Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ:ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΙΑΤΡΕΥΣΕΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ, ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ...


Εδώ οπού ήλθα, χριστιανοί μου, έλαβα μίαν χαράν μεγάλην, μα έλαβα και μίαν λύπην μεγάλην. Χαράν μεγάλην έλαβα βλέποντας την καλήν σας γνώμην, την καλήν σας μετάνοιαν, λύπην έλαβα στοχαζόμενος την αναξιότητά μου, πως δεν έχω καιρόν να σας εξομολογήσω όλους ένα προς ένα, να μου ειπή το παράπονό του ο καθένας, να του ειπώ και εγώ εκείνο οπού με φωτίση ο Θεός. 
Θέλω και αγαπώ, αμά δεν ημπορώ, παιδιά μου. Καθώς ένας πατέρας είναι άρρωστος, πηγαίνει το παιδί του να το παρηγορήση, εκείνος μην μπορώντας το διώχνει, μα πως το διώχνει; Με την καρδίαν καμμένην. Θέλει να το παρηγορήση, μα δεν ημπορεί. Πατέρας ανάξιος είμαι εγώ. Πνευματικά παιδιά μου είσαστε η ευγενεία σας. Τώρα έρχεται ένας να εξομολογηθή εις του λόγου μου να μου ειπή το παράπονόν του, να του ειπώ και εγώ εκείνο οπού με φωτίση ο Θεός. Εγώ μην ημπορώντας τον διώχνω, μα πως τον διώχνω; Τον διώχνω και καίεται η καρδία μου καθώς ο πατέρας με το παιδί του. Τι να σας κάμω; Μα πάλιν, να μην υστερηθήτε παντελώς, σας λέγω εγώ παραμικρόν. Όταν θέλετε να ιατρεύσετε την ψυχή σας, τέσσαρα πράγματα σας χρειάζονται. Κάνομέ τε ένα παζάρι; Από τον καιρόν οπού εγεννηθήκετε έως τώρα όσα αμαρτήματα εκάμετε να τα πάρω όλα εις τον λαιμόν μου και η ευγενεία σας να μου πάρετε τέσσαρες τρίχες. Βαρύ να ασηκώσετε τέσσαρες τρίχες από αυτά τα γένεια και να σας πάρω εγώ όλα σας τα αμαρτήματα; Καί τι να τα κάμω; Ωστόσον έχω μίαν καταβόθρα και τα ρίχνω όλα μέσα ωσάν χωνευτήρι. Ποία είναι η καταβόθρα; Είναι η ευσπλαγχνία του Χριστού μας.
Πρώτη τρίχα είναι όταν θέλετε να εξομολογάσθε το πρώτον θεμέλιον είναι αυτό οπού είπαμε, να συγχωράτε τον εχθρόν σας. Το κάμνετε;
–Το κάμνομεν, άγιε του Θεού.
Επήρετε την πρώτην τρίχα. Δευτέρα τρίχα είναι να ευρίσκετε πνευματικόν καλόν, γραμματισμένον, σοφόν, ενάρετον, ευλαβή να εξομολογάσθε. Καί να εξομολογάσαι και να ειπής όλα σου τα αμαρτήματα. Να έχης εκατό αμαρτίες και ειπής τις ενενήντα εννέα εις τον πνευματικόν και μίαν να μη φανερώσης, όλες ασυγχώρητες μένουν. Καί όταν κάνης την αμαρτίαν, τότε πρέπει να εντρέπεσαι, αλλά όταν εξομολογάσαι, να μην έχης καμμίαν εντροπήν.
Μία γυναίκα επήγε να εξομολογηθή εις ένα ασκητήν. Ο ασκητής είχεν ένα υποτακτικόν ενάρετον. Λέγει του υποτακτικού του ο ασκητής: πήγαινε παρέκει να εξομολογήσω την γυναίκα. Ο υποτακτικός εμάκρυνεν έως οπού έβλεπε, μα δεν ήκουε τίποτε. Εξομολόγησε την γυναίκα, έφυγε. Ύστερα έρχεται ο υποτακτικός και λέγει: «Γέροντά μου, είδα ένα παράδοξον θαύμα: εκεί που εξομολογούσες την γυναίκα έβλεπα οπού έβγαιναν μέσα από το στόμα της οφίδια μικρά. Βλέπω και κρεμιέται ένα μεγάλο. Έκανε να έβγη και πάλιν ετραβήχθη εις τα οπίσω.» Λέγει ο ασκητής: «Πήγαινε να την κράξης να έλθη οπίσω ογλήγορα.» Πηγαίνοντας ο υποτακτικός την εύρεν αποθαμένην. Γυρίζει οπίσω και το λέγει του γέροντός του. Αυτός μην ημπορώντας να καταλάβη το θαύμα επαρακάλεσε τον Θεόν να του φανερώση η γυναίκα εσώθη ή εκολάσθη; Καί φαίνεται εμπρός του μία αρκούδα μαύρη και λέγει του ασκητή: «Εγώ είμαι εκείνη η ταλαίπωρος γυναίκα, οπού εξομολογήθηκα και δεν σού εφανέρωσα ένα θανάσιμον αμάρτημα οπού είχα κάμει και διά τούτο όλα μου τα αμαρτήματα έμειναν ασυγχώρητα και με επρόσταξεν ο Κύριος να πηγαίνω εις την Κόλασιν να καίωμαι πάντοτε.» Καί ενταυτώ έγινε μία βρώμα ωσάν καπνός και εχάθη απ᾽ έμπροσθέν του.

Διά τούτο, χριστιανοί μου, όταν εξομολογάσθε, να λέγετε όλα σας τα αμαρτήματα παστρικά και καλά. Καί πρώτον να ειπής του πνευματικού σου: «Πνευματικέ μου, εγώ θε να κολαστώ, διατί δεν αγαπώ τον Θεόν και τους αδελφούς μου με όλην μου την καρδίαν και με όλην μου την ψυχήν ωσάν τον εαυτόν μου.» Καί να ειπής εκείνο που σε τύπτει το συνειδός σου ή εφόνευσες ή επόρνευσες ή εμοίχευσες ή όρκον έκαμες ή είπες ψεύματα ή τον πατέρα σου ή την μητέρα σου δεν ετίμησες ή αδελφός τον αδελφόν ή γείτονας τον γείτονα ή γυναίκα τον άνδρα ή άλλο κακόν οπού να έκαμες. Βαρύ είναι να το κάμης αυτό;
–Όχι, άγιε διδάσκαλε.
Ιδού επήρες την δευτέραν τρίχα. Η τρίχα η τρίτη είναι φυσικά ωσάν εξομολογηθής θε να σε ερωτήση ο πνευματικός να σού ειπή: «Διατί, παιδί μου, να κάμης αυτά τα αμαρτήματα;» Εσύ να προσέχης να μην κατηγορήσης άλλον, αλλά του λόγου σου και να ειπής: «Αυτά τα έκαμα από το κακόν μου κεφάλι, από την κακήν μου προαίρεσιν.» Βαρύ είναι να κατηγορήσης του λόγου σου;
–Όχι.
Λοιπόν επήρες και την τρίτην τρίχα. Έχομεν την τετάρτην. Όταν σε δώση άδειαν ο πνευματικός σου και αναχωρήσης, να αποφασίσης με στερεάν γνώμην, με στερεάν απόφασιν καλύτερα να χύσης το αίμα σου, μα εις άλλην φοράν αμαρτίαν να μη κάμης. Το κάμνεις και αυτό;
–Μάλιστα.

Επήρες και την τετάρτην τρίχα. Αυτά τα τέσσαρα είναι τα ιατρικά σου καθώς είπαμε και όχι άλλα. Το πρώτον είναι να συγχωράτε τους εχθρούς σας. Το δεύτερο να εξομολογάσθε παστρικά και καλά. Το τρίτο να κατηγοράτε του λόγου σας. Το τέταρτο να αποφασίζετε να μη κάμετε αμαρτίαν. Καί αν ημπορείτε να εξομολογάσθε κάθε ημέραν, καλόν και άγιον είναι. Ειδέ και δεν ημπορείτε καθ᾽ ημέραν, ας είναι μία φορά την εβδομάδα και μία φορά τον μήνα ή το ολιγώτερον τέσσαρες φορές τον χρόνον. Καί να συνηθίζετε τα παιδιά σας από μικρά, διά να συνηθίζουν εις τον καλόν δρόμον, να εξομολογούνται.
Ιδού οπού σας εξομολόγησα όλους παρρησία, διά να μην υστερηθήτε. Αυτά οπού σας είπα είναι τα ιατρικά σας ειδέ εκείνο οπού δίνουν οι πνευματικοί, σαρανταλείτουργα, μετάνοιες, νηστείες και άλλα, δεν είναι ιατρικά, αλλά διά να μην τύχη και ξεπέσετε άλλην φοράν εις την αμαρτίαν σας τα δίδουν και όποιος τα βάλη μέσα εις την καρδίαν του αυτά τα τέσσαρα, να αποθάνη εκείνη την ώραν, σώνεται. Ειδέ χωρίς αυτά τα τέσσαρα χίλιες χιλιάδες καλά να κάμη ο άνθρωπος, αν αποθάνη, εις την Κόλασιν πηγαίνει.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ Η ΟΜΙΛΙΑ ΚΥΠΡΙΟΠΟΥΛΑΣ:ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΓΗ ΜΑΣ, ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ!

Συγκλονίζει η ομιλία Κυπριοπούλας: Θα αγωνιστούμε για την επιστροφή στη γη μας, στις ρίζες μας!  "Το δικαίωμα μας για επιστροφή στις πατρογονικές μας εστίες δεν αναιρείται με την Τούρκικη Εισβολή και δεν εξαλείφεται με το πέρασμα του χρόνου" ανέφερε μεταξύ άλλων η Κυπριοπούλα μαθήτρια Χριστιάνα Κελεπέσιη σε ομιλία της στην εκδήλωση βράβευσης των αρίστων μαθητών της κωμοπόλεως Κυθρέας και των γύρω κοινοτήτων της ευρύτερης περιοχής. Αναλυτικά: 

Θεοφιλέστατε Επίσκοπε Μεσαορίας,
Αξιότιμοι,
Κύριε Διευθυντή Μέσης Εκπαίδευσης ,
Κύριε Δήμαρχε ,
Κύριε πρόεδρε και μέλη της Σχολικής Εφορείας Κυθρέας,
Αγαπητοί Προσκεκλημένοι,
Αγαπητοί γονείς , συγγενείς και φίλοι,

Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για μένα να εκφωνήσω την ομιλία αυτή εκ μέρους των αρίστων μαθητών της Κυθρέας και της ευρύτερης περιοχής της. Θα ήθελα να εκφράσω εκ μέρους όλων των βραβευθέντων μαθητών τις ευχαριστίες μας προς το Δήμο Κυθρέας ,που φέτος κλείνει 100 χρόνια ζωής και πλούσιας δράσης ,αλλά και τη Σχολική Εφορεία Κυθρέας για την διοργάνωση της εκδήλωσης αυτής που σκοπό έχει να κρατήσει στη καρδιά μας ζωντανή τη μνήμη της Κυθρέας μας και των χωριών της ευρύτερης περιοχής της :το Νέο Χωρίο Κυθρέας, το Τραχώνι, το Έξω Μετόχι, τη Βώνη και το Παλαίκυθρο. Η εκδήλωση αυτή μας συγκινεί και αναζωπυρώνει μέσα μας την επιθυμία για επιστροφή.
Ευχαριστούμε θερμά τη Σχολική Εφορεία Κυθρέας που δεν άφησε τα σχολεία της Κυθρέας μας βουβά και διοργανώνει εκδηλώσεις σαν την αποψινή. Και εμείς μεταφερόμαστε απόψε νοερά στο Γυμνάσιο της Κυθρέας, από όπου θα αποφοιτούσαμε,για να αρχίσουμε από εκεί την ενήλικη ζωή μας. Νοερά από το Περιφερειακό Γυμνάσιο Κυθραίας σαν τα πουλιά θα ανοίξουμε τα φτερά μας και θα πλοηγηθούμε σε νέους ορίζοντες έχοντας πάντα ως πυξίδα για προσανατολισμό μας τον ήλιο πάνω από τη κατεχόμενη γη μας.
Ευχαριστούμε επίσης θερμά όλους τους χορηγούς βραβείων. Γνωρίζουμε ότι κάθε βραβείο αντιπροσωπεύει μια ιστορία ζωής των ανθρώπων της Κυθρέας μας και υποσχόμαστε ότι εμείς η νέα γενιά θα φανούμε αντάξιοι συνεχιστές των αρχών και των ιδανικών τους.
Επιπλέον, ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας τους γονείς μας, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, τους συγγενείς μας που αντιστάθηκαν στο σκληρό κτύπημα της μοίρας το 1974 και παρόλο που απάνθρωπα εκδιώχθηκαν από τον τόπο τους δεν άφησαν πίσω τους μια πόλη νεκρή, αφημένη στη λήθη αλλά κράτησαν ζωντανό τον παλμό της. Δεν άφησαν τον χρόνο να παρασύρει στο βυθό της λήθης τις αναμνήσεις από τη κωμόπολη μας αλλά αντίθετα ανασυγκροτήθηκαν και μπόλιασαν εμάς τους νέους με μνήμες της Κυθρέας μας. Καλλιέργησαν σε εμάς την αγάπη για την κατεχόμενη γη μας και το πόθο για επιστροφή σε αυτή. Η Κυθρέα ζει στις καρδιές μας, όπως την έζησαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας, και προσδοκούμε και εμείς μαζί τους την ώρα της δικαίωσης και της επιστροφής. Η Κυθρέα ζει μέσα στις καρδιές μας σαν να μην σταμάτησε ποτέ ο χρόνος στο 1974 , σαν να μην την άγγιξαν τα 41 χρόνια κατοχής που πέρασαν. Το δικαίωμα μας για επιστροφή στις πατρογονικές μας εστίες δεν αναιρείται με την Τούρκικη Εισβολή και δεν εξαλείφεται με το πέρασμα του χρόνου. Το κληροδότησαν σε εμάς οι γονείς μας , θα το υπερασπιστούμε και θα το διεκδικήσουμε.
Και η γη που άφησαν πίσω τους οι Κυθραιώτες δεν ξεχνά. Η Κυθρέα μας δεν ξεχνά τα γνώριμα βήματα των ανθρώπων της. Δεν ξεχνά τα χέρια που τη σκάλισαν, την πότισαν με το νερό του Κεφαλόβρυσου και ανθούσαν οι ελιές , οι πορτοκαλιές, οι μανταρινιές, οι ροδιές, οι μηλιές, οι αχλαδιές και πρασίνιζαν οι κήποι των λαχανικών και ευωδίαζαν τα γιασεμιά τα φούλια και οι τριανταφυλλιές . Η γη μας δεν ξεχνά τους ανθρώπους της που έσμιξαν τον κόπο και το μόχθο τους μαζί της. Δεν ξεχνά τους ανθρώπους της που έδεσαν τη ζωή τους μαζί της,με τα γέλια, τις χαρές και τις λύπες τους . Ξένοι περπατούν τώρα στα δρομάκια της, ξένοι κάθονται στις αυλές των σπιτιών μας, όμως η Κυθρέα μας αντιφωνεί τα δικά μας βήματα και τις δικές μας φωνές. Όσο για τις εκκλησιές μας που άλλες τις ερήμωσαν και άλλες τις γκρέμισαν η γη της Κυθρέας μας κρατά μέσα της γερά τα θεμέλια τους και περιμένει τα γνώριμα χέρια των ανθρώπων της να τις ξανακτίσουν και να ξανακτυπήσουν χαρμόσυνα τις καμπάνες τους.

Τα λόγια του Μακρυγιάννη δια μέσου του Σεφέρη διασχίζουν τους αιώνες και αντηχούν: « Η γής δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν».
Η Κυθρέα μας είναι και θα είναι πάντα εκεί. Θα είναι πάντα μέσα στις καρδιές μας και θα διαφεντεύει.
Η αποψινή βράβευση εναποθέτει σε εμάς την ευθύνη να διαφυλάξουμε άσβεστη την φλόγα της επιθυμίας για επιστροφή και να αγωνιστούμε για την πολυπόθητη λευτεριά. Και εμείς, οι νέοι της Κυθρέας μας, μες την δοκιμασία της προσφυγιάς, διαβεβαιώνουμε ότι θα φανούμε αντάξιοι των ανθρώπων της, της ιστορίας της και του μακραίωνου πολιτισμού της .Της πόλης των Χύτρων που κατά το μεσαίωνα οι κάτοικοι της ήταν οι πρώτοι που ασπάστηκαν το Χριστιανισμό και με τον Επίσκοπο τους τον Άγιο Δημητριανό αντιστάθηκαν στις επιδρομές των Σαρακηνών. Οι κάτοικοι τότε αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και να οδηγηθούν στην αιχμαλωσία. Τότε ο Επίσκοπος όμως Άγιος Δημητριανός με θάρρος προέβαλλε στον αμιρά των Αράβων το δίκαιο αίτημα για απελευθέρωση και κατόρθωσε έτσι να επιστρέψει ο λαός της Κυθρέας μας πίσω στην πατρογονική του εστία. Αποτελεί λοιπόν, για μας σήμερα ο Άγιος Δημητριανός σύμβολο αγωνιστικότητας ενώ παράλληλα ενσαρκώνει την αγάπη των Κυθραιωτών για τον τόπο τους. Και στα μετέπειτα χρόνια, μέχρι και σήμερα η ιστορία της Κυθρέας μας λαμπρύνεται με τη συμμετοχή των Κυθραιωτών στους Εθνικούς Αγώνες της Κύπρου μας, με την Κυθρέα μας να αναδεικνύει λεβέντες ήρωες. Ένας πολιτισμός που πλάθεται μες το πέρασμα του χρόνου με τη συνεισφορά των διακεκριμένων επιστημόνων και λόγιων και φιλοπρόοδων κατοίκων της. Μία ιστορία και ένας πολιτισμός που μαρτυρούν και υπενθυμίζουν το δίκαιο αίτημα μας για επιστροφή και δικαίωση.
Για όλα αυτά ,λοιπόν, εμείς σήμερα διαβεβαιώνουμε ότι θα συνεχίσουμε να τιμούμε με το ήθος, τη διαγωγή μας και τη πρόοδο μας τη γενέθλια γη μας. Την Κυθρέα μας που θα αποτελεί πάντοτε τον φάρο και την πυξίδα που θα καθορίζει τη ζωή μας. Δίδουμε απόψε την υπόσχεση πως σαν άγρυπνοι φρουροί θα διαφυλάξουμε ακέραια την μνήμη της κατεχόμενής μας Κυθρέας και θα αγωνιστούμε για την επιστροφή στη γη μας, στις ρίζες μας!

16 Δεκεμβρίου,2015
Χριστιάνα Κελεπέσιη    


Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΘΕΙΡΕΤΑΙ


Μου είπε ακόμη ο Παππούλης(Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης):
«Ο άνθρωπος, που δίνει την καρδιά του στο Χριστό, όπως ο Μοναχός, αυτός γίνεται άλλος άνθρωπος. Ανοίγει ο νους του, γίνεται άλλος άνθρωπος. Ανοίγει ο νους του, γεμίζει με το Χριστό. Ακούεις;
Με καταλαβαίνεις; Με το Χριστό. Και όταν ο νους και η καρδιά είναι γεμάτη από το Χριστό, τότε αυτός ο άνθρωπος είναι σοφός, είναι έξυπνος, του τα διδάσκει όλα το Πνεύμα του Θεού.
»Η λέξη έξυπνος, όχι με το νόημα που την εννοεί ο κόσμος, δηλαδή να απαντά καθηλώνοντας τους άλλους, ή να κάνει μια δουλειά καλύτερα από τους άλλους, αλλά, νά! Πως να σου πω;
»Σε κάθε δυσκολία που του παρουσιάζεται, δεν τα χάνει, δεν απελπίζεται, αλλά προσφεύγοντας στο Χριστό, που είναι μέσα του, βρίσκει ωραίους και εύκολους τρόπους να την ξεπερνάει, χωρίς να του στοιχίζει, χωρίς να φθείρεται εσωτερικά. Με καταλαβαίνεις, Γεώργιε;» (Είπε το όνομά μου χωρίς να με έχει ρωτήσει. Ούτε εχθές, όταν με σύστησαν, του το είπαν. Με εντυπωσίασε.)
– Κατάλαβα, Γέροντα.
«Ο άνθρωπος που έχει δώσει την καρδιά του στο Χριστό δεν υποφέρει, όσες δυσκολίες και να συμβούν. Χαίρεται, είναι γεμάτος εσωτερική χαρά. Είναι δραστήριος, προσεκτικός. Δεν κάνει λάθη, ζημιές. Το μυαλό, τα χέρια, τα πόδια, όλα κινούνται από τη χάρη του Θεού. Πως είναι δυνατόν να είναι κουτός;
»Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις που πρέπει να κάνει τον κουτό, για χάρη του Χριστού».
– Δηλαδή, πως θα κάνει τον κουτό;
«Όταν σιωπήσει εν γνώσει, με κάποιο εσωτερικό σκοπό, κάνει πως δεν κατάλαβε, κάνει πως δεν ξέρει, διότι έχει ένα καλό σκοπό. Αυτά θα του διδάξει σιγά σιγά το Άγιο Πνεύμα. Διότι όταν έχουμε μέσα μας το Χριστό, δε ζούμε κανονίζοντας εμείς τον εαυτό μας. Ζει εν ημίν Χριστός, και κανονίζει αυτός τη ζωή μας». [“Α 20-2]
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ-ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ)

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

ΑΓΙΑ ΝΗΠΙΑ (ΠΕΡΙΠΟΥ 14.000) ΠΟΥ ΕΣΦΑΓΙΣΑΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ

Η βρεφοκτονία του Ηρώδη (τμήμα) - Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, Τοιχογραφία Καθολικού Λεπτομέρεια από τη Σφαγή των Νηπίων - Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, Τοιχογραφία Θεοφάνους από το Καθολικό, 16ος αι. μ.Χ. Λεπτομέρεια από τη Σφαγή των Νηπίων - Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, Τοιχογραφία Θεοφάνους από το Καθολικό, 16ος αι. μ.Χ.
Η βρεφοκτονία του Ηρώδη (τμήμα) – Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, Τοιχογραφία Καθολικού
Λεπτομέρεια από τη Σφαγή των Νηπίων – Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, Τοιχογραφία Θεοφάνους από το Καθολικό, 16ος αι. μ.Χ.
Λεπτομέρεια από τη Σφαγή των Νηπίων – Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, Τοιχογραφία Θεοφάνους από το Καθολικό, 16ος αι. μ.Χ.
Εορτάζει στις 29 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.
Δια ξίφους άωρα μητέρων βρέφη,
Ανείλεν εχθρός του βρεφοπλάστου Bρέφους.
Nήπια αμφ’ ενάτην τάμον εικάδα παππάζοντα.

Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν που είναι ο Χριστός, ο πονηρός αυτός βασιλιάς μηχανεύθηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ. Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ η στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών. Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους. Η χριστιανική Εκκλησία, πολύ σωστά ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μια αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού. Μπορεί βέβαια να μη βαπτίσθηκαν εν ύδατι, βαπτίσθηκαν όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους.
Να σημειώσουμε τέλος, ότι τα λείψανα (ίσως μερικά) των Aγίων Νηπίων, βρίσκονται στην Kωνσταντινούπολη, στο Nαό του Aγίου Iακώβου του αδελφοθέου, τον οποίον ανήγειρε ο Iουστίνος.
Απολυτίκιον  
Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

Κοντάκιον
Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.
Αστήρ Μάγους έπεμψε, προς τον τεχθέντα, και Ηρώδης άδικον, στρατόν απέστειλε κενώς, φονοκτονήσαι οιόμενος, τον εν τη φάτνη ως Νήπιον κείμενον.
 Η Σφαγή των 14.000 Νηπίων
Η Σφαγή των 14.000 Νηπίων

Η βρεφοκτονία του Ηρώδη (λεπτομέρεια) - Ιερά Μονή Ξηροποτάμου, Τοιχογραφία Καθολικού
Η βρεφοκτονία του Ηρώδη (λεπτομέρεια) – Ιερά Μονή Ξηροποτάμου, Τοιχογραφία Καθολικού
Λεπτομέρεια από τη Σφαγή των Νηπίων - Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, Τοιχογραφία Θεοφάνους από το Καθολικό, 16ος αι. μ.Χ.
Λεπτομέρεια από τη Σφαγή των Νηπίων – Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, Τοιχογραφία Θεοφάνους από το Καθολικό, 16ος αι. μ.Χ.

ΑΜΑΡΤΗΣΕΣ; ΕΛΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!


Εκκλησία... Aλήθεια, ποιό λιμάνι μπορεί να συγκριθεί με το λιμάνι της Εκκλησίας;
Ποιός παράδεισος μπορεί να συγκριθεί με τον παράδεισο των συγκεντρωμένων πιστών; Δεν υπάρχει εδώ φίδι που γυρεύει να μάς βλάψει, μόνο ο Xριστός που μάς οδηγεί μυστικά… 
Γι’ αυτό δεν θα ‘ταν λάθος αν θεωρούσαμε την εκκλησία πιο σπουδαία από την κιβωτό. Γιατί η κιβωτός δεχόταν βέβαια τα ζώα και τα διατηρούσε ζώα - η εκκλησία όμως δέχεται τα ζώα και τα αλλάζει. Tί εννοώ μ’ αυτό: Mπήκε στην κιβωτό ένα γεράκι, βγήκε πάλι γεράκι - μπήκε ένας λύκος, βγήκε πάλι λύκος. Eδώ μπαίνει κανείς γεράκι και βγαίνει περιστέρι - μπαίνει λύκος και βγαίνει πρόβατο - μπαίνει φίδι και βγαίνει αρνί΄ όχι επειδή μεταβάλλεται η φύση του, αλλά επειδή διώχνεται μακριά η κακία.
Γι’ αυτό φέρνω το λόγο διαρκώς στη μετάνοια. Γιατί η μετάνοια, που στον αμαρτωλό φαντάζει φοβερή και τρομερή, γιατρεύει τα παραπτώματα - εξαφανίζει τις παρανομίες - σταματά το δάκρυ - δίνει παρρησία μπροστά στο Θεό - είναι όπλο κατά του διαβόλου - μαχαίρι που τού κόβει το κεφάλι - ελπίδα σωτηρίας - αφαίρεση της απελπισίας. Aυτή ανοίγει στον άνθρωπο τον ουρανό. Aυτή τον οδηγεί στον παράδεισο. Aυτή νικά τον διάβολο.
Γι’ αυτό ακριβώς και σάς μιλώ συνέχεια γι’ αυτήν. Όπως από την άλλη κι η υπερβολική αυτοπεποίθηση μάς οδηγεί στην πτώση. Eίσαι αμαρτωλός; Mήν απελπίζεσαι. Δεν σταματώ, σα φάρμακα αυτά τα λόγια συνεχώς να σάς τα δίνω. Γιατί ξέρω καλά τί όπλο δυνατό που είναι κατά του διαβόλου το να μη χάνεις την ελπίδα σου.
Aν έχεις αμαρτήματα, μην απελπίζεσαι. Δεν παύω διαρκώς αυτά τα λόγια να τά επαναλαμβάνω. Aκόμα και αν αμαρτάνεις κάθε ημέρα, κάθε ημέρα να μετανοείς. Ας κάνουμε ό,τι ακριβώς και με τα σπίτια τα παλιά που είναι ετοιμόρροπα: αφαιρούμε τα παλαιά και σάπια υλικά και τ’ αντικαθιστούμε με καινούργια - και δε λησμονούμε διαρκώς να τα περιποιούμαστε.
Πάλιωσες σήμερα από την αμαρτία; Γίνε πάλι καινούργιος με τη μετάνοια. Mα είναι στ’ αλήθεια δυνατό, αυτός που θα μετανοήσει να σωθεί; – αναρωτιούνται μερικοί.
Eίναι, και πολύ μάλιστα. Όλη μου τη ζωή μέσα στις αμαρτίες την πέρασα - και αν μετανοήσω, θα σωθώ; Nα είσαι απολύτως βέβαιος γι’ αυτό. Kι από που φαίνεται αυτό; Aπ’ τη φιλανθρωπία του Kυρίου σου. Nομίζεις ότι από τη μετάνοιά σου μόνο παίρνω το θάρρος να μιλάω έτσι; Nομίζεις ότι από μόνη η μετάνοια έχει τη δύναμη να βγάλει από πάνω σου τόσα κακά; Aν ήταν μόνον η μετάνοια, δικαιολογημένα να φοβόσουν. Όμως μαζί με τη μετάνοια ενώνεται αξεδιάλυτα η αγάπη του Θεού για τούς ανθρώπους. Kαι όριο αυτή η αγάπη δε γνωρίζει. Oύτε μπορεί κανείς να εξηγήσει με τα λόγια την απεραντοσύνη της αγάπης του Θεού.
H δική σου κακία έχει ένα όριο - το φάρμακο όμως όριο δεν έχει. H δική σου κακία, όποια και να είναι, είναι μία ανθρώπινη κακία. Aπό την άλλη όμως βρίσκεται η αγάπη του Θεού για τούς ανθρώπους, μια αγάπη που δεν περιγράφεται με λόγια. Nα έχεις λοιπόν θάρρος, γιατί αυτή η αγάπη νικάει την κακία σου. Φαντάσου μία σπίθα να πέφτει μες στο πέλαγος. Eίναι ποτέ δυνατό να σταθεί ή να φανεί;
Ό,τι είναι η σπίθα μπρός στο πέλαγος, είναι και η κακία μπρός στη φιλανθρωπία του Θεού. Ή μάλλον η διαφορά είναι ακόμη πιό μεγάλη. Γιατί το πέλαγος, όσο πλατύ κι αν είναι, κάπου τελειώνει βέβαια. H αγάπη όμως του Θεού για τούς ανθρώπους τέλος δεν γνωρίζει. Όλα αυτά σάς τ’ αναφέρω βέβαια όχι για νά σάς κάνω ράθυμους κι απρόσεκτους, αλλά για να σάς οδηγήσω στη μετάνοια με πιό μεγάλη προθυμία.
Διέπραξες κάποια παρανομία; Aιχμαλωτίστηκες από συνήθεια πονηρή; Kι ύστερα πάλι έφερες στο νου τα λόγια μου κι ένιωσες μέσα σου ντροπή; Έλα στην Εκκλησία!
Ένιωσες λύπη μέσα στην καρδιά σου; Zήτησε τηβοήθεια του Θεού! Ήδη έχεις κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός. Aλίμονο, ενώ άκουσα τις συμβουλές σου, δεν τις ακολούθησα. Πώς γίνεται να ‘ρθω στην εκκλησία πάλι; Πώς γίνεται ν’ ακούσω πάλι; Nάρθεις και νά ξανάρθεις ακριβώς γι’ αυτό, γιατί δεν τήρησες τις συμβουλές μου. Για να τις ξανακούσεις και να τις τηρήσεις.
Για πες μου, αν ο γιατρός βάλει ένα φάρμακο επάνω στην πληγή και δεν γίνεις καλά, δεν θα στο δώσει πάλι άλλη μέρα; Eίναι ένας ξυλοκόπος - θέλει να κόψει μια βελανιδιά. Παίρνει τσεκούρι - αρχίζει να χτυπά τη ρίζα. Aν δώσει ένα χτύπημα και δεν πέσει το άκαρπο δέντρο, δεν θα δώσει δεύτερο χτύπημα, δεν θα δώσει τρίτο, τέταρτο, δέκατο; Aυτό κάνε και σύ. Bελανιδιά είναι η πονηρή συνήθεια - άκαρπο δέντρο. Tα βελανίδια της είναι τροφή μόνο για χοίρους, που δεν έχουν λογική. Pίζωσε με το χρόνο μέσα στο μυαλό σου - νίκησε τη συνείδησή σου με το φύλλωμά της. O λόγος μου τσεκούρι.
Tον άκουσες μια μέρα. Πώς είναι δυνατό σέ μία μέρα να πέσει κάτω αυτό που έχει πιάσει ρίζες μέσα σου τόσο καιρό; Λοιπόν, αν έρθεις δυό, αν έρθεις τρείς, αν έρθεις εκατό, αν έρθεις αναρίθμητες φορές ν’ ακούσεις, διόλου περίεργο δεν είναι. Mόνο προσπάθησε ν’ απαλλαγείς από ένα πράγμα πονηρό και δυνατό - από την πονηρή συνήθεια.
Oι Iουδαίοι μάννα έτρωγαν, κι όμως ζητούσαν τα κρεμμύδια που έτρωγαν στην Aίγυπτο. «Kαλά – λέγαν - περνούσαμε στην Aίγυπτο». Άσχημο πράγμα η συνήθεια και ιδιαίτερα κακό! Λοιπόν, κι αν καταφέρεις νάρθεις δέκα μέρες, κι αν καταφέρεις νάρθεις είκοσι ή τριάντα, δεν σ’ αγκαλιάζω, δεν σέ επαινώ γι’ αυτό, δεν σού χρωστώ ευγνωμοσύνη. Mόνο μήν αποκάμεις - να μήν κουραστείς - αλλά νιώθε ντροπή και έλεγχε τον εαυτό σου.
Σας μίλησα πολλές φορές για την αγάπη. Ήρθες και άκουσες, κι ύστερα πήγες κι άρπαξες από τον αδερφό σου; Δεν ακολούθησες τα λόγια μου στη πράξη; Nα μη ντραπείς να ‘ρθείς στην Εκκλησία πάλι. Nτροπή να νιώθεις όταν αμαρτάνεις, μη ντρέπεσαι όταν μετανοείς.
Kοίταξε τί σου έκανε ο διάβολος. Yπάρχουν δύο πράγματα- η αμαρτία και η μετάνοια. H αμαρτία είναι τραύμα- η μετάνοια φάρμακο. Όπως ακριβώς για τά σώματα υπάρχουν φάρμακα και τραύματα, το ίδιο και γιά την ψυχή- υπάρχουν τα αμαρτήματα και η μετάνοια.
H αμαρτία μέσα της έχει την ντροπή- η μετάνοια έχει το θάρρος και την παρρησία. Θέλω να με ακούσεις, σε παρακαλώ, με προσοχή, μήπως και δεν αντιληφθείς πώς είναι η τάξη των πραγμάτων, και χάσεις έτσι την ωφέλεια. Πρόσεξε τί θα πω! Yπάρχει το τραύμα- υπάρχει και το φάρμακο. Yπάρχει η αμαρτία- υπάρχει και η μετάνοια.
Tο τραύμα είναι η αμαρτία- το φάρμακο η μετάνοια. Στο τραύμα υπάρχει πύον και μόλυνση- υπάρχει ντροπή- υπάρχει χλεύη. Στη μετάνοια υπάρχει παρρησία- το φάρμακο η δύναμη να καθαρίζει αυτό που έχει μολυνθεί. Στην αμαρτία υπάρχει μόλυνση- υπάρχει ελευθερία- υπάρχει καθαρισμός του αμαρτήματος. Παρακολούθησε με προσοχή τα λόγια μου! Mετά την αμαρτία έρχεται η ντροπή- μετά τη μετάνοια ακολουθεί το θάρρος και η παρρησία. Έδωσες προσοχή σ’ αυτό που είπα; Aυτή την τάξη των πραγμάτων την αντέστρεψε ο διάβολος, και έδωσε στην αμαρτία παρρησία, και στη μετάνοια έδωσε ντροπή.
Γιατί να ντρέπεσαι λοιπόν; Δεν ένιωθες ντροπή τότε που έπραττες την αμαρτία και νιώθεις τώρα που έρχεσαι να βάλεις φάρμακο επάνω στην πληγή. Tώρα που απαλλάσσεσαι από την αμαρτία, τώρα ντρέπεσαι; Όφειλες τότε να αισθάνεσαι ντροπή- έπρεπε τότε να ντρεπόσουν- τότε, όταν έπραττες την αμαρτία.
Aμαρτωλός γινόσουν και δεν ένιωθες ντροπή, γίνεσαι δίκαιος και ντρέπεσαι; «Λέγε τις αμαρτίες σου συ πρώτος, για να γίνεις δίκαιος». Ώ μέγεθος φιλανθρωπίας του Kυρίου! Δεν είπε «Λέγε τις ανομίες σου συ πρώτος, για να μην τιμωρηθείς», αλλά «Λέγε τις ανομίες σου συ πρώτος, για να γίνεις δίκαιος».
Δεν έφθανε που δεν τον τιμωρείς, τον κάνεις δίκαιο κι από πάνω; Nαι, και πολύ δίκαιο μάλιστα. Πρόσεξε ακριβώς αυτά τα λόγια! Λέει: Tον κάνω δίκαιο αυτόν που θα μετανοήσει. Θέλεις να μάθεις και σε ποιά περίπτωση το έκανε αυτό; Tότε με τον ληστή. Mέ το να πει ο ληστής στο σύντροφό του απλώς και μόνο εκείνα τα γνωστά μας λόγια! «Mα ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ; Kι εμείς δίκαια βέβαια- έχουμε μία τιμωρία όπως μάς αξίζει, για όλα όσα κάναμε»- την ίδια εκείνη τη στιγμή του λέει ο Σωτήρας: «Σήμερα κιόλας μαζί μου θα είσαι στον παράδεισο». Δεν του είπε: «σε απαλλάσσω από την κόλαση κι από την τιμωρία», αλλά τον βάζει στον παράδεισο, αφού τον κάνει δίκαιο.
Eίδες πώς έγινε ο άνθρωπος με την εξομολόγηση της αμαρτίας δίκαιος; Eίναι μεγάλη η φιλανθρωπία του Θεού! Θυσίασε τον Yιό, γιατί λυπήθηκε τον δούλο, παρέδωσε τον Mονογενή, για ν’ αγοράσει δούλους αχάριστους- πλήρωσε, δίνοντας για τίμημα το αίμα του Yιού Tου.
Ώ μέγεθος φιλανθρωπίας του Kυρίου! Kαι μη μου πεις πάλι τα ίδια- «έχω πολλές αμαρτίες» και «πώς θα μπορέσω να σωθώ;». Eσύ δεν μπορείς, μπορεί όμως ο Kύριός σου και είναι τόση η δύναμή Tου, ώστε τα αμαρτήματα τα εξαλείφει.
Παρακολούθησε με προσοχή αυτά τα λόγια! Tα αμαρτήματα τα εξαλείφει, έτσι που ίχνος τους δε μένει. Bέβαια για τα σώματα αυτό δεν είναι δυνατό. Aκόμα κι αν αμέτρητες φορές θα προσπαθήσει ο γιατρός, ακόμα κι αν θα βάλει φάρμακα επάνω στην πληγή, γιατρεύει βέβαια την πληγή- πολλές φορές όμως πληγώνεται κανείς στο πρόσωπο και ενώ το τραύμα θεραπεύεται, μένει κάποιο σημάδι, που ασχημίζει και το πρόσωπο, αλλά και που θυμίζει πώς υπήρξε κάποτε ένα τραύμα.
Kαι αγωνίζεται με χίλιους τρόπους ο γιατρός να εξαλείψει πέρα από την πληγή και το σημάδι. Mα όμως δεν τα καταφέρνει, γιατί τον αντιμάχεται η φύση του ανθρώπου η ασθενική και η αδυναμία της ιατρικής και των φαρμάκων. O Θεός όμως, όταν εξαλείφει τα αμαρτήματα, δεν αφήνει σημάδι ούτε επιτρέπει να παραμείνει κάποιο ίχνος επάνω στην ψυχή- αλλά μαζί με την υγεία χαρίζει και την ομορφιά- μαζί με την απαλλαγή από την τιμωρία δίνει και τη δικαιοσύνη- κι εκείνον που αμάρτησε, τον κάνει να ‘ναι ίσος με αυτόν που δεν αμάρτησε.
Γιατί αφαιρεί το αμάρτημα και κάνει όχι μόνο να μην υπάρχει τώρα πια αυτό, αλλά και να μην έχει υπάρξει ούτε και στο παρελθόν. M’ αυτόν τον τρόπο ολοκληρωτικά το εξαλείφει. Δεν υπάρχει πλέον ουλή- δεν υπάρχει σημάδι- δεν υπάρχει ίχνος που να θυμίζει το τραύμα- δεν υπάρχει το παραμικρό που να φανερώνει πως υπήρξε πληγή (…).
Παρακολούθησε με προσοχή αυτά τα λόγια! Γιατί για όλους είναι, όλους αφορούν και οδηγούν στη σωτηρία. Παρασκευάζω φάρμακα, που είναι πιο σπουδαία από τα φάρμακα των ιατρών (…). Στα χέρια της μετάνοιας σάς παραδίδω- για να γνωρίσετε τη δύναμη που έχει- για να γνωρίσετε τί είναι ικανή να κατορθώσει και για να μάθετε πώς δεν υπάρχει αμάρτημα που να μπορεί να τη νικήσει, ούτε παράβαση του νόμου που να μπορεί να υπερισχύσει πάνω απ’ τη δική της δύναμη (…).
Γνωρίζοντας, λοιπόν, το φάρμακο αυτό της μετάνοιας, ας απευθύνουμε δοξολογία στο Θεό. Γιατί η δόξα και η δύναμη αιώνια είναι δική Tου. Aμήν.”
Λόγος για τη μετάνοια (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος) 

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ


Ταπείνωση της Παναγίας
Τι ανύψωσε τη Μητέρα του Θεού πάνω από όλα τα δημιουργήματα; Η ταπείνωση.
Ο Θεός «επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού» (Λκ. 1, 48), και γι’ αυτή την επιβραβευμένη ταπείνωσή Της τήν μακαρίζουν όλες οι γενιές.
Καί εσύ περισσότερο από όλα τα άλλα προσπάθησε να αποκτήσεις ταπείνωση. Ο Θεός στους ταπεινούς δίνει τη χάρη, ενώ στους υπερήφανους αντιτάσσεται.
Η Παναγία ευεργετεί
Η Παναγία είναι και σήμερα ζωντανή. Καί όχι μόνο ζεί, αλλά και ζωοποιεί και θεραπεύει τις ψυχές και, αν είναι προς το συμφέρον της ψυχής, και τα σώματα εκείνων των πιστών που προσεύχονται σ’Αυτήν. Το ίδιο και οι Άγιοι ζούν και μετά το θάνατο…
* * *
Υπεραγία Θεοτόκε Παρθένε! Εξαιτίας του Σώματος και του Αίματος του Υιού Σου, που μεταλαμβάνω τόσο συχνά, τολμώ να πω ότι έχω με Σένα συγγένεια!
Ω Δέσποινα του κόσμου! Από Σένα έλαβε ο Υιός του Θεού αυτό το Σώμα και Αίμα. Το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου που μεταλαμβάνω είναι ίδια με το Σώμα του Κυρίου που είναι στους ουρανούς.
Πως μπορώ να μην αγαπάω Εσένα, και πιο πολύ τον Υιό Σου, δικό Σου και δικό μου Θεό; Ω Πανάχραντε Δέσποινα! Δώσε μου να έχω συγγένεια με Σένα όχι μόνο εξαιτίας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, που πολλές φορές μεταλαμβάνω ανάξια, αλλά να πλησιάσω και το δικό Σου βαθμό της πίστης, της αγάπης και της ελπίδας, να ομοιάσω Εσένα στις σκέψεις και τα συναισθήματα.
Ω Πανάχραντε Δέσποινα! Έχω μεγάλη ανάγκη και θέλω να αποκτήσω καρδιά καθαρή! Τα πάντα για Σένα είναι δυνατά, Υπερευλογημένη· μπορείς να παρακαλέσεις τον Υιό και Θεό Σου να μου χαρίσει καρδιά καθαρή, όπουκατοικεί πίστη, ελπίδα, και αγάπη. Κάνε το, Πανάχραντε!
* * *
Τι σημαίνουν τα θαύματα από τις εικόνες της Παναγίας; Σημαίνουν ότι η Δέσποινα Θεοτόκος, η Μητέρα του Σωτήρα μας, πάντα ακούει τις προσευχές που με πίστη και ταπεινή καρδιά, Της απευθύνονταιενώπιον των εικόνων της. Καί σε μερικές απ’ αυτές δείχνει φανερά σημάδια της παρουσίας της. Μετά από όλα αυτά, με πόση ευλάβεια πρέπει να συμπεριφέρονται οι πιστοί προς τις εικόνες της Παναγίας! Η αόρατη χάρη της είναι παρούσα σε κάθε εικόνα της, ιδίως αν αυτή η εικόνα αγιογραφήθηκε με το χέρι ενός ευλαβούς ανθρώπου.
* * *
Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε! Με τις πρεσβείες Σου, την ευσπλαχνία Σου, έχω ηρεμία και χαρά μέσα μου· η ψυχή μου είναι ελεύθερη και ανάλαφρη, στην καρδιά μου έχω ειρήνη και ησυχία. Με υπεράσπισες, εμένα τον μετανοούντα άθλιο και τον αμαρτωλό, ενώπιον της δικαιοσύνης του Υιού Σου και του Θεού μας και Τον έκανες να με σπλαχνιστεί, εμένα τον χειρότερο απ’ όλους. Φανερή είναι η χάρη Σου για την ψυχή μου μετά τη δοξολογία που ψάλλαμε μπροστά στην εικόνα Σου, την εικόνα της Παναγίας του Καζάν! 21 Οκτωβριού 1858.
* * *
Ύμνησε την Παντάνασσα, μην ξεχάσεις Αυτήν που σε ευεργέτησε, μην ξεχάσεις να ευχαριστήσεις «την υπέρμαχο στρατηγόν», που σε απάλλαξε από τα δεινά.
Η Παναγία φέρνει γαλήνη
Το έλεος της Παναγίας. Στις 24 Φεβρουαρίου ήμουν στη Ραμπόβ. Συμμετείχα στην κηδεία της συζύγου του ιερέα Σοκολόβ. Όταν μπήκα μέσα σε μία εκκλησία απ’ αυτές που βρίσκονται στο νεκροταφείο,είχα στην καρδιά μου θλίψη, η οποία προέρχεται από ολιγοπιστία και την οποία προκαλεί το πνεύμα της κακίας. Έριξα το βλέμμα μου στην εικόνα της Παναγίας του Τύχβιν και δεν μπορούσα να πάρω απ’αυτήν τα μάτια μου.
Το πρόσωπό Της ήταν γαλήνιο, ταπεινό και γεμάτο αγάπη. Είπα μέσα μου: «Πόση γαλήνη και ησυχία, που δεν είναι αυτού του κόσμου, υπάρχουν στο πρόσωπό Σου, Άχραντε Παρθένε!», και σαν να άκουσα απ’ Αυτήν μία απάντηση, που πολύ καθαρά αντήχησε στην καρδιά μου: «Τι σε εμποδίζει να έχεις ειρήνη και ησυχία στην καρδιά σου; Δε γνωρίζεις που πρέπει να ψάχνεις για να τα βρείς;» Με τη σκέψη και την καρδιά μου στράφηκα σ’ Αυτόν που είναι η Πηγή της ειρήνης και αμέσως απέκτησα την ποθητή ησυχία…
* * *
Δέσποινα Θεοτόκε! Παρηγοριά των θλιβομένων, Σε δοξολογούμε και Σε ευχαριστούμε! Τα βάσανα της καρδιάς μας τα μεταμορφώνεις σε γαλήνη και τη θύελλα των παθών σε ησυχία της χάριτος τούΘεού! Ασταθής και πονηρή καρδιά μου! Να μην τολμήσεις ποτέ να αμφισβητήσεις τις φανερές ευεργεσίες της Βασίλισσας των Ουρανών!
* * *
Από τη στιγμή που προσευχήθηκα από την καρδιά μου στη Βασίλισσα όλου του κόσμου, αισθάνθηκα στην ψυχή ανακούφιση. Καί στο εξής μη με αφήνεις, Παντάνασσα.
Εξύμνηση της Παναγίας
Μητέρα της δικής μας Ειρήνης, Μητέρα της δικής μας Χαράς, Μητέρα της δικής μας Ελπίδας και δικής μας Αγάπης. Μητέρα Αυτού που υπάρχει, Αυτού που ουσιώνει τα πάντα. Μητέρα Άχραντε, το ύψος της δικής σου αγνότητας δεν μπορεί να φαντασθεί η δική μας ακάθαρτη ψυχή. Μητέρα Παμμακάριστε, την αγαθότητά σου δεν μπορεί να συλλάβει ο νούς του ανθρώπου. Μητέρα πάντων των χριστιανών, οι εικόνες σου είναι σε κάθε πόλη και κάθε χωριό και μαρτυρούν τη γρήγορη βοήθεια που προσφέρεις σε μας. Να είσαι και για μένα τον αμαρτωλό και τρισάθλιο γρήγορη βοήθεια και προστάτρια στους πόνους, στις θλίψεις και στους πειρασμούς!
Πως να προσευχόμαστε στην Παναγία
Να φανταστείς ότι στέκεσαι μπροστά στη βασίλισσα και την παρακαλείς να πραγματοποιήσει κάποιες δικές σου επιθυμίες. Με τι δέος και τι σεβασμό θα το έκανες! Σκέψου τώρα ότι και αυτή είναι άνθρωπος, όπως και εσύ. Σκέψου τώρα πως πρέπει να στέκεσαι μπροστά στη Βασίλισσα του ουρανού και της γης, στη Μητέρα του Θεού του Υψίστου, με τι δέος και τι ειλικρίνεια! Ανέκφραστη είναι η μεγαλωσύνη της και απερίγραπτη η τελειότητα. «Πάσα η δόξα της θυγατρός του βασιλέως έσωθεν» (Ψαλ. 44, 14). Αυτή είναι τόσο κοντά στο Θεό. Πρόσεχε, να προσεύχεσαι σ’ Αυτήν με ανάλογο δέος, με καθαρήκαί συντετριμμένη καρδιά.

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

ΛΟΓΟΙ ΑΘΩΝΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ:ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ


Όταν προσευχόταν ο όσιος Ακάκιος ο Καυσοκαλυβίτης στεκόταν στην προσευχή ως στύλος ακλόνητος και καθήμενος δεν αισθανόταν καθόλου το σώμα του, σε κατάσταση ψηλή υπάρχων, πλήρης χάριτος και θείου Φωτός.

Στην «Μεταμόρφωση» της ιεράς Σκήτης αγίας Άννας έζησε ο ευλαβέστατος Μαυροβούνιος ιερομόναχος Μηνάς.
Το ημερονύκτιο έκαμε από 1000 έως 3000 γονυκλισίες και 50 έως 100 κομβοσχοίνια. Από την πολλή προσευχή δεν άδειαζε να μιλήσει. Η προσευχή για αυτόν ήταν η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, αλλά είχε και πρακτική ωφέλεια. Τον σκέπασε από την πολυλογία και την κατάκριση.

Ένας ασκητής έστελνε τον υποτακτικό του να πουλήσει το εργόχειρο του στις Καρυές. Εκεί ο υποτακτικό του άκουσε στο Πρωτάτο ωραιότατες ψαλμωδίες, μουσική κ.λ.π.

Μια μέρα λέει στον γεροντά του.
Γέροντα έχω ένα λογισμό. Εμείς εδώ πέρα στην έρημο δεν κάνουμε τίποτα. Να δεις πως εκεί υμνούν τον Θεό. Ψαλμωδίες, πράγματα, χορωδίες.
Εμείς εδώ μόνο κομποσχοίνι, μόνο ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ…
Τον παίρνει ο Γέροντας τότε μια άλλη μέρα και του λέει.
Ας, πάμε παιδί μου να δούμε τι κάνουν αυτοί οι πατέρες. Να κάνουμε κι εμείς το δικό τους τυπικό.
Και όταν πήγαν σκύβει στο αυτί του, μέσα στην εκκλησία και του λέει ψιθυριστά.
Πράγματι τέκνο, εδώ δοξάζουν τον Θεό.
Δεν πρόλαβε να τελείωση και πιάνει δυνατός σεισμός.
Σείστηκαν τα σύμπαντα.
Τότε αμέσως οι ψάλτες άφησαν τα μουσικά βιβλία και τα «τεριρέμ» και άρχισαν να τραβούν κομποσχοίνι, φωνάζοντας «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ»!!!!
Γέροντα πάμε να φύγουμε, πάμε στη δουλεία μας, στην ησυχία μας, στο καλύβι μας. Αυτό που κάνουμε εμείς, είναι ανώτερο από τα ψαλτικά.
Διαπίστωσαν πράγματι, ότι καλύτερη προσευχή είναι η προσευχή με το κομποσχοίνι.

Σαράντα χρόνια στην έρημο, όλες τις ακολουθίες τις έκαμα με κομποσχοίνι, διηγείται ο γέρων Χρυσόστομος ο ερημίτης. Την Μ. Τεσσαρακοστή προσπαθούσαμε να έχουμε τον νου μας πάνω στον Εσταυρωμένο. Αλλά πόσο γρήγορα η προσευχή φεύγει. Βία χρειάζεται.

Ο γέρων Δανιήλ στην Νέα Σκήτη έζησε 115 χρόνια. Είχε οξυτάτη όραση. Όταν έκανε κομποσχοίνι πήγαινε ο διάβολος με την μορφή τσακαλιού και του τραβούσε το κομποσχοίνι. Εκείνος, όμως συνέχιζε τον αγώνα του.

Είπε γέρων. Όπως τα καράβια που κινδυνεύουν εκπέμπουν σήμα κινδύνου συνεχώς, έτσι πρέπει να λέει και ο άνθρωπος συνεχώς την ευχή. Κύριε Ιησού Χριστέ Ελεησον με.

Φημολογείται το ακόλουθο γεγονός. Όταν κάποτε ήλθε στο Όρος ο νεοφανείς άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως επισκέφτηκε στην σκήτη της αγίας Άννας σπουδαίο πνευματικό, θεωρητικό και πρακτικό δάσκαλο την νοεράς προσευχης γέροντα, μετα του οποίου συζητούσαν στην καλύβα του και προσευχήθηκαν επί τρία ημερονύκτια!!! Αδιαλείπτως.

Ο ερημίτης π. Χρυσόστομος μας διηγείται. Υπήρχε ένας γεροντάκος, στα καυσοκαλύβια.
Είχε αγγελική φωνή. Λέγεται πως όταν έψαλλε το «Άξιον εστί» άνοιγε τα χέρια του διάπλατα από την μεγάλη αγαλλίαση της καρδιά του και φημολογείται ότι κουνιόντουσαν τα καντήλια. Μια φορά κατέβαινα προς την Αγία Άννα και άκουσα να ψέλνει. Έλεγα, μα τι φωνή είναι αυτή; Άγγελος ψάλει;

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:"ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΟΡΓΙΑΖΕΙ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΝΑΡΚΗ"




Πολὺ λυπόταν που έβλεπε πνευματικοὺς ἀνθρώπους νὰ επιζητούν να βολευθούν οι ίδιοι και να μην ενδιαφέρωνται για την Πατρίδα.
Έλεγε: «Σε μια εποχή που ο Σατανάς οργιάζει και οι άνθρωποί του οργανώνονται, οι Έλληνες βρίσκονται σε νάρκη. Τον εαυτό του μόνο κοιτάει να βολέψη ο καθένας και τίποτε περισσότερο. Και ό,τι να τους κάνεις, όσο κι αν τους κουνήσης, με τίποτε δεν ξυπνούν».
Ο καημός του και η απορία του ήταν πως οι υπεύθυνοι δεν αντιλαμβάνονται που ὁδηγούμαστε. Ο ίδιος από παλαιά διέβλεπε την σημερινή κατάσταση και ανησυχούσε, αλλά δεν διέσπειρε τις ανησυχίες του στον κόσμο. Έδινε ελπίδα και αισιοδοξία. Έλεγε: «Απὸ το κακό που επικρατεί σήμερα θὰ βγει μεγάλο καλό. Βλέπω μια ελιά. Το ένα της κλωνάρι έχει ξεραθεί, το άλλο το τρώγει η κάμπια και θα ξεραθή και αυτό. Αλλά πετιέται ένα άλλο βλαστάρι από κάτω που έχει πολύ θυμό (δύναμη) και αναπτύσσεται γρήγορα»...
Πονούσε για την πνευματική κατάπτωση των πολιτών. Έλεγε: «Η Ελλάδα έχασε τον δρόμο της. Η αμαρτία και η ασωτία βασιλεύουν στους ανθρώπους, αλλά μας αγαπά ο Θεός και περιμένει την μετάνοιά μας». Μιλούσε αυστηρά για αυτούς που ψήφιζαν αντιχριστιανικούς νόμους…
Κάποιος Πρωθυπουργός, του οποίου κατεδίκαζε δημοσίως ενέργειες επιζήμιες για το Έθνος και την Εκκλησία, ζήτησε να τον συναντήση στην Σουρωτή. Ο Γέροντας απάντησε: « Ας έρθη, θα του τα ψάλω και μπροστά του». Είχε το ψυχικό σθένος αυτός ο πτωχός καλυβίτης να υψώνη την φωνή του άφοβα μπροστά στους ισχυρούς της ημέρας.

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

ΠΑΝΑΓΟΥΔΑ - ΚΕΛΙ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ


Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός, Ομιλία για τα Χριστούγεννα
Πάντοτε η συνάθροισή μας εδώ εν ονόματι της Χάριτος του Χριστού μας ήτο επωφελής. Σήμερον δε,  είναι κάποια εξαίρεσις ασυγκρίτως πολύ μεγάλη. Διότι σήμερα εορτάζομεν την γέννησην του Χριστού μας. Αυτό δεν θα ερμηνευθεί ποτέ, ούτε στον παρόντα αιώνα, ούτε στον μέλλοντα, στην αιωνιότητα, όταν θα τελειοποιηθεί όλη η λογική φύσις, ούτε τότε θα κατανοήσει το ασύλληπτον μυστήριον της αφάτου κενώσεως του Θεού Λόγου, ειδικά για την σωτηρία του ανθρώπου. Σύμπασα η κτίσις μετέσχε, μετέχει και θα μετάσχει όλης της πανευλογίας της Θείας κενώσεως. Αλλά αυτά είναι τα περισσεύματα, ο πραγματικός στόχος είναι ο άνθρωπος. Για την κτίσιν δεν χρειαζόταν η κένωσις.
Αυτός που είπε και εγεννήθησαν, ενετείλατο και εκτίσθησαν, δεν χρειαζόταν να κατέβει εδώ και να ταπεινωθεί. Θα ημπορούσε να το κάνει και προστακτικά. Αυτό δεν θα κάνει και στην παλιγγενεσία; Σε χρόνον αστραπής θα ανακαινίσει το σύμπαν.
Στον άνθρωπον όμως δεν έγινε αυτό και αυτό είναι η προσοχή μας. Το τι σημαίνει το κατ’ εικόνα και ομοίωση. Ο άνθρωπος, αδελφοί μου, είναι το ιδιαίτερο καμάρι της θεοπρεπούς μεγαλοσύνης. Βλέπετε ενώ τα σύμπαντα, όπως είπα, κατασκευάστηκαν προστακτικά, τον άνθρωπον ο Θεός δεν τον έκανε προστακτικά. Τον κατασκεύασεν ιδιοχείρως και του έδωσε τις ιδιότητες και τον χαρακτήρα ούτως ώστε να γίνει χωρητικός των θείων ιδιοτήτων, εκτός του να είναι κατά φύσιν θεός. Λοιπόν, αυτό το κατ’ εικόνα και ομοίωσιν επλανήθη και εξέπεσε. Η Παναγάπη του Χριστού μας, για να δείξει ότι πράγματι είναι κατ’ εικόνα και ομοίωσιν ο άνθρωπος και εις τούτο απόκεινται όλες οι ευλογίες και η θέωσις, γι’ αυτό έρχεται ο Ίδιος ιδιοχείρως να αναπλάσει μεν τον άνθρωπον οντολογικά καθώς τον κατασκεύασε καθ’ ομοίωσίν Του, αλλά και να του δείξει και τον τρόπο πρακτικά της πάλης και του βιώματός του εδώ στην κοιλάδα του κλαυθμώνος.
Η αιτία της καταστροφής ήταν ο εγωισμός και η φιλαυτία… Έρχεται η Θεία Κένωσις και έρχεται τώρα να γίνει βρέφος Αυτός που τη δρακί περιέχει το σύμπαν. Να έρθει ως βρέφος ταπεινόν, από μια ταπεινήν κόρη, την αειπάρθενό Του Μητέρα και με άφραστον και ασύλληπτον και ακατανόητον τρόπο εγεννήθην ως άνθρωπος κρατώντας την αγνότητα της μητέρας και την ιδικήν Του. Κάτι θα πω εδώ που δεν ξέρω πώς θα γίνει, είναι σε μια παρέκκλισιν. Είναι η σημασία ακριβώς της αγνότητος. Αυτό με συγκλόνισε κυριολεκτικά για τον λόγον ότι προόρισε αυτήν την κόρη προ καταβολής κόσμου και μετά όταν ήρθαν οι πρόγονοι αυτής της φυλής, από τότε άρχισε να τους δείχνει ο Θεός ότι από την ρίζα τους θα φυτρώσει αυτό το κοράσιον που θα συνεργήσει Αυτή να δώσει σάρκα, να δώσει ανθρώπινον σώμα εις τον Θεόν Λόγον καθώς ευδόκησεν η αγαθότης Του να αναπλάσει τα πάντα. Μένει αυτό το κοράσιον αγνότατον, βλέπετε, και εις την περίοδον ακόμα της συλλήψεως, όπως βλέπετε, όταν της είπε ο Άγγελος ότι θα γεννήσει υιόν, τρόμαξε το κοριτσάκι, λέει μα πώς είναι δυνατόν; Αφού εγώ δεν έχω σχέση με άντρα! Λέει, όχι, μη φοβάσαι, της λέει, Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι. Γι’ αυτό και το γεννώμενον Άγιον θα είναι Υιός του Θεού. Και τότε δεν αντέδρασε το κοριτσάκι και λέει: γένοιτο κατά το θέλημά Σου Κύριε. Και γίνεται η σύλληψις, κατά τρόπον ασύλληπτον εις τους φυσικούς κανόνας, διότι ήτο υπέρ φύσιν. Και γίνεται σύλληψις μέσα εις τα σπλάχνα της αειπαρθένου αυτής κορούλας και αισθάνεται την εγκυμοσύνην της, αναβαίνει κλιμακηδόν όπως είναι οι φυσιολογικοί νόμοι. Αισθανόταν ότι ήτο έγκυος αλλά ουδέποτε αισθάνθηκε μέσα της τον συναισθηματισμόν της ανθρωπίνης πτώσεως και παραβάσεως. Αν και συνέλαβεν εις τα παρθενικά της σπλάχνα και με το παρθενικό της αίμα δημιούργησε τη σάρκωση του Υιού της, του Θεού Λόγου, Αυτή και τότε και αείποτε ήτο Παρθένος. …
Εδώ είναι το ασύλληπτο μυστήριο! Ήξερε η κορούλα ως Προφήτης ότι ήρθεν η ώρα της να γεννήσει και ξεκίνησεν γι’ αυτόν τον σκοπόν εις τον τόπον που τους είχε υποδείξει η Πρόνοια να πάνε. Και πήγαν εκεί, αν και λέει: «ουκ ην τόπος εν τω καταλύματι». Πράγματι δεν ήταν. Διότι τους τόπους του καταλύματος, τους πήραν οι πλούσιοι και οι αυτάρκεις και οι κατέχοντες και οι εξουσιαστές. Για τους φτωχούς δεν είχε τόπον. Καταδέχεται λοιπόν ο Υιός του Θεού να αρχίσει από την ταπείνωσιν την ανάπλαση της ανθρωπίνης προσωπικότητος. Και ο τοκετός έγινε ασύλληπτος, ακατάληπτος, όπως καθόταν η κορούλα στο σπίτι εκεί και περίμενε, ήξερε την ώρα, έξαφνα βρίσκεται στην αγκαλιά της το βρέφος, χωρίς να ξέρει η ίδια πόθεν βγήκε, πώς βγήκε. Αισθανόταν το αειπάρθενο της αγνότητός της και βλέπει έξαφνα το αγγελούδι μέσα στην αγκάλη της και είχε τα ρουχαλάκια έτοιμα εκ των προτέρων και το έντυσε.
Καταδέχεται λοιπόν ο Υιός του Θεού του ζώντος. Αυτός ο διοικητής των σύμπαντων όντων, καταδέχεται μ’ αυτόν τον τρόπον να σαρκωθεί μες στο σπήλαιον και να κατακλιθεί σαν στρωμνή μες στη φάτνη, μες στην πάχνη. Δεν είχε αλλού τόπο γι’ Αυτόν. Τα υποδέχεται όλα εκουσίως και αρχίζει παρακάτω από εκεί το δεύτερον στοιχείον. Το κεντρικόν στοιχείον όπως είπα της ανθρωπίνης προσωπικότητος που είναι το κατ’ εικόνα και ομοίωσιν, είναι η αγνότης και η παρθενία, αλλά το δεύτερον το ομοιογενές είναι η αγάπη. Επειδή ο Θεός και Δημιουργός που δημιούργησε το κατ’ εικόνα και ομοίωσιν, Αυτός ήτο και είναι η αυτοαγάπη. Άρα ο άνθρωπος ως εικόνα και ομοίωσις έχει θεμέλιον της οντότητός του την αγάπη. Άρα η αγάπη στον άνθρωπο είναι επιβεβλημένον καθήκον, δεν είναι αρετολογία, δεν είναι περιστασιακή, είναι στοιχείον οντότητος της ανθρωπίνης προσωπικότητος και υποδεικνύει το βρέφος.
Μόλις λοιπόν έμαθαν οι εχθροί ότι εγεννήθη κάποιος και θα είναι αρχηγός φρόντισε τότε, όπως λέει η ιστορία, ο Ηρώδης να το σκοτώσει. Δεν μπορούσεν Αυτός, αφού Αυτός διοικεί το σύμπαν να τον παραμερίσει αυτόν και να γλιτώσει την καταστροφήν; Μπορούσε, αλλά αρχίζει ακριβώς να μας δείξει τον τρόπον. Πρώτα τον τρόπον της αγνότητος με τον τρόπο της γεννήσεως και δεύτερον τον τρόπον της αγάπης με την ανοχήν…
Αυτά είναι αδερφοί μου, αυτά ήθελα να σας ενθυμίσω και ειδικά με τον συγκλονισμόν της σημερινής εορτής που κατεδέχθη ο Θεός Λόγος να γίνει για μας άνθρωπος για να κάνει εμάς τους ανθρώπους να μας επαναφέρει πάλι να μας κάνει θεούς. Βλέπεις πώς λέει στην προσευχή Του; «θέλω Πάτερ ίνα όπου ειμί Εγώ ίνα ώσι και αυτοί», «Συ Πάτερ εν εμοί καγώ εν αυτοίς ίνα ώσιν εν καθώς ημείς εν εσμεν». Ήρθεν εδώ ο Δημιουργός του σύμπαντος των είναι, και συγχωράει την ανθρώπινην ενοχήν και βαρβαρότητα και κακότητα, αναπλάθει την ενοχήν δια του αίματος, μας δείχνει τον τρόπο της επιστροφής και μας δίδει την απόδειξη, το βραβείο της μετανοίας, ότι θα μας επαναφέρει, όχι ότι μας συγχώρησε γιατί εφταίξαμε, θα μας επαναφέρει εις την θέσιν τού κατ’ εικόνα και ομοίωσιν. Διότι αυτός είναι ο προορισμός μας, αλίμονο! Δεν μεταβάλλονται οι φυσικοί νόμοι. Το κατ’ εικόνα και ομοίωσιν σημαίνει ότι ο άνθρωπος θα επανέρθει εκεί ακριβώς που είναι η θέσις του και ο τόπος του. Γι’ αυτό ήρθεν ο αυτουργός, ο δημιουργός, ο συνοχεύς και του το έδωσε. Γι’ αυτό εύχομαι η Θεία Χάρις του Κυρίου μας που συγκατέβη για την δική μας την ανάπλασιν και οι πρεσβείες της γλυκυτάτης μανούλας, της μητέρας των χριστιανών, της παγκοσμίου μητέρας που συμπαρίσταται πάντοτε με την μητρικήν της στοργήν να μας ενισχύσει να επιτύχομεν τον τρόπον της μετανοίας και να κερδίσομεν την Θείαν επαγγελίαν που μας έταξεν ο Κύριός μας. Αμήν!

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

Εορτή του Αγίου Στεφάνου του Πρωτομάρτυρος
Τη μνήμη του Αγίου Στεφάνου, του Αρχιδιακόνου και Πρωτομάρτυρος τιμά σήμερα, 27 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.
Ο Άγιος Στέφανος είχε αφιερώσει τη ζωή του στο κήρυγμα του Ευαγγελικού Λόγου και στη φιλανθρωπική δράση. Για τη προσφορά και τις αρετές του τιμήθηκε από το Θεό με το Χάρισμα της Θαυματουργίας. Με το Χάρισμα αυτό θεράπευε ασθενείς και αποδείκνυε τη δύναμη του Χριστού. Με τη βαθιά θεολογική του κατάρτιση ανέτρεπε εύκολα τις απόψεις των Ιουδαίων για το έργο του Χριστού, προκαλώντας την οργή και το φθόνο τους.
Οι Ιουδαίοι, όμως, ήταν προκατειλημμένοι, εξαπέλυσαν συκοφάντες στο λαό, που διέδιδαν ότι άκουσαν το Στέφανο να βλαστημεί το Μωϋσή και το Θεό. Με αφορμή, λοιπόν, αυτές τις συκοφαντίες, που οι ίδιοι είχαν σκορπίσει, άρπαξαν με μίσος το Στέφανο και τον οδήγησαν μπροστά στο Συνέδριο, τάχα για να απολογηθεί.
Η απολογία του Στεφάνου υπήρξε πρότυπο τόλμης και θάρρους. Χωρίς να φοβηθεί καθόλου, εξαπέλυσε λόγια κεραυνούς εναντίον των Ιουδαίων. Και από υπόδικος, έγινε ελεγκτής και κατήγορος. Τότε ακράτητοι από το μίσος οι Ιουδαίοι, τον έβγαλαν έξω από την πόλη, όπου τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό.
Εκεί φάνηκε και η μεγάλη συγχωρητικότητα του Στεφάνου προς τους εχθρούς του με τη φράση του: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην». Δηλαδή, Κύριε μη λογαριάσεις σ’αυτούς την αμαρτία αυτή. Και έτσι μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, τιμώντας τον Αυτός με το ένδοξο Στέφανο της Αγιότητας.
Αξίζει να σημειώσω εδώ, ότι: Ο Άγιος Στέφανος ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους μεταξύ των επτά διακόνων, που διάλεξαν οι πρώτοι χριστιανοί για να επιστατούν στις κοινές τράπεζες των αδελφών, ώστε να μη γίνονται λάθη, όπου τους χειροτόνησαν οι Άγιοι Απόστολοι. Παρόλο που η ευθύνη του επιστάτη για τόσους αδερφούς ήταν κουραστική ο Άγιος Στέφανος έβρισκε χρόνο και δύναμη για να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και όπως αναφέρει η Αγία Γραφή: «Στέφανος πλήρης πίστεως και δυνάμεως εποίει τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ». (Πραξ. Αποστόλων, στ'8-15, ζ'1-60). Δηλαδή, ο Στέφανος, που ήταν γεμάτος πίστη και χάρισμα ευγλωττίας δυνατό, έκανε μεταξύ του λαού μεγάλα θαύματα, που προκαλούσαν κατάπληξη και αποδείκνυαν την αλήθεια του χριστιανικού κηρύγματος.
Ανάλυση ονόματος:
ΣΤΕΦΑΝΟΣ: (από το στέφανος) = ο αθλοφόρος, ο άξιος στεφάνου νίκης.
Απολυτίκιο:
Βασίλειον διάδημα, εστέφθη ση κορυφή, εξ άθλων ων υπέμεινας, υπέρ Χριστού του Θεού, Μαρτύρων Πρωτόαθλε Στέφανε συ γαρ την Ιουδαίων απέλεγξας μανίαν, είδες σου τον Σωτήρα, του Πατρός δεξιόθεν. Αυόν ουν εκδυσώπει αεί, υπέρ των ψυχών ημών.

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2015

Κατά Ματθαίον (β΄ 13-23) 
 
Ἀναχωρησάντων τῶν μάγων, ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρῴδου, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου.
Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλε πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλεὲμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσε παρὰ τῶν μάγων. Τότε ἐπληρώθη τὸ ρηθὲν ὑπὸ Ἱερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος· φωνὴ ἐν Ραμᾷ ἠκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν. Τελευτήσαντος δὲ τοῦ Ἡρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ Ἰωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἦλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ. Ἀκούσας δὲ ὅτι Ἀρχέλαος βασιλεύει ἐπὶ τῆς Ἰουδαίας ἀντὶ Ἡρῴδου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ᾿ ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.

Απόδοση:
Ὅταν ἀνεχώρησαν οι μάγοι, ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου ἐμφανίζεται εἰς τὸν Ἰωσὴφ σὲ ὄνειρον καὶ τοῦ λέγει, «Σήκω, πάρε τὸ παιδί καὶ τὴν μητέρα του καὶ φύγε εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ μεῖνε ἐκεῖ, ἕως ὅτου σοῦ πῶ, διότι ὁ Ἡρώδης σκοπεύει νὰ ἀναζητήσῃ τὸ παιδὶ διὰ νὰ τὸ σκοτώσῃ». Ὅταν ὁ Ἰωσὴφ ἐξύπνησε, ἐπῆρε νύχτα τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του καὶ ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ μέχρι τοῦ θανάτου τοῦ Ἡρώδη, διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἐκεῖνο ποὺ ἐλέχθη ἀπὸ τὸν Κύριον διὰ τοῦ προφήτου, «Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου».
Τότε ὁ Ἡρώδης, ἐπειδὴ εἶδε ὅτι ἐξαπατήθηκε ἀπὸ τοὺς μάγους, ἐθύμωσε πάρα πολὺ καὶ ἔστειλε καὶ ἐσκότωσε ὅλα τὰ παιδιὰ εἰς τὴν Βηθλεὲμ καὶ εἰς ὅλα τὰ περίχωρά της ἀπὸ δύο ἐτῶν καὶ κάτω, σύμφωνα πρὸς τὸν χρόνον, τὸν ὁποῖον ἐξακρίβωσε ἀπὸ τοὺς μάγους. Τότε ἐκπληρώθηκε ἐκεῖνο ποὺ ἐλέχθη διὰ τοῦ Ἱερεμία τοῦ προφήτου, «Φωνὴ ἀκούσθηκε εἰς τὴν Ραμά, θρῆνος, κλάμα καὶ μεγάλος ὀδυρμός. Ἦτο ἡ Ραχὴλ ποὺ ἔκλαιε τὰ παιδιά της καὶ δὲν ἤθελε νὰ παρηγορηθῇ, διότι δὲν ὑπάρχουν πλέον.
Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἡρώδη, ἄγγελος τοῦ Κυρίου ἐμφανίζεται, εἰς ὄνειρο, εἰς τὸν Ίωσήφ, ὅταν ἦτο εἰς τὴν Αἴγυπτον, καὶ τοῦ λέγει, «Σήκω, πάρε τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του καὶ πήγαινε εἰς τὴν γῆν τοῦ Ἰσραήλ, διότι ἔχουν πεθάνει ἐκείνοι, ποὺ ἐζητοῦσαν τὴν ζωὴν τοῦ παιδιοῦ». Αὐτὸς δὲ ὅταν ἐξύπνησε, ἐπῆρε τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του καὶ ἦλθεν εἰς τὴν γῆν τοῦ Ἰσραήλ. Ἐπειδὴ ὅμως ἄκουσε ὅτι ὁ Ἀρχέλαος εἶναι βασιλεὺς τῆς Ἰουδαίας ἀντὶ τοῦ πατέρα του Ἡρώδη, φοβήθηκε νὰ μεταβῇ ἐκεῖ. Εἰς ὄνειρον καθωδηγήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἔφυγε εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας. Καὶ ὅταν ἔφθασε, ἔμεινε εἰς πόλιν, ποὺ ὠνομάζετο Ναζαρέτ, διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἐλέχθη ἀπὸ τοὺς προφῆτας, ὅτι δηλαδὴ θὰ ὀνομασθῇ Ναζωραῖος.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ - 27 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2015

Πράξεις Αποστόλων (στ΄ 8 – ζ΄ 5, ζ΄ 47-60) 


Στέφανος, πλήρης πίστεως καὶ δυνάμεως ἐποίει τέρατα καὶ σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῷ. Ἀνέστησαν δέ τινες τῶν ἐκ τῆς συναγωγῆς τῆς λεγομένης Λιβερτίνων καὶ Κυρηναίων καὶ Ἀλεξανδρέων καὶ τῶν ἀπὸ Κιλικίας καὶ Ἀσίας συζητοῦντες τῷ Στεφάνῳ, καὶ οὐκ ἴσχυον ἀντιστῆναι τῇ σοφίᾳ καὶ τῷ πνεύματι ᾧ ἐλάλει.Τότε ὑπέβαλον ἄνδρας λέγοντας ὅτι ἀκηκόαμεν αὐτοῦ λαλοῦντος ρήματα βλάσφημα εἰς Μωυσῆν καὶ τὸν Θεόν· συνεκίνησάν τε τὸν λαὸν καὶ τοὺς πρεσβυτέρους καὶ τοὺς γραμματεῖς, καὶ ἐπιστάντες συνήρπασαν αὐτὸν καὶ ἤγαγον εἰς τὸ συνέδριον, ἔστησάν τε μάρτυρας ψευδεῖς λέγοντας· ὁ ἄνθρωπος οὗτος οὐ παύεται ρήματα βλάσφημα λαλῶν κατὰ τοῦ τόπου τοῦ ἁγίου καὶ τοῦ νόμου· ἀκηκόαμεν γὰρ αὐτοῦ λέγοντος ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος οὗτος καταλύσει τὸν τόπον τοῦτον καὶ ἀλλάξει τὰ ἔθη ἃ παρέδωκεν ἡμῖν Μωυσῆς. Καὶ ἀτενίσαντες εἰς αὐτὸν ἅπαντες οἱ καθεζόμενοι ἐν τῷ συνεδρίῳ εἶδον τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡσεὶ πρόσωπον ἀγγέλου.
Εἶπε δὲ ὁ ἀρχιερεύς· εἰ ἄρα ταῦτα οὕτως ἔχει; Ὁ δὲ ἔφη· ἄνδρες ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ἀκούσατε. Ὁ Θεὸς τῆς δόξης ὤφθη τῷ πατρὶ ἡμῶν Ἀβραὰμ ὄντι ἐν τῇ Μεσοποταμίᾳ, πρὶν ἢ κατοικῆσαι αὐτὸν ἐν Χαρράν, καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου, καὶ δεῦρο εἰς γῆν ἣν ἄν σοι δείξω. τότε ἐξελθὼν ἐκ γῆς Χαλδαίων κατῴκησεν ἐν Χαρράν. Κἀκεῖθεν μετὰ τὸ ἀποθανεῖν τὸν πατέρα αὐτοῦ μετῴκησεν αὐτὸν εἰς τὴν γῆν ταύτην εἰς ἣν ὑμεῖς νῦν κατοικεῖτε· καὶ οὐκ ἔδωκεν αὐτῷ κληρονομίαν ἐν αὐτῇ οὐδὲ βῆμα ποδός, καὶ ἐπηγγείλατο δοῦναι αὐτῷ εἰς κατάσχεσιν αὐτὴν καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ μετ᾿ αὐτόν, οὐκ ὄντος αὐτῷ τέκνου.
Σολομὼν δὲ ᾠκοδόμησεν αὐτῷ οἶκον. Ἀλλ᾿ οὐχ ὁ ὕψιστος ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ, καθὼς ὁ προφήτης λέγει· ὁ οὐρανός μοι θρόνος, ἡ δὲ γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου· ποῖον οἶκον οἰκοδομήσετέ μοι, λέγει Κύριος, ἢ τίς τόπος τῆς καταπαύσεώς μου; Οὐχὶ ἡ χείρ μου ἐποίησε ταῦτα πάντα; Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ ἀντιπίπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς. Τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν; καὶ ἀπέκτειναν τοὺς προκαταγγείλαντας περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ δικαίου, οὗ νῦν ὑμεῖς προδόται καὶ φονεῖς γεγένησθε· οἵτινες ἐλάβετε τὸν νόμον εἰς διαταγὰς ἀγγέλων, καὶ οὐκ ἐφυλάξατε.
Ἀκούοντες δὲ ταῦτα διεπρίοντο ταῖς καρδίαις αὐτῶν καὶ ἔβρυχον τοὺς ὀδόντας ἐπ᾿ αὐτόν. Ὑπάρχων δὲ πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, ἀτενίσας εἰς τὸν οὐρανὸν εἶδε δόξαν Θεοῦ καὶ Ἰησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ, καὶ εἶπεν· ἰδοὺ θεωρῶ τοὺς οὐρανοὺς ἀνεῳγμένους καὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα.
Κράξαντες δὲ φωνῇ μεγάλῃ συνέσχον τὰ ὦτα αὐτῶν καὶ ὥρμησαν ὁμοθυμαδὸν ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ ἐκβαλόντες ἔξω τῆς πόλεως ἐλιθοβόλουν. Καὶ οἱ μάρτυρες ἀπέθεντο τὰ ἱμάτια αὐτῶν παρὰ τοὺς πόδας νεανίου καλουμένου Σαύλου, καὶ ἐλιθοβόλουν τὸν Στέφανον, ἐπικαλούμενον καὶ λέγοντα· Κύριε Ἰησοῦ, δέξαι τὸ πνεῦμά μου. Θεὶς δὲ τὰ γόνατα ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ· Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην. Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐκοιμήθη.
Σαῦλος δὲ ἦν συνευδοκῶν τῇ ἀναιρέσει αὐτοῦ.

Απόδοση:
Ὁ Στέφανος, γεμᾶτος πίστιν καὶ δύναμιν, ἔκανε τέρατα καὶ θαύματα μεγάλα μεταξὺ τοῦ λαοῦ. Μερικοὶ ἀπὸ τὴν συναγωγήν, ποὺ ἐλέγετο τῶν Λιβερτίνων καὶ τῶν Κυρηναίων καὶ τῶν Ἀλεξανδρέων καὶ ἀπὸ τοὺς καταγομένους ἀπὸ τὴν Κιλικίαν καὶ Ἀσίαν, ἐσηκώθηκαν καὶ συζητοῦσαν μὲ τὸν Στέφανον, ἀλλὰ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀντισταθοῦν εἰς τὴν σοφίαν καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα μὲ τὸ ὁποῖον ἐμιλοῦσε.
Τότε ἔβαλαν κρυφὰ ἀνθρώπους νὰ ποῦν, «Τὸν ἀκούσαμε νὰ λέγῃ λόγια βλάσφημα κατὰ τοῦ Μωϋσέως καὶ κατὰ τοῦ Θεοῦ». Καὶ ξεσήκωσαν τὸν λαὸν καὶ τοὺς πρεσβυτέρους καὶ τοὺς γραμματεῖς, ὥρμησαν ἐπάνω του καὶ τὸν ἅρπαξαν βιαίως καὶ τὸν ἔφεραν εἰς τὸ συνέδριον. Παρουσίασαν καὶ ψευδομάρτυρας, οἱ ὁποῖοι ἔλεγαν, «Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν παύει νὰ λέγῃ λόγια βλάσφημα κατὰ τοῦ ἁγίου αὐτοῦ τόπου καὶ κατὰ τοῦ νόμου. Διότι τὸν ἔχομεν ἀκούσει νὰ λέγῃ ὅτι ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος θὰ καταστρέψῃ τὸν τόπον αὐτὸν καὶ θὰ ἀλλάξῃ τὰ ἔθιμα ποὺ μᾶς παρέδωκε ὁ Μωϋσῆς».
Καὶ ὅλοι ποὺ ἐκάθοντο εἰς τὸ συνέδριον προσήλωσαν εἰς αὐτὸν τὰ βλέμματα καὶ εἶδαν τὸ πρόσωπόν του νὰ εἶναι σὰν πρόσωπο ἀγγέλου.
Εἶπε τότε ὁ ἀρχιερεύς, «Ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα;».
Ὁ Στέφανος εἶπε, «Ἄνδρες ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ἀκούσατε. Ὁ ἔνδοξος Θεὸς ἐφανερώθηκε εἰς τὸν πατέρα μας Ἀβραάμ, ὅταν ἦτο εἰς τὴν Μεσοποταμίαν πρὶς κατοικήσῃ εἰς τὴν Χαρράν, καὶ τοῦ εἶπε, Φύγε ἀπὸ τῆν χώραν σου καὶ ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς σου καὶ ἔλα εἰς τῆν χώραν ποὺ θὰ σοῦ δείξω. Τότε ἔφυγε ἀπὸ τὴν χώραν τῶν Χαλδαίων καὶ κατῴκησε εἰς τὴν Χαρράν. Ἀπὸ ἐκεῖ μετὰ τὸν θάνατον τοῦ πατέρα του, ὁ Θεὸς τὸν ἔφερε νὰ κατοικήσῃ εἰς τὴν χώραν αὐτήν, εἰς τὴν ὁποίαν σεῖς τώρα κατοικεῖτε. Δὲν τοῦ ἔδωκε ὅμως κληρονομίαν εἰς αὐτὴν οὔτε ἕνα βῆμα, ἀλλὰ ὑποσχέθηκε νὰ τὴν δώσῃ ὡς ἰδιοκτησίαν εἰς αὐτὸν καὶ τοὺς ἀπογόνους του ὕστερα ἀπὸ αὐτόν, ἂν καὶ δὲν εἶχε παιδί.
Ἀλλ’ ὁ Σολομὼν ἦτο ἐκεῖνος ποὺ τοῦ οἰκοδόμησε οἶκον. Ὁ Ὕψιστος ὅμως δὲν κατοικεῖ εἰς χειροποιήτους ναούς, καθὼς ὁ προφήτης λέγει: Ὁ οὐρανὸς εἶναι ὁ θρόνος μου, ἡ δὲ γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδιών μου. Τί εἴδους οἶκον θὰ μοῦ οἰκοδομήσετε, λέγει ὁ Κύριος, ἢ ποιός εἶναι ὁ τόπος τῆς ἀναπαύσεώς μου; Τὸ χέρι μου δὲν τὰ ἐδημιούργησε ὅλα αὐτά; Σκληροτράχηλοι, μὲ ἀπερίτμητη καρδιὰ καὶ αὐτιά, σεῖς πάντοτε
ἀντιτίθεστε πρὸς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὅπως οἱ πρόγονοί σας ἔτσι καὶ σεῖς.
Ποιόν ἀπὸ τοὺς προφήτας δὲν κατεδίωξαν οἱ πρόγονοί σας; Ἐσκότωσαν ἐκείνους ποὺ ἐπροφήτευσαν τὸν ἐρχομὸν τοῦ Δικαίου, καὶ τώρα ἐγίνατε σεῖς προδόται του καὶ φονηάδες του·σεῖς ποὺ ἐπήρατε τὸν νόμον εἰς ἐντολάς, ποὺ ἐδόθησαν δι’ ἀγγέλων, καὶ ὅμως δὲν τὸ ἐφυλάξατε.
Ἐνῷ ἄκουαν αὐτά, ὠργίσθησαν καὶ ἔτριζαν τὰ δόντια τους ἐναντίον του. Ἀλλ’ ὁ Στέφανος γεμᾶτος Πνεῦμα Ἅγιον προσήλωσε τὸ βλέμμα του εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶδε τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν Ἰησοῦν νὰ στέκεται εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ, καὶ εἶπε, «Βλέπω τοὺς οὐρανοὺς ἀνοικτοὺς καὶ τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου νὰ στέκεται εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ».
Αὐτοὶ ἐφώναξαν μὲ δυνατὴν φωνήν, ἐβούλωσαν τὰ αὐτιά τους καὶ ὥρμησαν ὅλοι μαζὶ ἐπάνω του, καὶ ἀφοῦ τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλιν, τὸν ἐλιθοβολοῦσαν. Οἱ μάρτυρες ἔβαζαν τὰ ἐνδύματά τους κοντὰ στὰ πόδια κάποιου νέου, ποὺ ὠνομάζετο Σαῦλος καὶ λιθοβολοῦσαν τὸν Στέφανον, ὁ ὁποῖος ἐπεκαλεῖτο καὶ ἔλεγε, «Κύριε Ἰησοῦ, δέξου τὸ πνεῦμα μου». Ἀφοῦ δὲ ἐγονάτισε ἐφώναξε μὲ φωνὴν δυνατήν, «Κύριε, μὴ λογαριάσῃς εἰς αὐτοὺς τὴν ἁμαρτίαν αὐτήν». Καὶ λέγοντας αυτό εξέπνευσε.
Ὁ δὲ Σαῦλος παρευρίσκετο επιθυμώντας ομοίως τη θανάτωσή του.

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΪΣΙΟ


Για τις Άγιες Ημέρες των Χριστουγέννων και του Αγίου Δωδεκαημέρου, θα σας ευχηθούμε με τις ευχές που έδινε ο γ. Παΐσιος γι’ αυτές τις μέρες…
“Εύχομαι η καρδιά σας να γίνει Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώσει όλες τις ευλογίες Του.”
- Γέροντα, δώστε μου μια ευχή για τα Χριστούγεννα.
- Εύχομαι ο Χριστός και η Παναγία να σε έχουν κοντά τους σαν το αρνάκι που είναι δίπλα στην φάτνη. Νομίζω, περνάει καλά, όπως και το βοϊδάκι και το γαϊδουράκι που ζεσταίνουν τον Χριστό στην φάτνη…
“΄Εγνω βους τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του Κυρίου αυτού”, λέει ο Προφήτης Ησαΐας (Ης. 1,3). Γνώρισε δηλαδή το βοϊδάκι το αφεντικό του και το γαϊδουράκι την φάτνη του Κυρίου του. Γνώρισαν τι ήταν μέσα στη φάτνη και με τα χνώτα τους το ζέσταιναν! Κατάλαβαν τον Δημιουργό τους! Αλλά και το γαϊδουράκι, τι τιμή να πάει τον Χριστό μετά στην Αίγυπτο! Οι άρχοντες είχαν άρματα χρυσοκέντητα, και ο Χριστός τι χρησιμοποίησε! Τι καλά να ήμουν αυτό το γαϊδουράκι!

Ο υμνολογικός πλούτος της εορτής των Χριστουγέννων

  • Από apostoliki-diakonia.gr
Ο υμνολογικός πλούτος της εορτής των Χριστουγέννων
 
του Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου
ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ
Ο υμνολογικός θησαυρός της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας μας είναι κατά γενική ομολογία ανεπανάληπτος. Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας αναδείχθηκαν ταυτόχρονα και σπουδαίοι ποιητές.
Περισσότεροι από πενήντα χιλιάδες υμνογραφικά αριστουργήματα κοσμούν την πολυποίκιλη λατρεία μας. Αυτά είναι αναμφίβολα προϊόντα βαθιάς πίστεως και υγιούς θρησκευτικότητας, γνήσια αναθήματα της ψυχής στην Εκκλησία.
Ιδιαίτερα οι ιεροί υμνογράφοι επιστράτευσαν όλη την ποιητική τους έμπνευση για να κοσμήσουν με ύμνους άφθαστης τελειότητας τις μεγάλες εορτές του ενιαυτού. Πλήθος επώνυμοι και ανώνυμοι υμνογράφοι απέδωσαν με τους ύμνους τους τέλεια τα σωτήρια νοήματα των εορτών αυτών. Το γεγονός αυτό, τον τελευταίο καιρό, έγινε αντικείμενο μελέτης ακόμα και από ετερόδοξους μελετητές.
Η μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, την οποία θα εορτάσει για μια ακόμα φορά η Χριστιανοσύνη με λαμπρότητα, έχει εμπλουτισθεί με θαυμάσιους ύμνους από επώνυμους και ανώνυμους υμνογράφους, οι οποίοι μέσω αυτών προσπάθησαν και απέδωσαν με επιτυχία το μεγάλο και απερινόητο γεγονός της Θείας Ενανθρωπήσεως. Στο μικρό αυτό κείμενο θα κάνουμε μια σύντομη μνεία αυτής της υμνογραφίας των ιερών ακολουθιών των Χριστουγέννων, ως εισαγωγή των πιστών στη μεγάλη και σωτήρια αυτή εορτή.
Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ
Αρχίζοντας από την ακολουθία των Μεγάλων Ωρών, η οποία τελείται την παραμονή της εορτής ξεχωρίζουμε τα περίφημα ιδιόμελα τροπάρια της Α΄ Ώρας "Βηθλεέμ, ετοιμάζου, ευτρεπιζέσθω η φάτνη...", "Νυν η προφητική πρόρρησις πληρωθήναι επείγεται..." και το θαυμάσιο δοξαστικό "Τάδε λέγει Ιωσήφ προς την παρθένον...", τα οποία εισάγουν τους πιστούς στο "ξένο" μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως. Καταπληκτικό είναι και το δοξαστικό των τραπαρίων της ΣΤ΄ Ώρας "Δεύτε, χριστοφόροι λαοί, κατίδω-μεν θαύμα πάσαν έννοιαν εκπλήττον και συνέχον...", το οποίο καλεί τους πιστούς να ενσκύψουν και να δούν το μεγάλο θαύμα της ενσαρκώσεως του Θεού. Υπέροχο είναι επίσης και το δοξαστικό των τροπαρίων της Θ΄ Ώρας "Σήμερον γεννάται εκ παρθένου ο δρακί την πάσαν έχων κτίσιν...", το οποίο ομοιάζει και ψάλλεται σαν το γνωστό δοξαστικό της ακολουθίας της Μ. Παρασκευής "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου..." (ιε΄ αντίφωνο).
Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ
Στον Εσπερινό της εορτής επισημαίνουμε τη σπουδαιότητα των τροπαρίων των στιχηρών με αποκορύφωμα το καταπληκτικό δοξαστικό, ποίημα της μεγάλης βυζαντινής ποιήτριας Κασσιανής, "Αυγούστου μοναρχήσαντος επί της γης...", στο οποίο γίνεται σύγκριση της εγκόσμιας βασιλείας με την βασιλεία του Ενανθρω-πήσαντος Θεού. Υπέροχα είναι και τα απόστιχα και ιδιαίτερα το δοξαστικό "Ευφράνθητι Ιερουσαλήμ και πανηγυρίσατε, πάντες...", ένα υπέροχο ποίημα, ενθουσιώδης ύμνος στη μεγάλη δωρεά και τα αποτελέσματα της ενσαρκώσεως του Θεού Λόγου.
Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ
Στην ακολουθία του Όρθρου αξιοσημείωτα είναι τα γνωστά καθίσματα, "Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός...", "Τι θαυμάζεις Μαριάμ...", "Ο αχώρητος παντί πως εχωρήθη εν γαστρί...", τροπάρια υψηλής θεολογικής και ποιητικής αξίας, τα οποία έχουν σκοπό να εισάγουν τους πιστούς στο νόημα της μεγάλης εορτής. Πάνω απ' όλα οι δύο κανόνες της εορτής "Χριστός γεννάται δοξάσατε...", ποίημα του αγίου Κοσμά του Μελωδού και "Έσωσε λαόν θαυματουργών δεσπότης...", ποίημα του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, αποτελούν τα τελειότερα δείγματα της εκκλησιαστικής μας ποιήσεως. Καί οι δύο κορυφαίοι υμνογράφοι και μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας προκειμένου να υμνήσουν και να αποδώσουν το κοσμοσωτήριο γεγονός της ενανθρωπήσεως του Θεού εξήντλησαν πάνω σε αυτά τα δύο θαυμαστά ποιήματα όλο το ποιητικό τους χάρισμα. Το ιερό δόγμα αποδίδεται στους δύο αυτούς θεσπεσίους κανόνες, κατά τρόπο τέλειο. Το Κοντάκιο "Η Παρθένος σήμερον..." ποίημα του κορυφαίου ποιητή των κοντακίων Ρωμανού του Μελωδού, είναι ιδιαίτερα δημοφιλές.
Καταπληκτικός είναι επίσης ο ειρμός της Θ΄ Ωδής "Μεγάλυνον ψυχή μου... Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον...", εκφράζοντας το δέος των πιστών μπροστά στο μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Θεανθρώπου, και τη συνεργασία ολοκλήρου της εμψύχου και αψύχου δημιουργίας για να πραγματοποιηθεί το σωτήριο αυτό γεγονός. Από τα τροπάρια των αίνων ξεχωρίζουμε το "Ευφραίνεσθε, δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε...", το οποίο καλεί τους πιστούς να γευθούν τη χαρά που προκαλεί η ανατολή της εν τω σαρκωμένω Λόγω σωτηρίας. Καταπληκτικό είναι επίσης το δοξαστικό των αίνων "Ότε ο καιρός της επί γης παρουσίας σου...", το οποίο κάνει λόγο για τις συνθήκες της γεννήσεως του Θείου Βρέφους. Η βασιλεία του Ρωμαίου Καίσαρα και το δόγμα απογραφής είναι κακέκτυπες εικόνες του γεννηθέντος Βασιλέως των Βασιλέων Χριστού και της νέας πολιτογραφήσεως των ανθρώπων στη βασιλεία του Θεού. Τέλος το θεοτοκίο "Σήμερον ο Χριστός εν Βηθλεέμ γεννάται εκ παρθένου..." καλεί τις ουράνιες αγγελικές δυνάμεις να συνεορτάσουν με τους ανθρώπους το κοσμοσωτήριο γεγονός.
Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΞΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Από την ακολουθία της επομένης ημέρας, κατά την οποία τιμάται η Θεοτόκος Μητέρα του Ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου, ξεχωρίζουμε τα απόστιχα τροπάρια του Εσπερινού "Παράδοξον μυστήριον οικονομείται σήμερον...", "Πως εξείπω το μέγα μυστήριον...". Αυτά εκφράζουν την απορία και το θαυμασμό του ποιητή για το μεγάλο μυστήριο της θείας οικονομίας. Στο δοξαστικό των αποστίχων "Εν Βηθλεέμ συνέδραμον ποιμένες..." εξυμνείται η συμβολή των απλοικών εκείνων ανθρώπων οι οποίοι αξιώθηκαν πρώτοι εκείνοι να υποδεχθούν τον νηπιάσαντα Θεό. Τέλος το δοξαστικό των αίνων του Όρθρου "Αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού..." υμνεί την σχετική προφητεία του Ιωήλ, λέγοντας ότι το αίμα προεικόνισε την σάρκα του Σωτήρος, το πυρ την θεότητά Του και η ατμίδα του καπνού το άγιον Πνεύμα, "το επελθόν τη Παρθένω και κόσμω ευωδιάσασαν".
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η υμνολογία λοιπόν των Χριστουγέννων είναι το απαύγασμα της ποιητικής εκχυλλίσεως των ιερών ποιητών της Εκκλησίας μας. Οι εμπνευσμένοι από το Άγιο Πνεύμα ποιητές ύμνησαν το μεγάλο γεγονός της Θείας Ενανθρωπήσεως και έδωσαν στην μεν Εκκλησία ανεπανάληπτα ποιήματα λατρείας στους αιώνες και στον παγκόσμιο πολιτισμό κορυφαία δείγματα υψίστης ποιητικής τέχνης. Οι πιστοί καλούνται αυτές τις άγιες ημέρες, πέρα από τις υλικές απολαύσεις των ημερών, που και αυτές είναι συνοδευτικές ως ένα σημείο της μεγάλης χαράς, να πλησιάσουν νοερά την φάτνη της Βηθλεέμ και να γονατίσουν μπροστά στο Θείο Νήπιο και να του εναποθέσουν τη ζωή τους και τη σωτηρία τους. Η θεσπέσια ιερή υμνολογία της μεγάλης εορτής θα τους βοηθήσει να πούν τον ποιμενικό λόγο "διέλθωμεν δη έως βηθλεέμ και ίδωμεν... το γεγονός, ο ο Κύριος εγνώρισεν ημίν" (Λουκ. β΄ 15).
- See more at: http://ekklisiaonline.gr/arxontariki/item/9434-o-ymnologikos-ploytos-tis-eortis-ton-xristougennon#sthash.opoHs8Rr.dpuf

Ο υμνολογικός πλούτος της εορτής των Χριστουγέννων

  • Από apostoliki-diakonia.gr
Ο υμνολογικός πλούτος της εορτής των Χριστουγέννων
 
του Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου
ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ
Ο υμνολογικός θησαυρός της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας μας είναι κατά γενική ομολογία ανεπανάληπτος. Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας αναδείχθηκαν ταυτόχρονα και σπουδαίοι ποιητές.
Περισσότεροι από πενήντα χιλιάδες υμνογραφικά αριστουργήματα κοσμούν την πολυποίκιλη λατρεία μας. Αυτά είναι αναμφίβολα προϊόντα βαθιάς πίστεως και υγιούς θρησκευτικότητας, γνήσια αναθήματα της ψυχής στην Εκκλησία.
Ιδιαίτερα οι ιεροί υμνογράφοι επιστράτευσαν όλη την ποιητική τους έμπνευση για να κοσμήσουν με ύμνους άφθαστης τελειότητας τις μεγάλες εορτές του ενιαυτού. Πλήθος επώνυμοι και ανώνυμοι υμνογράφοι απέδωσαν με τους ύμνους τους τέλεια τα σωτήρια νοήματα των εορτών αυτών. Το γεγονός αυτό, τον τελευταίο καιρό, έγινε αντικείμενο μελέτης ακόμα και από ετερόδοξους μελετητές.
Η μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, την οποία θα εορτάσει για μια ακόμα φορά η Χριστιανοσύνη με λαμπρότητα, έχει εμπλουτισθεί με θαυμάσιους ύμνους από επώνυμους και ανώνυμους υμνογράφους, οι οποίοι μέσω αυτών προσπάθησαν και απέδωσαν με επιτυχία το μεγάλο και απερινόητο γεγονός της Θείας Ενανθρωπήσεως. Στο μικρό αυτό κείμενο θα κάνουμε μια σύντομη μνεία αυτής της υμνογραφίας των ιερών ακολουθιών των Χριστουγέννων, ως εισαγωγή των πιστών στη μεγάλη και σωτήρια αυτή εορτή.
Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ
Αρχίζοντας από την ακολουθία των Μεγάλων Ωρών, η οποία τελείται την παραμονή της εορτής ξεχωρίζουμε τα περίφημα ιδιόμελα τροπάρια της Α΄ Ώρας "Βηθλεέμ, ετοιμάζου, ευτρεπιζέσθω η φάτνη...", "Νυν η προφητική πρόρρησις πληρωθήναι επείγεται..." και το θαυμάσιο δοξαστικό "Τάδε λέγει Ιωσήφ προς την παρθένον...", τα οποία εισάγουν τους πιστούς στο "ξένο" μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως. Καταπληκτικό είναι και το δοξαστικό των τραπαρίων της ΣΤ΄ Ώρας "Δεύτε, χριστοφόροι λαοί, κατίδω-μεν θαύμα πάσαν έννοιαν εκπλήττον και συνέχον...", το οποίο καλεί τους πιστούς να ενσκύψουν και να δούν το μεγάλο θαύμα της ενσαρκώσεως του Θεού. Υπέροχο είναι επίσης και το δοξαστικό των τροπαρίων της Θ΄ Ώρας "Σήμερον γεννάται εκ παρθένου ο δρακί την πάσαν έχων κτίσιν...", το οποίο ομοιάζει και ψάλλεται σαν το γνωστό δοξαστικό της ακολουθίας της Μ. Παρασκευής "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου..." (ιε΄ αντίφωνο).
Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ
Στον Εσπερινό της εορτής επισημαίνουμε τη σπουδαιότητα των τροπαρίων των στιχηρών με αποκορύφωμα το καταπληκτικό δοξαστικό, ποίημα της μεγάλης βυζαντινής ποιήτριας Κασσιανής, "Αυγούστου μοναρχήσαντος επί της γης...", στο οποίο γίνεται σύγκριση της εγκόσμιας βασιλείας με την βασιλεία του Ενανθρω-πήσαντος Θεού. Υπέροχα είναι και τα απόστιχα και ιδιαίτερα το δοξαστικό "Ευφράνθητι Ιερουσαλήμ και πανηγυρίσατε, πάντες...", ένα υπέροχο ποίημα, ενθουσιώδης ύμνος στη μεγάλη δωρεά και τα αποτελέσματα της ενσαρκώσεως του Θεού Λόγου.
Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ
Στην ακολουθία του Όρθρου αξιοσημείωτα είναι τα γνωστά καθίσματα, "Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός...", "Τι θαυμάζεις Μαριάμ...", "Ο αχώρητος παντί πως εχωρήθη εν γαστρί...", τροπάρια υψηλής θεολογικής και ποιητικής αξίας, τα οποία έχουν σκοπό να εισάγουν τους πιστούς στο νόημα της μεγάλης εορτής. Πάνω απ' όλα οι δύο κανόνες της εορτής "Χριστός γεννάται δοξάσατε...", ποίημα του αγίου Κοσμά του Μελωδού και "Έσωσε λαόν θαυματουργών δεσπότης...", ποίημα του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, αποτελούν τα τελειότερα δείγματα της εκκλησιαστικής μας ποιήσεως. Καί οι δύο κορυφαίοι υμνογράφοι και μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας προκειμένου να υμνήσουν και να αποδώσουν το κοσμοσωτήριο γεγονός της ενανθρωπήσεως του Θεού εξήντλησαν πάνω σε αυτά τα δύο θαυμαστά ποιήματα όλο το ποιητικό τους χάρισμα. Το ιερό δόγμα αποδίδεται στους δύο αυτούς θεσπεσίους κανόνες, κατά τρόπο τέλειο. Το Κοντάκιο "Η Παρθένος σήμερον..." ποίημα του κορυφαίου ποιητή των κοντακίων Ρωμανού του Μελωδού, είναι ιδιαίτερα δημοφιλές.
Καταπληκτικός είναι επίσης ο ειρμός της Θ΄ Ωδής "Μεγάλυνον ψυχή μου... Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον...", εκφράζοντας το δέος των πιστών μπροστά στο μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Θεανθρώπου, και τη συνεργασία ολοκλήρου της εμψύχου και αψύχου δημιουργίας για να πραγματοποιηθεί το σωτήριο αυτό γεγονός. Από τα τροπάρια των αίνων ξεχωρίζουμε το "Ευφραίνεσθε, δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε...", το οποίο καλεί τους πιστούς να γευθούν τη χαρά που προκαλεί η ανατολή της εν τω σαρκωμένω Λόγω σωτηρίας. Καταπληκτικό είναι επίσης το δοξαστικό των αίνων "Ότε ο καιρός της επί γης παρουσίας σου...", το οποίο κάνει λόγο για τις συνθήκες της γεννήσεως του Θείου Βρέφους. Η βασιλεία του Ρωμαίου Καίσαρα και το δόγμα απογραφής είναι κακέκτυπες εικόνες του γεννηθέντος Βασιλέως των Βασιλέων Χριστού και της νέας πολιτογραφήσεως των ανθρώπων στη βασιλεία του Θεού. Τέλος το θεοτοκίο "Σήμερον ο Χριστός εν Βηθλεέμ γεννάται εκ παρθένου..." καλεί τις ουράνιες αγγελικές δυνάμεις να συνεορτάσουν με τους ανθρώπους το κοσμοσωτήριο γεγονός.
Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΞΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Από την ακολουθία της επομένης ημέρας, κατά την οποία τιμάται η Θεοτόκος Μητέρα του Ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου, ξεχωρίζουμε τα απόστιχα τροπάρια του Εσπερινού "Παράδοξον μυστήριον οικονομείται σήμερον...", "Πως εξείπω το μέγα μυστήριον...". Αυτά εκφράζουν την απορία και το θαυμασμό του ποιητή για το μεγάλο μυστήριο της θείας οικονομίας. Στο δοξαστικό των αποστίχων "Εν Βηθλεέμ συνέδραμον ποιμένες..." εξυμνείται η συμβολή των απλοικών εκείνων ανθρώπων οι οποίοι αξιώθηκαν πρώτοι εκείνοι να υποδεχθούν τον νηπιάσαντα Θεό. Τέλος το δοξαστικό των αίνων του Όρθρου "Αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού..." υμνεί την σχετική προφητεία του Ιωήλ, λέγοντας ότι το αίμα προεικόνισε την σάρκα του Σωτήρος, το πυρ την θεότητά Του και η ατμίδα του καπνού το άγιον Πνεύμα, "το επελθόν τη Παρθένω και κόσμω ευωδιάσασαν".
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η υμνολογία λοιπόν των Χριστουγέννων είναι το απαύγασμα της ποιητικής εκχυλλίσεως των ιερών ποιητών της Εκκλησίας μας. Οι εμπνευσμένοι από το Άγιο Πνεύμα ποιητές ύμνησαν το μεγάλο γεγονός της Θείας Ενανθρωπήσεως και έδωσαν στην μεν Εκκλησία ανεπανάληπτα ποιήματα λατρείας στους αιώνες και στον παγκόσμιο πολιτισμό κορυφαία δείγματα υψίστης ποιητικής τέχνης. Οι πιστοί καλούνται αυτές τις άγιες ημέρες, πέρα από τις υλικές απολαύσεις των ημερών, που και αυτές είναι συνοδευτικές ως ένα σημείο της μεγάλης χαράς, να πλησιάσουν νοερά την φάτνη της Βηθλεέμ και να γονατίσουν μπροστά στο Θείο Νήπιο και να του εναποθέσουν τη ζωή τους και τη σωτηρία τους. Η θεσπέσια ιερή υμνολογία της μεγάλης εορτής θα τους βοηθήσει να πούν τον ποιμενικό λόγο "διέλθωμεν δη έως βηθλεέμ και ίδωμεν... το γεγονός, ο ο Κύριος εγνώρισεν ημίν" (Λουκ. β΄ 15).
- See more at: http://ekklisiaonline.gr/arxontariki/item/9434-o-ymnologikos-ploytos-tis-eortis-ton-xristougennon#sthash.opoHs8Rr.dpuf

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΙΡΕΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ


Γέννηση του Χριστού αναιρεί το χρόνο, γιατί παρεμβάλλει στο χρόνο την αιωνιότητα της «φυσικής» κοινωνίας ανθρώπου και Θεού.
Η αιωνιότητα δεν είναι ο υλικός χρόνος σε μίαν ατέλειωτη προέκταση, αλλά το παρόν της προσωπικής σχέσης, το αδιάστατο γεγονός της αγαπητικής κοινωνίας.
Δηλαδή εκείνος ο τρόπος της υπάρξεως, που αποκαθιστά τον άνθρωπο στην πληρότητα της προσωπικής του αλήθειας, πέρα από κάθε περιορισμό χρόνου, χώρου και φυσικής φθοράς, τη γεύση αυτού του αφθαρτοποιημένου χρόνου της προσωπικής κοινωνίας την προσεγγίζουν οι πιστοί μέσα στο λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας.
Κάθε λειτουργική-ευχαριστιακή σύναξη δεν είναι επανάληψη, μίμηση ή συμβολισμός, αλλά η δυναμική μετοχή μας στο Σώμα του Χριστού, στο γεγονός της «φυσικής» ένωσης ανθρώπου και Θεού. Και στα όρια αυτού του γεγονότος, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον συναιρούνται στην αμεσότητα της παρουσίας: προσφέρουμε στην Ευχαριστία όλοι μαζί, ζώντες και τεθνεώτες, προφήτες και μάρτυρες, όσιοι και ομολογητές, προπάτορες και απόστολοι, μαζί με μας τους σημερινούς τελώνες, ληστές και πόρνες, παρόντες όλοι «ενώπιον» του Χριστού, στην αμεσότητα της προσωπικής σχέσης μαζί Του.
Η αιωνιότητα της Εκκλησιάς δεν ερμηνεύεται (παρά μόνο σχετικά και εικονικά) με την «αθανασία της ψυχής» των φιλοσόφων, η Εκκλησία δεν σώζει τα «πνεύματα», αλλά τον άνθρωπο ολόκληρον, έτσι όπως τον προσέλαβε ο Χριστός στη θεανδρική του σάρκα, η αιωνιότητα της Εκκλησίας είναι η άμεση εμπειρία της μεταμόρφωσης του χρόνου στις διαστάσεις του Γεγονότος της σωτηρίας, της Σάρκωσης του Χριστού, της διαχρονικής παρουσίας του Σώματος που λειτουργεί την Ευχαριστία.
Η Γέννηση του Χριστού αναιρεί το χρόνο, γιατί μεταβάλλει τη χρονική διαδοχή σε γιορταστική μαρτυρία του παρόντος της σωτηρίας. Παράλληλα και, ουσιαστικά, έξω και πέρα από τον αστρονομικό χρόνο της μετρητής φθοράς, η Εκκλησία έχει το δικό της κύκλο του χρόνου, τον εορτολογικό κύκλο της χαράς της, τη χαρά του Ευαγγελίου της διαρθρωμένη σε καθημερινή γιορτή.
Ο Θεός παρεμβαίνει στο χρόνο για να ελευθερώση τον άνθρωπο από το χρόνο. Η ελευθερία, ωστόσο, είναι πάντοτε μία προσωπική δυνατότητα, μια ενεργοποιημένη- δυναμική κατάφαση στην αλήθεια. Γι’ αυτό και η γέννηση του Χριστού παραμένει Μυστήριο ξένο και παράδοξο, ενδεχόμενο προσωπικής ανακάλυψης–όχι αντικειμενικότητα γιορτής, αλλά δυνατότητα μετοχής στη Γιορτή και στην πολυσήμαντη «ευδοκία».