Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Η ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ...

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά αυτές τις μέρες, συναντάς ανθρώπους από τα παλιά. Φίλους που έχεις να δεις χρόνια και καιρούς. Που η ζωή σας έφερε κάποτε κοντά και έπειτα σας χώρισε.

Αυτό ίσχυσε φέτος και για μένα. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης μου, συνάντησα έναν παλιό φίλο. Ένα πρόσωπο που είχα χάσει χρόνια καθ’ ότι οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει. Υποθετικά τουλάχιστον . Σε επίπεδο ιδεών. Μια και οι ιδέες χωρίζουν. Μονάχα η ζωή, η εμπειρία, το βίωμα ενώνει τις καρδιές. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες διαιρούν. Και στο ποσοστό που ο Χριστιανισμός δεν είναι βίωμα και ζωή, αλλά ιδεολογία τότε μας διαιρεί.
 fylakes_patron
Είχαμε χαθεί για χρόνια. Εκείνος παρέμεινε στον αναρχικό χώρο και εγώ εισήλθα στην εκκλησία. Όχι αντίθετοι χώροι. Πάνω κάτω ίδιους ψυχισμούς κουρνιάζουν στους κόλπους τους, αλλά αυτό αφήστε να το πούμε μια άλλη φορά.
Ανταλλάξαμε χαιρετισμό και ευχές και πιάσαμε μια σύντομη κουβέντα στα όρθια.
-Αδελφέ πως πέρασες αυτές τις μέρες, οικογενειακά;
-Εεεε σχεδόν, μου λέει, πάτερ.
-Πού αλλάξατε τον χρόνο, στο σπίτι έτσι με την οικογένεια και τους φίλους;
-Όχι πάτερ μου.
Μου είπε με δύναμη ψυχής.
-Αλλά πού;
-Στις φυλακές πάτερ, όπως κάθε χρόνο. Σύντροφοι αναρχικοί, μαζευόμαστε κάθε χρόνο έξω από τις φυλακές, τραγουδάμε, φωνάζουμε συνθήματα, βάζουμε μουσική και γενικότερα δημιουργούμε μια ωραία ατμόσφαιρα, συμπαράστασης, αλληλεγγύης, συντροφιάς και ελπίδας στους συνανθρώπους μας, που τέτοιες μέρες στερούνται το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου που είναι η ελευθερία του.
Είχα πραγματικά σαστίσει. Τα μάτια μου τον κοιτούσαν με θαυμασμό. Η καρδιά μου έχαιρε σε αυτά που άκουγε. Μια συγκίνηση και ελπίδα άνθισε μέσα μου. Ναι υπάρχουν ακόμη ευαίσθητες ψυχές. Καρδιές που αγαπούν. Που νιώθουν και μπορούν να αντιστέκονται.
Συγχρόνως ντράπηκα. Αισθάνθηκα λίγος. Μπροστά του, ένα τίποτα. Απέναντι στο Θεό υπόλογος. Στο Χριστό ανάξιος μαθητής του.
-Εσύ πάτερ πού άλλαξες χρόνο;
Τι να έλεγα. Ότι ήμουν στο σπιτάκι μου. Σαν ένας καλός χριστιανοαστός. Ότι αν ήμουν πραγματικός παπάς έπρεπε να ήμουν δίπλα στους κολασμένους αυτής της γης.
Τότε αυτομάτως στην σκέψη μου ήρθαν τα λόγια του Χριστού μας « Oύ πας ο λέγων μοι Kύριε Kύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ’ ο ποιών το θέλημα του πατρός μου.» Kατά Mατθαίο 7 (21).
Και μέχρι να συνέλθω έρχεται δεύτερο ράπισμα στην συνείδηση μου από τον λόγο Του Χριστού «και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης» Κατά Ιωάννη Κεφ. Ι΄ «16
Μέχρι που άκουσα να φωνάζει δυνατά μέσα μου ο Χριστός «εν φυλακή ήμην…» (Ματθ. 25, 36).
Και σας λέω τώρα εγώ, ποιος από τους δυο μας, είχε πραγματώσει στην ζωή του το θέλημα του Θεού; Ποιος είχε ενσαρκώσει το μήνυμα του Χριστού στην ζωή του;
Δεν με νοιάζει τι λέει και τι πιστεύει ένας αναρχικός. Εμένα σαν παπά με δίδαξε, με έλεγξε όχι με τις ιδέες του, αλλά με το βίωμα του. Με τη ζωή και πράξη του.
Την ώρα που τα εκατομμύρια των αστικοχριστιανών στην ορθόδοξη Ελλάδα, έτρωγαν την γεμιστή γαλοπούλα τους, την ώρα που οι χοροί και τα γλέντια καλά κρατούσαν μια χούφτα ανθρώπων που τους φωνάζουν «αλήτες» σε κάθε πόλη της Ελλάδος, παρέμειναν μέσα στο κρύο έξω από τις φυλακές, για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου με τα φυλακισμένα αδέλφια μας, τους συνανθρώπους μας, εκείνους για τους οποίους ο Χριστός είπε «ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με….».
Τότε για ακόμη μια φορά ήχησαν μέσα μου τα λόγια του Γέροντος Κορνηλίου «παιδί μου έρχονται κάποιες πόρνες στην εξομολόγηση που θέλω να πέσω στα πόδια τους και ευλαβικά να ασπαστώ τα ευλογημένα χέρια τους…..».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ




Ο Μέγας Βασίλειος ήταν δεσπότης της Καισαρείας και ζούσε αρμονικά με τους συνανθρώπους του, με αγάπη, κατανόηση και αλληλοβοήθεια.
Κάποια μέρα όμως, ένας αχόρταγος στρατηγός – τύραννος της περιοχής, ζήτησε να του δοθούν όλοι οι θησαυροί της πόλης της Καισαρείας, αλλιώς θα πολιορκούσε την πόλη για να την κατακτήσει και να την λεηλατήσει.
Ο Μέγας Βασίλειος ολόκληρη τη νύχτα προσευχόταν να σώσει ο Θεός την πόλη. Ξημέρωσε η νέα μέρα και ο στρατηγός αποφασισμένος με το στρατό του περικύκλωσε αμέσως την Καισαρεία.
Μπήκε με την ακολουθία του και ζήτησε να δει το Δεσπότη, ο οποίος βρισκόταν στο ναό και προσευχόταν. Με θράσος και θυμό ο αδίστακτος στρατηγός απαίτησε το χρυσάφι της πόλης καθώς και ότι άλλο πολύτιμο υπήρχε στην πόλη. Ο Μέγας Βασίλειος απάντησε ότι οι άνθρωποι της πόλης του δεν είχαν τίποτε άλλο πέρα από πείνα και φτώχια, δεν είχαν να δώσουν τίποτε αξιόλογο στον άρπαγα στρατηγό.
Ο στρατηγός με το που άκουσε αυτά τα λόγια θύμωσε ακόμα περισσότερο και άρχισε να απειλεί τον Μέγα Βασίλειο ότι θα τον εξορίσει πολύ μακριά από την πατρίδα του ή κι ακόμη μπορεί να τον σκοτώσει.
Οι Xριστιανοί της Καισαρείας αγαπούσαν πολύ το Δεσπότη τους και θέλησαν να τον βοηθήσουν. Μάζεψαν λοιπόν από τα σπίτια τους ότι χρυσαφικά είχαν και του τα πρόσφεραν, ώστε δίνοντάς τα στο σκληρό στρατηγό να σωθούν. Στο μεταξύ ο ανυπόμονος στρατηγός κόντευε να σκάσει από το κακό του. Διέταξε αμέσως το στρατό του να επιτεθεί στο φτωχό λαό της πόλης.
Ο Δεσπότης, ο Μέγας Βασίλειος, που ήθελε να προστατέψει την πόλη του προσευχήθηκε και μετά παρουσίασε στο στρατηγό ότι χρυσαφικά είχε μαζέψει μέσα σε ένα σεντούκι. Τη στιγμή όμως που ο στρατηγός πήγε να ανοίξει το σεντούκι και να αρπάξει τους θησαυρούς, με το που ακούμπησε τα χέρια του πάνω στα χρυσαφικά έγινε το θαύμα! Όλοι οι συγκεντρωμένοι είδαν μια λάμψη και αμέσως μετά έναν λαμπρό καβαλάρη να ορμάει με το στρατό του επάνω στον σκληρό στρατηγό και τους δικούς του. Σε ελάχιστο χρόνο ο κακός στρατηγός και οι δικοί του αφανίστηκαν. Ο λαμπρός καβαλάρης ήταν ο Άγιος Μερκούριος και στρατιώτες του οι άγγελοι.
Έτσι σώθηκε η πόλη της Καισαρείας.
Τότε ο Μέγας Βασίλειος βρέθηκε σε δύσκολη θέση! Θα έπρεπε να μοιράσει τα χρυσαφικά στους κατοίκους της πόλης και η μοιρασιά να είναι δίκαιη, δηλαδή να πάρει ο καθένας ό,τι ήταν δικό του. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο. Προσευχήθηκε λοιπόν ο Μέγας Βασίλειος και ο Θεός τον φώτισε τι να κάνει. Κάλεσε τους διακόνους και τους βοηθούς του και τους είπε να ζυμώσουν ψωμάκια, όπου μέσα στο καθένα ψωμάκι θα έβαζαν και λίγα χρυσαφικά. Όταν αυτά ετοιμάστηκαν, τα μοίρασε σαν ευλογία στους κατοίκους της πόλης της Καισαρείας.
Στην αρχή όλοι παραξενεύτηκαν, μα η έκπληξή τους ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν κάθε οικογένεια έκοβε το ψωμάκι αυτό κι έβρισκε μέσα τα χρυσαφικά της.
Ήταν λοιπόν ένα ξεχωριστό ψωμάκι, η βασιλόπιτα που έφερνε στους ανθρώπους χαρά κι ευλογία μαζί. Από τότε φτιάχνουμε κι εμείς τη βασιλόπιτα με το φλουρί μέσα, την πρώτη μέρα του χρόνου, τη μέρα του Αγίου Βασιλείου!
Αποτέλεσμα εικόνας για βασιλοπιτα
Η βασιλόπιτα έχει πάντα την πρώτη θέση στο Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, πλάι στους κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, τις δίπλες και τα άλλα γλυκά.

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ!




«Μην ακούς τους άλλους, εσύ προσπάθησε να ζήσεις την ζωή», είπα σε ένα νεαρό παιδί το οποίο με κοίταξε γεμάτο έκπληξη. «Πάτερ, αυτό που μου προτείνεται δεν είναι και πολύ πνευματικό…» μου είπε. «Γιατί το λες αυτό»;απάντησα. Ο νέος με κοίταξε με απορία και μου είπε: «Όταν λέτε να ζήσω την ζωή, είναι σαν να μου λέτε να την γλεντήσω. Αυτό δεν εννοείται»;
Η παρεξήγηση λύθηκε αργότερα όταν του εξήγησα τί εννοούσα. Το δυστύχημα είναι ότι έπρεπε να εξηγήσω αυτό που είπα διότι είχε παρεξηγηθεί αλλά συνάμα διαπίστωνα ότι αυτή η έκφραση «ζήσε την ζωή» παραπέμπει αμέσως σε μια πρόταση ζωής γεμάτη αμαρτία και πνευματική κατάπτωση.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, διότι νομίζω όλοι μας παρεξηγούμε την παραπάνω φράση που χρησιμοποίησα…
Πρωτίστως θα πρέπει να καταλάβουμε τί είναι η ζωή και τί εννοούμε εμείς οι χριστιανοί όταν λέμε ότι πρέπει να την ζήσουμε.
Δυστυχώς ο χριστιανικός κόσμος σιωπηρά παραδέχεται με την στάση του απέναντι στο «ζήσε την ζωή» ότι ο χριστιανός δεν πρέπει να «ζει την ζωή»! Και όμως ο χριστιανός καλείται να Ζήσει την ζωή ώστε να βρει την Ζωή.
Όπως εξήγησα και στον νεαρό με τον οποίο συζήτησα με αφορμή αυτή την παρεξήγηση, ο χριστιανός είναι ο άνθρωπος ο οποίος αντιλαμβάνεται την ζωή ως δώρο, ως την δυνατότητα που του έδωσε ο Θεός ώστε όχι απλά να ζήσει κάποια χρόνια επίγειας ευτυχίας αλλά να φτάσει στην θέωση. Καλείται λοιπόν ο χριστιανός να ζήσει την ζωή, δηλαδή να ζήσει κάθε στιγμή του επιγείου του βίου με ενθουσιασμό όχι για την αμαρτία και την ικανοποίηση των παθών του, αλλά με τον ενθουσιασμό που του προσφέρει το «κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση».
Βεβαίως όταν ο άνθρωπος αποξενωθεί από τον Θεό νομίζει ότι για να «ζήσει την ζωή» θα πρέπει να απολαύσει κάθε αισθητή ηδονή που μπορεί να του προσφέρει ο φθαρτός κόσμος και όχι να βιώνει κάθε στιγμή της ζωής του σαν δώρο από τον Θεό ο οποίος τον καλεί να ζήσει με την προοπτική της αιωνιότητος.
Είναι λοιπόν λυπηρό να θεωρούμε ότι η χριστιανική ζωή είναι μια ζωή νεκρή, μονότονη, γκρίζα. Το αντίθετο θα έλεγα. Η χριστιανική ζωή είναι η πιο «ζωντανή ζωή», γιατί; Διότι πηγάζει και αντλεί δύναμη από την Ζωή που είναι ο Χριστός.
Χριστιανική ζωή δεν σημαίνει κατήφεια, σοβαροφάνεια, καθωσπρεπισμός, μάτια αυστηρά, βλέμματα κατσουφιασμένα, «πρέπει» και «όχι». Χριστιανική ζωή σημαίνει ελευθερία, χαρά, ενθουσιασμός, πραότητα, ταπείνωση, συγχώρεση, αγάπη…σημαίνει «ΝΑΙ» στην Ζωή, σημαίνει «ΝΑΙ» στην αιώνια ζωή.
Ο χριστιανός Ζει την ζωή για να βρει την Ζωή διαμέσου της χριστιανικής άσκησης η οποία δεν καλλιεργεί την μιζέρια αλλά την πνευματική σπιρτάδα που ο κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να έχει. Εάν γίνεται κάτι διαφορετικό (διαμέσου της χριστιανικής ασκήσεως) ο χριστιανός θα πρέπει να εξετάσει τα κίνητρα της άσκησής του τα οποία μάλλον έχουν εγκλωβιστεί στο «γράμμα του νόμου».
Ο χριστιανός θα πρέπει να μην είναι παθητικός θεατής της ζωής του. Και αυτό δυστυχώς γίνεται συχνά. Πότε; Όταν ο άνθρωπος δουλώνεται στα πάθη. Γίνεται μ’αυτόν τον τρόπο μαριονέτα των αδυναμιών του, με αποτέλεσμα να ζει όχι για την επίτευξη του σκοπού ύπαρξής του, που είναι η κατά Χάριν θέωση, αλλά για να ικανοποιεί τις ακόρεστες επιθυμίες του. Αυτός ο άνθρωπος δεν ζει την ζωή. Υπάρχει απλά για να υπακούει στον κόσμο της πτώσης και της φθοράς. Αυτός ο άνθρωπος κινείται μέσα στο κενό που προκαλεί η οδύνη που ακολουθεί κάθε αισθητή ηδονή παρατηρώντας την ζωή του να περνά και να κατευθύνεεται όχι στην Ζωή αλλά στον θάνατο.
Ο χριστιανός θα πρέπει να «γλεντά», εάν είναι εφικτό, κάθε ημέρα, πίνοντας και τρώγοντας Σώμα και Αίμα Χριστού, συμμετέχοντας στο πνευματικό πανηγύρι της Θείας Λειτουργίας, θωπεύοντας το Άκτιστο και μετέχοντας στην Χάρη.
Η χριστιανική ζωή είναι το πρότυπο ζωής, είναι η ζωή διαμέσου της Ζωής και γι΄αυτό ο χριστιανός καλείται να Ζήσει την ζωή δηλαδή να ζει εν Χριστώ, να ζει δηλαδή δια του Χριστού και για τον Χριστό ώστε να γίνει από αυτήν την ζωή αιώνιος μέτοχος της Ζωής.
αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΠΟΝΤΟΥ


ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΙΚΑΡΙΑΣ


ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΕΛΑΝΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΑΣ



Τη μνήμη της Οσίας Μελάνης της Ρωμαίας τιμά σήμερα, 31 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.

Η Οσία Μελάνη η Ρωμαία έζησε στα χρόνια που βασιλιάς ήταν ο Ονώριος. Οι γονείς της, ήταν ευγενείς και πλούσιοι, την πάντρεψαν σε μικρή ηλικία και απέκτησε δύο παιδιά. Όμως μεγάλες δοκιμασίες και πίκρες την περίμεναν. Την μητρική της καρδιά σπάραξε ο θάνατος των δύο παιδιών της.
Μετά από λίγο και εντελώς ξαφνικά, πέθανε ο σύζυγος της. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτα, χάνει και τους γονείς της. Οι στιγμές που περνά είναι πολύ δύσκολες. Ποιος θα την παρηγορήσει; Μα ποιος άλλος;
Ο Λόγος του Θεού, που λέει: «Τη έλπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερουντες» (Προς Ρωμαίους, ιθ’ 12).
Δηλαδή, η ακλόνητη ελπίδα σας στα μέλλοντα αγαθά, να σας γεμίζει χαρά και να σας ενισχύει για να δείχνετε υπομονή στη θλίψη.
Και να επιμένετε στην προσευχή, συνεχίζει ο Λόγος του Θεού, από την οποία θα λαμβάνετε σπουδαία βοήθεια στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής σας. Έτσι, και η Μελάνη, αδιάφορη για τις κοσμικές απολαύσεις, πήγε σε ένα εξοχικό της κτήμα, όπου αφοσιώθηκε στη μελέτη και την προσευχή.
Εκεί επίσης καλλιγραφούσε Ιερά βιβλία και τα έδινε να τα διαβάζουν οι πιστοί. Διέθεσε όλη της την περιουσία για την ανακούφιση των φτωχών και των ασθενών. Και αφού επισκέφτηκε πολλλά μέρη βοηθώντας τους πάσχοντες, κατέληξε στην Ιερουσαλήμ, όπου και παρέδωσε τη ψυχή της στο Κύριο, άρρωστη από πλευρίτιδα. Εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!
Απολυτίκιο:
Οσίως ανύσασα, των αρετών την οδόν, τω Λόγω νενύμφευσαι, ω Ανυσία σεμνή, και χαίρουσα ήθλησας, αίγλη δε απαθείας, λαμπρυνθείσα Μελάνη, ήστραψας εν τω κόσμω, αρετών λαμπηδόνας, και νυν ημίν ιλεούσθε, Χριστόν τον Κύριον.

Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ(ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ)



    
Ἀποκαλυπτική φαίνεται στό βάθος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Τό περιεχόμενό της, οἱ ἀλήθειες καί ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο αὐτές ἐκφράζονται, μᾶς ὁδηγοῦν στόν ἴδιο τό Θεό. Αὐτός εἶναι στήν πραγματικότητα ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δρᾶ καί ἐνεργεῖ.
Ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος, ὅταν γράφει «ρχή το Εαγγελίου ησο Χριστο, Υο τοΘεο», θέλει νά φανερώσει τό σχέδιο τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον ἔγινε γνωστό διά τῶν προφητειῶν. Αὐτές οἱ προφητεῖες ἐκπληρώνονται στό πρόσωπο τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ὁ ὁποῖος κλείνει τήν παλαιά ἐποχή καί στέκεται στήν ἀρχή τῆς νέας ἐποχῆς τοῦ Μεσσία.
«ρχή το Εαγγελίου» ἔγινε ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Εἶναι ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ πού στέλνεται πρίν ἀπό τόν Χριστό (γιά νά προετοιμάσει τήν ὁδό τοῦ Κυρίου). Εἶναι ἀκόμη, κατά τόν Προφήτη Ἡσαΐα, «ἡ φωνή ἑνός ἀνθρώπου πού φωνάζει στήν ἔρημο καί καλεῖ τούς ἀνθρώπους νά ἑτοιμάσουν τήν ὁδό τοῦ Κυρίου». Τούς καλεῖ νά ἑτοιμαστοῦν γιά νά ὑποδεχθοῦν τόν Μεσσία.
Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος «ν ν τας ρήμοις» καί ὕστερα ἀπό πνευματική προετοιμασία, νηστεία καί προσευχή, κατ’ ἐντολή ἦρθε στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου καί ἄρχισε νά κηρύττει μετάνοια καί νά βαπτίζει τούς Ἰουδαίους. Ἡ ἀσκητική του ἐμφάνιση (φοροῦσε ἕνα ἔνδυμα κατασκευασμένο ἀπό τρίχες καμήλου καί στή μέση του μιά δερμάτινη ζώνη), καθώς καί ἡ τροφή του (μέλι ἄγριο καί χόρτα), συνθέτουν τήν προφητική του μορφή. Τό προφητικό του κήρυγμα εὑρίσκει ἀπήχηση στό λαό, καθώς ἀπό τήν Ἰουδαία καί τά Ἱεροσόλυμα πηγαίνουν ἄνθρωποι στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου νά δοῦν καί νά ἄκούσουν τόν προφήτη. Οἱ λόγοι του συγκινοῦν τίς καρδιές καί πολλοί ὁδηγοῦνται σέ μετάνοια. Ἀπόδειξη τῆς μετανοίας τους, τῆς ἐπιστροφῆς τους στό Θεό, ἦταν ἡ ἐξομολόγηση, τήν ὁποῖα ἀκολουθοῦσε τό βάπτισμα στόν Ἰορδάνη ποταμό.
Ἀνάμεσα στά πλήθη ἦσαν καί Φαρισαῖοι καί Γραμματεῖς. Πολλοί ἀπ’ αὐτούς ἔμειναν ἁπλοί θεατές. Δέν πίστεψαν στό κήρυγμα τοῦ Προδρόμου καί ἀπέρριψαν τό βάπτισμα τῆς μετανοίας. Ἔτσι, οἱ ἴδιοι προδιέγραψαν γιά ἀργότερα τή στάση τους ἀπέναντι στό Χριστό. Ὅταν ρώτησε ὁ Κύριος τούς Φαρισαίους: «Τό βάπτισμα ωάννου πόθεν ν, ξ ορανο ξ’ νθρώπων», αὐτοί σκέπτοντο πονηρά. Ἄν ἀπαντοῦσαν «ξ νθρώπων» φοβοῦνταν τά πλήθη μήπως τούς λιθοβολήσουν, διότι ἔλεγαν ὅλοι θεωροῦσαν τόν Ἰωάννη προφήτη. Κι ἄν ποῦμε ὅτι ἦταν ἀπό τόν Θεό, θά τούς ρωτοῦσε τότε: «Γιατί, λοιπόν, δέν πιστεύσατε;». Γι’ αὐτό εἶπαν ὅτι δέν γνωρίζουν. Ὁ λαός, ὅμως, συνέλαβε σωστά τό μήνυμα καί ἔτρεχε στήν ἔρημο, ὅπου ἄκουε τήν ἐλπίδα του καί τήν πίστη του στίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἐρχόμενο Μεσσία.
Τά λόγια τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, «ρχή το Εαγγελίου ησο Χριστο»παρουσιάζουν κάποια ἐπικαιρότητα. Πλησιάζουμε στήν ἀρχή τοῦ νέου χρόνου. Ἡ διάκριση βέβαια αὐτή τοῦ χρόνου σέ παλιό καί νέο εἶναι συμβατική. Τήν δεχόμεθα, ὅμως, ὅπως ἐπικράτησε. Ἔτσι κατά τήν ἀρχή τοῦ χρόνου διατυπώνονται εὐχές καί λαμβάνονται ἀποφάσεις πού ἔχουν σχέσεις μέ τήν οἰκονομική, κοινωνική καί πνευματική ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Στίς πρῶτες ἡμέρες τοῦ χρόνου ἡ Ἐκκλησία παρουσιάζει τήν ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐμεῖς, πού ἀφήσαμε τόν παλαιό χρόνο καί περάσαμε στό νέο χρόνο, τί θά θά θέσουμε ὡς ἀρχή, ὡς θεμέλιο στή ζωή μας μέσα στό νέο χρόνο; Τί ἄλλο, ἐκτός ἀπό τό Εὐαγγέλιο, εἶναι καλύτερο θεμέλιο γιά νά οἰκοδομήσουμε τήν ζωή μας στό παρόν ἀλλά καί στό μέλλον;
Τό Εὐαγγέλιο, λοιπόν, θεμέλιο τῆς προσωπικῆς ζωῆς, τῆς οἰκογένειας, τῆς κοινωνίας, τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου. Τό Εὐαγγέλιο ἀρχή καί θεμέλιο τῆς ζωῆς μας. Κέντρο τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός πού κηρύττει, θαυματουργεῖ, πάσχει καί ἀνασταίνεται. Εἶναι ἀκόμη ὁ Ἰησοῦς, αὐτός, τόν ὁποῖο κηρύττουν οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἄγιοι Πατέρες καί ἡ Ἐκκλησία ἀδιάκοπα, μέχρις ὅτου κηρυχθεῖ τό Εὐαγγέλιο «πάση τ κτίσει», δηλαδή σ’ ὅλο τόν κόσμο.
Τό Εὐαγγέλιο ἀποτελεῖ ἀρχή καί θεμέλιο τῆς ζωῆς μας. Ὅσοι ἐφάρμοσαν τό Εὐαγγέλιο ἄλλαξαν οὐσιαστικά, ξεπέρασαν τόν πόνο καί τίς θλίψεις, ἔδωσαν νόημα στή ζωή τους καί ἀνεδείχθησαν ἀκόμη καί ἅγιοι. Ἀλλά καί ἔθνη, πού ἐφάρμοσαν τό Εὐαγγέλιο σ’ ὅλους τούς τομεῖς τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, στήν Δικαιοσύνη, στήν Παιδεία, στήν Τέχνη, στήν Πολιτική, στήν Οἰκονομία δημιούργησαν πολιτισμό καί εὐημερία.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
ἀφήνοντας τόν παλαιό χρόνο μαζί μέ τόν παλαιό ἄνθρωπο, ἄς προχωρήσουμε στό νέο χρόνο μέ ἄρχή καί θεμέλιο στή ζωή μας τό Εὐαγγέλιο, γιά νά γίνουμε Καινή Κτίση, ἐνωμένοι μέ τή στρατιά τῶν Ἁγίων πού δέχθηκαν τό Εὐαγγέλιο καί ἀγωνίσθηκαν γιά τήν ἐπικράτηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς. Ἀμήν.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 31/12/2017-ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ










     
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ Κατά Μάρκον (α΄ 1 – 8)
Ἀρχὴ τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ὡς γέγραπται ἐν τοῖς προφήταις, ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου· φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ, ἐγένετο Ἰωάννης βαπτίζων ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Καὶ ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν πᾶσα ἡ Ἰουδαία χώρα καὶ οἱ Ἱεροσολυμῖται, καὶ ἐβαπτίζοντο πάντες ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν.
Ἦν δὲ ὁ Ἰωάννης ἐνδεδυμένος τρίχας καμήλου καὶ ζώνην δερματίνην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ, καὶ ἐσθίων ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον. Καὶ ἐκήρυσσε λέγων· ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς κύψας λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ.
Ἐγὼ μὲν ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι, αὐτὸς δὲ βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Ἡ ἀρχὴ τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἔγινε σύμφωνα μὲ ἐκεῖνο ποὺ εἶναι γραμμένον εἰς τοὺς προφήτας: Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὶν ἀπὸ σέ, ὁ ὁποῖος θὰ πρετοιμάσῃ τὸν δρόμον σου ἐμπρός σου. Φωνὴ ἕνὸς ποὺ φωνάζει εἰς τὴν ἔρημον· ἐτοιμάσατε τὴν ὁδὸν τοῦ Κυρίου, κἀμετε ἴσιους τοὺς δρόμους του. Ἐμφανίσθηκε ὁ Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος ἐβάπτιζεν εἰς τὴν ἔρημον καὶ ἐκήρυττε βάπτισμα μετανοίας πρὸς συγχώρησιν τῶν ἀμαρτιῶν. Καὶ ἐρχότανε πρὸς αὐτὸν ὁλόκληρη ἡ χώρα τῆς Ἰουδαίας καὶ οἱ κάτοικοι τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐβαπτίζοντο ὅλοι ἀπὸ αὐτὸν εἰς τὸν Ἰορδάνην ποταμόν, ἀφοῦ ἐξωμολογοῦντο τὰς ἁμαρτίας των.
Ὁ Ἰωάννης ἐφοροῦσε ἔνδυμα ἀπὸ τρίχες καμήλου καὶ δερμάτινην ζώνην γύρω ἀπὸ τὴν μέσην του καὶ ἔτρωγε ἀκρίδες καὶ ἄγριο μέλι. Ἐκήρυττε καὶ ἔλεγε, «Ἔρχεται ὕστερα ἀπὸ ἐμὲ ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ ἐμὲ καὶ τοῦ ὁποίου δὲν εἶμαι ἱκανὸς νὰ σκύψω καὶ νὰ λύσω τὰ λουριὰ ἀπὸ τὰ ὑποδήματά του.
Ἐγὼ σᾶς ἐβάπτισα μὲ νερό, αὐτὸς ὅμως θὰ σᾶς βαπτίσῃ μὲ Ἅγιον Πνεῦμα».

ΝΗΦΕ ΕΝ ΠΑΣΙ


Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά και φιλοπερίεργα όντα. Μας ενδιαφέρει το περιβάλλον μας, ο κόσμος μας, οι ειδήσεις για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Και είμαστε σε εγρήγορση, διότι θέλουμε να μην μας διαφύγει κάτι από την ζωή. Θέλουμε να έχουμε άποψη. Αυτός είναι και ο δρόμος και ο τρόπος του πολιτισμού μας. Από την μία οι πληροφορίες που είναι πάμπολλες και τις προσλαμβάνουμε διά του Διαδικτύου, αλλά και της τηλεόρασης. Από την άλλη η καταιγίδα της διαφήμισης και του καταναλωτικού πολιτισμού, που μας οδηγούν να θέλουμε να δοκιμάσουμε τι μας παρέχεται και ως εμπειρία και ως κτήμα και ως μέσο καταξίωσης στην κοινωνία με τους άλλους. Γιατί η εγρήγορση δεν έχει να κάνει μόνο με την παρατήρηση και την γνώση. Έχει να κάνει πρωτίστως με την εμπειρία της μετοχής σε ό,τι μας παρέχεται. Συνοδεύεται από την επιθυμία να μην υστερούμε. Να μην μένουμε στο χτες και στην μοναξιά, αλλά να προλαμβάνουμε το σήμερα, που για τον κόσμο μας είναι το παν. 
Η Εκκλησία μας μιλά για μία άλλη εγρήγορση. “Νήφε εν πάσι” (ΒΤιμ. 4,5). “Να είσαι άγρυπνος σε όλα”, λέει ο απόστολος Παύλος στον μαθητή του Τιμόθεο. Μία προτροπή ισχυρή. Να είναι ο Τιμόθεος άγρυπνος σε όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο και απειλούν την παρουσία της πίστης και την αλήθειά της. “Έσται καιρός ότε οι άνθρωποι της υγιαινούσης διδασκαλίας ουκ ανέξονται, αλλά κατά τας επιθυμίας τας ιδίας εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν, και από μεν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν, επί δε τους μύθους εκτραπήσονται” (Β Τιμ. 4, 3-4). “Θα έρθει καιρός που οι άνθρωποι δεν θα ανέχονται την σωστή διδασκαλία, αλλά θα συγκεντρώνουν γύρω τους πλήθος από διδασκάλους που να ταιριάζουν με τις επιθυμίες τους, για ν ακούνε αυτά που τους αρέσουν, θα κλείνουν τ αυτιά τους στην αλήθεια και θα στρέφονται στα παραμύθια”.
Αυτός ο καιρός φαίνεται να υφίσταται ακόμη πιο έντονα στις μέρες μας. Παραδιδόμαστε οι άνθρωποι στο δόγμα του πολιτισμού μας που είναι η ικανοποίηση κάθε επιθυμίας, αδιάφορα αν αυτή αντιστρατεύεται το θέλημα του Θεού που είναι η αγάπη, αρκεί να αισθάνεται ευχαρίστηση το εγώ του ανθρώπου, σωματικά και ψυχικά.  Και έχουμε αφήσει να δημιουργηθεί γύρω μας ένα πλέγμα ιδεών και διδασκαλιών οι οποίες αποθεώνουν αυτή την διδασκαλία: “να εκπληρώνουμε άμεσα και με κάθε κόστος τις επιθυμίες μας”. Και είναι ευχάριστη αυτή η διδαχή στ αυτιά μας. Και κλείνουμε οι άνθρωποι τ αυτιά μας στην αλήθεια που είναι ο Χριστός και στρεφόμαστε στα παραμύθια των καιρών μας:  ότι θα ζούμε για πάντα, ότι ευτυχισμένοι είμαστε μόνο αν κάνουμε ό,τι θέλουμε κι αν έχουμε όποιον και όποια θέλουμε, ότι δεν υπάρχει αιωνιότητα, ότι τα πάντα είναι θέμα του μυαλού μας, κατασκευάσματά του, ότι δεν χρειάζεται να πιστεύουμε σε κανέναν θεό, αλλά μόνο στον εαυτό μας.
Η εγρήγορση λοιπόν της Εκκλησίας μας είναι η απάντηση σ αυτά και σε άλλα παραμύθια. Η εγρήγορση ξεκινά από την επίγνωση του κριτηρίου της πίστης στον Θεό, δηλαδή της εξέτασης των πάντων μέσα από αυτήν.  Τι μας απομακρύνει από τον Θεό και τι μας φέρνει πιο κοντά σ Αυτόν είναι το ερώτημα στο οποίο η πίστη απαντά. Και η απάντηση κινείται σε τρία επίπεδα: το υπαρξιακό, το κοινωνικό, το εκκλησιαστικό. Κάθε συνάντηση, κάθε σχέση, κάθε πράξη άραγε αντανακλούν την δίψα της ύπαρξης για ζωή αιώνια κοντά στον Θεό;  Για αλλιώτικη θέαση του χρόνου της ζωής μας; Για υπέρβαση του πνευματικού θανάτου που φέρνει η αυτονόμηση του θελήματός μας από το θέλημα του Θεού;  Αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο, στην σχέση με τον πλησίον, κάθε σκέψη, κάθε πράξη, κάθε σχέδιο, κάθε κίνηση και προτίμηση πόσο μπορούν να αντανακλούν την δίψα για μία αγάπη βαθιά και δοτική προς τον πλησίον;  Από το χαμόγελο και την ευγένεια, μέχρι την κατανόηση και την συγχώρεση του άλλου, από την έγνοια της προσφοράς μέχρι την αλήθεια, όπως την κατανοούμε, έναντί του όλα αυτά είναι σημεία εγρήγορσης. Και βεβαίως η μετοχή μας στον εκκλησιαστικό τρόπο ζωής, αυτόν που ξεκινά από την αυτογνωσία, την αυτοκριτική και την αυτομεμψία και ολοκληρώνεται με την μετοχή στο μυστήριο της σχέσης με τον Χριστό, δηλαδή μιας αγάπης που δεν εξαντλείται στα όρια του ορθολογιστικού, αλλά αφήνεται στην εμπιστοσύνη σε έναν Θεό, που κάποτε δείχνει και να σιωπά. 
Η εγρήγορση έχει ως κέντρο της τους λογισμούς μας, οι οποίοι εύκολα προσβάλλονται από τους μύθους του κόσμου, αλλά και από τις δικές μας αδυναμίες, τα δικά μας πάθη. Οι λογισμοί μας συχνά γίνονται υπηρέτες του δαιμονικού πνεύματος της αυτοθέωσης, το οποίο συνδυάζεται με την ταχύτητα με την οποία επιτίθεται στον νου μας. Προϋπόθεση της νήψης είναι η σχετική ησυχία, να μπορούμε να αφουγκραστούμε τον εαυτό μας, να προσευχηθούμε, να εφαρμόσουμε τα κριτήρια της πίστης σε κάθε σενάριο το οποίο ο εμπαθής λογισμός μας βάζει, για να μας χωρίσει από τον Θεό και τον πλησίον. Κατ αυτόν τον τρόπο και ο χρόνος μας νοηματοδοτείται αλλιώς. Γίνεται προσμονή και βίωση της εμπειρίας του Επιφανέντος Θεού, δηλαδή χαρά και αγάπη, ακόμη και στις δυσκολίες. Βεβαίως όλα αυτά δεν γίνονται μαγικά, ούτε άκοπα, ούτε χωρίς θυσίες. Ίσως η κυριότερη να είναι η απόφασή μας να μην ταυτιστούμε με το κοσμικό πνεύμα της άρνησης της αλήθειας, η οδός της απόρριψης διδασκαλιών αλλά και επιθυμιών που μας χωρίζουν υπαρξιακά, κοινωνικά και εκκλησιαστικά από τον Θεό και τον πλησίον.
Καθώς εισερχόμαστε στον νέο χρόνο ας προχωρήσουμε στην οδό της εγρήγορσης. Είναι και οδός αντίστασης στο παραμύθι του κόσμου ότι μπορούμε χωρίς Θεό, μπορούμε χωρίς κόπο, μπορούμε χωρίς αγάπη. Και η παρουσία του επιφανέντος Θεού θα μας ευλογεί και θα μας αγιάζει!

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 31/12/2017



Τέκνον Τιμόθεε, νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον. Ἐγὼ γὰρ ἤδη σπένδομαι, καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε.
Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ.
Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Τέκνον Τιμόθεε, νὰ εἶσαι σώφρων εἰς ὅλα, κακοπάθησε, κάμε ἔργον εὐαγγελισμοῦ, τὴν ὑπηρεσίαν σου κάνε εἰς τὴν ἐντέλειαν. Ἐγὼ εἶμαι ἔτοιμος νὰ χύσω τὸ αἷμά μου σὰν σπονδὴν καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἀναχωρήσεώς μου ἔφθασε.
Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἀγωνίσθηκα, τὸν δρόμον ἐτελείωσα, τὴν πίστιν ἐτήρησα καὶ τώρα πλέον μοῦ ἀπομένει τὸ στεφάνι τῆς δικαιοσύνης, τὸ ὁποῖον θὰ μοῦ δώσῃ ὁ Κύριος κατ’ ἐκείνην τὴν Ἡμέραν, ὁ δίκαιος κριτής, ὄχι μόνον δὲ εἰς ἐμὲ ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλους ποὺ θὰ ἔχουν ἀγαπήσει τὴν ἐμφάνισίν του.

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΝΥΣΙΑΣ ΕΚ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ



Τη μνήμη της Αγίας και Οσιομάρτυρος Ανυσίας εκ Θεσσαλονίκης τιμά σήμερα, 30 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.
Η Αγία Ανυσία, έζησε επί αυτοκρατορίας Διοκλητιανού 298 μ.Χ. Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και ήταν θυγατέρα γονέων ευσεβών και πολύ πλουσίων.
Όταν πέθαναν οι γονείς της, η Αγία Ανυσία στάθηκε κυρία του εαυτού της. Ούτε τα πλούτη που κληρονόμησε τη μέθυσαν, ούτε η ορφάνια της την παρέσυρε. Αλλά με φρόνηση και εγκράτεια, προσπαθούσε πάντα να μαθαίνει «τι εστίν ευάρεστον τω Κυρίω».
Τι δηλαδή, είναι ευχάριστο και ευπρόσδεκτο στον Κύριο. Η ευσέβειά της αυτή, την έκανε γνωστή στους ειδωλολάτρες. Μια φορά λοιπόν, ενώ πήγαινε στην Εκκλησία, τη συνάντησε κάποιος ειδωλολάτρης στρατιώτης.
Αφού την έπιασε βίαια, την έσυρε στους βωμούς των ειδώλων και την πίεζε να θυσιάσει στους Θεούς.
Η Ανυσία ομολόγησε ότι πιστεύει στον Ένα και Αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, και Αυτόν αγωνίζεται να ευχαριστεί κάθε μέρα. Ο στρατιώτης εξαγριωμένος, άρχισε να βλασφημεί το Θεό και τότε η Αγία τον έφτυσε στο πρόσωπο. Ντροπιασμένος αυτός, έσυρε το σπαθί του και διαπέρασε τα πλευρά της. Έτσι η Αγία Ανυσία, παρέδωσε μαρτυρικά την ψυχή της στον Κύριο.
Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Οσίως ανύσασα, των αρετών την οδόν, τω Λόγω νενύμφευσαι, ω Ανυσία σεμνή, και χαίρουσα ήθλησας, αίγλη δε απαθείας, λαμπρυνθείσα Μελάνη, ήστραψας εν τω κόσμω, αρετών λαμπηδόνας, και νυν ημίν ιλεούσθε, Χριστόν τον Κύριον.

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

OΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΙ ΟΜΟΡΦΟ!


Μην παίρνουμε τον γλυκανάλατο ρόλο του θύματος και ας προσπαθήσουμε επιτέλους να γνωρίσουμε τους άλλους πριν τους απορρίψουμε.
Δες στους άλλους την ομορφιά τους. Μην λες ότι δεν έχουν.

Δες στους άλλους την ομορφιά τους. Μην λες ότι δεν έχουν.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι το όμορφο, ίσως το κρύβουν πίσω από τους δικούς τους εγωισμούς. Το θέμα είναι να έχουμε τα μάτια να το δούμε, την διάθεση να ξεφλουδίσουμε το καβούκι του εγώ και να φανερώσουμε το κρυμμένο κάλλος.
Δεν είμαστε τα θύματα της ζωής, των ερωτικών και των λοιπών διαπροσωπικών μας σχέσεων. Θύμα είναι η ανθρωπότητα που σαν μια πληγή αιμορραγεί συνεχώς από τα λάθη, τους εγωισμούς. Θύμα είναι το κάλλος που μας προσφέρει η ζωή, το φως που φυλάμε στο σκοτάδι...και εμείς πάροικοι της χώρας του μένους, του «έχω δίκαιο».

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ...

         
 Γιορτάζουμε οι άνθρωποι τον ερχομό του νέου χρόνου. Χαμογελούμε, γιατί ελπίζουμε σε ένα καινούργιο ξεκίνημα. Ότι αυτό που μας πόνεσε στον χρόνο που φεύγει δεν θα έρθει πάλι. Ότι με έναν μαγικό τρόπο θα αφυπνιστούμε. Ο χρόνος μαζί του θα φέρει την αλλαγή. Γι’ αυτό και ανταλλάσσουμε ευχές. Οι πολιτικοί, μαζί με τους επισκόπους, από τη δική του σκοπιά ο καθένας, απευθύνουν μηνύματα στον λαό. Κάρτες, κυρίως ηλεκτρονικές, μηνύματα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Μία λέξη παντού: ΕΛΠΙΔΑ.
        Το να αναρωτηθούμε, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, αν η ελπίδα είναι κατάσταση ή πρόσωπο, συνήθως μας διαφεύγει. Είμαστε εν κόσμω εκκοσμικευμένοι. Ο χρόνος μετριέται ηλικιακά. Μετριέται με τις εμπειρίες. Με την δίψα της ευτυχίας, που είναι διαφορετική για τον καθέναν. Καλοί βαθμοί στο σχολείο και επιτυχία στις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, μία σχέση μέσα από την οποία θα αντλήσουμε χαρά και θα αισθανθούμε λιγότερο μόνοι, περισσότερα χρήματα, ένα ταξίδι ή μία ευκαιρία ανανέωσης με βάση τα καταναλωτικά πρότυπα. Ένα καινούργιο κινητό, ένα καινούργιο ρούχο, ένα καινούργιο στυλ. Να πετάξουμε τα παλιά, τα περασμένα!
          Είναι στην φύση μας το ανικανοποίητο. Το αίσθημα ότι μπορούμε καλύτερα. Και η αλλαγή του χρόνου μας δίνει την ελπίδα ότι όσα σκεφτόμαστε μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Ήσυχοι λοιπόν διασκεδάζουμε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς και περιμένουμε τον νέο χρόνο να εκπληρώσει τα όνειρά μας, μέχρις ότου προσγειωθούμε στην αλήθεια.
      Δεν είναι κακό να ελπίζουμε. Αξίζει όμως να καταλάβουμε ότι η ελπίδα δεν είναι μόνο κατάσταση ή στόχος. Είναι πρωτίστως καρπός του Αγίου Πνεύματος, που πηγάζει μέσα από την σχέση με τον Χριστό και την ζωή της Εκκλησίας.  Είναι η εναπόθεση των σκέψεων και των ονείρων μας στην πρόνοια του Θεού. Ο αγώνας και, την ίδια στιγμή, η ήρεμη πεποίθηση ότι τα υπόλοιπα εξαρτώνται από το θέλημα του Θεού. Η άρση της απογοήτευσης που συνοδεύει την απαίτηση για επιτυχία. Και η θέαση του χρόνου όχι στην προοπτική του τι πετύχαμε ή τι θα πετύχουμε αλλά στην ωριμότητα που δίνει η αγάπη και η κοινωνία με τον Χριστό, η εργασία πάνω στα τάλαντά μας, η εύρεση νοήματος ζωής, η παρουσία των προσώπων των άλλων. Ο χρόνος μάς δίνεται για να χτίσουμε εντός μας αλήθεια και να συναντηθούμε με τους συνανθρώπους μας, στην οικογένεια, στην εργασία, στην κοινωνία, στην ζωή. Ο χρόνος είναι η πραγμάτωση της ελπίδας ότι ο Χριστός είναι μαζί μας, ότι, αν διαλέξουμε τον δικό Του δρόμο, ακόμη και οι δυσκολίες θα φέρουν γνήσια χαρά.
      Ένα ωραίο τραγούδι λέει: «δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος» (Παντελής Θαλασσινός).  Ο άνθρωπος δεν μεγαλώνει μόνο ηλικιακά.  Αυτό είναι αναπόφευκτο. Καλείται να μεγαλώσει στην επίγνωση του ποιος είναι και ποιος είναι ο στόχος της ζωής του. Και μπορεί ο χρόνος να μην λυπάται κανέναν, όμως όταν υπάρχει η ελπίδα που συνδέεται με την πίστη τότε καμιά ζωή δεν είναι μικρή. Διότι παλεύουμε να την γεμίσουμε με αγάπη, ώστε να αξίζει κάθε στιγμή της.  Αυτός είναι ένας δρόμος τον οποίο οι μεγαλύτεροι μπορούμε να τον βρούμε και να τον μοιραστούμε με τα παιδιά μας! Γιατί γνωρίζοντας σε Ποιον να ελπίζουμε, ο χρόνος έχει νόημα και για μας και για τους δικούς μας!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η "ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ"...



Η γλώσσα των χριστιανών είναι το παράδειγμα. Όσα κηρύγματα κι αν κάνουμε δεν έχουμε τίποτα να πούμε εάν ο τρόπος που ζούμε είναι ψεύτικος. Δηλαδή ξενιτεμένος απο το βίωμα μας. Όμως ας προσέξουμε,γιατί εδώ είναι που εισέρχεται ο ευσεβισμός και ηθικισμός της τελειομανίας και ενοχοποίησης. Το οτι διδάσκουμε με το παράδειγμα μας, δεν σημαίνει οτι διδάσκουμε με την τελειότητα μας. Παράδειγμα σημαίνει είμαι αληθινός σε οτι κάνω. Και στην αρετή και στην αμαρτία μου, και στην νίκη και στην ήττα μου. Παράδειγμα δεν ειναι μόνο τα κατορθώματα μας, αλλα και η συντριβή μας, η ταπείνωση και παραδοχή, η ελπίδα, η αναγνώριση της ρακένδυτης φύσης μας. Δεν διδάσκει μόνο η "αρετή" αλλά και η συντριβή. Τα παιδιά μας, οι συνάνθρωποι μας, δεν θα μας κατηγορήσουν επειδή είμασταν αδύναμοι και ειλικρινείς στα λάθη μας, αλλά γιατί υποδυόμαστε τον ρόλο του «τέλειου» και «άψογου», επικριτή των πάντων, ενώ στην πραγματικότητα είχαμε τα μαύρα μας τα χάλια. Γιατί παράδειγμα δεν είναι η τελειότητα, αλλά η αληθινότητα μας.... 

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 14000 ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ



Τη μνήμη των Αγίων 14.000 σφαγιασθέντων Νηπίων στη Βηθλεέμ τιμά σήμερα, 29 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.
Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο πονηρός και πανούργος αυτός βασιλιάς σκαρφίστηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ.
Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς, αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών.
Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους.
Η χριστιανική Εκκλησία, ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μια αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού. Μπορεί βέβαια να μη βαπτίστηκαν εν ύδατι, βαπτίστηκαν όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους. Τα λείψανα (ίσως μερικά) των Aγίων Νηπίων, βρίσκονται στην Kωνσταντινούπολη, στο Nαό του Aγίου Iακώβου του Αδελφοθέου, τον οποίον ανήγειρε ο Iουστίνος.
Απολυτίκιο:
Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017

ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ




Σκέφτηκες ποτέ πως οτιδήποτε εγγίζει εσένα, παρόμοια εγγίζει κι Εμένα; Διότι «ο απτόμενος υμών ως απτόμενος της κόρης του οφθαλμού αυτού» (Ζαχ. 2, 8), δηλαδή όποιος εγγίζει εσένα, εγγίζει την κόρη του οφθαλμού Μου.
Εσύ στους οφθαλμούς μου είσαι ακριβός και πολύτιμος και Εγώ σε αγάπησα πολύ. Γι’ αυτό για Μένα αποτελεί ιδιαίτερη χαρά να σε παιδαγωγήσω.
– Όταν πειρασμοί σηκώνονται εναντίον σου και ξαφνικά περνούν και φεύγουν σαν ποτάμι, θέλω να γνωρίζεις ότι αυτό ήταν από Μένα, Ότι η δική σου αδυναμία έχει ανάγκη της δικής Μου δυνάμεως και ότι η ασφάλειά σου συνίσταται στο να δώσεις σε Μένα τη δυνατότητα να αγωνισθώ για σένα.
– Όταν βρίσκεσαι σε δύσκολες περιστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, οι οποίοι δε σε καταλαβαίνουν, οι οποίοι δεν υπολογίζουν ότι αυτό είναι δυσάρεστο για σένα, οι οποίοι σε παραμερίζουν, αυτό ήταν από Μένα.
Εγώ, ο Θεός είμαι που δημιουργώ τις περιστάσεις. Εσύ δε βρέθηκες τυχαία στη θέση σου. Αυτή η θέση είναι αυτή που εγώ όρισα σε σένα.
Εσύ δεν ζητούσες να σού διδάξω ταπείνωση; Να, κοίταξε:
Εγώ σε έβαλα ακριβώς σ’ αυτό το περιβάλλον, σ’ αυτό το σχολείο, όπου διδάσκεται αυτό το μάθημα. Το περιβάλλον σου και όσοι ζούν μαζί σου, το μόνο που κάνουν είναι να εκπληρώνουν το θέλημά μου.
– Όταν βρίσκεσαι σε οικονομική δυσκολία και δύσκολα τα βγάζεις πέρα, αυτό ήταν από Μένα. Εγώ ρυθμίζω το πουγγί σου και θέλω να προστρέχεις σε Μένα και να είσαι σε εξάρτηση από Μένα. Οι προμήθειές μου είναι ανεξάντλητες. Θέλω να είσαι βέβαιος για την αξιοπιστία Μου και τις επαγγελίες μου, ώστε να μην μπορέσουν να πούν για σένα πάνω στις ανάγκες σου: «ουκ ενεπιστεύσατε Κυρίω τω Θεώ υμών» (Δευτ. 1, 320
– Ζείς μια νύχτα θλίψεων και είσαι χωρισμένος από τους οικείους σου; Αυτό ήταν από Μένα. Εγώ είμαι που δοκίμασα την ασθένεια. Εγώ είμαι που επέτρεψα αυτή τη θλίψη για να στραφείς σε Μένα και σε Μένα να μπορέσεις να βρείς αιώνια παρηγοριά.
– Εξαπατήθηκες από κάποιο φίλο σου, στον οποίο είχες ανοίξει την καρδιά σου; Αυτό ήταν από Μένα. Εγώ επέτρεψα αυτή την απογοήτευση να σε αγγίξει για να γνωρίσεις ότι ο καλλίτερος Φίλος σου είναι ο Κύριος. Θέλω να τα αναφέρεις όλα σε Μένα και να μιλάς σε Μένα.
– Σε συκοφάντησε κάποιος; Ανάθεσε σε μένα αυτό το έργο και προσκολλήσου σε Μένα, το Καταφύγιό σου, για να σε σκεπάσω «από αντιλογίας γλωσσών». Εγώ «εξοίσω ως φως την δικαιοσύνην σου και το κρίμά σου ως μεσημβρίαν» (Ψαλμ. 36, 6). Καταστράφηκαν τα σχέδια σου; Κάμφθηκε η ψυχή σου και απόκαμες; Αυτό ήταν από Μένα.
Εσύ έφτιαξες τα σχέδιά σου και τα έφερες σε Μένα να τα ευλογήσω, αλλά Εγώ θέλω να μου παραχωρήσεις το δικαίωμα να γίνω κύριος σε όλες τις περιστάσεις της ζωής σου, γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο για σένα, μόνος σου να μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα με όλα αυτά.
– Σε επισκέφθηκαν καθημερινές κακοτυχίες, απρόσμενες, και μελαγχολία κατέλαβε την καρδιά σου; Αυτό ήταν από Μένα. Γιατί εγώ θέλω η καρδιά σου και η ψυχή σου να φλέγονται πάντοτε, ιστάμενες ενώπιον των οφθαλμών Μου και διά του ονόματός Μου να νικήσουν αυτή τη μικροψυχία.
– Μήπως για πολύ καιρό δεν έλαβες νέα από τους οικείους και τους αγαπητούς σε Σένα ανθρώπους και από τη μικροψυχία και την ολιγοψυχία πέφτεις στην απελπισία και το γογγυσμό; Αυτό ήταν από Μένα. Γιατί μ’ αυτό το βάσανο της ψυχής Εγώ δοκίμασα τη σταθερότητα της πίστεώς σου, το απαράβατο των υποσχέσεών σου, τη δύναμη και την παρρησία της προσευχής σου για τους δικούς σου. Γιατί δεν εμπιστεύθηκες αυτούς στη σκέπη της Πανάγνου Μητρός Μου; Γιατί ποτέ δεν ανέθεσες τη φροντίδα γι’ αυτούς στην αγάπη και την πρόνοιά Μου;
– Σε επισκέφθηκε μια βαρειά ασθένεια, προσωρινή ή ανίατη, και βρέθηκες καθηλωμένος στο κρεββάτι; Γνώριζε ότι Αυτό ήταν από Μένα.
Εγώ θέλω να γνωρίσεις Εμένα ακόμη βαθύτερα μέσα στις σωματικές σου αδυναμίες και να μη γογγύζεις γι’αυτές, τις άνωθεν σταλμένες δοκιμασίες· να μην προσπαθείς να εμβαθύνεις στα σχέδιά Μου για τη σωτηρία των ψυχών μέσα από ποικίλους τρόπους, αλλά αγόγγυστα να κάμπτεις τον αυχένα σου κάτω από την Πρόνοιά Μου για σένα.
– Ονειρεύτηκες να κάμεις κάποιο ιδιαίτερο έργο για χάρη Μου, αλλά αντί γι’ αυτό καθηλώθηκες στο κρεββάτι της ανημπόριας και της αρρώστειας; Αυτό ήταν από Μένα. Αλλιώς εσύ θα ήσουν βυθυσμένος στα έργα σου και δε θα μπορούσα να ελκύσω τους λογισμούς σου σε Μένα. Όμως εγώ θέλω να σού διδάξω τις πιο βαθιές σκέψεις και τα δικά Μου μαθήματα, ότι δηλαδή εσύ είσαι στη δική Μου διακονία.
Από τους καλύτερους συνεργάτες Μου είναι κατ’ ουσίαν κάποιοι οι οποίοι είναι αποκομμένοι από την ενεργό δραστηριότητα για να διδαχθούν να μεταχειρίζονται το όργανο της αδιάλειπτης προσευχής.
Κλήθηκες απρόσμενα να καταλάβεις κάποια δύσκολη και υπεύθυνη θέση;. Πήγαινε βασιζόμενος σε Μένα. Εγώ σού εμπιστεύομαι αυτές τις δυσκολίες, διότι γι’ αυτό σε ευλόγησα, Εγώ ο Κύριος και Θεός σου, σε όλα τα έργα σου, σε όλα όσα θα γίνονται με τα χέρια σου.
Αυτή τη μέρα δίνω στα χέρια σου αυτό το σκεύος του αγίου ελαίου. Χρησιμοποίησέ το ελεύθερα, παιδί Μου. Κάθε δυσκολία που αναφύεται, κάθε λόγος που σε πικραίνει, κάθε εμπόδιο στην εργασία σου, που θα μπορούσε να σού προκαλέσει το αίσθημα της αγανακτήσεως, κάθε φανέρωση της άδυναμίας σου και της ανικανότητάς σου, ας αλειφθούν με αυτό το έλαιο.
Θυμήσου ότι κάθε εμπόδιο αποτελεί μια νουθεσία από το Θεό. Κάθε κεντρί αμβλύνεται, όταν μάθεις να βλέπεις σε όλα, σε οτιδήποτε σε αγγίζει, Εμένα.
Καί μετά βάλε μέσα στην καρδιά σου τα λόγια που σού εξήγησα σήμερα: αυτό ήταν από Μένα, γιατί αυτός δεν είναι κενός λόγος, αλλά η ζωή σου!
Τι μπορώ εγώ ο ανάξιος να πω για όλα αυτά; Το μόνο που απομένει είναι να επαναλάβω τα λόγια του Αποστόλου Παύλου:
«Τα πάντα εξ Αυτού, εις Αυτόν και εν Αυτώ. Αυτώ η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν».
Του Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ:ΤΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΛΑΤΡΕΨΕΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟ



Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. Παντού μπορεί ν’ αγιάσει κανείς. Και στην Ομόνοια μπορεί ν’ αγιάσει, αν το θέλει.
Στην εργασία σας, όποια και να είναι, μπορείτε να γίνετε άγιοι. Με την πραότητα, την υπομονή, την αγάπη. Να βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, με ενθουσιασμό και αγάπη, προσευχή και σιωπή. Όχι να έχετε άγχος και να σας πονάει το στήθος.
Να εργάζεσθε με εγρήγορση, απλά, απαλά, χωρίς αγωνία, με χαρά κι αγαλλίαση, με αγαθή διάθεση.Τότε έρχεται η θεία χάρις. Όλα τα δυσάρεστα, που μένουν μέσα στην ψυχή σας και φέρνουν άγχος, μπορούν να γίνουν αφορμή για τη λατρεία του Θεού και να παύσουν να σας καταπονούν. Να έχετε εμπιστοσύνη στον Θεό.
Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείτε και να σφίγγεσθε. Όλη σας η προσπάθεια να είναι ν’ ατενίσετε το φως, να κατακτήσετε το φως. Έτσι, αντί να δίδεσθε στη στενοχώρια, που δεν είναι του Πνεύματος του Θεού, να δίδεσθε στη δοξολογία του Θεού.
Η στενοχώρια δείχνει ότι δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Χριστό.
Η επικοινωνία με τον Χριστό, όταν γίνεται απλά, απαλά, χωρίς πίεση, κάνει τον διάβολο να φεύγει. Ο σατανάς δεν φεύγει με πίεση, με σφίξιμο. Απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή. Υποχωρεί, όταν δει την ψυχή να τον περιφρονεί και να στρέφεται με αγάπη προς τον Χριστό. Την περιφρόνηση δεν μπορεί να τη υποφέρει, διότι είναι υπερόπτης. Όταν, όμως, πιέζεσθε, το κακό πνεύμα σας παίρνει είδηση και σας πολεμάει. Μην ασχολείσθε με τον διάβολο, ούτε να παρακαλείτε να φύγει. Όσο παρακαλείτε να φύγει, τόσο σας αγκαλιάζει.
Τον διάβολο να τον περιφρονείτε. Να μην τον πολεμάτε κατά μέτωπον. Όταν πολεμάς με πείσμα κατά του διαβόλου, επιτίθεται κι εκείνος σαν τίγρης, σαν αγριόγατα. Όταν του ρίχνεις σφαίρες, αυτός σου ρίχνει χειροβομβίδα. Όταν του ρίχνεις βόμβα, σου ρίχνει πύραυλο. Μη κοιτάζετε το κακό. Να κοιτάζετε την αγκαλιά του Θεού και να πέφτετε στην αγκαλιά Του και να προχωρείτε.

ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ



«Θεμέλιο τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὅσα κι ἂν κτίσεις καὶ ἐλεημοσύνη καὶ προσευχὲς καὶ νηστεῖες καὶ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀρετή, ἂν δὲ βάλεις πρῶτα ὡς θεμέλιο αὐτή, ματαιοπονεῖς καὶ ὅλα ὅσα χτίζεις θὰ γκρεμιστοῦν εὔκολα, ὅπως ἔπεσε τὸ σπίτι ἐκεῖνο, ποὺ εἶχε οἰκοδομηθεῖ στὴν ἄμμο. Δὲν ὑπάρχει κανένα, μὰ κανένα ἀπὸ τὰ κατορθώματά μας, ποὺ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ταπεινοφροσύνη, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ σταθεῖ.Ποιὸ θέλεις νὰ ἀναφέρουμε; Τὴ σωφροσύνη, τὴν περιφρόνηση τῶν χρημάτων, τὸ καθετί, ὅλα ἀποδεικνύονται ἀκάθαρτα καὶ θεομίσητα καὶ ἀηδῆ χωρὶς ταπείνωση. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ τὴν ἔχουμε πάντοτε μαζί μας καὶ στὰ λόγια μας καὶ στὰ ἔργα μας καὶ στὶς σκέψεις μας καὶ πάνω στὴν ταπείνωση νὰ χτίζουμε ὅλη μας τὴ ζωή».
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΔΙΣΜΥΡΙΩΝ ΜΑΤΡΥΡΩΝ



Τη μνήμη των Αγίων Δισμυρίων (20.000) μαρτύρων που κάηκαν στη Νικομήδεια τιμά σήμερα, 28 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας.
Τον 4ο αιώνα μ.Χ., επί Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οι χριστιανοί της Νικομήδειας ήταν αρκετά πολυπληθείς. Ο επίσκοπος Άνθιμος, άνδρας άξιος και με αυταπάρνηση, κοπίαζε νύχτα – μέρα για τις ψυχές των πιστών.
Η πρόοδος αυτή των χριστιανών κέντρισε το φθόνο των ειδωλολατρών αρχόντων και θέλησαν να εξοντώσουν τη χριστιανική Εκκλησία, προπάντων στα μεγαλύτερα και πολυπληθέστερα κέντρα της. Σχεδίασαν λοιπόν, ανήμερα Χριστούγεννα να κάνουν γενική σφαγή των χριστιανών της Νικομήδειας. Οι χριστιανοί είχαν μαζευτεί και πανηγύριζαν το κοσμοσωτήριο γεγονός της γεννήσεως του Χριστού. Ο επίσκοπος, μόλις πληροφορήθηκε ότι τους είχαν περικυκλώσει στρατός και όχλος ειδωλολατρών με όπλα και ρόπαλα, διέταξε να γίνει γρήγορα η κοινωνία των αχράντων Μυστηρίων. Έπειτα, βάπτισε τους κατηχουμένους, για να έχουν ασφαλή εφόδια στην αιώνια σωτηρία. Τότε οι ειδωλολάτρες έβαλαν φωτιά στο ναό, με αποτέλεσμα να καούν χιλιάδες πιστοί.
Το τραγικό αυτό γεγονός, αντί να μειώσει τον αριθμό των μελών της Εκκλησίας, αντίθετα τον πολλαπλασίασε και χαλύβδωσε ακόμα περισσότερο το ηθικό των πιστών. Έτσι και στην περίπτωση αυτή αποδείχθηκε περίτρανα αυτό που είπε η κεφαλή της Εκκλησίας Ιησούς Χριστός: «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθαίου, ιστ’ 18). Ο θάνατος δηλαδή και οι οργανωμένες δυνάμεις του κακού, δε θα υπερισχύσουν, ούτε θα κατανικήσουν την Εκκλησία, που είναι αιώνια και αθάνατη.
(Συναξαριακή πηγή, μαζί με τη μνήμη των πιο πάνω Μαρτύρων, αναφέρει και τη μνήμη των Αγίων Δημοσθένους, Δημοκλέους και Δημοκρίτου. Η ύπαρξη όμως των Αγίων αυτών είναι αμφίβολη, διότι τα ονόματά τους καθώς και βιογραφικά στοιχεία γι’ αυτούς δεν αναφέρονται από καμία Αγιολογική πηγή. Ίσως είναι οι ίδιοι και συγχέονται με τους ομώνυμους τους Μάρτυρες της 10ης Απριλίου).
Απολυτίκιον
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείον στράτευμα, πόλις αγία, περιούσιος λαός Κυρίου, ανεδείχθητε δισμύριοι Μάρτυρες, τη γαρ αγάπη αυτού δροσιζόμενοι, δια πυρός τον αγώνα ηνύσατε. Αλλ’ αιτήσασθε, ελέους σοφοί τον πρύτανιν, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2017

"Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ"



-Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι, ενώ τα έχουν όλα, νιώθουν άγχος και στενοχώρια;

-Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να έχη μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τίποτε δεν του λείπει, να ξέρετε ότι του λείπει ο Θεός.

Όποιος τα έχει όλα, και υλικά αγαθά και υγεία, και, αντί να ευγνωμονή τον Θεό, έχει παράλογες απαιτήσεις και γκρινιάζει, είναι για την κόλαση με τα παπούτσια.
Ο άνθρωπος, όταν έχη ευγνωμοσύνη, με όλα είναι ευχαριστημένος. Σκέφτεται τί του δίνει ο Θεός κάθε μέρα και χαίρεται τα πάντα. Όταν όμως είναι αχάριστος, με τίποτε δεν είναι ευχαριστημένος γκρινιάζει και βασανίζεται με όλα. Αν, ας πούμε, δεν εκτιμάη την λιακάδα και γκρινιάζει, έρχεται ο Βαρδάρης και τον παγώνει. Δεν θέλει την λιακάδα θέλει το τουρτούρισμα που προκαλεί ο Βαρδάρης.
-Γέροντα, τί θέλετε να πήτε μ’ αυτό;
-Θέλω να πω ότι, αν δεν αναγνωρίζουμε τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός και γκρινιάζουμε, έρχονται οι δοκιμασίες και μαζευόμαστε κουβάρι. Όχι, αλήθεια σας λέω, όποιος έχει αυτό το τυπικό , την συνήθεια της γκρίνιας, να ξέρη ότι θα του έρθη σκαμπιλάκι από τον Θεό, για να ξοφλήση τουλάχιστον λίγο σ’ αυτήν την ζωή.
Και αν δεν του έρθη σκαμπιλάκι , αυτό θα είναι χειρότερο, γιατί τότε θα τα πληρώση όλα μια και καλή στην άλλη ζωή.
-Δηλαδή , Γέροντα, η γκρίνια μπορεί να είναι συνήθεια;
-Γίνεται συνήθεια, γιατί η γκρίνια φέρνει γκρίνια και η κακομοιριά φέρνει κακομοιριά. Όποιος σπέρνει κακομοιριά, θερίζει κακομοιριά και αποθηκεύει άγχος. Ενώ, όποιος σπέρνει δοξολογία, δέχεται την θεϊκή χαρά και την αιώνια ευλογία. Ο γκρινιάρης, όσες ευλογίες κι αν του δώση ο Θεός, δεν τις αναγνωρίζει.
Γι’ αυτό απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και τον πλησιάζει ο πειρασμός τον κυνηγάει συνέχεια ο πειρασμός και του φέρνει όλο αναποδιές, ενώ τον ευγνώμονα τον κυνηγάει ο Θεός με τις ευλογίες Του. Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία, την οποία ήλεγξε ο Χριστός.
«Ουχ οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού», είπε στον λεπρό που επέτρεψε να Τον ευχαριστήση. Ο Χριστός ζήτησε την ευγνωμοσύνη από τους δέκα λεπρούς όχι για τον εαυτό Του αλλά για τους ίδιους, γιατί η ευγνωμοσύνη εκείνους θα ωφελούσε.

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ




Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος ευλαβής που ονομαζόταν Αγαθόνικος. Αυτός είχε διδαχθεί, ακόμη από την παιδική του ηλικία, να λέγει μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, τον ύμνο αυτό:
«Θεοτόκε, Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σού. Ευλογημένη, συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών».
Αργότερα έκανε μία ζωή με πολλές φροντίδες και έλεγε σπανιότερα αυτόν τον ύμνο της Κυρίας Θεοτόκου. Κατόπιν σιγά σιγά έπαυσε να τον λέγει.
Ο Θεός όμως, ο Οποίος δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού, έστειλε στο σπίτι του έναν ερημίτη από την Θηβαΐδα, για να τον ελέγξει, διότι ξέχασε αυτόν τον ύμνο της Κυρίας Θεοτόκου. Ο Αγαθόνικος απήντησε στον ερημίτη μοναχό ότι έπαυσε να τον λέγει, διότι, παρότι τον έλεγε για πολλά χρόνια, όμως δεν ευρήκε καμιά ωφελεια.
Τότε ο ερημίτης του είπε: «Φέρε στον νού σου, τυφλέ και αχάριστε, πόσες φορές σε βοήθησε αυτή η δοξολογική προσευχή και σε έσωσε από διαφόρους πειρασμούς!
Θυμήσου, όταν ήσουν ακόμη παιδί, πως λυτρώθηκες από πνιγμό κατά ένα θαυμαστό τρόπο! Ενθυμήσου, όταν σε εκτύπησαν πολλοί γείτονες σε μία λακκούβα που είχες πέσει κι όμως έμεινες ατραυμάτιστος! Θυμήσου ακόμη, όταν ταξίδευες κάποτε με κάποιον φίλον σου, επέσατε και οι δυό σας από την καρότσα!
Αυτός έσπασε το πόδι του και συ δεν έπαθες τίποτε. Δεν γνωρίζεις ότι ο φίλος σου είναι κάτω αδύνατος από μία ασθένεια, ενώ εσύ είσαι υγιής και δεν αισθάνεσαι κανένα πόνο;
Καί, όταν του έφερε στην μνήμη όλα αυτά τα θαυμαστά έργα, στο τέλος του είπε: «Να ξέρεις ότι όλες αυτές οι δυστυχίες και ατυχίες που ήλθαν στην ζωήν σου, απομακρύνθηκαν από την θεία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου, χάρις στην μικρή σου αυτή δοξολογική προσευχή, την οποίαν έλεγες κάθε ημέρα ενώπιόν της.
Δώσε λοιπόν προσοχή και συνέχιζε να προσεύχεσαι και στο μέλλον με την προσευχή αυτή και η Μητέρα του Κυρίου μας δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ». Έτσι κατάλαβε ο Αγαθόνικος και δεν άφησε πάλι αυτή την προσευχή.
Ούτε εμείς να μην αφήνουμε να περνά μία ημέρα χωρίς να προσευχηθούμε μ᾽ αυτή την προσευχή μπροστά στην Κυρία Θεοτόκο κι έτσι θα φυλαγώμεθα από πολλές δοκιμασίες και πειρασμούς στην ζωή μας.
Γέρων Κλεόπας Ηλίε

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

agiosStefanos1

  
 Ο Άγιος Στέφανος ονομάζεται Πρωτομάρτυρας, γιατί ήταν ο πρώτος που μαρτύρησε για τον Χριστό, αν εξαιρέσουμε βέβαια τα 14.000 νήπια που θανάτωσε ο Ηρώδης.
Ο Άγιος Στέφανος είναι ο πρώτος, από τους επτά διακόνους (αρχιδιάκονος), τους οποίους εξέλεξαν οι Απόστολοι, για να διακονούν, να υπηρετούν δηλαδή στα τραπέζια, τα κοινά δείπνα που είχαν τότε οι πρώτοι χριστιανοί, ώστε οι Απόστολοι να μπορούν απερίσπαστοι να αφοσιωθούν στο κύριο έργο τους, που ήταν η διδαχή, η διδασκαλία δηλαδή του Λόγου του Θεού, η επικοινωνία με τους πιστούς, η προσευχή και η τέλεση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
Και ο Πρωτοδιάκονος Στέφανος όμως, με πολύ θάρρος, κήρυττε στους συμπατριώτες του για τον Χριστό κι έλεγε ότι αυτός ο Χριστός, που είχε έρθει κι έζησε ανάμεσα τους κι έκανε τόσα θαύματα, μέχρι που αφού τον σταύρωσαν, αναστήθηκε, για να χαρίσει σε όλους την ανάσταση, αυτός ήταν ο Μεσσίας που τόσους αιώνες περίμεναν. Οι Ιουδαίοι τότε τον έφεραν στο δικαστήριο μπροστά στους αρχιερείς, όμως κανένας δεν μπορούσε να αντισταθεί στη θεία σοφία και στη Χάρη του Αγίου Πνεύματος με την οποία μιλούσε και εξηγούσε agios stefanosόλα όσα έλεγε από την Παλαιά Διαθήκη για το πρόσωπο του Χριστού και όσα συνέβησαν με τον Χριστό, όταν ήρθε στη Γη.  Όταν μάλιστα τον είδαν τη στιγμή που τελείωνε τον λόγο του, το πρόσωπό του ήταν σαν πρόσωπο αγγέλου·  έλαμπε σαν τον ήλιο από τη Χάρη του Θεού που τον πλημμύριζε. Δεν άντεχαν να τον βλέπουν και, από τη ντροπή που ένιωθαν, τον έσυραν έξω με μανία και τον λιθοβόλησαν. Κάθε σημείο του σώματός του που χτυπούσαν οι πέτρες, έλαμπε σαν αστέρι. Κι εκείνος, ασάλευτος, ευχόταν μόνο κι έλεγε: «Κύριε, μην τους λογαριάσεις αυτή την αμαρτία». Ώσπου έπεσε και σε λίγο ξεψύχησε. Οι χριστιανοί πήραν το ιερό σώμα του και το έθαψαν με ευλάβεια.
Μέχρι σήμερα υπάρχει ο τόπος του μαρτυρίου του ακριβώς έξω από τα τείχη της παλιάς Ιερουσαλήμ, ενώ δίπλα είναι χτισμένος ναός προς τιμή του. Η μνήμη του γιορτάζεται την τρίτη μέρα των Χριστουγέννων, 27 Δεκεμβρίου
Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Βασίλειον διάδημα, ἐστέφθη σὴ κορυφή, ἐξ ἄθλων ὧν ὑπέμεινας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Μαρτύρων Πρωτόαθλε· σὺ γὰρ τὴν Ἰουδαίων, ἀπελέγξας μανίαν, εἶδες σου τὸν Σωτῆρα, τοῦ Πατρὸς δεξιόθεν. Αὐτὸν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:Η ΑΔΙΚΙΑ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ



Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία

Η αδικία μαζεύει οργή Θεού
Μεγάλη υπόθεση να έχη ο άνθρωπος την ευλογία του Θεού! Πλούτος είναι!

Ό,τι έχει ευλογία, στέκει, δεν γκρεμίζεται. Ό,τι δεν έχει ευλογία, δεν στέκει.
Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει, μαζεύει οργή Θεού. Φοβερό! Αυτοί που αδικούν, βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους. Από την μια μεριά βλέπεις να κάνουν μια αδικία και από την άλλη να πεθαίνουν δικοί τους άνθρωποι και να μη δίνουν σημασία. Πώς να κάνουν προκοπή οι άνθρωποι με τόσες αδικίες; Κάνουν αυτά που κάνουν, δίνουν δικαιώματα και στον διάβολο, γι’ αυτό μετά περνούν δοκιμασίες, τους βρίσκουν αρρώστιες κ.λπ. και σου λένε: “Κάνε προσευχή να γίνω καλά”.
Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικίες. Όταν λ.χ. μαζεύεται με αδικία η περιουσία, ζουν οι άνθρωποι λίγα χρόνια σαν αρχοντόπουλα και μετά τα δίνουν, όσα μάζεψαν, στους γιατρούς. Τι λέει ο Ψαλμός; “Κρείσσον ολίγον τω δικαίω υπέρ πλούτον αμαρτωλών πολύν” (1). “Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα”. Όσα μαζεύουν, φεύγουν, όλα εξανεμίζονται. Σπάνια, σε πολύ λίγους συμβαίνει να είναι οι αρρώστιες, οι χρεωκοπίες κ.λπ. μια δοκιμασία του Θεού. Αυτοί θα έχουν καθαρό μισθό. Σ’ αυτήν την περίπτωση συνήθως γίνονται ύστερα πιο πλούσιοι, σαν τον Ιωβ. Αλλά, και πολλοί άνθρωποι που βγαίνουν άλειωτοι, είναι και από αυτό, κάποια αδικία έχουν κάνει.
1) Ψαλμ. 36, 16
Ο άδικος βασανίζεται
Ο άδικος, και γενικά κάθε ένοχος, όταν δεν ζητήση συγχώρηση, ταλαιπωρείται από την συνείδησή του και επιπλέον από την αγανάκτηση του αδικημένου. Γιατί, όταν ο αδικημένος δεν τον συγχωρήση και γογγύζη, τότε ο άδικος ταλαιπωρείται πολύ, βασανίζεται. Δεν μπορεί να κοιμηθή. Σαν να τον χτυπούν κύματα και τον φέρνουν σβούρα. Είναι μυστήριο πράγμα το πώς το πληροφορείται! Όπως, όταν ένας αγαπά κάποιον και τον σκέφτεται με την καλή έννοια, εκείνος το πληροφορείται, έτσι και σ’ αυτήν την περίπτωση. Ώ, ο γογγυσμός του άλλου τον κάνει άνω-κάτω! Και μακριά να είναι, τι στην Αυστραλία, τι στο Γιοχάννεμπουργκ, δεν μπορεί να ησυχάση, όταν είναι αγανακτισμένος ο άλλος εξ αιτίας του.
– Αν είναι αναίσθητος;
– Οι αναίσθητοι λες ότι δεν υποφέρουν; Το πολύ-πολύ να καταφύγουν σε καμμιά ψυχαγωγία, για να ξεχασθούν. Μπορεί πάλι ο αδικημένος να τον συγχώρησε τον ένοχο, αλλά να έχη μείνει λίγη αγανάκτηση μέσα του. τότε και ο ίδιος ταλαιπωρείται σε έναν βαθμό, αλλά ο ένοχος ταλαιπωρείται πολύ από την αγανάκτηση του άλλου. Αν όμως ο ένοχος ζητήση συγνώμη και δεν του την δώση ο αδικημένος, τότε ταλαιπωρείται εκείνος.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φωτιά από το εσωτερικό κάψιμο της ψυχής από την συνείδηση. Την βασανίζει και την τρώει συνέχεια με το σαράκι σ’ ετούτη την ζωή και πιο πολύ φυσικά θα την τρώη στην άλλη ζωή, την αιώνια, “ο ακοίμητος σκώληξ”, αν δεν μετανοήση ο άνθρωπος σ’ αυτήν την ζωή και δεν επιστρέψη τις αδικίες του στους συνανθρώπους του, έστω και με την αγαθή του προαίρεση, σε περίπτωση που δεν μπορεί με άλλον τρόπο.
Θυμάμαι ένας δικηγόρος, που έκανε πολλές αδικίες, πόσο βασανίσθηκε στο τέλος της ζωής του. εξασκούσε το επάγγελμά του σε μια επαρχία που είχε πολλούς κτηνοτρόφους. Εκεί, φυσικά, γίνονταν και αγροζημίες και πολλοί βοσκοί έτρεχαν σ’ αυτόν τον δικηγόρο, γιατί με πονηρά επιχειρήματα έπειθε και τον αγρονόμο και τον ειρηνοδίκη. Έτσι οι καημένοι γεωργοί πολλές φορές όχι μόνο δεν έβρισκαν το δίκαιο για τα σπαρτά που τους κατέστρεφαν τα κοπάδια, αλλά έβρισκαν και τον μελά τους. Όλοι τον ήξεραν τον δικηγόρο αυτόν και κανείς τίμιος άνθρωπος δεν τον πλησίαζε. Ακόμη και ο Πνευματικός να δήτε τι συμβούλεψε έναν ευαίσθητο βοσκό.
Ο βοσκός αυτός είχε ένα μικρό κοπάδι και μια σκύλα. Μια φορά που η σκύλα είχε γεννήσει, έδωσε τα κουταβάκια σε άλλους και κράτησε μόνον την μάνα. Εκείνο το διάστημα είχε χαθή μια προβατίνα και είχε αφήσει το αρνάκι της που θήλαζε. Αυτό, επειδή δεν είχε μάνα, έτρεχε πίσω από την σκύλα και θήλαζε από αυτήν, η οποία ένιωθε και η ίδια ανακούφιση. Έτσι τα δύο ζώα είχαν συνηθίσει και το ένα έβρισκε το άλλο. Ο καημένος ο βοσκός, όσο και να προσπαθούσε να τα ξεχωρίση, εκείνα έσμιγαν. Επειδή ήταν ευαίσθητος ο βοσκός, σκέφθηκε να ρωτήση τον Πνευματικό εάν τελικά τρώγεται το κρέας του αρνιού ή όχι. Ο Πνευματικός, έχοντας υπ’ όψιν του και την φτώχεια του βοσκού, σκέφτηκε λίγο και του είπε: “Το αρνί αυτό, παιδί μου, δεν τρώγεται, γιατί θήλασε από την σκύλα, αλλά ξέρεις τι να κάνεις;
Επειδή όλοι οι άλλοι βοσκοί πηγαίνουν δώρα στον δικηγόρο τον δείνα αρνιά και τυριά, να του πας και συ αυτό το αρνί να το φάη. Μόνον αυτός έχει ευλογία να το φάη, γιατί όλος ο κόσμος ξέρει που είναι άδικος”. Όταν είχε γεράσει πια ο άδικος αυτός δικηγόρος και έπεσε στο κρεββάτι, υπέφερε χρόνια από εφιάλτες και δεν μπορούσε να κοιμηθή. Τον χτύπησε και ημιπληγία και δεν μπορούσε ούτε να μιλήση. Προσπάθησε ο Πνευματικός να τον κάνη τουλάχιστον να γράψη τις αμαρτίες του, αλλά είχε χάσει και τον έλεγχο, και αναγκαζόταν να του διαβάζη την ευχή των Επτά Παίδων, για να κλείση λίγο τα μάτια του να κοιμηθή. Του διάβαζε και εξορκισμούς, για να γαληνέψη λίγο, μέχρι που αναπαύθηκε, και ας ευχηθούμε ο Θεός να τον αναπαύση πραγματικά.
– Γέροντα, πολλοί πιστεύουν ότι τους έχουν κάνει μάγια. Πιάνουν τα μάγια;
– Εάν ο άνθρωπος έχη μετάνοια και εξομολογήται, δεν πιάνουν. Για να πιάσουν τα μάγια, θα έχη δώσει κάποιο δικαίωμα ο άνθρωπος. Θα αδίκησε κάποιον, θα κοροϊδεύη καμμιά κοπέλα κ.λπ. Τότε θα πρέπη να μετανοήση, να ζητήση συγχώρηση, να εξομολογηθή, να τακτοποιηθή και να επανορθώση αυτό που έκανε. Γιατί αλλιώς, και όλοι οι παπάδες να του διαβάσουν εξορκισμούς, δεν λύνονται τα μάγια. Αλλά και μάγια να μην του έκαναν, και μόνον το άχτι της αδικημένης ψυχής αρκεί για να τον βασανίζη.
Υπάρχουν δυο μορφές αδικίας, η υλική και η ηθική. Υλική αδικία είναι, όταν αδική κανείς τον άλλον σε υλικά πράγματα. Ηθική είναι, όταν λ.χ. κάποιος γελάση μια κοπέλα, και αν μάλιστα είναι ορφανή, με πενταπλάσιο βάρος βαραίνει την ψυχή του. στον πόλεμο η σφαίρα ξέρεις πώς κυνηγάει τους ανήθικους; εκεί βλέπεις έντονα την θεία δικαιοσύνη, την προστασία του Θεού. Ατιμία στον πόλεμο δεν σηκώνει. Ανήθικο άνθρωπο θα τον βρη σφαίρα. Μια φορά πηγαίναμε με την διλοχία μας να αντικαταστήσουμε ένα τάγμα. Εν τω μεταξύ όμως μας χτύπησαν και ριχτήκαμε στην μάχη. Ένας, θυμάμαι, από εκείνο το τάγμα είχε κάνει την προηγούμενη μέρα μια ατιμία, είχε βιάσει μια έγκυο, την καημένη. Ε, σ’ εκείνη την επιχείρηση μόνον αυτός σκοτώθηκε!! Φοβερό! Όλοι έλεγαν μετά: “Το κτήνος, καλά έπαθε και σκοτώθηκε!” Ιδίως αυτοί που κάνουν πονηριές, που κοιτάζουν να ξεφύγουν από ‘δω, να ξεφύγουν από ‘κει, τελικά δεν γλυτώνουν. Είναι παρατηρημένο ότι όσοι πιστεύουν πολύ, φυσικά ζούνε και τίμια, χριστιανικά, και το σώμα τους το τίμιο προστατεύεται από τα πυρά περισσότερο απ’ ό,τι αν φορούσαν Τιμιόξυλο.
Η αδικία ταλαιπωρεί και τους απογόνους
– Γέροντα, όταν έφυγα για μοναχή, οι δικοί μου φέρθηκαν άδικα. Μπορώ να ζητήσω αυτό που μου δίνεται από τον νόμο;
– Όχι, δεν ταιριάζει.
– Φοβάμαι μήπως τους βρη κανένα κακό από την αδικία.
– Να, αυτό είναι το καθαρό φιλότιμο! Αν ήμουν εγώ στην θέση σου, θα τους έλεγα: “Εγώ για τον εαυτό μου δεν θέλω τίποτε. Το μερίδιο όμως που μου ανήκει, θα ήθελα να το μοιράσετε με τα χέρια σας στους φτωχούς. Δώστε πρώτα στους φτωχούς συγγενείς. Σας το λέω αυτό, για να μη φθάση στα παιδιά σας η οργή του Θεού”. Γιατί μπορεί καμμιά φορά ο πατέρας να δώση κάτι για την ψυχή του, για να γίνη λ.χ. ένα Ίδρυμα, και να μην αφήση κάτι στο παιδί του.
Μπορεί σε μια οικογένεια ο παππούς ή η γιαγιά να έκαναν αδικίες και αυτοί να είναι καλά. Όμως τα παιδιά ή τα εγγόνια τους παιδεύονται. Αρρωσταίνουν και αναγκάζονται να δίνουν στους γιατρούς όσα μαζεύτηκαν με αδικίες, για να εξοφλήσουν οι παππούδες τους. Κάποτε σε μια γνωστή μου οικογένεια συνέβαιναν πολλές δοκιμασίες. Είχε αρχίσει από τον αρχηγό της οικογενείας αρρώστια βαρειά, ταλαιπωρία, έμεινε κατάκοιτος λίγα χρόνια και μετά πέθανε. Στην συνέχεια πέθανε η γυναίκα του και ύστερα τα παιδιά του, το ένα κοντά στο άλλο. Πρόσφατα πέθανε και το τελευταίο, το πέμπτο παιδί. Από πολύ πλούσια οικογένεια που ήταν, κατήντησε η πιο φτωχή, γιατί πουλούσαν τα κτήματα όσο-όσο, για να πληρώνουν γιατρούς και έξοδα διάφορα. Απορούσα γι’ αυτήν την οικογένεια: “Πώς συμβαίνουν τόσες αρρώστιες και ατυχήματα σ’ αυτούς!”
Στα άτομα της οικογένειας που γνώρισα, δεν φαινόταν η καλή περίπτωση, δηλαδή να τους δοκιμάζη ο Θεός σαν εκλεκτούς, αλλά μάλλον να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι του Θεού. Για να είμαι πιο σίγουρος, προσπάθησα να μάθω από αξιόλογα γεροντάκια, συμπατριώτες τους, και έμαθα τα εξής: Ο άνθρωπος αυτός είχε βρει μια σχετική περιουσία από τον πατέρα του, αλλά στην συνέχεια την αύξησε με αδικίες. Δηλαδή, εάν του ζητούσε μια χήρα δανεικά, για να παντρέψη την κόρη της, και θα του τα έδινε όταν θα αλώνιζε, αυτός της ζητούσε ένα οικόπεδο που είχε. Και εκείνη επάνω στην ανάγκη το έδινε όσο-όσο. Άλλος του ζητούσε δάνειο να πληρώση την Τράπεζα και θα του το επέστρεφε μόλις μάζευε τα βαμβάκια. Εκείνος του ζητούσε ένα χωράφι που είχε, και στην ανάγκη ο άλλος το έδινε όσο-όσο, για να μην τον κυνηγήση η Τράπεζα. Άλλος του ζητούσε λίγα δανεικά, για να πληρώση τους γιατρούς, και αυτός του ζητούσε την αγελάδα που είχε.
Εκείνος ο καημένος την έδινε όσο-όσο. Με αυτόν τον τρόπο μάζεψε μια μεγάλη περιουσία. Όλος όμως ο γογγυσμός των πονεμένων ανθρώπων χτύπησε όχι μόνο σ’ αυτόν και στην γυναίκα του, αλλά και στα παιδιά του ακόμη. Έτσι λειτούργησαν οι πνευματικοί νόμοι και έκαναν και εκείνοι το ίδιο, για να πληρώσουν δηλαδή τους γιατρούς και τα έξοδα από τις αρρώστιες, τα ατυχήματα κ.λπ., πουλούσαν όσο-όσο τα κτήματα, και από πολύ πλούσιοι έγιναν φτωχοί, και ένας-ένας έφυγαν όλοι. Ο Θεός φυσικά θα τους κρίνη με την πολλή Του αγάπη και δικαιοσύνη ανάλογα. Οι άλλοι πάλι που αναγκάσθηκαν, επάνω στην ανάγκη που βρίσκονταν, να πουλήσουν ό,τι είχαν, για να ξεχρεώσουν χρέη σε γιατρούς κ.λπ. και φτώχεψαν, θα ανταμειφθούν για την αδικία που δοκίμασαν ανάλογα. Βέβαια και οι άδικοι εξοφλούν και αυτοί ανάλογα.
Αυτός που μας αδικεί, μας ευεργετεί
– Γέροντα, πώς να βλέπουμε αυτόν που μας αδικεί;
– Πώς να τον βλέπουμε; Σαν έναν μεγάλο ευεργέτη μας, που μας κάνει καταθέσεις στο Ταμιευτήριο του Θεού. Μας κάνει πλούσιους αιώνια. Μικρό πράγμα είναι αυτό; Τον ευεργέτη μας δεν τον αγαπούμε; Δεν του εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας; Έτσι και αυτόν που μας αδικεί να τον αγαπούμε και να τον ευγνωμονούμε, γιατί μας ευεργετεί αιώνια. Οι άδικοι αδικούνται αιώνια, ενώ όσοι δέχονται με χαρά την αδικία δικαιώνονται αιώνια.
Ένας ευλαβής οικογενειάρχης δοκίμασε πολλές αδικίες στην δουλειά του. είχε όμως πολλή καλωσύνη και όλα τα υπέμεινε χωρίς να γογγύση. Ήρθε κάποτε στο Καλύβι και μου τα είπε. Μετά με ρωτάει: “Τι με συμβουλεύεις να κάνω;” “Έτσι να κάνεις, του λέω, να αποβλέπης στην θεία δικαιοσύνη και στην θεία ανταπόδοση και να υπομένης. Τίποτε δεν πάει χαμένο. Με αυτόν τον τρόπο αποταμιεύεις στο Ταμιευτήριο του Θεού. Στην άλλη ζωή σίγουρα θα έχης να λάβης γι’ αυτήν την δοκιμασία που περνάς. Αλλά να ξέρης, ο Καλός Θεός και σ’ αυτήν την ζωή αμείβει τον αδικημένο. Άν όχι πάντοτε τον ίδιο, οπωσδήποτε τα παιδιά του. Ξέρει ο Θεός. Έχει πρόνοια για το πλάσμα Του.” Άμα κάνη κανείς υπομονή, έρχονται τα πράγματα στην θέση τους. Τα οικονομάει ο Θεός. Χρειάζεται όμως υπομονή χωρίς λογική. Αφού ο Θεός βλέπει, παρακολουθεί, να παραδίνεται εν λευκώ στον Θεό. Βλέπεις, ο Ιωσήφ (2) δεν μίλησε, όταν τον πούλησαν οι αδελφοί του για δούλο. Μπορούσε να πη: “Είμαι αδελφός τους”. Δεν μίλησε όμως, και μετά μίλησε ο Θεός και τον έκανε βασιλιά. Άμα όμως κανείς δεν κάνη υπομονή, είναι βάσανο. Από ‘κει και πέρα θέλει να του έρχωνται τα πράγματα όπως του ταιριάζει, όπως αναπαύεται. Και ανάπαυση φυσικά δεν βρίσκει και ούτε του έρχονται όλα έτσι όπως τα θέλει.
Εάν κανείς αδικηθή σ’ αυτήν την ζωή από ανθρώπους ή από δαίμονες, δεν ανησυχεί ο Θεός, γιατί κέρδος προξενείται στην ψυχή. Πολλές φορές όμως λέμε ότι μας αδικούν, ενώ στην ουσία αδικούμε εμείς. Εδώ θέλει προσοχή να πιάνουμε τον εαυτό μας.
2) Βλ. Γεν. 37, 20 κ.ε.
“Τω τον φόρον τον φόρον…” (3)
– Γέροντα, όταν αγοράζουμε κάτι για το Μοναστήρι, μερικοί δεν δέχονται να μας κόψουν τιμολόγιο. Τι να κάνουμε;
– Τιμολόγια να σας κόβουν πάντοτε και εσείς να κόψετε τις απαιτήσεις σας. Να περιορίσετε τις ανάγκες σας και να φτιάχνετε μόνον ό,τι είναι απαραίτητο. Εγώ έτσι θα έκανα. Θα τα στείλη ο Θεός. Αν εμείς οι μοναχοί ζητάμε να μη μας κόβουν τιμολόγια, κάνουμε και τους άλλους να αμαρτάνουν. Λένε: “Αφού έτσι κάνουν τα Μοναστήρια…” Αν εμείς που θέλουμε να τηρήσουμε τις εντολές, κινούμαστε έτσι, ξέρετε πόσο σκανδαλίζουμε; “Τω τον φόρον τον φόρον”, λέει η Γραφή. Εγώ, όταν στέλνω γράμμα όχι με το ταχυδρομείο αλλά με άνθρωπο, πάλι βάζω τα γραμματόσημα. Οι κοσμικοί δικαιολογούν τον εαυτό τους, αλλά και τα Μοναστήρια, αν κινούνται έτσι, δεν έχουν ειλικρίνεια και πάει το Ευαγγέλιο στην άκρη… Όταν δεν δίνουμε τα υλικά πράγματα -”αν σου αφαιρέση ένας τον χιτώνα, άφησε και το ιμάτιο” (4)-, κάνουμε αρνητικό κήρυγμα και οι κοσμικοί μετά δικαιολογούν τις πτώσεις τους. Κοιτάζουν να βρουν κάτι, για να αναπαύσουν λίγο την συνείδησή τους. Να προσέχουμε, γιατί θα είμαστε αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως. Σκοπός είναι εμείς να αμυνθούμε κυρίως στα πνευματικά και όχι μόνο στα υλικά. Όταν για κάποιο λόγο δεν σας κόβουν τιμολόγια, να το θεωρήτε ζημιά πνευματική.
– Συμβαίνει καμμιά φορά, Γέροντα, να δώση κάποιος ένα μικρό ποσό ως δωρεά και να ζητήση απόδειξη για μεγαλύτερο. Τι να κάνουμε;
– Να πήτε: “Δεν κόβουμε αποδείξεις για μεγαλύτερο ποσό. Αν δεν θέλετε έτσι, να σας επιστρέψουμε τα χρήματα, μήπως κάπου αλλού μπορούν να σας εξυπηρετήσουν”. Μη σας κολλήση καμμιά τέτοια αρρώστια.
– Κάποιος μάστορας, Γέροντα, ζήτησε να τον απολύσουμε από την δουλειά, να μπη στο Ταμείο Ανεργίας και να συνεχίση να δουλεύη σ’ εμάς.
– Όχι, βρε παιδί, δεν είναι σωστό! Λίγη συνείδηση να έχη κανείς, δεν το κάνει αυτό! Δεν ταιριάζει σε Μοναστήρι να κάνη τέτοιο πράγμα! Προτιμότερο είναι, και ανάγκη να έχη το Μοναστήρι, να τον πληρώση διπλό μισθό, για να μην το κάνη. Τόσο βαρύ είναι! Η ευλογία φέρνει ευλογία και η αδικία φέρνει την καταστροφή. Αυτό πολύ να το προσέξετε. Ούτε να κάνετε παζάρια με τους μάστορες. Γι’ αυτό μετά γίνονται πυρκαγιές και καταστροφές στα Μοναστήρια. Ένας υπάλληλος ορκίζεται να κάνη τίμια την δουλειά του. εμείς σαν μοναχοί δεν δίνουμε έναν τέτοιο όρκο αλλά διπλό, είναι πνευματική η υπόσχεση που δίνουμε και, αν την παραβούμε, είναι διπλή η αμαρτία για μας. Προσέξτε να κρατήσετε μια ισοροπία, να υπάρχη κάτι διαφορετικό. Βλέπω μια πληγή να ωριμάζη. Θα σπάση, θα καθαρίση. Δεν δίνει την Χάρη Του ο Θεός σε λανθασμένη κατάσταση. Έτσι θα ήταν σαν να βοηθούσε τον διάβολο. Κοιτάξτε να υπάρχη ειλικρίνεια, τιμιότης. Αυτή η κατάσταση πάει σαν τον μεθυσμένο που τρικλίζει. Μπορεί να σταθή; Θα ‘ρθει η οργή του Θεού. Θα δώσουμε εξετάσεις. Πρώτη φάση, θα χωρίση το μπακίρι από το χρυσάφι. Δεύτερη φάση, θα φανή πόσων καρατιών χρυσάφι είναι ο καθένας.
Ο κόσμος κινείται στην ψευτιά. Οι άνθρωποι γίνονται ψεύτες. Έχουν φτιάξει άλλη συνείδηση. Δεν μπορώ να γίνω ψεύτης, να αλλάξω εαυτό, επειδή το απαιτεί η κοινωνία. Καλύτερα να ταλαιπωρηθώ. Θέλει προσοχή να μην μπη κανείς σ’ αυτήν την κοσμική τροχιά. Αλλά και όλο το οικονομικό σύστημα που υπάρχει σήμερα, δεν βοηθάει καθόλου. Οι άνθρωποι αναγκάζονται να δηλώνουν λιγότερα κ.λπ. Μάλλωσα κάτι εφοριακούς που ήταν πιστοί άνθρωποι. “Τι κάνετε; τους είπα. Κοιτάξτε να κρατηθή λίγο προζύμι. Έχω υπ’ όψιν μου γεγονότα πολλά! Ένας πάει στην Εφορία και λέει: “Έχω εισοδήματα ένα εκατομμύριο”. Του βάζει ο εφοριακός ότι έχει τρία εκατομμύρια, γιατί υπάρχουν ορισμένοι που παρουσιάζουν το ένα τρίτο από τα εισοδήματά τους, οπότε με αυτό τους πιάνει όλους. Έτσι όμως, αν υπάρχη ένας ευσυνείδητος και εσείς τον κοπανάτε τριπλασιάζοντας τα έσοδά του, τον αναγκάζετε να γίνη κλέφτης. Δηλαδή, αντί να βοηθήσετε να αλλάξη λίγο η κατάσταση, κάνετε το αντίθετο”. “Δεν καταλαβαίνουμε πότε μας λένε την αλήθεια”, μου απαντούν. “Θα το καταλαβαίνετε, τους λέω, αν ζήτε πνευματικά. Τότε θα μπορήτε να κάνετε αυτήν την διάκριση. Θα σας πληροφορή ο Θεός, για να καταλαβαίνετε”.