Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ... Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ!

mi fobasaiΚάπου διάβασα πως ο χειρότερος θάνατος είναι όταν χάσεις την ελπίδα σου...
Η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη. Είναι γεμάτη δυσκολίες, εμπόδια, αδιέξοδα, θλίψεις, δοκιμασίες τρομερές. Είναι αντίστροφη πορεία. Πορεία φθοράς...
Εκεί, όμως, που όλα οδηγούν στο θάνατο, στο μηδέν, εκεί τότε έρχεται Εκείνος που είναι πανταχού παρών.Τότε, όταν θα νιώσεις πως όλα χάνονται, όταν νιώσεις τον πόνο και τα δάκρυα να πνίγουν την ψυχή σου, έρχεται ο Χριστός με το βλέμμα Του γεμάτο αγάπη. Και σου απλώνει το χέρι, όπως στον Πέτρο στην φουρτουνιασμένη θάλασσα... Και σε κοιτάζει γεμάτος στοργή και σε γεμίζει ειρήνη και σιγουριά.
Είσαι παιδί Του. Και Αυτός πατέρας σου.
Άσε λοιπόν, την ελπίδα σου στον Χριστό. Προχώρα μπροστά και μη φοβάσαι! Όρθωσε το βλέμμα σου στο γεμάτο φως πρόσωπό Του και μη λυγίζεις! Αυτός θα σε σηκώνει, όταν πέφτεις. Αυτός θα σε παρηγορεί, όταν θλίβεσαι. Είναι ο παντοδύναμος Θεός. Ο Ων. Το Α και το Ω.
Τι έχεις, λοιπόν, να φοβηθείς;

ΝΟΡΒΗΓΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ


Με τίτλο: «Θαύματα στο τελευταίο προπύργιο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», η της , δημοσιεύει πολυσέλιδο αφιέρωμα – ύμνο στη μοναστική πολιτεία του . «Απαράλλακτο για περισσότερα από 1.000 χρόνια. 
Συχνά απροσπέλαστο στο γενικό κοινό. Το Άγιον Όρος είναι το πνευματικό κέντρο της Ορθοδοξίας. Η μοναστική πολιτεία και χερσόνησος της Μακεδονίας είναι ένας βαθύτατα πνευματικός τόπος, πλήρης σημείων και θαυμαστών γεγονότων», αναφέρει στην εισαγωγή του αφιερώματος ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας Bjørn Olav Hammerstad, επισημαίνοντας με νόημα:
«Δεν επιχειρούμε με αυτό το αφιέρωμα να τεκμηριώσουμε θαύματα. Διηγούμαστε απλώς, λίγες από τις συγκλονιστικές ιστορίες που συνδέονται με τον βίο της πνευματικής αυτής χερσονήσου».
Η εφημερίδα Dagen κυκλοφορεί από το 1919 στο Μπέργκεν και είναι καθημερινή, ενώ έχει και διαδικτυακή έκδοση. Ο διευθυντής έκδοσης, Vebjørn Selbekk, είναι ένας αφοσιωμένος υπέρμαχος της ελευθερίας του λόγου και ευρέως αναγνωρισμένος δημόσιος συζητητής στην Νορβηγία.
Τον περασμένο Μάιο ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Øystein Lid, ο οποίος είναι Ορθόδοξος, επισκέφτηκε το Άγιον Όρος και κατέγραψε τις εντυπώσεις του, από τις Μονές που επισκέφτηκε, όπου συνάντησε και έναν συμπατριώτη του μοναχό ονόματι Πρόδρομο.
«Σήμερα η «Αυτόνομη Μοναστική Πολιτεία του Αγίου Όρους» είναι η μόνη πολιτεία όπου το λάβαρο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας –ο χαρακτηριστικός δικέφαλος αετός- μπορεί ακόμη να ιδωθεί να κυματίζει στον άνεμο, στα άκρα της επίσημης σημαίας» σημειώνει μεταξύ άλλων στο κείμενο του, ο Νορβηγός δημοσιογράφος.
Σήμερα οι Ορθόδοξοι στην Νορβηγία, αγγίζουν τους 18.000 και σε αυτούς περιλαμβάνονται ντόπιοι, Ρώσοι, Σέρβοι κ.α. αλλά και Έλληνες που ζουν και εργάζονται μόνιμα στη χώρα. Το ορθόδοξο ελληνικό ποίμνιο υπάγεται στην μητρόπολη Σουηδίας και Σκανδιναβίας που εδρεύει στην Στοκχόλμη ενώ η Νορβηγική Ορθόδοξη Εκκλησία υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, μέσω της Εξαρχίας στο Παρίσι.
Ολόκληρο το αφιέρωμα της εφημερίδας «Dagen» για το Άγιον Όρος, έχει ως εξής (ευχαριστούμε τους Oystein Lid και τον Παναγιώτη Παύλο για την μετάφραση):

Το Θαυμαστό Τελευταίο Προπύργιο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
Στα τέλη Μαΐου χορηγήθηκε σε 10 Νορβηγούς ακρόαση στο Άγιον Όρος, το τελευταίο απομεινάρι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι μοναχοί που διαβιούν εδώ διηγούνται θαυμαστά κι εξαίσια γεγονότα ως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής.
Το Αγιον Ορος έχει αποκληθεί ως αυτός ο τόπος στον πλανήτη γη, ο οποίος έχει ελάχιστα αλλάξει στο διάβα των αιώνων. Οι Ορθόδοξοι μοναχοί που διαμένουν εδώ ζουν όπως ακριβώς και κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, με προσευχή και εργασία.Έρχονται για να αφιερώσουν την ζωή τους εξ ολοκλήρου στον Θεό και το τελευταίο που επιθυμούν είναι η δύσβατη αυτή χερσόνησος να μετατραπεί σε τουριστική ατραξιόν. Ωστόσο, η μοναστική πολιτεία της βόρειας Ελλάδας ασκεί αξιοσημείωτη έλξη σε ανθρώπους απ᾽ όλο τον κόσμο.
Όταν, το 2009, το διάσημο τηλεοπτικό μαγκαζίνο «60 minutes» του CBS αιτήθηκε άδεια προκειμένου να έρθει και να ετοιμάσει ένα θέμα στο Άγιον Όρος, η απάντηση ήταν κατηγορηματικά αρνητική. Χρειάστηκαν δύο χρόνια διαπραγματεύσεων προτού τελικά ένα από τα Μοναστήρια δώσει θετική απόκριση. Δεν ήταν λοιπόν χωρίς φόβο και ρίγος η στιγμή που ο ρεπόρτερ της «Dagen» πάτησε το πόδι του στη Δάφνη, κι εν συνεχεία στις Καρυές, το διοικητικό κέντρο του Άθωνα, προτού κατευθύνει τα βήματά του προς το αρχαίο μοναστήρι των Ιβήρων.
Το δάσος στις δύο πλευρές του μονοπατιού μοιάζει με ζούγκλα. Άγρια εδώδιμα μπιζέλια, άνηθος και ρίγανη αναπτύσσονται σε διάφορα σημεία. Έξαφνα, διαπιστώνουμε την θαυμάσια ευωδία θυμιάματος – μυρωδιά εύκολα αναγνωρίσιμη από την Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία.
Ωστόσο, είμαστε εδώ, στην μέση του δάσους, και κανείς δεν αιωρεί το θυμιατό...
- Μικρά σημεία και θαυμάσια σαν αυτό συμβαίνουν διαρκώς εδώ στον Άθωνα, λέει ο Παναγιώτης Παύλος, ερευνητής της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Όσλο και, επί του παρόντος, ο οδηγός μας εδώ. Δεν είμαστε μακριά από το κελί του Αγίου Παϊσίου (1924-1994), ο οποίος θεωρείται ως ένας από τους πλέον διακεκριμένους πνευματικά άνδρες της μοναστικής χερσονήσου. Ενόσω ζούσε χιλιάδες άνθρωποι έρχονταν να τον επισκεφθούν, διαβαίνοντας αυτό ακριβώς το μονοπάτι. Θεραπεύονταν απ’ όλα τα είδη ασθενειών, απαλλάσσονταν από δαιμονικές δυνάμεις και λάμβαναν πνευματική καθοδήγηση. Λέγεται ότι και η παρουσία του μόνον μπορούσε να μεταβάλλει τις καρδιές των προσκυνητών, οι οποίοι προσέρχονταν να τον συναντήσουν, και να τους ελκύει προς τον Χριστό.

Ο Παναγιώτης ήταν και ο ίδιος ένας από τους πάμπολλους ανθρώπους που ήρθαν να επισκεφθούν το κελί του Αγίου στο δάσος, και είναι φίλος του μοναχού που σήμερα ζει εδώ – του πατρός Αρσενίου.
- Χριστός Ανέστη! αναφωνεί ο Παναγιώτης και σύντομα ένας άνδρας με μακριά γενιάδα εμφανίζεται στην πόρτα της εισόδου. Ο π. Αρσένιος χαιρετά ένθερμα τον παλαιό φίλο του και τους Νορβηγούς με ευγένεια, προτού τους διηγηθεί λίγες από τις πολυάριθμα γεγονότα θαυμαστών σημείων τα οποία έχουν συμβεί ακριβώς εδώ, στο κελλί του. Ένα φαινόμενο το οποίο ο πατήρ Αρσένιος μας αναφέρει, είναι η ικανότητα του Αγίου Παϊσίου να γνωρίζει τί επρόκειτο οι επισκέπτες να τον ρωτήσουν, προτού οι ίδιοι ανοίξουν τα στόματά τους.
- Κάποτε, ήρθε στο Άγιον Όρος ένας δικηγόρος. Δεν πίστευε τις ιστορίες για τον γέροντα Παΐσιο και αποφάσισε να τον θέσει σε δοκιμασία.Σχεδίασε να του συστηθεί ως γιατρός, αντί για δικηγόρος. Όταν έφθασε, λοιπόν, στην είσοδο έτυχε να περιμένει ήδη μια ομάδα 50 ανθρώπων που είχαν όλοι έρθει για να δουν τον Άγιο. Ο Άγιος Παΐσιος άνοιξε την πόρτα, κοίταξε τον δικηγόρο κατάματα και του είπε: ‘Να φύγεις, και να πάρεις και τα ψέμματά σου μαζί σου στην αίθουσα του δικαστηρίου’. Ο άνθρωπος αυτός ποτέ δεν αμφέβαλε ξανά, λέει ο πατήρ Αρσένιος.
Η μορφή της Χριστιανοσύνης που διατηρείται στον Άθωνα έχει μάλλον μοναδική ιστορία. Ύστερα από την πτώση της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στον κατοχικό Μουσουλμανικό στρατό το 1453, το Όρος Άθως κατέστη το τελευταίο απομένον προπύργιο του Imperium Romanum. Ήδη, κατά το έτος 972 είχε εδραιωθεί μια αυτοδιοίκητη μοναστική πολιτεία εντός της αυτοκρατορίας από τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Τσιμισκή τον 1ο. Σήμερα, η «Αυτόνομη Μοναστική Πολιτεία του Αγίου Όρους» είναι η μόνη πολιτεία όπου το λάβαρο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας –ο χαρακτηριστικός δικέφαλος αετός- μπορεί ακόμη να ιδωθεί να κυματίζει στον άνεμο, στα άκρα της επίσημης σημαίας.
Σήμερα το Όρος Άθως θεωρείται ως το πνευματικό κέντρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στα 20 λειτουργικώς ενεργά μοναστήρια του διαμένουν κάπου 2.000 μοναχοί, έχοντας αφιερώσει τις ζωές τους στην προσευχή υπέρ όλου του κόσμου.
– Ο λόγος που βρίσκουν οι μοναχοί πίσω από την μοναστική κλήση τους είναι τα λόγια του Ιησού Χριστού στο Ευαγγέλιο (Κατά Ματθαίον, 19). Αφορούν ένα βίο μοναχικό χάριν της Βασιλείας των Ουρανών, και προσκαλούν τον άνθρωπο να πωλήσει τα υπάρχοντά του, να δωρήσει στους πτωχούς και να ακολουθήσει τον Χριστό, λέει ο πατήρ Γιοχάννες, ο ιερέας της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, στο Όσλο της Νορβηγίας, και πνευματικός οδηγός των μελών της ομάδας.
Κατά την παραμονή μας στο Άγιον Όρος, διαμένουμε είτε σε τρίκλινα, είτε σε τετράκλινα, ή και οκτάκλινα δωμάτια σε διαφορετικά μοναστήρια, και συμμετέχουμε στην καθημερινή ζωή των μοναχών. Οι ακολουθίες στην Εκκλησία αρχίζουν συχνά στις 3 το πρωί, και παρέχονται μόνον δύο γεύματα ημερησίως. Είναι όλα νηστήσιμα και διαρκούν το πολύ πολύ 10 λεπτά.
Οι προσκυνητές έχουν περισσότερο χρόνο για συζήτηση και αλληλογνωριμία. Όλοι τους έχουν Λουθηρανικό υπόβαθρο. Δύο από αυτούς, ο Lars Karlsoen και ο Bjorn Skauen, έχουν υπάρξει ακόμη και ιερείς στην Κρατική Λουθηρανική Εκκλησία της Νορβηγίας. Αρκετοί απ’ αυτούς αναζήτησαν καταφυγή στην Ορθόδοξη Εκκλησία απ’ αυτό που θεωρούν ως αίρεση, μοντερνισμό και παγκόσμια επιρροή εντός του Προτεσταντισμού.
- Συνειδητοποίησα και βίωσα ότι η Νορβηγική κρατική Εκκλησία δεν είχε πλέον χώρο για μένα. Οταν είμαι εδώ στον Άθωνα και βλέπω τον πνευματικό πλούτο της Ορθόδοξης παράδοσης δεν μπορώ να σκεφθώ πώς ο Μαρτίνος Λούθηρος έκανε ένα τέτοιο μεγάλο σφάλμα, να αποδιώξει τον μοναχισμό. Τα μοναστήρια είναι εγγύηση του ορθού δόγματος, και οι μοναχοί είναι υποδείγματα για τους λαϊκούς, στο θέμα της προσευχής και της υπακοής, λέει ο Karlsoen.
– Την πρώτη φορά που επισκέφθηκα μια Ορθόδοξη Εκκλησία η Θεία Λειτουργία τελείτο σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Ακόμη κι έτσι, την αισθάνθηκα και τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν, αναφέρει ο Thorleif Gronnestad.Μετεστράφη στην Ορθοδοξία πριν περισσότερα από 10 χρόνια, και σήμερα διακονεί στο ιερό, στην εκκλησία της γενέτειράς του, στο Sandnes, κοντά στο Stavanger.
Παρόλα αυτά, δεν εξωραΐζουν την κατάσταση στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Σε κάποια μέρη η οργάνωση είναι υποτυπώδης, αλλού υπάρχουν ζητήματα εθνικισμού. Ένας από τους προσκυνητές, ο Dag Markeng, διατυπώνει ένα εντυπωσιακό σχόλιο.
–Οταν έγινα Ορθόδοξος, το 1983, ο ανάδοχός μου μου είπε κάτι το οποίο έχω διαπιστώσει ότι είναι αληθές. Δεν θα είναι εύκολο να είσαι Ορθόδοξος – αλλά θα έχει αξία.
Ένα από τα πλουσιότερα και πλέον όμορφα μοναστήρια, απ’ όσα επισκεφθήκαμε, λέγεται Βατοπέδι και πρωτοθεμελιώθηκε τον 5ο αιώνα μ.Χ. Χρυσά νομίσματα, επιχρυσωμένα δισκοπότηρα και θεαματική εκκλησιαστική τέχνη βρίσκονται παντού εδώ. Αλλά το μοναστήρι αυτό είναι και το σπίτι ενός μεγάλου θησαυρού που δεν είναι καμωμένος από χρυσό, αλλά από τρίχες καμήλας –διατηρημένος από τους πρώτους χρόνους της Χριστιανοσύνης.
–Αυτή είναι η Ζώνη της Παναγίας, λέει ο μοναχός Ευστάθιος. Σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες και πηγές, η Ζώνη διαφυλάχθηκε στα Ιεροσόλυμα μέχρι το 400 μ.Χ.Αφού υπήρξε για ορισμένα χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, δωρήθηκε στο μοναστήρι του Βατοπεδίου.
- Η Ζώνη αυτή δεν ενήργησε θαύματα μόνον σε μια ορισμένη ιστορική στιγμή, αλλά ενεργεί μέχρι ακριβώς και σήμερα. Κάθε δύο εβδομάδες περίπου, λαμβάνουμε μηνύματα απ’ όλο τον κόσμο, από ανθρώπους που έχουν θεραπευθεί ή βοηθηθεί αφότου κατέφυγαν στην Αγία Ζώνη, διηγείται ο πατήρ Ευστάθιος.
Ο Ορθόδοξος ισχυρίζεται ότι, κατά τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός ενήργησε θαύματα ακόμη και διαμέσου των ενδυμάτων του Αποστόλου Πέτρου (Πράξεις των Αποστόλων 19: 12), το ίδιο συμβαίνει και διαμέσου της Ζώνης της Θεοτόκου.Ο πατήρ Ευστάθιος παραπέμπει σε μια σειρά από περίεργες ιστορίες που σχετίζονται με την Ζώνη.Ειδικά, έχουν βοηθηθεί άτεκνα ζευγάρια, ενώ πολλές διαφορετικές παθήσεις έχουν επίσης εξαλειφθεί.
–Ένας Ογκολόγος ήλθε από την Ελβετία για να μας δει και του δώσαμε λίγα μπουκαλάκια με έλαιον. Ο ίδιος δεν πίστευε τις ιστορίες αλλά ήθελε να βεβαιωθεί πειραματικά,καθώς είχε ακούσει για τα γεγονότα αυτά. Εδωσε από το λάδι αυτό σε όλους τους ασθενείς του, οι οποίοι βρίσκονταν σε τελικό στάδιο της νόσου.Ορισμένοι δεν επιβίωσαν, αλλά δύο από αυτούς ιάθηκαν πλήρως. Επέστρεψε πίσω στο μοναστήρι και μας ανέφερε τα σχετικά. Δεν γνωρίζουμε για ποιό λόγο κάποιοι θεραπεύονται και κάποιοι όχι, αλλά χρησιμοποιούμε το έλαιο με πίστη, και βλέπουμε τί ο Θεός θέλει να πράξει, λέει ο πατήρ Ευστάθιος.
Καθένας από τους Νορβηγούς προσκυνητές έλαβε από ένα μπουκαλάκι με έλαιο, και ο πατήρ Γιοχάννες πήρε κάμποσα –για την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Νορβηγία.
Προς το τέλος της παραμονής στο Άγιον Όρος, οι Νορβηγοί άκουσαν μια φήμη για έναν Σκανδιναβό μοναχό σε ένα από τα μοναστήρια τα οποία επισκεπτόμασταν – την Μονή Καρακάλλου. Εχοντας συναντηθεί αποκλειστικά με Έλληνες μοναχούς στον Άθωνα, προξενεί εντύπωση η συνάντηση με έναν μοναχό με λαμπερά γαλανά μάτια και μακριά κόκκινη γενιάδα. Ο πατήρ Πρόδρομος είναι από την Φινλανδία και ομιλεί κάποια Σουηδικά. Καθώς φαίνεται στην συνέχεια, έχει και ο ίδιος Λουθηρανικό υπόβαθρο.
–Πώς έγινες Ορθόδοξος, πάτερ;
–Κάποτε εισήλθα σε μια Ορθόδοξη Εκκλησία και συγκλονίστηκα τόσο από την Λειτουργία που δάκρυα άρχισαν να κυλούν. Αμέσως συνειδητοποίησα ότι ανήκω εδώ, λέει ο μοναχός, αντηχώντας την εμπειρία που πολλοί Νορβηγοί που έχουν μεταστραφεί στην Ορθοδοξία φέρουν εντός τους. Σύντομα, έπειτα από την μεταστροφή του στην Ορθοδοξία πριν από 20 χρόνια, ο πατήρ Πρόδρομος ταξίδεψε στο Άγιον Όρος. Τώρα είναι ο υπεύθυνος του Αρχονταρικίου στο μοναστήρι, κι έπρεπε γι’ αυτό να μάθει να μιλά πολλές γλώσσες.
- Πώς είναι η ζωή εδώ στο μοναστήρι;
- Είναι πολύ καλά. Καθώς η Μονή Καρακάλλου δεν είναι τόσο μεγάλη όσο άλλες (είναι η υπ’ αριθμόν 11 στην εσωτερική ιεραρχία, ανάμεσα στις 20 μονές του Αγίου Όρους), δεν είμαστε εδώ τόσο απασχολημένοι όσο είναι σε άλλες. Επομένως, διαθέτω ικανό χρόνο ώστε να εστιάζω στην προσευχή, λέει ο πατήρ Πρόδρομος, και μας υπενθυμίζει αυτό που πραγματικά έχει σημασία στην ζωή.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ


Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου.
Έρχεται ένα φως. Τοτε εχεις μια αλλη αίσθηση.Τοτε το κατανοείς καλά. Όχι προς το ετυμολογικό. Μα με μια κατάνυξη και συναίσθηση και θεία θαλπωρή. Και λες: “Τι αλλο να λέω;”. Παρά μόνο πάλιν και πολλάκις και συνεχώς: “!”
Δίχως να βαριέσαι. Δίχως να κουράζεσαι. Αυτό τα λέει όλα. Δεν θέλει αλλα και πολλά. Μόνο ποιητικά μπορεί κανείς μερικές φορές να εκφραστεί. Η είναι . Όλες οι προσευχές είναι ποιήματα.
Οι ποιητές νιώθουν τους συναθρώπους τους και τους παρηγορούν, όπως οι άγιοι. Είναι μεγάλη ευλογία να συναντάς ένα ποιητή κι ένα άγιο. Οι άγιοι δεν θέλουν να αφήσουν πίσω τους ίχνη. Οι άνθρωποι μόνο αφήνουν πάνω τους τ’ αχνάρια της κακίας τους.
Κύριε, ελέησέ τους, δεν ξέρουν τι χάνουν και τι κάνουν.
Λυπάμαι όταν δεν μπορώ να προσευχηθώ. Και τούτο προσευχή είναι, μου ‘πε ένας διακριτικός γέροντας. Όπως χαίρομαι όταν με τόση ικετευτική στάση μου ζητούν να προσεύχομαι στον Κύριο.
Πιστεύω πως για την ταπείνωσή τους θα τους ελεήσει ο Κύριος. Προτιμώ, έλεγε ένας άλλος γέροντας, την προσευχή απο τα κούφια λόγια, τις ψευτοευγένειες και τις θολές καλοσύνες. Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή και ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Είναι η μεγαλύτερη ιεραποστολή κι ευεργεσία του κόσμου. Τα πολλα λόγια δεν αναπάυουν.
Η προσευχή για τους άλλους επηρεάζει θερμότερα. Η αγάπη είναι αβίαστη και πάντα μια θυσία.
Η αληθινή προσευχή δεν είναι ηδονική ανάπαυλα, μα ορθοστασία, μα περπάτημα στις μύτες σε τεντωμένο σχοινί.
Στην αληθινή προσευχή δεν δίνουμε περίσσευμα του χρόνου, μα τις πιο καλές κι αποδοτικές ώρες μας, τις κύριες ώρες της ημέρας, της ζωής μας.
Κύριε, συγχώρεσέ με για όσα είπα κι έγραψα, που δεν τα ζούσα και τα πίστευα ακόμη, που απέφυγα να μιλήσω για τις ήττες και τις αποτυχίες μου κι ήθελα να μιλώ μόνο για νίκες. Δείλιαζα γιατί δεν είχα μετανοήσει.
Κύριε, ελέησον.

Η ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

 
   Στις 30 Ιουνίου η Εκκλησία µας εορτάζει τους Δώδεκα Αποστόλους του Χριστού, την «δωδεκάριθμον φάλαγγα» των πρωταγωνιστών του Πνεύματος, όπως αναφέ­ρει ένας ύμνος της εορτής.
Είναι οι άνθρωποι που τους επέλεξε ο Θεάνθρωπος, για να αποτελέσουν τον πυρήνα της Εκκλησίας και να γίνουν οι συνεχιστές του απολυτρωτικού έργου Του στον κόσμο. Το αποστολικό αξίωμα είναι το πιο τιμητικό αξίωμα στην Εκκλησία. Υπερέχει από κάθε άλλο αξίωμα.
Έφεραν δε εις πέρας την τιμητική αποστολή τους οι Απόστολοι με τη Χάρη και βοήθεια του Παναγίου Πνεύ­ματος, που έλαβαν κατά την ημέρα της Πεντηκοστής.
Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου, Άγιον Όρος
Δεν είχαν κατά κόσµον προσόντα, στα οποία θα μπορούσαν να βασισθούν και να προχωρήσουν στο έργο της διαδόσεως του Ευαγγελίου. Ωραία ερωτά ο Ιερός Χρυσόστομος: «Tίνι γάρ θάρρουν;». Πού μπορούσαν να στηριχθούν και να έχουν θάρρος για το έργο τους; «Τ δεινότητι τν λόγων;», στη ρητορική τους μήπως ικανότητα; «λλά πάντων σαν μαθέστεροι», απαντά ο ίδιος ιερός Πατήρ. Ήσαν αγράμματοι ψαράδες. Αλλά μήπως μπορούσαν να βασισθούν, συνεχίζει ο Χρυσόστομος, «τ περιουσί τν χρημάτων;», στον πλούτο τους; «λλ’ οδέ ράβδον, οδέ ποδήματα εχον», ήσαν δηλαδή πάμπτωχοι υλικά. «λλά τ περιφανεί του γένους;», επιμένει να ερωτά ο Άγιος. Μήπως κατήγοντο από κάποιο ξακουστό γένος και αυτό τους έδινε «αέρα» και θάρρος; «λλ’ ετελες σαν καί ξ ετελν», απαντά. Ήσαν άνθρωποι άσημοι του άπλου λαού, παιδιά φτωχών γονέων με τίπο­τε το εντυπωσιακό κατά κόσµον (ΕΠΕ 12,370).
Και όμως αυτοί οι άσημοι, οι αγράμματοι και φτωχοί, με τη χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος ανέτρεψαν το κατεστημένο των αιώνων, φώτισαν τη σκοτισμένη ανθρωπότητα, άνοιξαν την μετά Χριστόν εποχή στην ιστορία του κόσμου, εξευγένισαν με το κήρυγμα του Ευαγγελίου τα ήθη και εξαγίασαν με τη Χάρη των Μυστηρίων της Εκκλησίας τους ανθρώπους.
Η προσφορά των Αγίων Αποστολών στην ιστορία του πολιτισμού είναι θεμελιώδης. Έθεσαν τα ισχυρά και αδιάσειστα θεμέλια, για να μπορεί να ζει ο κόσμος µας. Και αν σήμερα παραπαίει ο κόσμος, είναι γιατί δεν θέλει να στηρίζεται στα ακλόνητα εκείνα θεμέλια, τα οποία έθεσαν βαθιά στη γη μας οι Αγιοπνευματοκίνητοι εκείνοι άνθρωποι, οι οποίοι κήρυξαν στην τότε γνωστή οικουμένη το Ευαγγέλιο. Υπέγραψαν δε το κήρυγμά τους με το αίμα τους, με την ζωή τους. Σύμφωνα με τον «Συναξαριστή» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, οι άγιοι Απόστολοι περάτωσαν την αποστολή τους ως εξής:
  • Οι πρωτοκορυφαίοι Πέτρος και Παύλος μαρτύρησαν στη Ρώμη , ο πρώτος με σταυρικό θάνατο, με την κεφαλή του προς τη γη, και ο δεύτερος με αποκεφαλισμό.
  • Ο άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος μαρτύρησε στην Πάτρα, σε σταυρό με σχήμα Χ.
  • Ο άγιος Ιάκωβος, ο αδελφός του αγίου Ιωάννου, θανατώθ­ηκε, πρώτος από όλους τους Αποστόλους, από τον Ηρώδη τον Αγρίππα με αποκεφαλισμό στα Ιεροσόλυμα.
  • Ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής εξορίσθηκε στην Πάτμο και τελικά πέθανε στην Έφεσο.
  • Ο άγιος Φίλιππος σταυρώθηκε στην Ιεράπολη της Συρίας.
  • Ο άγιος Θωμάς τρυπήθηκε με ακόντια και λόγχες στη χώρα των Ινδών και παρέδωσε εκεί την ψυχή του.
  • Ο άγιος Βαρθολομαίος σταυρώθηκε στην Ουρβανούπολη της Ινδίας.
  • Ο άγιος Ματθαίος μαρτύρησε διά λιθοβολισμού και πυρός στην Ιεράπολη της Συρίας.
  • Ο άγιος Ιάκωβος ο του Αλφαίου περάτωσε το αποστολικό έργο του κρεμασμένος σ’ ένα σταυρό.
  • Ο άγιος Σίμων ο Ζηλωτής και Κανανίτης παρέδωσε το πνεύμα του καρφωμένος σ’ ένα σταυρό στη Μαυριτανία της Αφρικής.
  • Ο άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος θανατώθηκε με τόξα στη Μεσοποταμία κρεμασμένος σ’ ένα δέντρο.
  • Τέλος, ο άγιος Ματθίας, που πήρε τη θέση του προδότη Ιούδα, παρέδωσε την ψυχή του με φρικτά βασανιστήρια στην Αιθιοπία.
Αυτοί ήσαν οι άγιοι Απόστολοι, τα εκλεκτά δοχεία της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, οι Φωτοδότες που με το κήρυγμα και τη ζωή τους έδωσαν υψηλό, ουσιαστικό νόημα στη ζωή των ανθρώπων. Οι αληθινά πνευματικοί άνθρωποι, που εμπνέουν και σήμερα όσους θέλουν να ζουν μια ζωή αληθινά πνευματική. 
 Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι, καὶ τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε, εἰρήνην τῆ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ;



Οἱ ἱερεῖς καί οἱ μοναχοί εἶναι οἱ φάροι στά ξερονήσια πού διαφυλάσουν τούς ταξιδιῶτες ἀπό ναυάγια…
Πολλοί ἄνθρωποι στίς μέρες μας λένε ὅτι πιστεύουν στόν Θεό ἀλλά δέν συμπαθοῦν τούς ἱερεῖς. Διακατέχονται ἀπό ἀντικληρικαλιστικό πνεῦμα. Λένε ἐπίσης ὅτι πιστεύουν μέ ἕναν δικό τους τρόπο καί πορεύονται στήν ζωή τους μέ τόν τρόπο αὐτόν. Συχνᾶ ἐκλέγουν καί μερικές ἀπό τίς ἀλήθειες τῆς πίστης μας καί φτιάχνουν κοινῶς «ἕνα δικό τους εὐαγγέλιο». Στό κείμενο αὐτό θέλω νά σᾶς ἀναφέρω μερικά βασικά στοιχεία γιά τούς κληρικούς καί τήν ρόλο τους στήν σωτηρία τῶν ψυχῶν. Γνωρίζουμε ὅτι γιά νά σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται νά ἔχει μέσα του τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἐπίσης ξέρουμε ὅτι ἡ χάρη αὐτή δέν πωλεῖται οὔτε ἀγοράζεται ἀλλά προσφέρεται μέσα ἀπό τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως ἀπό τό μέγιστο τῶν μυστηρίων, τήν Θεία λειτουργία. Ποιοί ὅμως τελοῦν τήν θεία λειτουργία; Οἱ ἱερεῖς! Ὁ Θεός ἔχει ἐκλέξει γιά τό ἔργο αὐτό ἀφιερωμένους ἀνθρώπους ( πού τούς ἔπεσε ὁ κλῆρος) γιά νά τελοῦν τά ἱερά μυστήρια. Καί μάλιστα τό ἱερό καί μοναδικό αὐτό ἔργο οὔτε οἱ ἄγγελοι δέν μποροῦν νά τό κάνουν ἀφοῦ καί αὐτοί μέ φόβο καί τρόμο παρίστανται πέριξ τῆς Ἁγίας Τράπεζας. Πιό ἀπλά ὁ ἱερέας θά σέ βαπτίσει, θά σέ μυρώσει, θά σέ κοινωνήσει, θά σέ παντρέψει μέχρι καί θά σέ ὁδηγήσει στήν τελευταία σου κατοικία. Τό σημαντικό λοιπόν ἔργο τους εἶναι νά τελοῦν τά ἱερά μυστήρια.
Ὅμως στούς ἱερεῖς ἐμπιστεύθηκε καί ὁ Θεός καί ἕνα ἄλλο πολύ σημαντικό ἔργο. Νά καθοδηγοῦν πνευματικά τίς ψυχές ὥστε νά πλησιάσουν καί νά ἐνωθοῦν τελικά μέ τόν Θεό. Εἶναι αὐτό πού λέμε πνευματικοί πατέρες. Σέ αὐτούς πού εἶναι οἱ διάδοχοι τῶν ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ ἔδωσε ὁ Θεός τήν δύναμη καί «λύνουν καί νά δένουν» (Ἰωάν. 20,23). Τούς ἔδωσε τήν χάρη νά συγχωροῦν καί νά δεσμεύουν τά ἁμαρτήματα τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός συγχωρεῖ ἀλλά μέσα ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ἔχει ἐπιλέξει. Ἄς θυμηθοῦμε ἐδῶ ὅτι μετά τό θαῦμα πού ἐπιτελοῦσε ὁ Χριστός στήν ἐπίγεια ζωή του, προέτρεπαι τούς θεραπευμένους νά ἐπισκεφθοῦν τούς ἱερεῖς (Ματθ. 8,2-4). Οἱ πνευματικοί εἶναι σάν τόν Μωϋσῆ πού καθοδηγοῦσε τόν λαό στήν συνάντηση μέ τόν Θεό (Ἐξ. κεφ. 19). Τό ἔργο αὐτό εἶναι πολύ ὑπεύθυνο καί ἀλλοίμονο στόν κληρικό πού δέν ἐπιτελεῖ σωστά τήν διακονία του αὐτή. Ἔτσι, δεύτερο πολύ σημαντικό ἔργο τῶν ἱερέων εἶναι αὐτό τῆς πνευματικῆς πατρότητας.
Ἕναν θέλουμε νά καταλάβουμε πόσο ψηλά ἔχει τοποθετήσει ὁ Θεός τό ἱερέα ἄς ἀκούσουμε τόν ἁγιασμένο γέροντα Παΐσιο ἀπό τήν ἔρημο τοῦ ἁγίου Ὄρους: «Οἱ ἱερεῖς καί οἱ μοναχοί εἶναι οἱ φάροι στά ξερονήσια πού διαφυλάσουν τούς ταξιδιῶτες ἀπό ναυάγια  ὅπως εἶναι καί τά φανάρια μέσα στίς πόλεις πού φροντίζουν γιά τήν καλή κυκλοφορία καί τήν πρόληψη τῶν ἀτυχημάτων».
Τέλος, ἄς βάλουμε σημασία καί στά λόγια τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ  ὁποῖος ἔλεγε στούς χριστιανούς ἄν συναντήσουν στό δρόμο ἱερέα ἤ βασιλέα ἤ καί ἄγγελο ἀκόμα, τόν ἱερέα νά χαιρετήσουν πρῶτον! Ἐκκλησία χωρίς πρόσωπα δέν ὑπάρχει. Καί οἱ ἱερεῖς καί οἱ λαϊκοί κάνουν τήν Ἐκκλησία, εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί χωρίς τούς μέν ἤ τούς δέ Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει!Ἄν τώρα ὁ ἱερέας δέν εἶναι σωστός, τότε θά λογαριαστεῖ μέ τόν Θεό πού τόν τίμησε τόσο!Ἄς εὐχόμαστε στήν προσευχή μας, ἐκτός ἀπό τά μέλη τῆς οἰκογένειάς μας καί γιά τούς ἱερεῖς τῆς ἐνορίας μας, πού δέχονται πόλεμο ἀνελέητο ἀπό τόν διάβολο, μεγαλύτερο ἀπό τούς λαϊκούς χριστιανούς!

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η ελευθερία του ανθρώπου

του Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου
Ερώτηση:
Ξέρουμε ότι ο Θεός δεν επεμβαίνει στην ελευθερία του ανθρώπου. Έδωσε το αυτεξούσιο στον άνθρωπο. Κατά πόσον είναι ελευθερία να έρχεσαι στον κόσμο χωρίς να ερωτηθείς; Θεωρώ ότι είναι τόσο δύσκολο για έναν άνθρωπο με τόσα πάθη να κερδίσει τη βασιλεία του Θεού, που κάποιες φορές σκέφτομαι, αν ήταν καλύτερα να μην είχα γεννηθεί.
Απάντηση:
Για το ότι ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό με όλη τη δύναμη της ψυχής μας. Να μην το βλέπουμε σαν καταδίκη μας το ότι ήρθαμε στον κόσμο, αλλά σαν μια αιτία ευγνωμοσύνης προς τον Θεό, ο οποίος μας έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη,
από το μη είναι στο είναι. Τι μεγάλη ευλογία έχουμε το ότι είμαστε άνθρωποι! Είμαστε εικόνες Θεού, είμαστε παιδιά του Θεού! Και μόνο για αυτό πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό πάρα πολύ και να Τον δοξολογούμε. Και να είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι, γιατί μας έδωσε ο Θεός την εικόνα του πάνω μας, μας έκανε δικά του παιδιά, μέλη της εκκλησίας του και μας έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. «Ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι ἠμᾶς παρήγαγες... » λέμε στη Θεία Λειτουργία. Δηλαδή πρέπει η ψυχή μας να διαλύεται από ευγνωμοσύνη στον Θεό, γιατί μας έφερε στον κόσμο και είμαστε δικά του παιδιά και δικές του εικόνες. Θα μου πεις ότι έχουμε μεγάλο αγώνα, έχουμε πολλά πάθη. Εντάξει, έχουμε και αγώνα και πάθη, αλλά πάνω από όλα είναι ο Θεός Πατέρας μας και όταν έχουμε ελπίδα στον Θεό και τον παρακαλούμε και τον ικετεύουμε, δεν θα χαθούμε. Μη φοβάσαι! «καὶ ἔσται πᾶς ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα Κυρίου σωθήσεται».
Όταν επικαλούμαστε ταπεινά και με μετάνοια το όνομα του Χριστού μας, δεν θα μας αφήσει να χαθούμε. Εάν μετανοούμε για τις αμαρτίες μας, εάν ζούμε με ταπείνωση, εάν έχουμε απλότητα, εάν είμαστε συνεχώς ευγνώμονες προς τον Θεό για την είσοδό μας στον κόσμο αυτό, τότε ο Θεός θα μας έχει κοντά του. Νομίζω ότι, αν βιώσουμε το μεγαλείο της υπάρξεώς μας και της εικόνας του Θεού στον εαυτό μας, τότε θα απαντηθεί αυτό το ερώτημα μέσα από μια μεγάλη ευχαριστία προς τον Θεό. Δεν θα θέλουμε να του πούμε, γιατί μας έφερε σε αυτόν τον κόσμο, αλλά θα του πούμε αυτό που λέει η Εκκλησία:
«εὐχαριστοῦμεν σοὶ ὅτι ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι ἠμᾶς παρήγαγες...». Σε ευχαριστούμε, διότι μας έφερες σε αυτόν τον κόσμο και μας εχάρισες τα επίγεια και επουράνια αγαθά Σου, μας έκανες όλες τις ευεργεσίες Σου, μας έκανες ανθρώπους, εικόνες δικές Σου, δικά Σου παιδιά και γίναμε συγκληρονόμοι μαζί Σου, της βασιλείας Σου. Και τον παρακαλούμε να παραβλέψει τα λάθη και τις αμαρτίες μας και να μας δώσει διά της μετανοίας και της ταπεινώσεώς μας, την ευσπλαγχνία, την αγάπη, τη χάρη του και την αιώνια Βασιλεία του. Αυτό πρέπει να βλέπουμε και η ψυχή μας να είναι σε διαρκή δοξολογία και ευχαριστία προς τον Θεό. Να ευχαριστούμε τον Θεό και να μην του λέμε «τι ήθελες και με έφερες στον κόσμο και βασανίζομαι και θα χαθώ». Ο Θεός μάς έφερε για να ζήσουμε μαζί Του αιώνια. Τα υπόλοιπα μηδενίζονται, όταν αισθανθούμε το μεγαλείο της υπάρξεώς μας και τη χαρά της δυνατότητας να ζούμε αιώνια μαζί με τον Θεό Πατέρα μας.

ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΣ

Ο Απόστολος Πέτρος

Ο κορυφαίος αυτός Απόστολος του Χριστού ήταν Ιουδαίος και ονομαζόταν Σίμων. Γεννήθηκε στην μικρή και άσημη πόλη τη Βησθαϊδά. Ο Πατέρας του ονομαζόταν Ιωνάς. Έζησε σε αφάνταστη φτώχεια και στερήσεις.
Όμως μεγάλωσε σε περιβάλλον ευσέβειας. Οι γονείς του ανήκαν στους λιγοστούς πιστούς ευσεβείς Ιουδαίους της εποχής τους, οι οποίοι περίμεναν εναγώνια τον Μεσσία και την μεσσιανική εποχή κατά την οποία θα τερματίζονταν η κακοδαιμονία της ανθρωπότητας. Αυτή την πίστη και την ευσέβεια μετέδωσαν στα παιδιά τους.
Γράμματα έμαθε ελάχιστα, προφανώς γνώριζε μόνο γραφή και ανάγνωση. Αδελφός του υπήρξε ο πρωτόκλητος Ανδρέας.
Μετά το θάνατο του πατέρα του ο Πέτρος νυμφεύτηκε την κόρη του Αριστοβούλου, ανεψιά του Αποστόλου Βαρνάβα, σε αντίθεση με τον Ανδρέα, ο οποίος δεν νυμφεύτηκε ποτέ. Έκαμε δύο παιδιά, ένα γιο και μια κόρη, των οποίων αγνοούμε τα ονόματα. Αγνοούμε επίσης και το όνομα της συζύγου του.
 Εγκαταστάθηκε στο σπίτι του πεθερού του στην Καπερναούμ και ασκούσε μαζί με τον αδελφό του Ανδρέα, το επάγγελμα του ψαρά στην παρακείμενη λίμνη της Γενισαρέτ.

Μετά την σύλληψη του Ιωάννου του Βαπτιστού, ο Κύριος πήγε στα μέρη της Γαλιλαίας, στις περιοχές γύρω από την μαγευτική λίμνη, για να κηρύξει το ευαγγέλιο της σωτηρίας του κόσμου.
 Εκεί συνάντησε τους περισσότερους από τους μαθητές του, ψαράδες το επάγγελμα, τους οποίους κάλεσε να γίνουν στο εξής «αλιείς ανθρώπων» (Ματθ.4,20), συνεργοί Του στο έργο της σωτηρίας του κόσμου.

Ο ενθουσιώδης και ευσεβής Πέτρος πέταξε τα δίχτυα από τους πρώτους και Τον ακολούθησε πιστά. Λόγω του δυναμικού χαρακτήρα του και της ιδιαίτερης αφοσίωσής του στον Κύριο αξιώθηκε να έχει το προβάδισμα έναντι των άλλων αποστόλων και να ομιλεί συχνά εκ μέρους αυτών.
Ομολόγησε πρώτος ότι ο Χριστός είναι «ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ.16:17). Ο Κύριος εξετίμησε αυτή την ομολογία, και τον διαβεβαίωσε πως πάνω σε αυτή την ομολογία πίστεως «οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν» (Ματθ.16,18).

Ακολούθησε το Χριστό πιστά σε όλη την τριετή δράση Του. Την ώρα της σύλληψής Του αντέδρασε βίαια. Τον ακολούθησε επίσης γεμάτος αγωνία και θλίψη στο ανίερο δικαστήριο του ιουδαϊκού ιερατείου, παρ’ όλο ότι σε μια στιγμή αδυναμίας και φόβου Τον αρνήθηκε, έστω και λεκτικά και γι’ αυτό μετάνιωσε πικρά και έκλεγε σε όλη του τη ζωή (Ματθ.26,75).

Αξιώθηκε να δει από τους πρώτους το κενό μνημείο και να διαπιστώσει την Ανάσταση του Χριστού. Το συγκλονιστικό αυτό το γεγονός τον μεταμόρφωσε κυριολεκτικά. Το φλογερό του κήρυγμα την ημέρα της Πεντηκοστής έκαμε  να πιστέψουν τρεις χιλιάδες ψυχές, να βαπτιστούν και να ιδρυθεί έτσι η ιστορική επίγεια Εκκλησία του Χριστού.

Κατόπιν η ζωή και η δράση του υπήρξε θαυμαστή. Κήρυξε με ζήλο και θάρρος στην Παλαιστίνη και εδραίωσε την Εκκλησία. ’πειρα επίσης θαύματα έκανε για τη δόξα του Χριστού.
Για την όλη δράση του διώχτηκε σκληρά από τους ομοφύλους του. Κατόπιν πήγε στη Αντιόχεια και ίδρυσε εκεί την τοπική Εκκλησία, μια από τις σημαντικότερες πρωτοχριστιανικές κοινότητες.
Ύστερα περιόδευσε την Γαλατία, την Καππαδοκία, την Βιθυνία, τον Πόντο, την Ελλάδα. Υπάρχουν πληροφορίες ότι έμεινε για πολύ στην Κόρινθο, κηρύττοντας και νουθετώντας.

Στην ορθόδοξη παράδοσή μας δεν υπάρχουν πληροφορίες για το τέλος του μεγάλου αυτού Αποστόλου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι γέρος και κατάκοπος βρήκε μαρτυρικό θάνατο στην Αντιόχεια.

Υπάρχει βέβαια και η παράδοση Ρωμαιοκαθολικών περί μεταβάσεως του Πέτρου στη Ρώμη. Την παράδοση αυτή πολλοί ορθόδοξοι μελετητές την αμφισβητούν, διότι στηρίζεται σε μεταγενέστερα ψευδεπίγραφα κείμενα, τις λεγόμενες «Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις», τις οποίες εφεύραν οι παπικοί προκειμένου να στηρίξει το παπικό πρωτείο εξουσίας σε ολόκληρη την Εκκλησία.

Σύμφωνα με αυτή την παράδοση ο Πέτρος κατέληξε στην πολυάριθμη πρωτεύουσα της απέραντης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την Ρώμη. Ίδρυσε την τοπική εκκλησία και έγινε ο πρώτος επίσκοπός της.
Κήρυττε νυχθημερόν στη μεγάλη πόλη και κατόρθωσε να μεταστρέψει πλήθος κατοίκων στον Χριστιανισμό.
Την ίδια εποχή βρισκόταν στη Ρώμη και ο διαβόητος Σίμων ο μάγος, γνωστός από τις Πράξεις των Αποστόλων (κεφ. 8:9). Εκεί με τις διάφορες μαγγανείες και τα μαγικά κόλπα προκαλούσε τον θαυμασμό του πλήθους και γι’ αυτό απέκτησε πολλούς οπαδούς.
Όμως βρήκε μπροστά του τον αληθινό άνθρωπο του Θεού, τον Απόστολο Πέτρο, ο οποίος με σειρά θαυμάτων ξεσκέπασε τον απατεώνα μάγο, τον απέδειξε ως συνεργό των δαιμόνων και φανέρωσε την ανίκητη δύναμη του αληθινού Θεού.

Στα χρόνια εκείνα βασίλευε στη Ρώμη ο παράφρονας Νέρων, ένας από τους πιο μισητούς και αιμοδιψείς δικτάτορες της ιστορίας. Προκειμένου να αποποιηθεί από το προσωπικό του έγκλημα για την πυρπόληση της Ρώμης, το απέδωσε στους Χριστιανούς. Για να γίνει πιστευτός, κήρυξε σκληρό διωγμό κατά της νέας πίστεως. Χιλιάδες Χριστιανοί συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε φρικτά μαρτύρια και στο θάνατο.

Ο Πέτρος, ένα από τα κορυφαία μέλη της Εκκλησίας που παρεπιδημούσε στη Ρώμη, έγινε ο κυριότερος στόχος των διωκτών. Γι’ αυτό και έκρινε σκόπιμο να φύγει κρυφά από την πόλη και να γλιτώσει. Καθώς βάδιζε βιαστικά την περίφημη Απία οδό είδε μπροστά του τον Κύριο, ο Οποίος τον ρώτησε «Quo Vadis?» δηλαδή «που πηγαίνεις;».
Τότε ο ένθερμος Απόστολος κατάλαβε πως η φυγή του αυτή ισοδυναμούσε με νέα άρνηση του Χριστού. Γι’ αυτό με δάκρυα στα μάτια γύρισε πίσω και συνελήφθη και καταδικάστηκε σε σταυρικό θάνατο. Όταν οδηγήθηκε στο μαρτύριο παρακάλεσε τους δημίους του να τον σταυρώσουν ανάποδα, με το κεφάλι προς τα κάτω, διότι όπως είπε δεν θεωρούσε τον εαυτό άξιο να σταυρωθεί σαν τον αγαπημένο Δάσκαλο και Θεό του!
Έτσι παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Χριστό, το δε αγιασμένο λείψανό του το περιμάζεψαν οι πιστοί και το έθαψαν σε τόπο έξω από την πόλη. Η σεπτή του μνήμη εορτάζεται στις 29 Ιουνίου, μαζί με τον κορυφαίο απόστολο Παύλο.

Ο Απόστολος Πέτρος έγραψε δύο Καθολικές Επιστολές. Αυτές, η μεν πρώτη απευθύνονταν στους Χριστιανούς του Πόντου, της Γαλατίας, της Καππαδοκίας, της Ασίας και της Βιθυνίας, η δε δεύτερη σε όλους τους Χριστιανούς. Μέσα από αυτές προσπαθεί να στηρίξει τους πιστούς στις θλίψεις που υφίστανται εξ’ αιτίας της πίστη των στον Ιησού Χριστό.
 Ο Απόστολος Παύλος

Ο μέγας Απόστολος των Εθνών Παύλος δεν ανήκε στη χορεία των δώδεκα Αποστόλων. Δε γνώρισε τον Κύριο όσο ζούσε στη γη, αλλά αποκαλύφτηκε κατόπιν σε αυτόν και κλήθηκε να γίνει απόστολός Του, όντας αυτός πολέμιος της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία μας χαρακτήρισε τον Απόστολο Παύλο ως τον «Πρώτον μετά τον Ένα», δηλαδή τον σημαντικότερο άνδρα επί γης μετά τον Χριστό και ως το «πολύτιμο σκεύος Χριστού». Δίκαια, διότι ο μέγας αυτός Απόστολος προσέφερε στην Εκκλησία του Χριστού τις πιο ανεκτίμητες υπηρεσίες της ιστορίας Της! Αυτός είναι ο ουσιαστικός θεμελιωτής Της στα έθνη, ως τα πέρατα της οικουμένης!

Τις πληροφορίες για τον βίο και το έργο του μεγάλου Αποστόλου αντλούμε από το βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» και από τις Επιστολές του, αλλά και από άλλες αρχαιότατες εξωβιβλικές μαρτυρίες. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα εξής χωρία: Πραξ.9,1-29, 22,3-21,26,9-20, Γαλ.1,13-24, A΄Κορ.15,8, Εφ.3,8, Φιλιπ.3,12, κλπ. Το ιεραποστολικό του έργο περιγράφεται στα κεφάλαια 13ο  28ο του βιβλίου των «Πράξεων των Αποστόλων».

Γεννήθηκε γύρω στο 15 μ.Χ. στην Ταρσό της Κιλικίας από Iουδαίους γονείς, οι οποίοι κατάγονταν από την φυλή του Βενιαμίν. Ονομαζόταν Σαούλ ή Σαύλος και επίσης είχε και το ρωμαϊκό όνομα Παύλος. Οι εύποροι γονείς του έδωσαν στον φιλομαθή γιο τους υψηλή παιδεία. Επίσης το αξιόλογο ελληνιστικό πνευματικό κλίμα της Ταρσού επέδρασαν θετικά στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Τόσο ο πατέρας του όσο και ο Παύλος ανήκε στην αίρεση των Φαρισαίων. Αυτό σημαίνει ότι από μικρός είχε καλλιεργήσει στην ανήσυχη ψυχή του θέρμη και ζήλο για την πίστη του.

Γύρω στο 34 μ.Χ. βρέθηκε στην Ιερουσαλήμ να σπουδάζει κοντά στον ονομαστό νομοδιδάσκαλο Γαμαλιήλ (Πράξ.22,3). Ο νεαρός φαρισαίος μαθητής έδειξε ιδιαίτερο ζήλο για τη διάσωση της θρησκείας του. Τον συναντούμε συμμέτοχο στον λιθοβολισμό του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου (Πραξ.7,54) και λίγο αργότερα φανατισμένο διώκτη των Χριστιανών.
Διαβάζουμε στο ιερό κείμενο: «Σαύλος ελυμαίνετο την εκκλησίαν κατά τους οίκους εισπορευόμενος, σύρων τε άνδρας και γυναίκας παρεδίδου εις φυλακήν» (Πραξ.8,3). Εξαιτίας του υπέρμετρου μάλιστα ζήλου του και του μίσους κατά των πιστών του Ιησού, ζήτησε από τον αρχιερέα να τεθεί επικεφαλής αποσπάσματος, το οποίο θα βάδιζε προς τη Δαμασκό, προκειμένου να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εκεί Ιουδαίους που είχαν γίνει Χριστιανοί και να τους σύρει δεμένους στην Ιερουσαλήμ  (Πράξ. 9,1).

Όμως καθ᾽ οδόν έγινε το μεγάλο θαύμα. Ο διώκτης Παύλος είδε ένα εκτυφλωτικό φως, το οποίο τον έριξε από το άλογο και τον τύφλωσε. Ταυτόχρονα άκουσε μια φωνή να του λέγει: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;». Ο τρομοκρατημένος Παύλος ρώτησε: «Τις ει, Κύριε;» και απάντησε: «Εγώ ειμι Ιησούς ον συ διώκεις΄ αλλά ανάστηθι και είσελθε εις την πόλιν, και λαληθήσεται σοι τι σε δει ποιείν» (Παρξ.9,4-6).
Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός συντάραξε κυριολεκτικά τον Παύλο, μετανόησε και αφού μπήκε στην πόλη συναντήθηκε με τον επί κεφαλής της Εκκλησίας Ανανία, ο οποίος τον θεράπευσε από την τύφλωση, τον κατήχησε και τον βάπτισε. Το γεγονός αυτό έγινε χρονολογικά πιθανότατα το 36 μ.Χ.

Από τότε ο Παύλος έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Ύστερα από μια επιμελή προετοιμασία ανέλαβε να εκχριστιανίσει τους εθνικούς, δηλαδή τους μη Ιουδαίους.

Με συνοδεία άξιων συνεργατών, όπως του Βαρνάβα και του Μάρκου ως ένα σημείο, ο Παύλος ξεκίνησε το 48 μ.Χ. την πρώτη μεγάλη αποστολική περιοδεία του, η οποία περιγράφεται λεπτομερώς στα 13ο και 14ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Πρώτος σταθμός τους ήταν η Σαλαμίνα και ύστερα η Πάφος της Κύπρου, όπου κήρυξαν και ίδρυσαν εκκλησίες. Κατόπιν διάβηκαν στην Μικρά Ασία και περιόδευσαν στις πόλεις Πέργη της Παμφυλίας, στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στο Ικόνιο, τα Λύστρα, την Δέρβη και αλλού. Παρ᾽ όλες τις δυσκολίες που συνάντησαν και τις διώξεις που υπέστησαν, το κήρυγμά τους σημείωσε επιτυχία.
Σε όλες τις πόλεις ίδρυσαν τοπικές εκκλησίες. Μέσω της Αττάλειας επέστρεψαν στην Αντιόχεια, όπου «συναγαγόντες την εκκλησίαν ανήγγειλαν όσα εποίησεν ο Θεός μετ᾽ αυτών και ότι ήνοιξε τοις έθνεσι θύραν πίστεως» (Πραξ.14:27).

Στη συνέχεια έλαβε μέρος στην Σύνοδο της Ιερουσαλήμ (48 μ.Χ.), η οποία έλυσε σοβαρά θέματα ιεραποστολής (Πράξ. 15ο κεφ.). Σε αυτή ο Παύλος έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Κατόρθωσε να πείσει ότι η αποστολή του Ιουδαϊσμού τελείωσε και πως η χάρη του Θεού έρχεται σε κάθε άνθρωπο, που συντάσσεται με το Χριστό.

Ύστερα με συνεργάτη του τον Σίλα αναχώρησε για την δεύτερη αποστολική περιοδεία του, η οποία περιγράφεται στα 16ο , 17ο και 18ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων».   Μέσω της Συρίας και Κιλικίας περιόδευσε τις πόλεις της Ασίας Δέρβη και Λύστρα.
 Εκεί συνάντησε τον ευσεβή και ένθερμο νέο Τιμόθεο, το οποίο πήρε και αυτόν μαζί του. Διάβηκαν την Φρυγία, την Γαλατία, έφτασαν στην Μυσία και κατόπιν στην Τρωάδα. Κατόπιν οράματος πέρασαν στην Μακεδονία και ίδρυσαν εκκλησίες στους Φιλίππους, την Θεσσαλονίκη, την Βέροια, την Αθήνα και την Κόρινθο, στην οποία έμειναν περίπου ενάμισι χρόνο στο σπίτι του Ακύλα και της Πρισκίλας.
Με το τέλος και της δεύτερης περιοδείας ο Παύλος έφτασε στην Έφεσο και από εκεί μέσω Καισάρειας στην Ιερουσαλήμ. Κατόπιν επέστρεψε στην Αντιόχεια για ανάπαυση.

Σύντομα ανέλαβε να επιτελέσει και την Τρίτη αποστολική περιοδεία του. Περιγράφεται στα 19ο και 20ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Επισκέφτηκε την Γαλατία, την Φρυγία και κατέληξε στην Έφεσο, όπου έμεινε τρία χρόνια διδάσκοντας και στηρίζοντας την εκκλησία της μεγάλης ασιατικής αυτής πόλεως. Μετά ήλθε στην Τρωάδα, πέρασε ξανά στους Φιλίππους, στην Θεσσαλονίκη, στην Βέροια, ίσως στην Ήπειρο και τερμάτισε στην Κόρινθο, όπου έμεινε τρεις μήνες.

Μέσω Τρωάδος, Μιλήτου και Καισάρειας έφτασε και πάλι στην Ιερουσαλήμ. Εκεί συνελήφθη ως ταραχοποιός και οδηγήθηκε σε δίκη (Πράξ.21ο κεφ.). Ως ρωμαίος πολίτης (Ρωμ.11,1) απαίτησε να δικαστεί στο αυτοκρατορικό δικαστήριο της Ρώμης.
Γι᾽ αυτό αναχώρησε δέσμιος ακτοπλοϊκώς για την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Κοντά στη νήσο Μελίτη ναυάγησε το πλοίο και βγήκαν στην ξηρά όπου κήρυξε και ίδρυσε και εκεί εκκλησία.
Τελικά έφθασε στη Ρώμη, όπου ύστερα από δύο χρόνια σχετικού περιορισμού δικάστηκε και αθωώθηκε (Πράξ.27ο και 28ο κεφ.). Στο σημείο αυτό τελειώνει και το ιερό βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων».

Από την Ρώμη έπλευσε στην Κρήτη, όπου αφήκε επίσκοπο τον εκλεκτό και πιστό συνεργάτη του Τίτο, ανέβηκε στην Κόρινθο, στην Μακεδονία και επισκέφτηκε πιθανότατα την Νικόπολη της Ηπείρου το Φθινόπωρο του 66 μ.Χ., όπου και παραχείμασε (Τιτ.3,12). Μετά πέρασε και πάλι στην Ασία, όπου αφήκε τον αγαπητό του συνοδό Τιμόθεο, αφού τον κατέστησε επίσκοπο στην Έφεσο.
Η τέταρτη και τελευταία περιοδεία του μεγάλου αποστόλου τερματίστηκε στην Δύση. Έφτασε σύμφωνα με μαρτυρία του αγίου Κλήμεντα Ρώμης στις εσχατιές της Δύσης, στην Ισπανία. Κατόπιν κατάκοπος και τσακισμένος από τις κακουχίες κατέληξε στην Ρώμη. Κατάλαβε το τέλος του και έγραψε στον αγαπημένο του μαθητή Τιμόθεο: «εγώ ήδη σπένδομαι και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε» (Β΄Τιμ.4,6-8).
Οι διωγμοί κατά των Χριστιανών, που είχε κηρύξει ο παράφρονας Νέρων βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Ο Παύλος κατέστη ο κύριος στόχος των ειδωλολατρών δημίων. Έτσι γύρω στο 67 μ.Χ. συνελήφθη και αποκεφαλίσθηκε, σφραγίζοντας έτσι το τιτάνιο ιεραποστολικό του έργο με το μαρτύριό του.

Ο μεγάλος αυτός Απόστολος μας άφησε και δεκατέσσερις επιστολές, οι οποίες κατέχουν σπουδαία θέση στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Αυτές είναι: 1) Η προς Ρωμαίους, 2) προς Κορινθίους Α΄, 3) προς Κορινθίους Β΄, 4) προς Γαλάτας, 5) προς Εφεσίους, 6) προς Φιλιππησίους, 7) προς Κολασσαείς, 8) προς Θεσσαλονικείς Α΄, 9) προς Θεσσαλονικείς Β΄,10) προς Τιμόθεον Α΄, 11) προς Τιμόθεον Β΄, 12) προς Τίτον, 13) προς Φιλήμονα και 14) προς Εβραίους.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’.
Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι, καὶ τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε, εἰρήνην τῆ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Η ΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Και τώρα επαναλαμβάνω…
Ότι τίποτε άλλο εκτός από τον Σταυρό δεν κηρύσσουμε.
Και αν προσκαλούμε κάποιον να συμπορευτεί μαζί μας
Τον καλούμε μόνο προς τον Σταυρό
Και το θεωρούμε αυτό ως τη μεγαλύτερη και ασύγκριτη δόξα.
Όταν ο Κύριος επισκέπτεται την ψυχή
Τότε ο Σταυρός γίνεται ελαφρύς
Και κάποτε μάλιστα ανείπωτα γλυκύς.
Όταν όμως ευδοκεί να την εγκαταλείπει σε κόπους και ασθένειες
Τότε οφείλουμε να χαιρόμαστε με την ελπίδα ότι θα λάβει ακόμη μεγαλύτερη δόξα.
Η περίπτωση αυτή, παρόλη την αγάπη που εμπεριέχει προς τους ανθρώπους
Μας αναγκάζει συχνά να σιωπούμε, να μη μιλάμε για την οδό του Θεού
Γιατί ενώ είναι πολυπόθητη για όσους αγαπούν τον Εσταυρωμένο Χριστό
Γίνεται για τους άλλους καταθλιπτική.
Και όταν αυτοί κουραστούν, αρχίζουν να καταρώνται εκείνον που τους την κήρυξε.
Φοβάμαι πάντοτε για τους ανθρώπους αυτούς, μήπως έχοντας γνωρίσει εν μέρει τη χάρη του Θεού
Και βλέποντας στη συνέχεια ότι η απόκτηση της απαιτεί μεγάλους κόπους
Αρχίσουν να εξουθενώνουν «γην επιθυμητήν» ή μήπως δεν κατανοήσουν τα θαυμάσια Του
Και λησμονήσουν το πλήθος του ελέους Του τόσον
Ώστε και αυτή η θέα των πρώτων καρπών από τη γη της επαγγελίας
Να μη μπορεί να διεγείρει σε αυτούς την ανδρεία να πορευθούν για την κατάκτηση της.
Σκέπτομαι ότι αν τους πείσω, όπως ο Ιησούς του Ναυή και ο Χαλήβ
Ότι θα μας εισαγάγει στη γη αυτή και θα μας την δώσει ως αιώνια και αναφαίρετη κληρονομιά
Κατά την άψευστη επαγγελία Του
Και ότι δεν πρέπει μικρόψυχα να φοβούμαστε τον λαό της γης εκείνης
Δηλαδή τις θλίψεις, που φαίνονται μόνον ως αδύναμες και διαλύονται σαν καπνός
Τότε, ποιος ξέρει, ίσως αργότερα με μισήσουν και θελήσουν να με λιθοβολήσουν.
Γέροντας Σωφρόνιος

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ:ΠΩΣ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΜΑΣ...


«Αν το σφάλμα κάποιου αδελφού μπορεί να είναι δημόσιο και φανερό, εσύ αιτιολόγησέ το με αγάπη και φιλαδελφία και πες ότι στον αδελφό εκείνον με το να βρίσκονται άλλες αρετές κρυμμένες, για να φυλαχθούν αυτές, επέτρεψε ο Θεός να πέση στο σφάλμα αυτό· ή αν έχει μικρό χρονικό διάστημα το ελάττωμα εκείνο, για να παραμένει πιο ταπεινός στα μάτια τα δικά του·
και ακόμη με την καταφρόνησι των άλλων να κάνει κάποιον καρπό ταπεινώσεως και να ευαρεστήση τον Θεό περισσότερο, και έτσι το κέρδος του να είναι μεγαλύτερο από την ζημία του.
Αν πάλι η αμαρτία κάποιου είναι όχι μόνο φανερή, αλλά και μεγάλη και προέρχεται από καρδιά ισχυρογνώμονος, μην τον κατακρίνης· αλλά τρέξε με το λογισμό σου στις φοβερές κρίσεις του Θεού και θα δης εκεί και άλλους ανθρώπους που ενώ προηγουμένως ήσαν στην παρανομία σε πολύ μεγάλο βαθμό, να έχουν φθάσει σε μεγάλα μέτρα αγιότητος με την μετάνοια· και άλλους, πάλι, ενώ προηγουμένως ήσαν στον υψηλότερο βαθμό της τελειότητος, να έχουν πέσει σε αθλιώτατο γκρεμό.
Γι' αυτό, να στέκεσαι πάντοτε με φόβο και τρόμο, περισσότερο για τον εαυτό σου, παρά για κανέναν άλλον. Και ας είσαι βέβαιος ότι όλα εκείνα τα καλά λόγια που θα πης για τον πλησίον και η χαρά που θα δοκιμάσης γι' αυτόν, είναι καρπός και αποτέλεσμα του αγίου Πνεύματος. Και αντίθετα, κάθε καταφρόνησις και αυθάδης κρίσις και καταλαλιά του πλησίον, προέρχεται από την κακία μας και από διαβολική παρακίνησι. »

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΘΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ;


Του Αγίου Λουκά, του Ιατρού, του Αρχιεπισκόπου Κριμαίας
«Και ελθόντι αυτώ εις το ιερόν προσήλθον αυτώ διδάσκοντι οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι τον λαού λέγοντες· εν ποία εξουσία ταύτα ποιείς, και τις σοι έδωκε την εξουσίαν ταύτην;» (Μτ. 21, 23).
Γιατί έκαναν στον Κύριο Ιησού Χριστό μία τέτοια ερώτηση; Και είναι σίγουρο ότι τον ρώτησαν με θυμό.
«Πώς τολμάς εσύ να διδάσκεις το λαό; Ποιος σου το επέτρεψε, ποιος σου έδωσε αυτό το δικαίωμα; Εμείς μόνον έχουμε την εξουσία να διδάσκουμε το λαό».
Την απάντηση που τους έδωσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να δώσει. Αν στη θέση του βρισκόταν κάποιος που δεν είχε εξουσία να διδάσκει θα έχανε τον εαυτό του μπροστά στους αρχιερείς και τους πρεσβυτέρους και το πρώτο πράγμα που θα προσπαθούσε να κάνει θα ήταν να δικαιολογήσει τον εαυτό του. Ο Χριστός δεν τους απάντησε ευθέως. Τους έδωσε μία απάντηση που δεν την περίμεναν. Αντί να δικαιολογεί τον εαυτό του και να τους προβάλλει επιχειρήματα, που να δικαιολογούσαν την εξουσία του να διδάσκει τον λαό, τους ελέγχει και τους αναγκάζει να παραδεχτούν πως δεν έχουν δίκαιο σ' αυτά που λένε.
Τους είπε: «Ερωτήσω υμάς καγώ λόγον ένα, ον εάν είπητέ μοι, καγώ υμίν ερώ εν ποία εξουσία ταύτα ποιώ. Το βάπτισμα Ιωάννου πόθεν ην, εξ ουρανού ή εξ ανθρώπων; οι δε διελογίζοντο παρ' εαυτοίς λέγοντες· εάν είπωμεν, έξ ουρανού, ερεί ημίν, διατί ουν ουκ επιστεύσατε αυτώ· εάν δε είπωμεν, εξ ανθρώπων, φοβούμεθα τον όχλον· πάντες γαρ έχουσι τον Ιωάννην ως προφήτην. Και αποκριθέντες τω Ιησού είπον· ουκ οίδαμεν. έφη αυτοίς και αυτός· ουδέ εγώ λέγω υμίν εν ποία εξουσία ταύτα ποιώ» (Μτ. 21, 24-27).
Μ' αυτή την απάντηση ο Κύριος τους έφερε σε αδιέξοδο. Τους ανάγκασε να αποκαλύψουν μπροστά σε όλους τη δολιότητα και την ακαθαρσία τους. Και αφού όλοι είδαν την υποκρισία και την πονηριά τους, πως τολμούν να Τον ρωτάνε με ποια εξουσία το κάνει; Γι' αυτό Του είπαν μόνο" «ουκ οίδαμεν».
Ήξεραν, ήξεραν πάρα πολύ καλά, αλλά δεν ήθελαν να απαντήσουν. Γνώριζαν ότι το βάπτισμα του Ιωάννη ήταν από τον Θεό. Όλος ο απλός λαός, άνθρωποι με καθαρή καρδιά, πίστευε ότι το βάπτισμα του Ιωάννου ήταν από τον Θεό. Με προσοχή και ευλάβεια άκουγε ο λαός το κήρυγμα της μετανοίας. Είναι αδύνατον να μην καταλάβαιναν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού ότι ο Ιωάννης είναι μεγάλος προφήτης και απεσταλμένος του Θεού. Μερικοί απ' αυτούς πήγαν στον Ιωάννη και έλαβαν το βάπτισμά του, αλλά τέτοιοι ήταν λίγοι. Οι περισσότεροι δεν το δεχόταν γιατί είχαν στο νου τους τον εξής λογισμό: «Είναι δυνατόν εμείς οι πνευματικοί ηγέτες του λαού να πάμε στον Ιωάννη; Πώς θα λάβουμε το βάπτισμἀ του; Πώς θα μετανοήσουμε ενώπιον όλου του λαού; Αν το κάνουμε αυτό θα πληγεί το κύρος μας. Ο λαός μάς θεωρεί μεγάλους πνευματικούς ηγέτες, δεν μπορούμε εμείς να πάμε στον Ιωάννη, για να μην πέσουμε στα μάτια του λαού».
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν πλανεμένοι, δεν ήθελαν να παραδεχτούν την αλήθεια, δεν ήθελαν να ακολουθήσουν την οδό της δικαιοσύνης γιατί αυτό δεν θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Πώς να παραχωρήσουν τα πρωτεία τους στον Ιωάννη ή στον Ιησού; Η καρδιά τους δεν μπορούσε να ησυχάσει· παρακολουθούσαν το Χριστό, το κήρυγμά Του και Τον ζήλευαν. Έβλεπαν τη δύναμη του λόγου Του, έβλεπαν πως ο λαός Τον ακολουθεί και αυτό τους τρόμαζε. Αν ακολουθούν το Χριστό, τότε αυτό σημαίνει ότι προτιμούν Αυτόν. Γι' αυτό Τον μισούσαν και Του δημιουργούσαν εμπόδια...
Αυτοί λοιπόν ήταν οι αρχιερείς, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Αλλά και μεταξύ μας υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι. Τέτοιοι υπήρχαν πάντα αρκετοί σ' όλες τις εποχές και σ' όλους τους λαούς. Πολλές φορές δεν θέλουμε να παραδεχτούμε την αλήθεια, η οποία είναι φανερή και το καταλαβαίνουμε στο βάθος της καρδιάς μας. Στασιάζουμε εναντίον της αλήθειας, αυτή μας εμποδίζει γιατί η οδός που ακολουθούμε δεν είναι η οδός της δικαιοσύνης. Μόνοι μας βάλαμε για μας τους σκοπούς που θέλουμε να πετύχουμε στη ζωή μας. Και οι σκοποί αυτοί απέχουν μακριά από τους πραγματικούς που είναι η αγιότητα και η δικαιοσύνη. Έτσι και ο δρόμος που ακολουθούμε είναι σύμφωνος με τους σκοπούς μας. Γι' αυτό όταν βλέπουμε το φως της αλήθειας να λάμπει μπροστά μας, την πρώτη στιγμή χάνουμε τον εαυτό μας, μετά αρχίζουμε να μισούμε την αλήθεια, να την αποστρεφόμαστε και στο τέλος να την πολεμάμε.
Δεχόμαστε μόνο εκείνες τις διδασκαλίες που τρέφουν την φιλαυτία και τον εγωισμό μας και μάς βοηθάνε να ακολουθούμε το δικό μας δρόμο, το δρόμο της αμαρτίας. Πολεμάμε κάθε τι που έρχεται σε αντίθεση με τους σκοπούς μας, κάθε τι που ελέγχει την ματαιότητα του λανθασμένου δρόμου μας. Πολεμάμε την αλήθεια γιατί ακολουθούμε τις διδασκαλίες που μόνοι μας δημιουργήσαμε ή που τις έχουμε ακούσει από τους άλλους. Αυτές που είναι σύμφωνες με την επιθυμία μας, για να ζούμε καλά σ' αυτή τη ζωή.
Ότι συμφωνεί με τους σκοπούς μας και το δρόμο που έχουμε διαλέξει, το θεωρούμε αληθινό. Το δεχόμαστε ανεπιφύλακτα και το προβάλλουμε ως επιχείρημα για να υπερασπίσουμε τις δικές μας πεποιθήσεις και τις λανθασμένες διδασκαλίες που ακολουθούμε, οι οποίες δεν συμφωνούν μ' αυτά που δίδασκε ο Χριστός και για τις οποίες στο βάθος της καρδιάς μας γνωρίζουμε πως δεν είναι σωστές. Και όταν ακούμε το κήρυγμα του Χρίστου προβάλλουμε αντιρρήσεις όσο περισσότερες μπορούμε. Μπορεί και να μην είναι αλήθεια αυτό που λέμε, αυτό όμως δεν μάς σταματάει.
Μήπως και κάποιος από μας, αν βρισκόταν στη θέση που βρέθηκαν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού, θα έκανε αυτό που έκαναν και εκείνοι και στην ερώτηση του Κυρίου θα απαντούσε: «Δεν γνωρίζω»; Μπορεί. Αλλά θα μπορούσε να κάνει και κάτι χειρότερο - αντί να παραδεχτεί την αλήθεια, να άρχιζε να την διαστρεβλώνει, να ψευδολογεί και να την βλασφημά. Αυτό συναντάμε πολλές φορές στους ανθρώπους που έχουν αρνηθεί τον Χριστό και ακολουθούν το δικό τους δρόμο.
Απ' αυτό να μάς φυλάξει ο Κύριος, να μη γίνουμε όμοιοι με τους γραμματείς και τους φαρισαίους. Να μάς βοηθήσει να ακολουθούμε πάντα την οδό της δικαιοσύνης μέσα στο φως του Χρίστου. Αμήν.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΣΤΑΥΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΥΡΟΥΔΑΚΙΑ, ΜΟΝΟ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΗΚΩΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΑΥΡΟ!

Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες.
– Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς; Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη.
Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.
Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρώμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο.
Είναι μακάριος αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες. Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός. Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε. Μια ταλαιπωρία ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός. Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Αν έχης και παιδιά, σήκωσε και τα παιδιά και ας γίνη με όλους σας μέσα στη νύχτα το σπίτι εκκλησία.  Αν όμως είναι τρυφερά και δεν αντέχουν την αγρυπνία, ας παραμείνουν κατά την διάρκεια της πρώτης προσευχής και της δεύτερης και κατόπιν ας σταματήσουν.  Μόνον να σηκωθής, μόνον να συνηθίζης τον εαυτό σου.  Δεν υπάρχει καλλίτερο προσευχητάριο από εκείνο που δέχεται τέτοιες προσευχές.  Άκουε τον Προφήτη που λέγει˙ «Όταν σε θυμηθώ τη νύκτα, ενώ βρίσκομαι στο στρώμα μου χωρίς να σε λησμονήσω, σηκώνομαι πολύ πρωί και μελετώ στη σκέψι μου τα πλούσια ελέη σου» (Ψαλμ. 62,7).
Αλλά λέγεις˙  «Κουράστηκα πολύ κατά την διάρκεια της ημέρας και δεν μπορώ». Αυτά είναι δικαιολογία και πρόφασις˙ διότι όσο και αν κοπιάσης, δεν θα κουρασθής όπως ο χαλκουργός που από τόσο μεγάλο ύψος με τόση βαρειά σφύρα χτυπάει πάνω στα πυρωμένα σίδερα και δέχεται τον καπνό σε όλο του το σώμα˙  και όμως εκείνος ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας για το σκοπό αυτό.  Γνωρίζετε, αν κάποτε χρειάσθηκε να μεταβούμε σε αγρό ή να προσέλθουμε σε ολονύκτια αγρυπνία, πώς αγρυπνούν και οι γυναίκες όλη τη νύκτα.

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Φωκίδος, Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη 
«Μετανοείτε! Αλλάξτε νου, γραμμή, πορεία επιθυμιών και ενεργειών, αλλάξτε τρόπο ζωής, διότι πλησίασε η Βασιλεία των Ουρανών».
Με τα λόγια αυτά ξεκίνησε πριν από 2000 χρόνια περίπου τη δημόσια διδασκαλία του ο Ιησούς, ο υιός της Παρθένου Μαρίας. Κάλεσε τότε, αλλά και ως σήμερα συνεχίζει να καλεί, τον άνθρωπο της κάθε εποχής να μετανοήσει, να αλλάξει πορεία ζωής, να αλλάξει νου. Όποιος δεν προ-νοεί, αυτός μετα-νοεί. Και δυστυχώς ο άνθρωπος δεν προνόησε, γι’ αυτό τώρα και καλείται από τον Ιησού να μετανοήσει. Να μετανοήσει και να ακολουθήσει τον Ιησού.
Γιατί, όμως, να ακολουθήσει τον Ιησού και όχι άλλους διδασκάλους που δείχνουν άλλους τρόπους ζωής, σκέψεως και επιθυμίας; Διότι ο Ιησούς είναι ο μόνος που είπε ότι «Εγώ είμαι η Οδός, Εγώ είμαι η Αλήθεια, Εγώ είμαι η Ζωή, Εγώ είμαι η Θύρα, Εγώ είμαι το Φως». Ποιος άλλος από τους διδασκάλους της ανθρωπότητας τόλμησε να δώσει τέτοιους χαρακτηρισμούς για τον εαυτό του; Κανείς και ποτέ δεν το τόλμησε, αλλά ούτε και το διανοήθηκε, καθώς γνώριζαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ένα τεράστιο ψέμα.
Ο Ιησούς το τόλμησε και το απέδειξε με τη ζωή Του, με την πορεία Του, με τα θαύματά Του. Τελευταία τρανή απόδειξη ότι έλεγε την αλήθεια και ότι ο ίδιος είναι η Αλήθεια και όλοι οι άλλοι που παρουσιάζονται σαν σωτήρες είναι ψεύτες και απατεώνες, είναι η Ανάστασή Του. Σκοτώστε το σώμα μου κι εγώ την τρίτη ημέρα θα το αναστήσω. Το είπε και το έκανε, αποδεικνύοντας ότι αυτός είναι η Ζωή, η Ανάσταση, η Οδός, το Φως, η Θύρα και όλοι οι άλλοι ψευδοσωτήρες που εξαπατούν την ανθρωπότητα.
Γι’ αυτό και ως Ζωοδότης και νικητής του θανάτου μάς καλεί όλους σε μετάνοια, αλλαγή τρόπου ζωής, σκέψεων, επιθυμιών και ενεργειών. Γι’ αυτό μας καλεί όλους να ακολουθήσουμε Αυτόν: «Όποιος θέλει, ας με ακολουθήσει, διότι εγώ είμαι η αληθινή Οδός που θα σας οδηγήσει ξανά στη Βασιλεία των Ουρανών, στον χαμένο Παράδεισο. Εγώ, ο Ιησούς, είμαι ο Μεσσίας που προφήτευσαν οι προφήτες. Εγώ είμαι ο αναμενόμενος των εθνών. Εγώ είμαι η σωτηρία σας. Το όνομά μου το αποκαλύπτει: Ιησούς (στα εβραϊκά Γεσουά) που σημαίνει ο Θεός σώζει». Αυτός που θα σώσει την ανθρωπότητα και θα την οδηγήσει ξανά στον χαμένο Παράδεισο, αυτός θα είναι και ο Μεσσίας σύμφωνα με τους προφήτες.
Η λέξη Μεσσίας είναι εβραϊκή και στα ελληνικά σημαίνει ότι αυτός είναι ο Χριστός, ο εκλεκτός του Θεού. Ναι, ο Ιησούς, ο υιός της Παρθένου, είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας. Είναι ο αληθινός Χριστός. Όποιος άλλος έλθει και πει ότι είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, θα πει ψέματα. Αυτός δεν θα είναι ο Χριστός, αλλά θα είναι αντί του Χριστού. Θα είναι αντίθετος με τον Χριστό, ψεύτης και απατεώνας. Διότι ο Ιησούς, ο υιός της Παρθένου, απέδειξε με την Ανάστασή Του ότι αυτός είναι η μόνη Αλήθεια, η Οδός και η Ζωή.
Ναι, ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας. Αλλά ο Ιησούς απέδειξε ότι είναι ο ίδιος ο Θεός και ο Κύριος του παντός. Με τη διδασκαλία Του, τα θαύματά Του, τη ζωή Του, τα έργα Του και κυρίως με την τριήμερο ανάστασή Του απέδειξε ότι είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Κυριάρχησε επί της φύσεως, ποδοπάτησε το θάνατο. Είναι ο μόνος κυρίαρχος και δίκαια ο Απόστολος Θωμάς Του απευθύνει την προσφώνηση: «Εσύ είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Και χριστιανοί ονομάστηκαν όσοι δέχθηκαν αυτή την αλήθεια και ακολούθησαν τον Χριστό, τον Μεσσία και Σωτήρα της ανθρωπότητας.
Την ημέρα που αναστήθηκε ο Ιησούς οι χριστιανοί την απεκάλεσαν έκτοτε Κυριακή, που σημαίνει ότι είναι η ημέρα του Κυρίου μας. Και αφού ο Ιησούς είναι ο Χριστός και ο Κύριος του παντός, σωστά οι πιστοί ζητούν το έλεός Του, λέγοντας «Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό».
Όσοι, λοιπόν, ποθούμε τη θέωση και την αγιότητα, για να πετύχουμε την κάθαρση της ψυχής μας, μετά την αυτογνωσία πρέπει να προχωρήσουμε στο δεύτερο βήμα, που είναι η αλλαγή του τρόπου ζωής, της σκέψης, των επιθυμιών και των ενεργειών μας. Αυτό με μια λέξη ονομάζεται αλλαγή νοός, μετάνοια!
Αυτή η αλλαγή είναι σωτηριώδης για τον άνθρωπο, διότι ξεκινά μια νέα πορεία με αιώνια προοπτική, μια νέα ζωή, την κατά Χριστόν ζωή. Ενεργεί, σκέπτεται, κινείται, επιθυμεί εντελώς διαφορετικά πράγματα απ’ ότι πριν ακολουθήσει το Χριστό.
Τώρα βρήκε την οδό, τον πραγματικό δρόμο που θα γεμίσει με χαρά την ψυχή του. Αλλά η οδός αυτή θα τον οδηγήσει και στον Παράδεισο, στη Βασιλεία των Ουρανών, ενώ όλοι οι άλλοι δρόμοι οδηγούν στη δυστυχία και στο χάος!
Αν σήμερα ο άνθρωπος οδηγείται στην καταστροφή, είναι επειδή σταμάτησε ή άλλαξε την πορεία που του δίδαξε ο Ιησούς Χριστός και ακολούθησε άλλους στόχους, δρόμους και διδασκαλίες, που έφεραν δυστυχώς στην ορθόδοξη Ελλάδα μας και σε άλλες ορθόδοξες χώρες οι λεγόμενοι «διαφωτιστές», οι σκοταδιστές της Δύσης. Οι δήθεν διδάσκαλοι, οι σπουδάσαντες στη Δύση, στην Εσπερία, δίδαξαν οδούς και διδασκαλίες ψευδείς εξαπατώντας τον άνθρωπο και τον έπεισαν να ακολουθήσει ιδέες διεστραμμένες. Και ιδού σήμερα βλέπουμε και βιώνουμε τα αποτελέσματα. Καταστροφή και μόνο καταστροφή. Θλίψη, πόνο και αδιέξοδα προβλήματα που οδηγούν τους λαούς της γης στην κατάθλιψη και τους ψυχιάτρους. Και όλα αυτά, διότι ο άνθρωπος αρνήθηκε τον Χριστό, άλλαξε γιατρό, αποδέχτηκε απατηλές θεωρίες. Ξέχασε ότι ο Χριστός είναι η Οδός, η Χαρά, η Αλήθεια και η Ζωή, ο μόνος Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων.
Η μετάνοια, όμως, είναι δώρο του Θεού, όπως και κάθε τι άλλο που αποκτά ο άνθρωπος. Μετάνοια δεν μπορεί μόνος του ο άνθρωπος να αποκτήσει, εάν δεν του την προσφέρει ο Θεός ως δώρο. Ο άνθρωπος πρέπει να την επιθυμεί και να την ζητά από τον Κύριό του, τον Ιησού Χριστό. Εκείνος βλέπει αν πράγματι την ποθούμε, αν την αναζητάμε και τότε μας την προσφέρει. «Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα…». Εσύ μόνο, Χριστέ μου, που μας οδηγείς στην πραγματική, την αληθινή ζωή, μπορείς να μου ανοίξεις την πύλη της μετανοίας για να εισέλθω κι εγώ ο ανάξιος και να σωθώ. Μόνο εσύ, Κύριέ μου, μπορείς να το κάνεις.
Η μετάνοια είναι δώρο Θεού. Ο καθένας από εμάς και ολόκληρη η ανθρωπότητα που δεν αλλάζει πραγματικά τρόπο ζωής, κινήσεις, σκέψεις και ενέργειες, δείχνουμε ότι στην πραγματικότητα δεν επιθυμούμε αυτό το δώρο της καθαρής, τέλειας και αγίας ζωής. Γι’ αυτό και ο Κύριος δεν μας δίνει την μετάνοια.
Θέλουμε να είμαστε μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, θέλουμε να λεγόμαστε χριστιανοί, αλλά δεν θέλουμε να αλλάξουμε τίποτα από την ζωή μας. Θέλουμε να έχουμε το όνομα του χριστιανού, αλλά δεν επιθυμούμε τη χριστιανική ζωή. Γι’ αυτό και ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, δεν μας ανοίγει την πύλη της μετανοίας. Μένουμε καθημερινά αμετανόητοι, ακολουθώντας στις καθημερινές μας συνήθειες την αμαρτία του κόσμου, που οδηγεί στην καταστροφή και το χάος. Πώς ο Κύριός μας θα χαρίσει μετάνοια στους ανθρώπους που δεν το θέλουν, που δεν το επιθυμούν;
Να πώς ερμηνεύεται τώρα η προσκόλλησή μας στην αμαρτία. Ακριβώς επειδή μας αρέσει και επιθυμούμε τον δυτικό τρόπο ζωής, που μας παρασύρει μακριά από την διδασκαλία του Χριστού. Μας αρέσει η αμαρτία, διότι μας έπεισαν οι ιδεολόγοι της Δύσης ότι ο δρόμος του Θεού, ο δρόμος που επί αιώνες ακολουθήσαμε, ήταν λάθος!
Οι «διαφωτιστές» της Δύσης έκαναν αυτό που έκανε και ο διάβολος στον άνθρωπο μέσα στον Παράδεισο. Δεν ξεχνώ ακόμη την φωνή του: «Γιατί δεν τρώτε από τον καρπό αυτού του δέντρου; Πιστέψατε όσα σας είπε ο Θεός; Μα δεν σας είπε αλήθεια, για να μην γίνετε και εσείς θεοί!».
Γνωστό το αποτέλεσμα. Η ανθρωπότητα στην πλειονότητά της ακολούθησε έκτοτε τον διάβολο και τους διδασκάλους του, που μέχρι σήμερα φωνάζουν διδάσκοντας να μην ακούει ο άνθρωπος τον Θεό, να μην δέχεται τον Ιησού. Εμάς να ακούτε λένε, διότι εμείς είμαστε οι εκλεκτοί, εμείς είμαστε οι χριστοί, εμείς είμαστε που θα σας σώσουμε…
Αλίμονο σε όλους αυτούς που τους ακολούθησαν, που τους ακολουθούν ή θα τους ακολουθήσουν στο μέλλον. Θα τους οδηγήσουν αλυσοδεμένους στα χέρια του διαβόλου και του μεγάλου απατεώνα που οι προφήτες μάς προανήγγειλαν ότι θα έλθει προσποιούμενος τον Κύριό μας τον Ιησού Χριστό, τον Μεσσία και Σωτήρα της ανθρωπότητας, ενώ στην πραγματικότητα θα είναι ο Αντί-Χριστος. Το τέλος αυτού και όσων τον ακολουθούν θα είναι η απώλεια.
Προσοχή, αδέλφια μου! Ζούμε σε μέρες πονηρές. Πολλοί πλάνοι έχουν εμφανιστεί και στις δικές μας ημέρες και διδάσκουν ξένες διδασκαλίες, ξένα ήθη και έθιμα, ξένες παραδόσεις. Διδάσκουν κυρίως νέους τρόπους ζωής, νέους τρόπους σκέψης και ενεργειών, που η εφαρμογή τους αποδεικνύεται ολέθρια για την προσωπική μας εξέλιξη και την πορεία της κοινωνίας μας.
Εμείς ας μείνουμε πιστοί στον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό, που είναι ο Δημιουργός μας και η σωτηρία μας. Εμείς, όσοι ποθούμε τον χαμένο Παράδεισο, ας ακολουθούμε την διδασκαλία του Ευαγγελίου, που μας περνά μέσα από την πύλη της μετανοίας με την οποία χαρίζει ο Κύριός μας σε όσους πράγματι ποθούν την κάθαρση της ψυχής τους, την αγιότητα και τη θέωση.
Εμείς ας μένουμε πιστοί στους αγίους Αποστόλους και στους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, που έζησαν οι ίδιοι τη διδασκαλία αυτή και μας την μετέφεραν έως και σήμερα. Τη διδασκαλία για την αληθινή οδό προς τον Ουρανό. Την οδό που καθαρίζει την ψυχή μας και την οδηγεί σαν άστρο λαμπερό στη Βασιλεία του Θεού. Αμήν.

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

ΕΤΣΙ ΤΟ ΧΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ;ΧΑΘΗΚΕ ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ;




«Εμπήκε στο τραίνο από τον σταθμό του Θησείου.
Άνθρωπος του λαού, μεσόκοπος, παρεπίδημος ίσως, ποιος ξέρει από ποίαν μακρυνήν επαρχίαν, φέρνοντας μαζή του, μέσα στο αθηναϊκόν περιβάλλον, τον αέρα -έναν αέρα απλότητος και εγκαρδιότητος- άλλων τόπων.

Πηγή : Προσκυνητής





Ροδοκόκκινος, καλοθρεμμένος, πρόσχαρος, με ύφος ανθρώπου καλοζωισμένου και έχοντος την καλλιτέραν ιδέαν περί του κόσμου και των άλλων ανθρώπων. Ένα φλογώδες γαρύφαλλο, περασμένο σε μια κουμπότρυπα του γελέκου του -σακκάκι μ' αυτή τη ζέστη, δεν υπήρχε-, επρόσθετε κάποιον τόνον λαϊκής γκαλαντερί στον γηραλέον, που έφερεν υπερήφανα τα χρόνια του, χωρίς να φαίνεται ότι προσέχει στο βάρος των.

-Καλημέρα σας! είπε μεγαλοφώνως, χαιρετώντας από την πόρτα τους άλλους επιβάτας. Και χρόνια πολλά!
Κανένας δεν του ανταπέδωσε τον απροσδόκητον χαιρετισμόν. Βλέμματα περίεργα υψώθησαν, μειδιάματα εχαράχθησαν, κάποιο ψιθυρισμοί αντηλλάγησαν και ο κύκλος της αδιαφορίας έκλεισε πάλιν γύρω του, ενώ ο περίεργος νεοφερμένος καταλάμβανε την θέσιν του, ξαφνιασμένος κάπως από την ανεξήγητην γι'αυτόν υποδοχήν των ευγενώς και καλοντυμένων ανθρώπων.
-Χάθηκε μια καλημέρα; μουρμούρισε σε λιγάκι μ'ένα ελαφρόν αναστεναγμόν και χωρίς κακίαν, ο αγαθός άνθρωπος. Ας είσαστε καλά...
Σε κάποιο βλέμμα επιβάτου, που έπεσεν επάνω του, εμάντευε κανείς την ομαδικήν απάντησιν όλων των άλλων προς τον σχετλιασμόν του αφελούς:

-Είχαμε ανάγκη από την καλημέρα σου, χριστιανέ μου; Και από τα "χρόνια πολλά σου"; Που σε είδαμε, που σε ξέρουμε; Μήπως σε είδαμε και χθες;
Μήπως θα σε ξαναϊδούμε κι'αύριο; Από που κι'ως που αυτή η οικειότης; Στο σπίτι σου μπήκες εδώ μέσα ή στο σπίτι του ξαδέρφου σου; Εδώ είνε σιδηρόδρομος.

Οι άνθρωποι μπαίνουν και κάθονται. Οι χαιρετούρες και τα "χρόνια πολλά" είνε περιττά. Μπορούνε να λείπουν χριστιανέ μου. Αλλά πού να μάθης να φέρνεσαι, κακομοίρη.
Το πρωτόκολλον όμως της καλής συμπεριφοράς του απλοϊκού ανθρώπου είχεν εντελώς διαφορετικούς κανόνας:
-Γιατί δηλαδή κύριοι; Έκανα λάθος λοιπόν που σας είπα την καλημέρα και τα "χρόνια πολλά", ημέρα που είνε σήμερα της Παναγίας;
Έπρεπε να μπω σαν το γαϊδούρι εδωμέσα; Μέσα στο ίδιο μέρος βρεθήκαμε όλοι μας, δίπλα καθόμαστε, παρέα κάνουμε, χριστιανοί είμαστε όλοι, την ίδια Παναγία προσκυνούμε. Τι με κυττάτε; Έτσι τώχετε εσείς εδώ στην Αθήνα; Αυτή είνε η ευγένειά σας; Με συμπαθάτε χριστιανοί μου.

Δύο αντίθετα πρωτόκολλα είχαν συγκρουσθή. Το ένα της ψυχράς τυπικότητας και της στεγνής εθιμοτυπίας.
Το άλλο της αφελούς εγκαρδιότητας και των αδελφικών τρόπων. Μπορεί ν' ακολουθούμεν το πρώτον. Αλλά θα ήτο λάθος μας να μη συγκινούμεθα από το δεύτερον».

Π.ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ:ΝΑ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ


… Όλα μπορούν να συμβούν. Να είμαστε έτοιμοι κι ανοιχτοί για όλα. Και να κάνουμε τον σταυρό μας. Και να προχωράμε τη ζωή μας. Και να δεχόμαστε ό,τι μας φέρνει ο Θεός, με σιγουριά ότι θα ‘ναι για το καλό μας.
Όλα θα δουλέψουν για το καλό σου. Λέει κανείς τώρα, «καλά, και πως εξηγείται αυτό; Μας τα λες τώρα έτσι, μας τα πας από κει, στο τέλος όλα καλά τα βλέπεις».
Μερικά πράγματα είναι ανεξήγητα με την πρώτη ματιά. Μα κάπου στο βάθος της ζωής κρύβεται μια ευλογία ∙σίγουρα.Βλέπεις φτωχούς μες στα βάσανα και τις ταλαιπωρίες. Το ένα χτύπημα πάνω στο άλλο. Χτύπημα, απελπισία σκέτη. Και λες, «βρε παιδί μου, τόσο καλός άνθρωπος! Κι όλα τα στραβά και τα δυσάρεστα πάνω του πέσανε. Τι είναι αυτό το πράγμα;». Και βλέπεις τον άλλον, να ‘ναι μες στην ζωή την άνετη, την κοσμική κι αμαρτωλή∙ καμία σχέση με τον Θεό. Κι είναι υγιέστατος∙ γερνάει, πάει εκατό χρονών, δεν πεθαίνει με τίποτα. Τον βλέπουν οι άλλοι και λένε: «τι θα γίνει μ’ αυτόν; Κάνει τα πάντα, όλες τις αμαρτίες, ζει μακριά από τον Θεό και όλη μέρα καπνίζει και βρίζει∙ και να μην παθαίνει τίποτα». Και να σκας τώρα εσύ που τον βλέπεις και να λες: «μα πως εξηγείται;
Μα τι Θεός είναι αυτός; Μα τι κάνει ο Θεός; Πώς τα ανέχεται;». Και ο Θεός , απ’ ό,τι βλέπω, και ίσως το ‘χεις καταλάβει κι εσύ, δεν επηρεάζεται απ’ το τι θα πεις εσύ και εγώ και όλοι μας. Σου λέει «πες ό,τι θες. Εγώ σιωπώ. Δεν μπορώ να σου πω αυτά που είναι τα μυστήριά μου».Τώρα θυμήθηκα, ότι ο Θεός το ‘χε πει και στο μέγα Αντώνιο αυτό. Μια φορά που τον ρώτησε ο μέγας Αντώνιος αυτή την απορία. «Κύριε, γιατί συμβαίνουν αυτά σε μερικούς και σε άλλους τα άλλα;» Και του λέει ο Θεός, «Αντώνιε, σταμάτα να ρωτάς και θα σου πω κάτι πριν προχωρήσεις στα ερωτήματά σου. Μην προσπαθείς να μπεις μες στα μυστήρια που αφορούν εμένα. Αυτά όλα που ρωτάς , είναι τελείως δ ι κ ά μου θέματα. Θέματα είναι θεϊκά και υποθέσεις που σε ξεπερνούν εσένα. Είναι πέρα απ’ το μυαλό σου. Εσύ ασχολήσου με τον Αντώνιο και μην ασχολείσαι με το τι κάνει ο Θεός και πώς το κάνει. Είναι δικά μου θέματα αυτά».
Αυτό δεν το λέει ο Θεός στον άγιο από περιφρόνηση κι αδιαφορία. Μα είναι σαν να λέει , «Αντώνιε, δεν μπορείς να τα καταλάβεις αυτά. Πρέπει να σου πω πολλές ιστορίες. Πρέπει να σου πω μεγάλη ιστορία για να καταλάβεις του κάθε ανθρώπου την πορεία και το πώς και το γιατί. Εγώ που ξέρω και έχω πιο πολλή σοφία», λέει ο Θεός «από σένα, κι έχω κι αγάπη και δύναμη και όλες τις θεϊκές , άγιες ιδιότητες ξέρω κάτι περισσότερο από σένα». Και κάτι άλλο: να ξέρεις ότι αυτοί οι άνθρωποι που τα ‘χουν όλα αυτά και δεν έχουν καμιά σχέση με το Θεό, και παρόλα αυτά τους πάνε όλα καλά, και γι’ αυτούς, δε σημαίνει ότι η ζωή τους τελείωσε μέσα στην τελειότητα. Διότι ζουν ακόμα και το τέλος τους δεν το ξέρεις με λεπτομέρειες.
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ‘ ναι μεν πλούσιοι, αλλά αν ο πλούτος, η ευημερία και η υγεία τους δεν γίνεται αφορμή ευγνωμοσύνης στο Θεό, ηρεμίας, δοξολογίας, ελεημοσύνης, όλα αυτά που έχουν θα γίνουν η καταστροφή τους.Υπάρχουν πλούσιοι που με τον πλούτο τους καταστρέφονται. Υπάρχουν άνθρωποι που με τα χαρίσματα που τους δίνει ο Θεός, γίνονται αιτία να βουλιάξουν. Γι’ αυτό μη βγάζεις συμπεράσματα όταν βλέπεις τέτοια πράγματα. Και μην εκπλήσσεσαι…… Υπάρχουν φτωχοί άνθρωποι, απλές ψυχές, που η φτώχεια τους τους κάνει τόσο συνεργάσιμους μεταξύ τους, τόσο ταπεινούς κι αγαπημένους με την οικογένειά τους, τόσο δεμένους και κλαμένους∙ αλλά με μια γλύκα στο πρόσωπο, που βγαίνει απ’ αυτό το κλάμα. Έχω δει ανθρώπους φτωχούς, πραγματικά αξιοζήλευτους. Έχω δει ζητιάνους, με αγιότητα και αρετή. Πραγματικά. Δίνεις σε κάποιο ζητιάνο κάτι, για να νιώσει κι αυτός μιας έκπληξη στη ζωή του και να νιώσει ωραία απ’ τη δική σου αγάπη, και να πει «Πω πω, τι ήταν αυτό το δώρο σήμερα!»…… Να θυμάσαι ότι όλα είναι καλά όπως γίνονται. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς και δεν πρέπει να κάνεις κάτι για να αλλάξεις τη ζωή σου.
Ό,τι μπορείς ν’ αλλάξεις, ά λ λ α ξ έ το. Ό,τι όμως βλέπεις ότι δεν γίνεται ν’ αλλάξει, αυτό δέξου το όπως γίνεται και θα ‘ναι ωραία η ζωή. Παρ’ όλο το σταυρό, τον πόνο και τα δάκρυα, ο Χριστός θα δώσει και σ’ εσένα τη δύναμη να δεις αλλιώς τα πράγματα, μεσ’ απ’ τα δικά του μάτια.Να θυμάσαι ότι κι ο ίδιος ο Χριστός δεν άλλαξε τον κόσμο! Διότι και σεισμοί π ά λ ι γίνονται και πόλεμοι π ά λ ι γίνονται , και κακίες και δυσκολίες α κ ό μ α υπάρχουν. Αυτά δεν άλλαξαν. Ίσχυαν και ισχύουν πάντα. Τι έκανε, όμως, ο Χριστός; Άλλαξε το β λ έ μ μ α μας. Άλλαξε τα μάτια μας και μας έμαθε να βλέπουμε α λ λ ι ώ ς τον κόσμο. Να βλέπουμε αλλιώς τα προβλήματα. Να δίνουμε νόημα και σκοπό και προοπτική σε αυτά που κάνουν του άλλους να απελπίζονται. Δεν θα ήθελα ποτέ ξανά να λάβω τέτοιο μήνυμα που μου ‘γραψε κάποιος πριν από καιρό: «Θέλω να πεθάνω. Τέλος».
Π ο τ έ δε θα το πεις εσύ αυτό, ποτέ δε θα ‘ρθει στο μυαλό σου, αν αγαπάς το Χριστό. Γιατί κοντά του θα κοιτάς πάντοτε την ελπίδα που θα ανατέλλει στην ψυχή σου.Εύχομαι τα λόγια αυτά, τα τόσο φτωχά, να κινήσουν κάπως την ψυχή σου και να σε δυναμώσουν. Να σε προβληματίσουν και να σε κάνουν να σταθείς δυνατός και δυνατή. Κι όταν προσεύχεσαι, κάνε προσευχή και για μένα τον αδύνατο, να συνεχίσουμε σωστά την πορεία της ζωής μας…

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ


Σήμερα, εορτάζουμε, όσους αγίασε το Άγιο Πνεύμα, τους Προπάτορες και Πατριάρχες, τους Προφήτες και ιερούς Αποστόλους, τους Μάρτυρες και τους Ιεράρχες, τους Ιερομάρτυρες και Οσιομάρτυρες, τους Όσιους και Δίκαιους και όλες γενικά τις άγιες Γυναίκες και τους υπόλοιπους ανώνυμους Αγίους.
Απολυτίκιον
Ήχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον λόγον
(Ποίημα Κυρίλλου πατριάρχου Κων/πόλεως)
Τών αγίων Πάντων οίκος ο πάνσεπτος, ουρανός ώς τις άλλος αστράπτει αίθριος, εν μέσω έχων τόν Χριστόν, ώς περ ήλιον λαμπρόν, τήν παρθένον Μαριάμ, σελήνην ως πλησιφαή, καί κύκλω καθάπερ άστρα, χορούς τε πάντων αγίων, αεί πρεσβεύοντας σωθήναι ημάς.

Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016

a1


Προς Εβραίους (ια΄ 33 – ιβ΄ 2)
Ἀδελφοί, οἱ πατέρες ἡμῶν, διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.
Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.
Τοιγάρουν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι' ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν.

Ἀπόδοση σε απλή γλώσσα
Ἀδελφοί, οἱ πατέρες μας, μὲ τὴν πίστιν ἀνέτρεψαν βασίλεια, ἔκαναν ἔργα δικαιοσύνης, ἐπέτυχαν τὴν πραγματοποίησιν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβησαν τὴν δύναμιν φωτιᾶς, διέφυγαν τὴν σφαγήν, ἔγιναν ἀπὸ ἀδύνατοι δυνατοί, ἔγιναν ἰσχυροὶ σὲ καιρὸν πολέμου, ἔτρεψαν εἰς φυγὴν παρατάξεις τῶν ἐχθρῶν. Γυναῖκες ἔλαβαν τοὺς νεκρούς των δι’ ἀναστάσεως, ἄλλοι δὲ ἐβασανίσθησαν καὶ δὲν ἐδέχθησαν νὰ ἀφεθοῦν ἐλεύθεροι, διὰ νὰ ἐπιτύχουν μίαν ἄλλην καλυτέραν ἀνάστασιν. Ἄλλοι ἐδοκιμάσθησαν μὲ ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστίγωσιν, ἀκόμη δὲ καὶ μὲ δεσμὰ καὶ φυλακήν. Ἐλιθοβολήθησαν, ἐπριονίσθησαν, ὑπέστησαν πολλὰς δοκιμασίας, ἐθανατώθησαν μὲ μάχαιραν, περιπλανῶντο φοροῦντες δέρματα προβάτων καὶ δέρματα αἰγῶν, ἐστεροῦντο, ὑπέφεραν θλίψεις καὶ κακουχίας, (ἄνθρωποι διὰ τοὺς ὁποίους δὲν ἦτο ἄξιος ὁ κόσμος), ἐπλανῶντο σὲ ἐρήμους καὶ σὲ βουνὰ, σὲ σπήλαια καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς.
Ὅλοι αὐτοί, ἂν καὶ εἶχαν καλὴν μαρτυρίαν διὰ τὴν πίστιν τους, δὲν ἔλαβαν ὅ,τι εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός, διότι εἶχε ὁ Θεὸς προβλέψει κάτι καλύτερον ἀναφορικῶς μ’ ἐμᾶς διὰ νὰ μὴ φθάσουν ἐκεῖνοι εἰς τὴν τελειότητα χωρὶς ἐμᾶς.
Ἑπομένως, ἀφοῦ ἔχομεν γύρω μας ἕνα τόσον μεγάλο σύννεφο ἀπὸ μάρτυρας, ἂς ἀποτινάξωμεν κάθε βάρος καὶ τὴν ἁμαρτίαν, ἡ ὁποία εὔκολα μᾶς ἐμπλέκει, καὶ ἂς τρέχωμεν μὲ ὑπομονὴν τὸ ἀγώνισμα τοῦ δρόμου ποὺ εἶναι ἐμπρός μας, μὲ τοὺς ὀφθαλμούς μας προσηλωμένους πρὸς τὸν ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν τῆς πίστεώς μας, τὸν Ἰησοῦν, ὁ ὁποῖος, χάριν τῆς χαρᾶς ποὺ τὸν ἀνέμενε, ὑπέμεινε σταυρόν, περιφρονήσας τὴν αἰσχύνην, καὶ κάθησε εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ.