεί…. Σταθεροί και προετοιμασμένοι. Έφυγαν μόνο όταν ανακοινώθηκε η αναβολή της εκδήλωσης και η πραγματοποίησή της σε χρόνο που θα προσδιοριστεί τις αμέσως επόμενες ημέρες.
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους όσοι έφτασαν στο Βεάκειο Θέατρο και με τον τρόπο τους ενθάρρυναν τα παιδιά και τα γέμισαν χαρά. Φυσικά αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά και τους υπευθύνους για τις προσπάθειες που κατέβαλαν όλο αυτό τον καιρό. Οι προετοιμασίες ήταν μεγάλες από όλες τις Ενορίες και αξίζουν έπαινοι σε όλους… παιδιά, υπευθύνους και γονείς.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

ΤΟ ΨΑΞΙΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΟΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΠΥΡΕΤΩΔΩΣ...

Άλλο ένα "γεμάτο" Σαββατοκύριακο πέρασε και καθώς η γιορτή λήξης των Κατηχητικών συντροφιών της Μητροπόλεώς μας πλησιάζει, οι προετοιμασίες συνεχίζονται πυρετωδώς. Να σημειωθεί ότι η 27η Γιορτή Νεολαίας θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 27 Μαΐου 2012 στο Βεάκειο Θέατρο και ώρα 19:30. Στην εκδήλωση αυτή χορωδίες και παραδοσιακά χορευτικά από όλες τις ενορίες του Πειραιά θα μας κρατήσουν συντροφιά και θα μας παρουσιάσουν ένα δείγμα της δουλειάς που έκαναν τη χρονιά που πέρασε.
Τα παιδιά των κατηχητικών συντροφιών του ιερού μας ναού θα λάβουν μέρος με την παιδική χορωδία, η οποία θα συνεργαστεί με την παιδική χορωδία του Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Πειραιώς, ενώ το παιδικό τμήμα παραδοσιακών χορών θα συνεργαστεί με τους ιερούς ναούς Αγίου Χαραλάμπους Καστέλας και Αγίου Δημητρίου Φαλήρου.

Οι πρόβες βρίσκονται σε εξέλιξη και τα παιδιά δείχνουν κατενθουσιασμένα. Και οι συντροφιές μας όμως συνεχίζονται!!! Την προηγούμενη Κυριακή έγινε εποπτικό μάθημα, κοινό για όλες τις κατηχητικές βαθμίδες, στο οποίο ο π. Ιωάννης έδειξε στα παιδιά τα ιερά σκεύη και τα ιερατικά άμφια. Τα παιδιά παρακολούθησαν με πολύ ενδιαφέρον και συμμετείχαν και τα ίδια εκφράζοντας τις απορίες τους στις οποίες απάντησε ο π. Ιωάννης στο Β' μέρος του μαθήματος. Την επόμενη Κυριακή θα συνεχίσουμε φτιάχνοντας πρόσφορο μαζί με τα παιδιά...

 
 
 

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΠΑΤΗΜΕΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΖΥΓΟΣ

Η νίκη της καλοσύνης και της υπομονής

Μια πολύ γλυκιά κυρία, μου διηγήθηκε τα παρακάτω:
-Τον άνδρα μου τον παντρεύτηκα με προξενιό. Όμως χωρίς να το ξέρω, εκείνος αγαπούσε και είχε χρόνια δεσμό με μια κοπέλα, που οι δικοί του δεν την ήθελαν, αλλά αυτός δεν έπαψε ποτέ να την αγαπά.
Παντρευτήκαμε. Η μέρα του γάμου ήταν πολύ όμορφη.
Όμως οι όμορφες μέρες ήταν μόνο τρεις. Από την τέταρτη μέρα και επί δέκα επτά χρόνια η ζωή μου δίπλα του ήταν μια κόλαση. Όταν τον ρώτησα γιατί μου φερόταν τόσο άσχημα, μου αποκάλυψε πως αγαπούσε άλλη γυναίκα κι όχι εμένα. Έπεσα από τα σύννεφα!
-Τότε γιατί με παντρεύτηκες;
-Γιατί με πίεσαν οι γονείς μου. Εκείνη, βλέπεις, δεν την ήθελαν.
-Και εγώ τι φταίω να μου φέρεσαι έτσι;
-Σήκω και φύγε, άμα δεν σου αρέσει.
-Που να πάω; Ντρέπομαι τα αδέλφια μου και τον κόσμο.
-Ε! Τότε κάτσε εδώ και βούλωστο.
Αυτή ήταν η απάντησή του. Μαζί κοιμόμασταν, όταν τσακωνόταν με την άλλη. Ωστόσο έμεινα έγκυος!
Μόλις του το είπα, έγινε θηρίο έτοιμο να με κατασπαράξει! Μου ζήτησε να το ρίξω. Εγώ όμως, δεν το κάνα. Για κανέναν και για τίποτε δεν θα σκότωνα το παιδί μου. Μ' αυτόν τον τρόπο γέννησα τρία κορίτσια.
-Εργάζεστε;
-Ναι! Έχω δικό μου κομμωτήριο. Ποτέ όμως οι πελάτισσές μου δεν με είδαν κλαμένη ή πικραμένη. Ούτε και τα παιδιά μου. Την πίκρα μου την έκρυβα βαθιά μες' στην ψυχή μου, τη μοιραζόμουν μόνο με τον Θεό. Ξέρεις τι σημαίνει να κοιμάσαι με τον άνδρα σου, όποτε τσακώνεται με τη φιλενάδα του;
-Δεν το έχω ζήσει, όμως μπορώ να σε καταλάβω. Καλά, αυτή δεν βρήκε κάποιον να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια;
-Παντρεύτηκε, έχει και δύο παιδιά. Αλλά με τον άνδρα μου δεν χώρισαν ποτέ.
-Ο άνδρας της δεν το έχει καταλάβει;
-Δεν ξέρω.
-Τα παιδιά σας δεν έχουν καταλάβει τίποτε;
-Όχι! Πάντα τον δικαιολογούσα, τον κάλυπτα. Αλλά και ποτέ δεν μαλώσαμε. Γιατί ποτέ δεν τον ρώτησα ούτε πού ήταν ούτε γιατί άργησε ούτε αν ήταν με αυτήν. Τίποτα! Όποια ώρα κι αν ερχόταν, αν ήταν μπροστά τα παιδιά, του έλεγα: Καλώς τον Δημητράκη! Και ετοίμαζα το τραπέζι για να φάει.
-Πώς το άντεχες αυτό;
-Δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Έπρεπε να δώσω το καλό παράδειγμα στα παιδιά μου. Ήθελα να μάθουν την αξία του σεβασμού, την αξία της αγάπης, την αξία της υπομονής.
-Και, δόξα τω Θεώ, εσύ διαθέτεις πολλή υπομονή.
Εδώ χαμογέλασε. Συνέχισα:
-Τα παιδιά σου, ποιος σου τα κρατούσε, τις ώρες που εσύ εργαζόσουν;
-Η μητέρα μου. Και ξέρεις πώς τους περνούσα τα μηνύματα για οτιδήποτε ήθελα να αποφύγουν;
-Πώς;
-Τους τα έγραφα σε κασέτα. Από τον καιρό που ήταν μωρά, έγραφα κάθε μέρα κάτι στην κασέτα, την έδινα στη μητέρα μου και της έλεγα να τους βάζει να την ακούνε. Έτσι δεν ένιωθαν πολύ την απουσία μου.
Αυτό γινόταν επί δεκαεπτά χρόνια. Ό,τι μήνυμα ήθελα να τους περάσω, το παρουσίαζα πως το είχα ακούσει στο κομμωτήριο. Για τα ναρκωτικά, ας πούμε, τους έλεγα πως είχε έρθει μία πελάτισσα στο μαγαζί, που ήταν πολύ πικραμένη, γιατί το παιδί της είχε μπλέξει με κάποιους φίλους, που τον παρέσυραν στα ναρκωτικά. ή άλλοτε πως γνώρισα κάποιο κορίτσι, που έμπλεξε με κάποιο αγόρι και έμεινε έγκυος και από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη τής προέκυψαν πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα.
Όταν μεγάλωσαν, δεν πήγαιναν στη γιαγιά τους, αλλά προτιμούσαν να καθίσουν σπίτι να διαβάσουν. Τους έλεγα πως, όταν έρθει ο πατερούλης, έπρεπε να του σερβίρουν το φαγητό, να τον περιποιούνται, αφού εκείνος αγωνίζεται για μας, γιατί μας αγαπάει πολύ. Έτσι, κάθε μέρα γυρίζοντας από το σχολείο, θα έβαζαν πρώτα να ακούσουν το μήνυμα της μαμάς.
-Συγγνώμη. Όλα αυτά πώς τα άντεχες;
-Σου είπα: Την πίκρα μου τη μοιραζόμουν με το Θεό, γι' αυτό και άντεχα. Αν συζητούσα με κάποια φίλη τα προβλήματά μου, σίγουρα θα είχα χωρίσει. Άκου τη συνέχεια, για να δεις την κατάληξη.
-Είμαι όλη αφτιά! Ακούω.
-Λοιπόν! Επί δεκαεπτά χρόνια, διακοπές πήγαινα μόνη με τα παιδιά μου. Εκείνος δεν ήρθε ποτέ, με όσα παρακάλια κι αν του έκαναν τα παιδιά. Μια χρονιά, γυρνώντας από τις διακοπές μας, βρήκα μια κασέτα στο κομοδίνο μου, που έγραφε πάνω «Σ' αγαπώ». Παραξενεύτηκα! Τι κασέτα ήταν αυτή; Σκέφθηκα πως θα ήταν για τη φιλενάδα του. Όταν το βράδυ κοιμήθηκαν τα παιδιά, έβαλα να την ακούσω.
Εδώ γέλασε.
-Γιατί γελάτε; τη ρώτησα περίεργα.
-Γιατί η κασέτα ήταν γραμμένη από τον άνδρα μου για μένα!
-Τι έλεγε η κασέτα;
-Πριν σου πω τι έλεγε η κασέτα, θα σου πω τι έκανε πριν.
-Τι έκανε;
-Είχε μαλώσει άσχημα με τη φιλενάδα του και χώρισαν. Πήγε σπίτι και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο των παιδιών. Γνώριζε πως τους γράφω κασέτες, πήρε μια στην τύχη και την άκουσε. Κι ύστερα κι άλλες. Έτσι άκουσε τι έλεγα στα παιδιά και συγκινήθηκε. Πήρε λοιπόν και αυτός μια κασέτα και μου έγραψε:
«Συγχώρεσε με για ότι σου έχω κάνει. Τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ σ' έχω πληγώσει, πόσο πολύ σ' έχω ταπεινώσει. Και εσύ ούτε μία άσχημη κουβέντα δεν είπες ποτέ, πάντα τρυφερή και γλυκιά μαζί μου. Άκουσα μερικές κασέτες σου, που μιλάς στα παιδιά μας. Δεν με κατηγόρησες ποτέ. Μόνο καλά λόγια έβγαιναν από τα χείλη σου. Τώρα κατάλαβα γιατί μ' αγαπούν τόσο πολύ τα παιδιά μας. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με, και σου υπόσχομαι, ότι σου στέρησα όλα αυτά τα χρόνια, να σου τα δώσω απλόχερα από εδώ και πέρα. Θα είσαι η βασίλισσα της καρδιάς μου. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με. Αυτή την ώρα που σου μιλάω, πίστεψέ με πως αισθάνομαι πολλή αγάπη για σένα, μου λείπεις. Σ' αγαπώ».
Ακούγοντάς τα όλα αυτά, ένιωσα όμορφα, δυσκολευόμουν όμως να τα πιστέψω. Στη σκέψη μου ήρθαν, σαν κινηματογραφική ταινία, όσα μου έκανε και όσα μου έλεγε. Έτσι με πήρε ο ύπνος.
Όταν γύρισε το βράδυ, τον άκουσα, μα δεν σηκώθηκα, όπως έκανα πάντα, για να του βάλω φαγητό. Έκανα πως κοιμόμουν. Εκείνος ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου, σιγά-σιγά, για να μη με ξυπνήσει και με πήρε αγκαλιά, για πρώτη φορά στα δεκαεπτά μας χρόνια. Και όχι μια απλή αγκαλιά, αλλά πολύ τρυφερή. Με φίλησε απαλά στην πλάτη και ψιθύρισε: «Συγχώρεσε με, σ' αγαπώ!»
Από εκείνη την βραδιά η ζωή μου άλλαξε τελείως. Ο Δημήτρης έγινε άλλος άνθρωπος. Τρυφερός, στοργικός, δεν μου χάλασε ποτέ χατίρι. Με λίγα λόγια γίναμε οικογένεια.
Να ξέρεις πως στη ζωή, όταν αγωνίζεσαι, θα χάνεις μάχες, μα στο τέλος τον πόλεμο εσύ θα τον κερδίσεις.
Και κάτι άλλο: Χωρίς πίστη στον Θεό, δεν έχεις όπλα να παλέψεις!

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

ΔΙΝΕ, ΔΙΝΕ ΚΑΙ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ!!!

Ὁ φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια στὴν γυναίκα του ποὺ πήγαινε στὶς ἐκκλησίες καὶ ἔδινε στοὺς φτωχοὺς καὶ στοὺς ἐράνους.

Μιὰ μέρα, ἐκεῖ ποὺ ἔβγαλε τὸ ζεστὸ ψωμὶ καὶ μοσχοβόλησε ἡ γειτονιά, ἦρθε καὶ στάθηκε στὴν πόρτα του ἕνας φτωχός.

- Ἀφεντικό, ὅλα αὐτὰ τὰ ψωμιὰ εἶναι δικά σου;
- Ἄμ, τίνος νὰ 'ναι;
- Καὶ δὲν τὰ τρῶς;
- Βρέ, φύγε ἀπὸ ‘δῶ!
- Δῶσε μου καὶ μένα ἕνα ψωμάκι ποὺ πεινάω…
- Φύγε, σοῦ εἶπα, παράτα με.
- Ἀφεντικό!
- Φεύγεις ἢ δὲν φεύγεις;
- Ἀφεντικό! Παρακαλοῦσε ὁ φτωχός...

Δὲν πρόλαβε νὰ τελειώσει, καὶ ὁ φούρναρης πετάει ἕνα ψωμὶ στὸ κεφάλι του. Ἔσκυψε ὁ φτωχὸς καὶ τὸ ψωμὶ τὸν πῆρε ξυστὰ καὶ ἔπεσε παραπέρα. Τρέχει, τὸ ἁρπάζει, κάθεται σὲ μιὰ γωνιὰ καὶ τὸ τρώει...

Ὁ φούρναρης ὅλη μέρα ἦταν νευριασμένος γιὰ τὸν γρουσούζη ἐπισκέπτη καὶ τὸ ψωμὶ ποὺ ἔχασε. Ἃς τολμήσει νὰ ξανάρθει, ἔλεγε!

Τὴ νύχτα, κάπου δύο μετὰ τὰ μεσάνυχτα, πετάγεται ὁ φούρναρης ἀπὸ τὸν ὕπνο του τρομαγμένος καὶ καταϊδρωμένος.

- Γυναίκα, σήκω, ξύπνα! Φέρε μου μία φανέλα νὰ ἀλλάξω καὶ νὰ σοῦ πῶ… Γυναίκα, πέθανα λέει, καὶ μαζεύτηκαν γύρω μου Ἄγγελοι καὶ διάβολοι. Ποιὸς νὰ πάρει τὴν ψυχή μου. Σὲ μιὰ μεγάλη ζυγαριὰ ὅλο καὶ πρόσθεταν οἱ τρισκατάρατοι τὰ κρίματά μου. Καὶ ὁ ζυγὸς βάρυνε καὶ βάρυνε καὶ οἱ Ἄγγελοι δὲν εἶχαν τίποτα νὰ βάλουν καὶ λυπόντουσαν.

Σὲ μιὰ στιγμή, ἕνας Ἄγγελος φωνάζει: «Τὸ ψωμί! Αὐτὸ ποὺ χόρτασε τὸν πεινασμένο. Βάλτε το στὸν ἄλλο ζυγό». Οἱ διάβολοι ἐπαναστάτησαν: «Τὸ ψωμὶ δὲν τὸ ἔδωσε. Τὸ ἔριξε νὰ σπάσει τὸ κεφάλι τοῦ φτωχοῦ». Καὶ ἀπάντησαν οἱ Ἄγγελοι: «Ὅμως, χόρτασε τὸν πεινασμένο καὶ ἐκεῖνος ἔδωσε τὴν εὐχή του».

Καὶ ποὺ λὲς γυναίκα μου, ἐκεῖνο τὸ ψωμὶ ἔκανε καὶ ἔγειρε ἡ ζυγαριὰ ἀντίθετα καὶ σώθηκα.

Τὸ λοιπόν, δίνε, δίνε καὶ μὴ σταματᾶς! Καὶ ἐγὼ θὰ δίνω.

Ἄχ, καὶ νὰ ξανάρθει ἐκεῖνος ὁ φτωχός!


Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

ΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ; (Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης)

- Γέροντα, ποιος πρέπει να κάνει τις δουλειές του σπιτιού; Η γυναίκα ή ο άντρας;
- Όποιος προλάβει πρώτος… Αυτός θα έχει και το μεγαλύτερο μισθό.

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΑΓΑΠΗ


Λόγια αγάπης να της λες… Εγώ από όλα, τη δική σου αγάπη προ­τιμώ και τίποτε δε μου είναι τόσο βασανιστικό ή δυσάρεστο, όσο το να βρεθώ κάποτε σε διάσταση μαζί σου. Κι αν όλα χρειασθεί να τα χάσω, κι αν στους έσχατους βρεθώ κινδύνους, ο,τιδήποτε κι αν πάθω, όλα μου είναι ανεκτά κι υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά. Και τα παιδιά, τότε μου είναι περιπόθητα, εφ’ όσον εσύ μας συ­μπαθείς… Ίσως κάποτε σου πει: Ποτέ ως τώρα δεν ξόδεψα από τα δικά σου, έχω ακόμη τα δικά μου, που μου ‘δωσαν οι γονείς μου. Τότε πες της: Τι λες καλή μου; Έχεις ακόμη τα δικά σου; Ποια λέ­ξη μπορεί να ‘ναι χειρότερη από αυτή; Σώμα δεν έχεις πια δικό σου κι έχεις χρήματα; Δεν είμαστε δύο σώματα μετά το γάμο, αλλά γίναμε ένα. Δεν έχουμε δυο περιουσίες, αλλά μία… Όλα δικά σου είναι, κι εγώ δικός σου είμαι, κορίτσι μου. Αυτό με συμβουλεύει ο Παύλος λέγοντας ότι ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά η γυναίκα. Κι αν δεν έχω εγώ εξουσία στο σώμα μου, αλλά εσύ, πό­σο μάλλον δικά σου είναι τα χρήματα… Ποτέ να μην της μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή. Να την τιμάς, και δε θα βρεθεί στην ανάγκη να ζητήσει την τιμή από άλλους… Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά, για τη σωφροσύνη της και να την εγκωμιάζεις. Να κάνεις φανερό ότι σ’ αρέσει η συντροφιά της κι ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για να ‘σαι μαζί της από το να βγαίνεις στην αγορά. Από όλους τους φίλους να την προτιμάς, και από τα παιδιά που σου χάρισε, κι αυτά εξαιτίας της να τα αγαπάς.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος(PG 62, 146-148. Μτφρ. από: Παναγιώτη Νέλλα, Ζώον Θεούμενον, εκδ. Αρμός, Αθήνα 1992-3, σελ. 85)

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΘΕΟΡΤΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ

Πλήθος κόσμου κάθε ηλικίας κατέκλυσε τον ιερό μας ναό εχθές το απόγευμα προκειμένου να προσευχηθεί στην Παναγία μας, τη Ζωοδόχο πηγή. Οι πιστοί κουρασμένοι από τα βάσανα και τις θλίψεις της ζωής έτρεξαν να βρουν την ελπίδα και τη δύναμη στο πρόσωπο της Παναγίας. Μετά το τέλος του Μεθέορτου εσπερινού, στον οποίο χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο ο πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς π. Νήφων Καπογιάννης, έγινε η περιφορά της ιεράς εικόνας στους δρόμους των Καμινίων με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Δήμου Πειραιώς. Αφού επιστρέψαμε στο ναό, οι μικροί μας φίλοι (η παιδική μας χορωδία) μαζί με την Παραδοσιακή χορωδία ενηλίκων του ιερού μας ναού έψαλλαν τον παρακλητικό κανόνα προς την Υπεραγία Θεοτόκο, την Ζωοδόχον Πηγή.