ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ:ΤΟ ΠΑΛΙΑΤΖΙΔΙΚΟ ΜΑΣ

ΚάποτεΓέροντας μοῦ εἶπε: “Πολλὲς ἀπὸ σᾶς τὶς γυναῖκες, ὅ,τι κατεστραμμένο καὶ ἄχρηστο ἔχετε, παλιὰ καὶ τρύπια κατσαρολικά, ἔπιπλα, παπούτσια καὶ ἄλλα φθαρμένα πράγματα, πᾶτε καὶ τὰ πετᾶτε σὲ κάποια ἀπόμερη ἀποθήκη σας, κλειδώνετε τὴν πόρτα καὶ ἡσυχάζετε. Δὲν ξέρετε ὅμως, ὅτι θὰ ἔρθει στιγμή, ποὺ αὐτὸ τὸ παλιατζίδικό σας θὰ τὸ βροῦν καὶ θὰ ἐκτεθεῖτε”.
Ἔμεινα ἔκπληκτη ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Γέροντα. Διάβαζα εκείνες τὶς ἡμέρες, βιβλία ποιμαντικῆς ψυχολογίας, ποὺ μιλοῦσαν γιὰ τὴν ἀπώθηση τραυματικῶν βιωμάτων ἀπὸ τὸ συνειδητὸ στὸν ἀσυνείδητο χῶρο τῆς ψυχῆς καὶ γιὰ ἀνάδυσή του σὲ ἀπροσδόκητο χρόνο.

Τὸ ζωντανὸ παράδειγμα τοῦ Γέροντα, γιὰ τὴν ἀποθήκη ἀπορριμμάτων μοῦ ἔλεγε πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅ,τι τὰ ἐπιστημονικὰ ἐγχειρίδια. Ἦταν σαφὴς ὁ συμβολισμός, ὁ ἀναφερόμενος στὰ ἁμαρτήματά μας, ποὺ δὲν ἐξαλείψαμε μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν ἐξομολόγησή μας, ἀλλὰ τὰ πετάξαμε βιαστικὰ στὴν ἀποθήκη τῆς λήθης, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἐνοχλητικὴ παρουσία τους, καὶ ποὺ θὰ τὰ “βρεῖ” ὁ Θεός, γιὰ νὰ τὰ ἐπαναφέρει στὴ μνήμη μας, “ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως”. Ἤδη τὰ γνωρίζει, ἐνῶ ἐμεῖς τὰ ἀγνοοῦμε.