Η Ελλάδα είναι το βλατίο του κόσμου! (Βλατίο είναι ένα πολύτιμο ύφασμα, καλοϋφασμένο και πλουμιστό από τα άνθη του αγρού τα μαγιάτικα.) Οι κλωστές του είναι οι πιο πολύτιμες που φτιάχτηκαν σ᾽ αυτόν τον κόσμο. Είναι κλωστές από αίμα μαρτύρων και ηρώων· είναι κλωστές από δάκρυα οσίων και μετανοούντων. Και υφασμένες από τις καλύτερες υφάντρες του κόσμου.
Βλατίο υφασμένο από πόθο του Χριστού και του ηρωικού γένους των
Ελλήνων. Πέταγε την σαίτα και κούναγε το χτένι και έλεγε· «Παναγιά μου,
εσύ δώσε χρώμα και σχέδιο σ᾽ αυτό το πολύτιμο πανί». Και όταν έβγαινε
από την κρεβαταριά, τον αργαλειό, το έβαζαν στο μαντάνι του πόνου, για
να μαλακώση το ύφασμα το αγιασμένο.
Όπως όμως κάθε ύφασμα, έχει κι αυτό ένα αδύναμο σημείο, να τραβά
κλωστές. Ποιος λαός δεν τράβηξε κλωστή από αυτό το βλατίο, για να υφάνη
τον πολιτισμό του;
Τα τελευταία χρόνια δεν τραβούν κλωστές μόνον οι ξένοι λαοί. Πολύ
περισσότερο εμείς οι Νεοέλληνες. Η τελευταία κυβέρνηση -είναι φοβερό-
πόσο αγωνίζεται αυτό το βλατίο να το κουρελιάση, να το πατήση. Κανένας
δεν βάζει στο μυαλό του ότι και το πιο πολύτιμο ύφασμα, όταν του
τραβήξουν τις κλωστές, γίνεται σφουγγαρόπανο για τα πλακάκια και τα
μάρμαρα. Ποδοπατείται σήμερα αλύπητα από αυτούς που τοποθέτησε ο
ελληνικός λαός, για να κάνουν τον κόμπο και να σταματήση το ξήλωμα, το
κουρέλιασμα.
Κάθε μέρα αυτά έχω στον νού μου και πάντα καταλήγω: μόνον ο Θεός
μπορεί να δέση τον κόμπο και να πάψη το ξήλωμα του προγονικού βλατίου.
Θεέ μου, παράλυσε τα χέρια αυτών που τραβούν τις κλωστές και δέσε
γερά τον κόμπο, να σταματήση αυτό το ξήλωμα που καμμιά ελληνική καρδιά
δεν το αντέχει.
